บทที่​ 122 สำเร็จ
“สำเร็จ”
แสงในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
การผ่าตัดครั้งนี้เป็นประโยชน์กับนางมาก และนางรู้สึกว่ามือของนางมีความยืดหยุ่นมากขึ้น
เฟิ่งชิงเฉินหันหลังและลุกจากเตียง หลังจากที่หลอดเลือดได้รับการรักษา เลือดที่แผลของตงหลิงจื่อลั่วก็หยุดไหลในที่สุด เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่ได้หมายความว่าตงหลิงจื่อลั่วพ้นจากอันตรายแล้ว
นางเพิ่งเย็บหลอดเลือด ถ้าไม่มีอะไร นางต้องทำความสะอาดแผล เอาเนื้อเน่าที่แผลออก แล้วฆ่าเชื้อ ใช้ยา และเย็บให้เรียบร้อย
เรียก……
แต่นานกว่าหนึ่งนาที มันกินพลังงานของนาง
เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยมาก ทั้งร่างกายและจิตใจ ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือดและเหงื่อราวกับว่าเธอเพิ่งดูดเลือดออกมา
มือของนางดูเต็มไปด้วยสารตะกั่ว และนางยกไม่ได้มากจนเกินไป ขาของเธอมีรสเปรี้ยว และกลิ่นเลือดจากปากของนางก็ลงไปที่คอ ทำให้นางอยากจะอาเจียน
นางเคยชินกับกลิ่นเลือด แต่ไม่ได้หมายความว่านางชอบกลิ่นเลือด หรือว่านางสามารถดื่มเลือดมนุษย์ได้แบบดิบๆ นางเป็นเพียงหมอ ไม่ใช่แวมไพร์
เฟิ่งชิงเฉินองการเทน้ำหนึ่งแก้วเพื่อล้างกลิ่นในปาก แต่พบว่า…
ยกเว้นแอ่งเลือดขนาดใหญ่ ที่นี่ไม่มีน้ำใส
ข้าจะทนกับมัน
เฟิ่งชิงเฉินยังไม่มีเวลาหาสิ่งที่สามารถขจัดกลิ่นเลือดในปากของนางในกล่องอัจฉริยะได้ นอกจากนี้ มันแย่มากที่จะชินกับเรื่องแบบนี้…
เมื่อนางลากร่างกายที่อ่อนล้า และพันผ้าพันแผลที่บาดแผลของตงหลิงจื่อลั่ว นางต้องทำเหมือนเคยชินกับกลิ่นเลือดในปากของนางและไม่สนใจมันโดยสิ้นเชิง
Smart address bar. th.readeraz.com นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่​ 122 สำเร็จ – th.readeraz
หลังจากที่แผลหายดีแล้ว ไม่ได้หมายความว่าตงหลิงจื่อลั่วพ้นอันตราย นางเสียเลือดมากเกินไป และหน้าที่ต่างๆ ของร่างกายก็เริ่มลดลง เฟิ่งชิงเฉิน ให้ยาฉีดเพื่อเสริมสารอาหารและน้ำที่ร่างกายต้องการก่อน
เขาหยิบยาพิเศษออกมาหลายขวด แง้มปากของตงหลิงจื่อลั่วและยัดยาเข้าไป
ไม่ต้องกังวลว่าตงหลิงจื่อลั่วจะไม่สามารถกลืนมันได้ หมอไม่สามารถป้อนยาได้ดี แม้แต่เฟิ่งชิงเฉินที่ตายไปแล้วก็สามารถทำให้นาง “กลืน” ยาได้
ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินทำได้ สิ่งที่ยากที่สุดคือตงหลิงจื่อลั่วเสียเลือดมากเกินไปและจำเป็นต้องเติมเลือดอย่างเร่งด่วน วิธีที่เร็วที่สุดในการเติมเลือดคือการถ่ายเลือด แต่นางมีเลือดที่ไหนให้เขากัน
หากไม่มีเลือดในสต็อก ก็สามารถดึงมาจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่นางคือคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ที่นี่
เฟิ่งชิงเฉินเอื้อมมือซ้ายออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“ทำงานหนักอย่างสุดกำลังเพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ ข้าไม่เต็มใจจริงๆ ที่จะล้มเลิกเรื่องนี้ ขอแค่ทำมากกว่านี้ ข้าไม่สามารถละทิ้งความสำเร็จทั้งหมดของข้าได้เพราะขั้นตอนสุดท้ายนี้ อย่าพูดว่าคุณทำไม่ได้ เห็นด้วย แม้ไม่เห็นด้วย
กรุ๊ปเลือด O ใช่ไหม? ตงหลิงจื่อลั่ว ชีวิตท่านดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ยอมรับให้เป็นอมตะ ข้ามีเลือดกรุ๊ป O และเข้ากับท่านได้ ”
เฟิ่งชิงเฉินหายใจไม่ออกและปีนขึ้นไปบนเตียงและนั่งทางด้านซ้ายของตงหลิงจื่อลั่ว นางไม่มีเวลาเหลือดังนั้นนางจึงเจาะเลือดลงในถุงเลือดและสูบฉีดไปที่ตงหลิงจื่อลั่วโดยตรง
มือซ้ายของทั้งสองวางเคียงข้างกัน และท่อโปร่งใสเชื่อมต่อมือของพวกเขา และของเหลวสีแดงเลือดไหลออกจากร่างกายของเฟิงชิงเฉินและไหลเข้าสู่ร่างกายของตงหลิงจื่อลั่วอย่างช้าๆ
เมื่อนอนอยู่บนเตียง เฟิ่งชิงเฉินตะหนักดีว่านางเหนื่อยจริงๆ และจิตใจของนางก็ตึงเครียดอย่างมาก ทำให้ร่างกายของนางเหนื่อยล้ามากขึ้น ในเวลานี้ ถ้านางผ่อนคลายสักหน่อย เฟิ่ง ชิงเฉินก็เหนื่อยเกินกว่าจะเคลื่อนไหว
เรียก……
เฟิ่งชิงเฉินหยิกใบหน้าของนาง เตือนตัวเองให้ร่าเริง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพักผ่อน
อย่างไรก็ตาม หากนางนอนไม่หลับ นางสามารถหลับตาและพักจิตใจได้ในขณะที่ประเมินว่าเลือดที่ดูดไปนั้นเท่าไร
นางไม่ต้องการช่วยตงหลิงจื่อลั่ว แต่นางก็ล้มลง
ตามหลักเหตุผล เลือด 400cc จะไม่ได้รับผลกระทบจากร่างกายของเธอ แต่ในสถานการณ์ของตงหลิงจื่อลั่วเลือด 400cc ยังไม่เพียงพอ
อย่างไรก็ตาม เฟิงชิงเฉิงจะไม่ไม่เลือด 800cc ออกจากร่างกายของนางในแต่ละครั้ง และชีวิตที่นางได้รับกลับคืนมาก็ไม่อาจสูญเสียไปเพราะตงหลิงจื่อลั่ว
เฟิ่งชิงเฉินคำนวณอย่างเงียบๆ เลือด 600cc ร่างกายของนางน่าจะทนได้ แต่นางอ่อนแอเล็กน้อย ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้
ตงหลิงจื่อลั่วไม่สามารถปล่อยให้นางคิดมากเกินไปเกี่ยวกับตัวเอง
เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและเริ่มนับเวลา…
ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินหลับตา ตงหลิงจื่อลั่วก็ลืมตาขึ้นและมองขึ้นไปที่ด้านบนของเตียง ดวงตาของตงหลิงจื่อลั่วมีแต่ความว่างเปล่าชั่วขณะ
ความระมัดระวังตามสัญชาตญาณของร่างกายทำให้รู้ว่ามีคนอยู่ข้างๆ ก่อนที่เขาจะเข้าใจสถานการณ์
ตงหลิงจื่อลั่วตกใจและกลับมารู้สึกตัวทันที เขาต้องการจะลุกขึ้น แต่พบว่าร่างกายของเขาควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย
เกิดปัญหาขึ้นแล้ว!
ตงหลิงจื่อลั่วมองไปด้านข้าง ตาของเขาคงที่ ปากของเขาเปิด เขาต้องการจะพูด แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้…
เฟิ่งชิงเฉิน?
ทำไมนางถึงอยู่บนเตียงของข้า
ข้าวดิบหุงข้าวสุก!
การแต่งงานแบบคลุมถุงชน?
“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นหญิงไร้ยางอาย ที่จริงแล้ววางแผนต่อต้านฮ่องเต้องค์นี้ ฮ่องเต้องค์นี้ต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่มากกว่าตาย”
ความโกรธในดวงตาของตงหลิงจื่อลั่วสามารถฆ่าผู้คนได้ แต่เมื่อเขาหลับตาลง เขาพบว่า…
เกิดอะไรขึ้น?
เขาสวมเสื้อผ้าและเต็มไปด้วยเลือด
เฟิ่งชิงเฉินก็แต่งตัวเรียบร้อยเช่นกัน แต่ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดราวกับว่าเขาถูกดึงออกมาจากเลือด
ดูไม่เหมือนข้าวที่หุงสุกแล้ว สมควรตาย!
เกิดอะไรขึ้น?
ตาของตงหลิงจื่อลั่วไม่ขยับอีก
ดูเหมือนว่ารูปลักษณ์นี้จะล้มล้างความรู้ความเข้าใจทั้งหมดของเขา
ตงหลิจื่อลั่วกะพริบตา และเขามองไปยังสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้ง และพบว่ามันคือห้องโถงซึ่งเขาอาศัยอยู่หน้าที่พักซึ่งไม่มีการแบ่งแยก
ตงหลิงจื่อลั่วกระพริบตาและเขาก็จำได้
เมื่อเขาออกจากวัง เขาก็บังเอิญเห็นเสด็จอาเก้าเดินออกจากวังด้วย คิดว่าเสด็จอาเก้าได้มอบพยานและหลักฐานทั้งหมดที่แม่ของเขาใส่ร้ายเฟิ่งชิงเฉินให้เขา เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอบคุณเสด็จอาเก้า แต่เขาไม่ต้องการ…
เสด็จอาเก้าพบกับการลอบสังหาร
และด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ ในขณะนั้นไม่มีใครอยู่ข้างๆเสด็จอาเก้ายกเว้นขันที และผู้คุมในวังหารู้ไม่
เขาเป็นฮ่องเต้ และเขาได้รับอนุญาตจากบิดาของเขา แม้ว่าเขาจะเข้าไปในวัง เขาสามารถสวมดาบ เขาดึงดาบของเขาเพื่อช่วยเขา ในความประทับใจ ความแรงของผู้ลอบสังหารก็ธรรมดา และเขาก็ทำ ไม่ได้ทำร้ายเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ ร่างของเขาก็เริ่มไม่มั่นคง แค่ล้มลงทางขวา แล้ว…
เขาถูกยิงที่ขา!
“ขาของข้า”
ตงหลิงจื่อลั่ว อ้าปาก แต่ยังคงพูดไม่ออก เขาอยากจะเอื้อมมือไปแตะมัน แต่พบว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ราวกับว่าเขาหมดสติ
เป็นไปได้อย่างไร อาการบาดเจ็บร้ายแรงหรือไม่?
ตงหลิงจื่อลั่วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและขยับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงมองดูเฟิ่งชิงเฉินด้วยตาอีกครั้ง แต่พบ…สายให้เลือดที่เชื่อมระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉิน
“เฟิงชิงเฉินรู้การแพทย์”
ตงหลิงจื่อหลัวเข้าใจในทันใดว่านี่คือวัง และเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาไม่ได้ แต่นางอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ซึ่งอธิบายปัญหา นั่นคือ…
เฟิ่งชิงเฉิน ช่วยเขาไว้!
ฮ่า
ตงหลิงจื่อลั่ว รับไม่ได้ ดวงตาของเขากะพริบ
เฟิ่งชิงเฉินช่วยเขา และผู้หญิงที่เขารังเกียจก็ช่วยเขา
แพทย์ของฮ่องเต้ในตงหลิงตายหมดหรือ?
ไม่… แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ทำไมถึงมีเพียงเขาและเฟิงชิงเฉินในห้องนี้
แม้ว่าตงหลิงจื่อลัวเพิ่งจะตื่น แต่จิตใจของเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้ทุกรูปแบบ
เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและพักผ่อน โดยไม่ทราบว่าตงหลิงจือลั่วตื่นแล้ว
อย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าร่างกายของตงหลิงจื่อลั่วอ่อนแอเพียงใด
ตงหลิงจื่อลั่วตื่นขึ้นในเวลานี้เพราะความมุ่งมั่นของเขาเอง
หลังจากคำนวณเวลาอย่างเงียบๆ ควบคู่ไปกับการไหลเวียนของเลือดอย่างรวดเร็ว เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าร่างกายของนางเย็นชา และนางก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย