พระตำหนักอยู่ห่างไกล แสงสลัว และกลิ่นความรักที่อบอวลอยู่ในอากาศ ล้วนบอกกับทุกคนว่าที่นี่คือที่ที่เหมาะมากสำหรับการนอกใจ นี้เป็นสถานที่ที่เหมาะมากสำหรับสิ่งนั้น

ช่างถูกที่ถูกเวลา เสด็จอาเก้าเป็นคนฉวยโอกาส เขาไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ มีโอกาสทั้งทีต้องใช้ให้คุ้ม

แต่เฟิ่งชิงเฉิน นางเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินหายใจไม่ออกเพราะจูบของเสด็จอาเก้า และนางก็ตกลงไปในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้าอย่างนุ่มนวล นางโกรธมาก!

เห็นได้ชัดว่าเสด็จอาเก้าเป็นผู้ชายที่ไม่มีความเชี่ยวชาญด้านนี้เท่าไหร่ เขามีทักษะการจูบที่ไม่ดี ที่จริงแล้วการจูบแบบเวียนหัว ซึ่งน่าอายมาก เฟิ่งชิงเฉินก็ร้ายไม่แพ้กัน

นางจะยอมให้อีกฝ่ายกระทำอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างไร?

แน่นอน ก็ต้องตอบโต้กลับ!

เฟิ่งชิงเฉินจูบกลับ นางคิดว่านางเป็นคนสมัยใหม่ จะพ่ายแพ้ให้กับเสด็จอาเก้าได้อย่างไร

ความคิดริเริ่มของเฟิ่งชิงเฉิน สนับสนุนให้เสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าขยับนิ้วและปลดเข็มขัดของเฟิ่งชิงเฉิน …

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เสด็จอาเก้าตั้งใจ แต่แสงจันทร์และบรรยากาศนั้นมันพาไป บรรยากาศช่างงดงามเหลือเกิน ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินพร่ามัว เหมือนว่าสิ่งดีๆ กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า…

แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงแว่วเข้ามาในหู:

“มันหายไปได้ยังไง มันควรจะตกที่นี่” เป็นเสียงของผู้หญิงที่คุ้นเคยและดูน่ากลัว

“ลองคิดดูอีกที เจ้าเอามันออกมาจริงๆ หรือเปล่า ไม่ต้องกังวลไปเดี๋ยวก็เจอ” ชายคนนั้นพูดปลอบประโลมแต่ก็ไม่มั่นใจ

เสียงของชายหญิงผู้นี้เป็นสตรีในวังและองครักษ์ที่นอกใจเมื่อครู่นี้ ดูจากสถานการณ์แล้ว พวกเขาน่าจะกลับมาหาบางอย่าง

สองคนนี้…คือคนเลวแท้จริง!

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินตกตะลึงในเวลาเดียวกัน ราวกับว่ามีน้ำเย็นเทลงมา ทำให้พวกเขาเปียกโชกในทันที แม้ว่าริมฝีปากและลิ้นของพวกเขาจะยังอยู่ในปากของกันและกัน ดวงตาของพวกเขาก็ชัดเจน

หัวใจเต้นเร็วขึ้น และทั้งสองก็สบตากัน มุมตาของพวกเขายังคงมีความรู้สึกรักใคร่ แต่ในตอนนี้ พวกเขามีกันและกันในดวงตาเท่านั้น

ทั้งสองกอดกันแน่นอีกครั้งและใช้ริมฝีปากปิดปากของกันและกัน ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังปกปิดที่อยู่ แต่ในความเป็นจริง มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจ

เฟิ่งชิงเฉินแอบรำคาญในใจ เกิดอะไรขึ้นกับนาง นางไม่สนใจเกี่ยวกับสถานการณ์ และโดยไม่คำนึงถึงอันตราย นางปล่อยให้เสด็จอาเก้าเดินเรื่องทั้งหมด

เสด็จอาเก้ายิ่งหงุดหงิด เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แม้จะรู้ว่าไม่ควรเป็นที่นี่ เขาคิดในใจว่าครั้งหน้าจะเลือกสถานที่ไม่อันตรายเช่นนี้!

องครักษ์และหญิงสาวที่เพิ่งจากไปก็เดินไปที่ห้อง หลังจากหากันกันอยู่สักพัก หญิงสาวก็อุทานว่า “เจอแล้ว อยู่ตรงนี้นี่เอง”

“เจอแล้วก็ดี ตอนนี้ก็โล่งใจสักที” องครักษ์ก็โล่งใจอย่างมาก สันนิษฐานว่าสิ่งนี้สำคัญมาก

“คราวหน้าระวังตัวด้วย เจ้ายังไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้” สาวใช้ในวังพูดด้วยความกลัว มองไปในห้องก็พบว่าห้องนั้นยังมีบรรยากาศแห่งความรักและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเทียนยังคงอยู่ นางพูดอย่างโกรธเคือง: “จริงด้วยลืมทำความสะอาด และเคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อย มิฉะนั้นอาจมีคนรู้ได้”

ขณะพูด สาวใช้ในวังก็เปิดหน้าต่างเพื่อให้กลิ่นในห้องระบายออก เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้า พบว่าอากาศแจ่มใสขึ้นมากและจิตใจของพวกเขาก็เช่นกัน

ยิ่งเขาชัดเจนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเพิ่งจะอารมณ์เสียมากขึ้นเท่านั้น

พวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่ควบคุมตนเองได้มาก แต่พวกเขาสูญเสียความรู้สึกถึงสัดส่วนและสูญเสียความรู้สึกเมื่อเผชิญหน้ากัน

ทั้งสองเป่าเทียน และหลังจากแน่ใจว่าจะไม่มีปัญหา พวกเขาก็จากไป ก่อนจากไป พวกเขาปิดประตูโดยไม่ถาม

ปั้ง……

ทันทีที่สาวใช้ในวังและองครักษ์จากไป เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทั้งสองมองหน้ากันและไม่รู้จะพูดอะไรต่อ โชคดีที่ไม่มีแสงเทียน ซ่อนความอับอายของพวกเขาไว้ในเวลากลางคืน

เอ่อ… จากสายตาอีกฝ่าย เมื่อเห็นท่าทางเขินอาย ทั้งสองก็รีบแยกย้ายกันไป ก้มหัวจัดเสื้อผ้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทำอะไรแย่ๆ แม้จะไม่เห็นหน้าก็ตาม , พวกเขายังคงประหม่า…

เฟิ่งชิงเฉินคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าสาวใช้ในวังไม่กลับมา เกรงว่านางกับเสด็จอาเก้า คงจะทำอะไรที่มากไปกว่านี้…

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินก็เปลี่ยนไป และนางีบจัดเข็มขัดเพื่อซ่อนความอับอาย

ไม่ใช่เพียงแต่กษัตริย์ที่เป็นฝ่ายทำ! ไม่ใช่เพียงแค่ผู้ชายจะหลงเสน่ห์ความงาม แต่ผู้หญิงก็เช่นกัน

“อะแฮ่ม ออกไปคุยกันก่อน” เสด็จอาเก้าเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าตอนนี้เขาเป็นคนที่พูดก่อน ถึงแม้ว่าเขาประหม่าแต่เสด็จอาเก้าก็ไม่แสดงออก .

น่าอายชะมัด!

เฟิ่งชิงเฉินไม่พูด และไม่สนใจว่าเสด็จอาเก้าจะมองเห็นหรือไม่ นางเพียงพยักหน้าเบาๆ

เสด็จอาเก้าจับมือเฟิ่งชิงเฉินและเดินออกไป คราวนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่ปล่อยมือของนาง

แค่กอด จูบ ลูบหัว มันคงอ่อนโยนเกินกว่าที่จะปล่อยมือและนางไม่เต็มใจที่จะปล่อยมันไป หากพลาดโอกาสนี้ คงจะพลาดไปตลอดกาล

ระหว่างทาง แม้ว่าทั้งสองจะเขินอายเล็กน้อย แต่พวกเขาก็โชคดีที่เสด็จอาเก้าพูดไม่เก่ง และเขาไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้นางเขินอาย

ในเวลาเดียวกัน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ใจที่เสด็จอาเก้า ได้ใช้ประโยชน์จากนางอย่างเห็นได้ชัด ในเวลานี้นางออกเดินทางโดยไม่พูดอะไรสักคำเพื่อที่นางจะได้รู้สึกสบายใจ

แม้จะหวังว่าเสด็จอาเก้าจะแต่งงานกับนางในเวลานี้ แต่เสด็จอาเก้า ต้องพูดสองสามคำ: “ชิงเฉิน กษัตริย์องค์นี้จะอยู่กับเจ้าอย่างแน่นอน”, “ราชาองค์นี้จะรับผิดชอบเอง”

ไม่พูดอะไร หมายความว่าอย่างไร เสียใจ หรือไม่จริงจังกับนาง แค่ปฏิบัติต่อนางเหมือนของเล่น ชวนนางเล่นเมื่อคุณต้องการ และทิ้งเมื่อเพียงพอ

ยิ่งเฟิ่งชิงเฉินคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งไม่มีความสุขมากขึ้นเท่านั้น นางก้มหัวลงและหยุดพูดระหว่างทาง นางเกลียดในใจ กำลังคิดว่าจะสอนบทเรียนให้เสด็จอาเก้าอย่างไร

เสด็จอาเก้างงงวยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่น่าจะอารมณ์ดีในตอนนี้แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่สำคัญและดูแลหลี่เซียงเพื่อเฟิ่งชิงเฉินนางอาจจะรู้สึกดีขึ้น

เสด็จอาเก้าเป็นนักปฏิบัติ ในความคิดของเขา ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็ยังดีกว่าทำ เพราะนี่คือความจริง นอกจากนี้ ตามบุคลิกของเขา เขาใจร้อนจริงๆ ที่จะพูดคำที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้น

เสด็จอาเก้าหลบผู้คุ้มกันอย่างชำนาญและถือว่าวังเป็นสวนหลังบ้านของเขาอย่างสมบูรณ์ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเสด็จอาเก้าก็เจอใครเลย และพาเฟิ่งชิงเฉินออกไปนอกวังที่หลี่เซียงอาศัยอยู่โดยชี้ไปที่ชั้นสาม ยามบน ชั้นนอกที่สามกระซิบข้างหูของ เฟิ่งชิงเฉิน: “นั่นคือวังที่หลี่เซี่ยงอาศัยอยู่ ทหารรักษาการณ์เข้มงวดเกินไป และไม่สามารถเข้าใกล้ได้”

แนวทางเดียวกัน แต่กลุ่มนี้ไม่มีบรรยากาศที่มีเสน่ห์ ทั้งสองต่างทุ่มใจทำภารกิจ

“มีวิธีใดที่จะเข้าใกล้กว่านี้ไหม” เมื่อได้ยินคำพูดของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็ระงับความรำคาญในใจไว้ชั่วคราวด้วย โดยรู้ว่าคืนนี้โฟกัสไปที่การฆ่าหลี่เซียง ไม่ใช่มัแต่คิดเรื่องความสัมพันธ์กับเสด็จอาเก้า

นอกใจ?