นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 531 เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าทำใช่ไหม?
“เกิดเรื่องแล้ว”

ชว๊าป…….องครักษ์ดึงกริชและมีดออกจากเอวพร้อมกันด้วยท่าทางเคร่งขรึม แต่พวกเขาดูเหมือนไม่หวั่นไหว พวกเขาปกป้องเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ตรงกลางด้วยความเร็วสูงสุด

ภารกิจของพวกเขาในวันนี้คือปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นไร พวกเขาก็จะไม่เป็นไรเช่นกัน

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาและเดินตามเสียง มองไปในทิศทางนั้น…เยี่ยม ยางเดาว่างูน่าจะแอบเข้าไปในบริเวณที่ซูหว่านอยู่ได้สำเร็จ

เห็นได้ชัดว่าซูหว่านโชคไม่ค่อยดีนัก และนางก็ถูกงูค้นพบอย่างรวดเร็ว

เกิดเสียงดัง ควันดำลอยขึ้นจากท้องฟ้า ตามด้วยเสียงฝีเท้าคน

“คุณหนูซู มีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณหนูซู” องครักษ์โล่งใจมาก

มีอะไรเกิดขึ้นกับซูหว่าน ยังดีกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าชาย

“ไปดูกันเถอะ” นางเดินออกมาจากพื้นที่ล่าสัตว์เพียงเพื่อคอยดูความสนุกสนาน นางจะพลาดโอกาสนี้ไปได้อย่างไร

“นี่มัน…” องครักษ์อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และในเวลานี้ เขาก้าวไปข้างหน้าเหมือนคนโง่

แน่นอน เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่า หากไม่มีเหตุอะไรแล้วองครักษ์วิ่งไปข้างหน้า นั่นแสดงว่ากำลังสร้างปัญหาให้องครักษ์ นางจึงอธิบายทันทีว่า “มีบางอย่างผิดปกติกับซูหว่าน และอยู่นี่เราไม่ปลอดภัย เรามีเพียงสิบคนเท่านั้น และถ้าเราเจออันตรายจริงๆ เราจะหยุดมันได้ไม่นาน ทำไมพวกเจ้าไม่ไปหาเจ้าชายและลั่วอ๋อง”

“คุณหนูเฟิ่งพูดถูก ไปกันเถอะ”องครักษ์พยักหน้า ไม่น่าแปลกใจที่เสด็จอาเก้าตกหลุมรักนาง อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็ค่อนข้างกล้าหาญและไม่กลัวอันตราย

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินและองครักษ์ปรากฏตัว องค์ชายก็ตะโกนอย่างมีความสุข “ชิงเฉิน เจ้าไม่เป็นไรนะ”

ตงหลิงจื่อลั่ว ซีหลิงเทียนเหล่ย และหยวนซีถูกล้อมรอบด้วยทหารรักษาพระองค์ ทั้งหมดราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม เมื่อพวกเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินปรากฏขึ้น พวกเขาก็ชี้มีดไปที่นาง นางเดินเข้าไปข้างหน้าช้าๆ

“ข้าเพิ่งออกมาจากพื้นที่ล่าสัตว์ตอนได้ยินเสียงจากที่นั่น ข้ากลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่ที่ซูหว่านอยู่ เมื่อเห็นว่าเย่เย่หายตัวไป แววตาเยาะเย้ยของนางก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

นางแน่ใจว่าเย่เย่ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางไม่รู้ว่าเย่เย่จะแสดงออกย่างไรเมื่อเห็นงูหลามตัวนั้น

“ไม่เป็นไร ปล่อยให้นางเดินมา” องค์ชายโบกมือ เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วอ้าปากค้าง สีหน้าซีดจาง อกสั่นอย่างรุนแรง

คนของเขามารายงานว่าพบสัญญาณอันตราย แต่เฟิ่งชิงเฉินสบายดี อาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซูหว่าน

ร่างกายเช่นนี้จะเป็นจักรพรรดิได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินมองอย่างเห็นอกเห็นใจ แต่ทันทีที่นางหันศีรษะไป นางก็เห็นลั่วอ๋อง ซีหลิงเทียนเหล่ย หยวนซีกำลังพิจารณาดวงตาของนาง แววตาพวกเขากำลังบอกว่า เฟิ่งชิงเฉินทำอะไรก็ซูหว่านหรือเปล่า?

ซีหลิงเทียนเหล่ยถามโดยตรงว่า “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซูหว่าน?”

“องค์ชายเหล่ย ฝ่าบาทถามแปลกจริง” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างโกรธจัด และเหลือบมองที่ตงหลิงจื่อลั่วและหยวนซีในเวลาเดียวกัน

“แปลกตรงไหน ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น ทำไมเจ้าต้องโกรธขนาดนั้น? เรื่องนี้เป็นเรื่องของความผิดชอบชั่วดี” ซีหลิงเทียนเหล่ยเคาะโต๊ะเพื่อคลายความวิตกกังวล

เย่เย่เข้ามาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่มีใครออกมา ดูเหมือนซูหว่านกำลังเดือดร้อน

“แล้วมันผิดหรือ องค์ชายช่างน่าขันยิ่งนัก ต่อให้อยากจะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่ใช่ข้าแน่นอนที่จะรู้สึกผิด อย่าลืมว่าข้าเพิ่งจะรู้ว่าสถานที่แข่งขันเปลี่ยนเป็นโรงเลี้ยงสัตว์ก็เมื่อชั่วโมงที่แล้ว และข้ารู้ตอนที่จักรพรรดิส่งสารมาให้ ข้าไม่มีแม้แต่เวลาเตรียมตัว ทุกอย่างที่ข้าใช้ทางวังจัดเตรียมให้ อ้อ…ลืมไป หอกข้ายังอยู่ เสียดายไม่มีเลือด เฟิ่งชิงเฉินบอกเป็นนัยว่าซูหว่านเตรียมตัวมาอย่างดี และเห็นได้ชัดว่านางรู้กฎของการแข่งขันมาเป็นเวลานาน และมีเพียงผู้ที่รู้กฎเท่านั้นที่จะสามารถใช้กฎได้

“จริงเหรอ เฟิ่งซิ่ว เมื่อคืนเจ้าอยู่ไหนกัน?” หลังจากเหตุการณ์การลอบสังหารครั้งสุดท้าย ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ฃ

“องค์ชายเหล่ย นี่คือการพิจารณาคดีของนักโทษหรือ ชิงเฉินไม่ใช่นักโทษ แม้ว่าจะเป็นนักโทษ แต่องค์ชายก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะสอบปากคำข้า องค์ชายเหล่ย อย่าลืมว่าท่านคือองค์ชายของซีหลิง และข้าเป็นธิดาผู้สูงศักดิ์ของตงหลิง” ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเย็นชาและน้ำเสียงของนางก็เปลี่ยนไป

ตงหลิงจือหลั่วก็มองซีหลิงเทียนเหล่ย และซีหลิงเทียนเหล่ยยิ้มพร้อมกับขอโทษ “ชิงเฉินเข้าใจผิด ข้าแค่ถามคำถาม ถ้าหากอาย ชิงเฉินไม่จำเป็นต้องตอบ”

นี่คือการขุดกับดักและรอให้เฟิ่งชิงเฉินกระโดดเข้าไป

“องค์ชายเทียนเหล่ย เราสองคนยังรู้จักกันไม่ดีพอ ฝ่าบาทเรียกข้าว่าเฟิ่งชิงเฉินจะดีกว่า เมื่อคืนข้าอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ว่าข้าตอบไม่ได้ แต่ข้าอายที่จะตอบจรงๆ” แก้มของเฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนเป็นสีแดงและดูเขินอาย

ตอนนี้นางไม่ต้องพูดแล้ว ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครงี่เง่า

ตงหลิงจื่อลั่วหน้าดำคร่ำเครียดในทันที องค์ชายและหยวนซีดูให้สนใจ และหยวนซีพูดติดตลกว่า “ชิงเฉิน เจ้าไม่ได้อยู่กับเสด็จอาเก้าตลอดคืนใช่ไหม?”

พวกเขารู้ว่าเสด็จอาเก้าหายจากอาการป่วยแล้ว และได้ย้ายกลับไปที่จวนจิ่วอ๋องเมื่อเช้านี้

“คุณชายหยวนซีรู้จักที่ปรึกษาดี” เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้น แต่นางก็ไม่อายอีกต่อไป ซึ่งทำให้ตงหลิงจื่อลั่ว และซีหลิงเทียนเหล่ยสับสน

เกิดอะไรขึ้นระหว่างเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน การปรากฏตัวของเฟิ่งชิงเฉินทำให้พวกเขาสับสนและไม่เข้าใจจริงๆ

“รายงาน…” ทันทีที่องครักษ์ชุดเกราะวิ่งมาอย่างสิ้นหวัง เขาก็ตะโกนมาแต่ไกล

“พูดมา” เรื่องนี้สำคัญมาก และทุกคนก็หันความสนใจไปที่องครักษ์อย่างรวดเร็ว

“บูม…” องครักษ์รีบรุดไปข้างหน้าและคุกเข่าข้างหนึ่ง “ฝ่าบาท ซูหว่านซิ่วอยู่ในพื้นที่ล่าสัตว์ และเจอกับงูหลามขนาดใหญ่ จากนั้น…”

ก่อนที่องครักษ์จะพูดจบ ซีหลิงเทียนเหล่ยก็รีบถาม “ซูหว่านซิ่วมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

“ทูล… เอ่อ ซูหว่านซิ่วไม่เป็นไร” องครักษ์ต้องการจะพูดว่า “ฝ่าบาท” แต่เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นองค์ชายแห่งซีหลิง เขาก็เริ่มสับสนว่าจะเรียกว่าอย่างไร

ความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของซีหลิงเทียนเหล่ย “นายน้อยเย่อยู่ที่ไหน?”

“นายน้อยเย่ถูกงูกัด และถูกพิษงู นอกจากนี้ยังมีองครักษ์หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บจากงูเหลือมและถูกพิษงูเช่นกัน

“เร็ว รีบไป การช่วยชีวิตเป็นสิ่งสำคัญที่สุด” ตงหลิงจื่อลั่ว พูดเร็วกว่าองค์รัชทายาทเหล่ยราวกับว่าเขาเป็นผู้นำของฝูงชน และเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเอาชนะ

“ทราบ” ขันทีเดินนำทันที

ดวงตาขององค์รัชทยาทดูเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างเป็นกันเอง “การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด คุณชายเย่เป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้?”

ในวัง องค์รัชทายาทเทียบไม่ได้กับลั่วอ๋อง แต่ความจริงก็คือ เขาไม่มีอะไรจะพูด

“มือซ้ายของนายน้อยเย่ถูกงูพิษกัด แขนซ้ายของเขากลายเป็นสีดำ และเขาอยู่ในอาการโคม่า ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาได้คุ้มกันไว้ องครักษ์คนนั้นปลอดภัยดี” องครักษ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

องค์ชายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เย่เย่เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าเมืองเย่ ถ้าเขาตายในตงหลิง เมืองเย่จะไม่ยอมแน่นอน เขาจะไม่ปล่อยให้เย่เย่ตายที่นี่…

ถ้าเย่เย่ตายที่นี่ มันจะเป็นความรับผิดชอบของเขา