นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 771 ในที่สุดเสด็จอาเก้าได้กินข้าวฝีมือเฟิ่งชิงเฉิน

แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ แต่การเจตนาฆ่าก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเผชิญกับการประชดประชันของเว่ยหัว เสด็จอาเก้าก็ไม่สนใจ และตำหนิเขาในทันที “ใต้ท้าวเว่ยถ่อมตัวเกินไป พูดถึงศักดิ์ศรีของข้าแล้ว จะเปรียบเทียบกับชื่อเสียงอันเน่าเฟะขององครักษ์เสื้อแพรได้เช่นไรกัน”

แม้ว่าองครักษ์เสื้อแพรในซีหลิง และองครักษ์เสื้อแพรในตงหลิงจะเป็นคนสนิทของจักรพรรดิเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีชื่อเสียงที่ดี

สำหรับองค์กรทั้งสองนี้ เว้นแต่จักรพรรดิ คนอื่นต่างหวาดกลัว

การที่เสด็จอาเก้าตำหนิอย่างเปิดเผยไปเมื่อครู่นั้นทำให้ใต้ท้าวเว่ยเกิดความเกลียดชัง เขาวางดาบในมือลง และขู่ว่า: “ขอแค่จับเสด็จอาเก้าแห่งตงหลิงได้ ชื่อเสียงเน่าเฟะแล้วอย่างไรกัน ตงหลิงจิ่ว ใต้ท้าวผู้นี้จะทำให้ฝ่าบาททุกข์ทรมาน”

“จับข้าได้หรือไม่ อยู่ที่เจ้า” เสด็จอาเก้าแสดงความรังเกียจ ในขณะเดียวกันก็ยกย่องจักรพรรดิแห่งซีหลิงสำหรับการกระทำที่ยอดเยี่ยม การจับเขาทั้งเป็นมีประโยชน์มากกว่าการฆ่าเขา

“เสด็จอาเก้า ฝ่าบาทคิดว่าตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า ข้าจะจัดการฝ่าบาทเอง ฝ่าบาทคิดว่านี่คือตงหลิงที่ฝ่าบาทจะทำอะไรก็ได้หรือ? วันนี้ข้าจะให้ท่านเห็นว่าองครักษ์เสื้อแพรของซีหลิงทรงพลังเพียงใด “เว่ยหัวดึงดาบอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เว่ยหัวกระโดดขึ้นอย่างปราศจากลูกเล่น มีเพียงพละกำลังและความเร็วเท่านั้นที่ถือดาบในมือทั้งสองข้างแล้วฟันจากบนลงล่าง

เขาต้องการจับเป็นเสด็จอาเก้า แต่การกระทำครั้งนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ถ้าเสด็จอาเก้าไม่หลบ เขาก็จะตาย

หุหุ… พลังงานของดาบตัดผ่านความว่างเปล่า เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเพียงว่ามีพลังที่แข็งแกร่งพุ่งเข้าหานาง ทำให้นางไม่สามารถขยับได้…

ให้ตายเถอะ คู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากจริง ๆ

แววตาของเฟิ่งชิงเฉินดูกังวล นางกัดฟันกรอด พร้อมทั้งแฝงด้วยรัศมีกดขี่ นางยกปืนในมือขึ้น และพยายามยิงคู่ต่อสู้ แต่การเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้เร็วเกินไป

เสด็จอาเก้าจดจ่ออยู่กับสิ่งสองสิ่ง เขาเกรงว่าเฟิ่งชิงเฉินได้รับผลกระทบจากพลังงานดาบของเว่ยหัว ดังนั้นเขาจึงรีบผลักเฟิ่งชิงเฉินไปด้านหลัง “ระวัง”

“บูม…” เฟิ่งชิงเฉินถอยหลังไปหนึ่งก้าว กระสุนผิดวิถีไปหน่อย นางยิงไปโดนกำแพงจนประกายไฟพุ่ง

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินยืนหยัดได้ เสด็จอาเก้าก็ชักดาบที่เอวของเขาออกมาแล้ว และสกัดการโจมตีของเว่ยหัว “เพ้งงง…”

เว่ยหัวเกิดความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าการฝีมือของเสด็จอาเก้าจะสูงขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้ามาที่ซีหลิงคนเดียว

โอกาสมาแล้ว!

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเวลาซ่อนปืน นางยิงปืนใส่เว่ยหัว เว่ยหัวเพิ่งเห็นประกายไฟที่กระพริบบนผนัง และรู้ว่าควรระวังอาวุธที่ซ่อนอยู่ในมือของเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินเร็วกว่า

“ปั้ง ปั้ง…” เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจว่านางจะหมดกระสุนไปเท่าไหร่ นางยิงปืนใส่เว่ยหัวอย่างต่อเนื่อง

“ปั้ง ปั้ง…” กระสุนสามในห้านัดโดนหัวไหล่ของเว่ยหัว เฟิ่งชิงเฉินพอใจมาก นางพูดกับเสด็จอาเก้าอย่างเย็นชาว่า : “ช่วยข้าป้องกันด้วย”

“ได้” เสด็จอาเก้าตอบอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้เฟิ่งชิงเฉินคล้ายกับตอนที่นางบัญชาการรบในวัง สงบ เยือกเย็น ไร้อารมณ์ ไร้ความลังเล ราวกับเครื่องจักรที่มีเป้าหมายที่จะทำลายคู่ต่อสู้

“จัดการ ฆ่าผู้หญิงซะ เก็บเสด็จอาเก้าไว้ก่อน” เว่ยหัวที่กำลังบาดเจ็บรีบออกคำสั่ง

“รับทราบ”

ผู้ที่มาที่นี่ในวันนี้ล้วนเป็นขององครักษ์เสื้อแพรฝีมือดี จุดประสงค์ของพวกเขานั้นง่ายมากนั่นคือการจับเสด็จอาเก้า หากครั้งนี้หลุดมือไป ครั้งต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะจับได้ตอนไหน

“แม้ว่าข้าจะชอบซีหลิง แต่พวกเจ้าก็ไม่อาจรั้งข้าไว้ได้” เสด็จอาเก้ายกดาบขึ้น และพุ่งใส่หมู่องครักษ์เสื้อแพร ราวกับหมาป่าวิ่งเข้าหาฝูงแกะ “แม้จะเป็นองครักษ์ฝีมือดี แต่ข้าเห็นมาเยอะแล้ว หากไม่ใช่เพราะมีเฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะฆ่าให้หมด”

พะ… หลังจากเตรียมกระสุนแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ถือปืน แล้วก้าวไปข้างหน้า: “ไปเถอะ”

“จับมือข้าไว้” เสด็จอาเก้าถือดาบไว้ที่มือซ้าย สองมือประสานกันและเคียงข้างกัน และตรอกนี้ก็เพียงพอสำหรับคนสองคนเท่านั้น

มีเสด็จอาเก้าเป็นผู้นำ เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องกังวลเลย เพียงแค่เล็งไปที่เป้าหมายแล้วยิงออกไป

“ปั้ง ปั้ง…” เสียงปืนกระทบหน้าผาก และหลังจากที่ฝ่ายตรงข้ามถูกยิง พวกเขาก็ไม่มีความสามารถในการต่อสู้กลับ และล้มลงกับพื้นทันที

“ข้าประเมินต่ำเกินไป” เว่ยหัวแงะกระสุนที่สะบักของเขาออกแล้ว ใบหน้าที่ขาวซีดของเขามองไปเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

“ไม่ เป็นเพราะเจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป” เฟิ่งชิงเฉินเย้ยหยัน ขยับปากกระบอกปืนก็ชี้ไปที่เว่ยหัวอีกครั้ง หลังจากพลาดไปแล้ว เขาก็เริ่มขยับตัวอย่างรวดเร็ว

“ข้าจะไม่พลาดเป็นครั้งที่สอง” ตอนนี้เหลือองครักษ์เสื้อแพรเพียงห้าคนจากทั้งหมดยี่สิบคน และเขาได้รับบาดเจ็บ เว่ยหัวรู้ว่าพวกเขาไม่มีโอกาสชนะแล้ว แต่เขา…

ไม่อยากตายที่นี่

เว่ยหัวไม่คิดจะสู้อีกต่อไป เขากระโดดขึ้นกำแพง

“หนีเหรอ ไม่มีทาง” เฟิ่งชิงเฉินยังคงจ้องมองเว่ยหัว เมื่อเห็นว่าเว่ยหัวกำลังจะวิ่งหนี เฟิ่งชิงเฉินก็รีบยิงใส่เขา แต่น่าเสียดายที่เว่ยหัวฉลาด เขาหลบหลีกทัน ครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉินยิงเข้าที่น่อง แม้ว่าเว่ยหัวจะบาดเจ็บแต่เขาก็กระเสือกกระสนที่จะหนี

“เวรละ มันหนีไปได้” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหงุดหงิดมาก และยิงใส่องครักษ์เสื้อแพรที่เหลือราวกับเป็นการระบาย ห้านัดโดนจุดสำคัญ

จากเหตุการณ์ครั้งนี้ เสด็จอาเก้าเตือนตัวเองว่าอย่าทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเวลาโกรธ

“ไป”

องครักษ์เสื้อแพรตายกันหมด เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินเดินออกไปจากตรอกนี้อย่างรวดเร็ว เลือดในร่างกายพวกเขากำลังพลุ่งพล่าน

ทั้งสองเข้าไปทางประตูหลังของร้านขายเสื้อผ้า เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าในร้านแล้วเดินทางต่อ เจ้าของร้านไม่แม้แต่จะเก็บเงินค่าเสื้อจากเขา

“ไปที่ไหนกันต่อ?” เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้ายังไม่ออกจากเมือง แต่พวกเขาเดินออกไปเรื่อย ๆ จนไม่เห็นเงา

“พักก่อน แล้วเราไปหาจั่วอั้น” เสด็จอาเก้าพาเฟิ่งชิงเฉินไปกระท่อมมุงจาก กระท่อมไม่มีใครอยู่ แต่มีทุกอย่างอยู่ในนั้น รวมทั้งข้าวและผัก

ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจสิ่งที่เรียกว่าถ้ำกระต่ายสามแห่ง ดูเหมือนว่าเสด็จอาเก้ามีจุดหมายหลายแห่ง

ในกระท่อมมีวัตถุดิบหลากหลาย เสด็จอาเก้าประเมินเฟิ่งชิงเฉินสูงเกินไป เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทักษะการทำอาหารเลย

ครั้งแรกที่จะทำต้มงู นำโยนเนื้องูทั้งหมดลงในหม้อ ครั้งที่สองที่ทำสมองหมู ได้รับคำแนะนำจากพ่อครัวตลอดขั้นตอน ครั้งนี้ไม่มีใครช่วย ดังนั้น…

สิ่งที่เสด็จอาเก้ากินได้คือข้าวแข็ง ๆ ส่วนอาหารอื่น ๆ เป็นอาหารสีดำ ๆ โชคดีที่รสชาติไม่แย่ มีแค่รสเค็มปานกลาง เสด็จอาเก้านั่งกินอย่างไร้อารมณ์

เดิมที เฟิ่งชิงเฉินต้องการอธิบาย ไม่ใช่ว่านางทำอาหารไม่เก่ง แต่เป็นเพราะนางควบคุมความร้อนได้ไม่ดีนัก นี่เป็นครั้งแรกที่นางใช้เตาขนาดใหญ่ นางไม่รู้ว่าจะต้องใส่ฟืนไปเท่าไหร่ และจากนั้น…

ผลลัพธ์กลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินได้แต่หวังว่ากระเพาะของเสด็จอาเก้าจะแข็งแรง หากเป็นไปไม่ได้ นางจะสั่งยาโรคกระเพาะให้เสด็จอาเก้า…