นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 740-2 พวกเจ้าทำลายความสุขของข้า

หวังจิ่นหลิงและผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงไม่สามารถเจรจาต่อไปได้แล้ว ผู้นำเสวียนเซียวกงคิดว่าพวกเขาเหล่านี้ที่มาที่นี่มาเพื่อรนหาที่ตาย และไม่มีแผนที่จะพูดคุยกับพวกเขาเลย

หวังจิ่นหลิงเองก็ไม่อยากสนใจคนที่ไร้เหตุผลเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เสด็จอาเก้า และโบกมือให้เสด็จอาเก้าแสดงตัว

เสด็จอาเก้าเมินเขา และยืนอยู่ที่เดิมอย่างนิ่งงัน ความเย็นชาของเสด็จอาเก้าเริ่มหนักขึ้นในทุกวันนี้ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินเต็มใจที่จะสนใจหวังจิ่นหลิงหรือไม่ และแม้ว่าจะไม่ใช่เหตุผลนี้ แต่ทุกวันนี้เสด็จอาเก้าก็ดูเหมือนจะไม่ชอบพูดมากขึ้นเรื่อย ๆ และแม้แต่คำขอของผู้ใต้บังคับบัญชาก็ยิ่งสูงขึ้นทุกวันๆ

เสวียนเส้าฉีไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยืนอยู่ข้างเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้น ทั้งหกคนจึงดูเหมือนแบ่งเป็นกองทัพสองฝ่าย และตรงกลางก็มีความว่างเปล่า

ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากัน บรรยากาศมาคุ และสงครามกำลังจะปะทุขึ้น ผู้นำเสวียนเซียวกงมองไปที่หวังจิ่นหลิงและเสด็จอาเก้า และไม่ได้ปกปิดความชื่นชมของเขาสองคนนี้ว่าดีที่สุดอย่างแน่นอนเมื่อเทียบกับคนรุ่นพวกเขา แต่น่าเสียดาย…

เสวียนเซียวกงแห่งนี้จะเป็นสถานที่ฝังศพของพวกเขา

ผู้นำเสวียนเซียวกงมีเจตนาที่จะสังหารแล้ว เขายกมือขึ้นเพื่อเรียกคนในที่มืดของเสวียนเซียวกง แต่ฮูหยินแห่งผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงก็ดึงแขนเสื้อของเขาไว้ “พระสวามี เสี่ยวเฟยชอบองค์ชายใหญ่”

ผู้นำเสวียนเซียวกงขมวดคิ้ว และตะโกนให้คนหยุด ทำให้เฟิ่งชิงเฉินผิดหวังเล็กน้อย

นางกำลังรอผู้คนมาอยู่ หากมีผู้คนมาที่นี่มากมายมันจะมีชีวิตชีวามาก ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงและฮูหยินแห่งผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงจะเสียหน้า หากปราศจากผู้ฟังจะสนุกได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินจ้องไปที่หวังจิ่นหลิง

มันเป็นเจ้าจริง ๆ เลย

หวังจิ่นหลิงสัมผัสใบหน้าของเขา ด้วยสีหน้าที่หมดหนทาง เขากำลังจะอธิบายบางอย่าง แต่ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงไม่ได้ให้โอกาสเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจดี “องค์ชายหวัง เจ้าได้ยินที่ฮูหยินแห่งผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงพูดแล้ว ว่าเสี่ยวเฟยของข้าชอบเจ้า นั่นเป็นความโชคดีของเจ้า หากเจ้าตกปากรับคำว่าจะเสกสมรสกับเสี่ยวเฟย และดูแลนางเป็นอย่างดี เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ข้าจะเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และเจ้าจะยังเป็นลูกเขยที่ทั้งเก่งและรูปงามของเผ่าเสวียนเซียวกงของข้าด้วย”

ในสถานการณ์ปัจจุบัน เขาต้องการฆ่าเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง ทว่าเขาเชื่อว่าหวังจิ่นหลิงเป็นคนฉลาดและเขากำลังรอความยินยอมของหวังจิ่นหลิง และไม่ต้องการให้หวังจิ่นหลิงเสียหน้า

“เสกสมรสกับลูกสาวของท่าน? และหลังจากนั้นก็เป็นแบบท่าน? ที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งจูงจมูก ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงท่านเต็มใจจะเป็นคนโง่เขลา แต่ข้าหวังจิ่นหลิงไม่” หวังจิ่นหลิงเองก็ไม่เต็มใจที่จะพูดจาขวานผ่าซากขนาดนั้น ความจริงคือ… สามีภรรยาคู่นี้ก็มีความมั่นหน้ามากพอแล้ว

ตระกูลเสวียนในยุทธจักรมีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง แต่ก็ถูกจำกัดไว้ในยุทธจักรนั้น และจักรพรรดิของทั้งสี่แผ่นดินก็ปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความสุภาพ เพราะจักรพรรดิของสี่แผ่นดิน ไม่เต็มใจที่จะใช้ทรัพยากรมนุษย์และสิ่งต่าง ๆ กับผู้ที่ไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่ออำนาจ ทว่าเว้นแต่จักรพรรดิของสี่แผ่นดินจะบรรลุข้อตกลง มิฉะนั้นจะไม่มีใครดำเนินการกับกองกำลังได้อย่างง่ายดาย เพื่อหลีกเลี่ยงการที่ทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้กันต่างไม่ได้รับผลประโยชน์ แต่กลับให้ฝ่ายที่สามกอบโกยผลประโยชน์ไป

แต่เนื่องจากทัศนคติที่สุภาพของแผ่นดินต่าง ๆ เหล่านี้ ทำให้ตระกูลเสวียนในรุ่นนี้ของยุทธจักรจึงเย่อหยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาไม่รู้ความสูงของท้องฟ้าจริง ๆ และมีแสงความเย็นชาแวบเข้ามาในสายตาของเสด็จอาเก้าทันที

และรอการโจมตีผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงอย่างเงียบ ๆ !

น่าเสียดายที่ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงกำลังมุ่งความสนใจไปที่หวังจิ่นหลิงทั้งหมด “หวังจิ่นหลิง เจ้าจะไม่เสกสมรสกับเสี่ยวเฟยงั้นรึ? ลูกสาวของข้าไม่ดีตรงไหน? มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสมกับเจ้า? องค์ชายที่มีชื่อเสียงดังก้องไปทั่วแดน แค่อวดโอ้ชื่อเสียงของเจ้าเท่านั้น เจ้าแค่เสกสมรสกับลูกสาวของข้า เจ้าก็สามารถได้รับส่วนแบ่งครึ่งหนึ่งของเสวียนเซียวกงแล้ว

ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงโกรธมากจนเส้นเลือดแทบระเบิด และดวงตาของเขาดูเหมือนเขาจะกัดกินหวังจิ่นหลิงได้ทุกเมื่อ

นี่คือการต้อนรับที่แตกต่าง เสวียนเส้าฉีไม่มีความหมายอะไรภายในจิตใจของเขาเลย และแม้แต่จะพูดถึงเสวียนเฟยเพียงประโยคเดียวก็ทำไม่ได้ หากเจ้าเสกสมรสกับเสวียนเฟย เจ้าก็ได้รับข้อเสนอสมบัติครึ่งหนึ่งของเสวียนเซียวกงแล้ว แล้วอีกครึ่งที่เหลือล่ะ? จะแบ่งให้เสวียนเส้าฉีหรือไม่?

เฟิ่งชิงเฉินคิดด้วยความพิศวงถึงขนาดนี้ มันก็น่าแปลกใจเช่นกัน

“ไม่ต้องพูดถึงสมบัติของเผ่าเสวียนเซียวกงครึ่งหนึ่งหรอก แม้ว่าท่านจะให้พระราชวังเสวียนเซียวกงทั้งหมดแก่ข้า ข้าก็จะไม่เสกสมรส หวังจิ่นหลิงอย่างข้าจะจะไม่เสกสมรส หรือถ้าต้องเสกสมรสกับข้าก็จะไม่เสกสมรสกับคนจอมปลอม” สองคำสุดท้ายเน้นย้ำโดยเจตนา สิ่งนี้ให้ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงค่อนข้างงงงวย “เจ้าหมายถึงอะไร? ลูกสาวของข้าจะจอมปลอมได้อย่างไร?”

“หากผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงไม่เข้าใจ ท่านสามารถถามฮูหยินลู่อีหรานของท่านได้ นางรู้ดีว่าจอมปลอมคืออะไร” คำพูดของหวังจิ่นหลิงจริงใจมาก เมื่อผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงได้ฟัง เขาเองก็ไม่คิดว่านี่คือคำใส่ไฟของอีกฝ่าย ความสงสัยภายในจิตใจของเขาเป็นเพราะคำพูดประโยคนี้ของหวังจิ่นหลิงเช่นกัน ทั้งหมดเกี่ยวโยงกัน

ลู่อีหราน? ชื่อนี้ ชื่อนี้ไม่มีใครเรียกมานานแล้ว ฮูหยินแห่งผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงมีสีหน้าซีดเซียว ปากของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย และนางมองดูคนสี่คนที่อยู่ข้างหน้านางด้วยความสยดสยอง

พวกเจ้ารู้ได้อย่างไร?

ไม่ ไม่ ข้าต้องใจเย็นก่อน ข้าต้องสงบ ฮูหยินแห่งผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงบอกตัวเองว่าต้องไม่รนราน แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมา นางก็ไม่กลัว

นางคือลู่อี่โม่ นางคือลู่อี่โม่

เฟิ่งชิงเฉินเห็นกระบวนการเปลี่ยนแปลงในดวงตาทั้งหมดของลู่อีหราน ต้องบอกว่านางชื่นชมผู้หญิงคนนี้มาก และความแข็งแกร่งทางจิตใจของนางไม่ธรรมดา บางที… เมื่อโกหกเป็นเวลานาน แม้แต่ตัวนางเองก็แยกไม่ออกว่าเรื่องไหนจริงเรื่องไหนเท็จ

เฟิ่งชิงเฉินมีความเห็นอกเห็นใจแวบผ่านเข้ามาในใจ

ลู่อีหรานเป็นเพียงผู้หญิงที่คลั่งไคล้เรื่องความรัก

“อี่โม่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร ลู่อีหรานคือใคร?” การแสดงออกของผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงเริ่มมืดมนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ไม่สามารถต้านทานสิ่งที่เขาอัดอั้นภายในหัวใจของเขาได้ เขาหันไปมองผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขามากว่ายี่สิบปี และในที่สุดก็เอ่ยถามความสงสัยที่อยู่ภายในใจออกมา

“ลู่อีหราน? ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าคนนี้เป็นใคร” ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงกล่าวอย่างเย็นชา ทว่ารอยยิ้มของนางกลับไม่มีข้อบกพร่อง

“สวามี อย่าลืมสิว่าองค์ชายใหญ่กับเสด็จอาเก้าเป็นศัตรูกัน ท่านเชื่อที่เขาพูดงั้นรึ? บางทีเขาจงใจพูดบางอย่างที่คลุมเครือ เพื่อให้รบกวนสายตาของเราก็เป็นได้”

คนสี่คนที่อยู่ข้างหน้านาง รู้ความลับของนางแล้ว และไม่สามารถเก็บพวกมันไว้ได้

ความรักของฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงเปลี่ยนไป รอยยิ้มบนใบหน้าของนางหายไป และดวงตาของนางก็แหลมคมมากยิ่งขึ้น “สวามี ให้คนพาสามคนนี้ออกไปที หากเอาพวกเขาออกไปวิกฤตของเสวียนเซียวกงของเราจะดีขึ้น ในเมื่อองค์ชายใหญ่ปฏิเสธการเสกสมรสกับเสี่ยวเฟย ข้าก็ไม่เต็มใจที่จะให้เสี่ยวเฟยเสกสมรสกับเขาเช่นกัน พระสวามี จัดการซะ!”

“อี่โม่ ข้าเชื่อเจ้า” ดวงตาของผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงมืดลง แต่เขาพยักหน้าอย่างมั่นคงให้กับฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกง ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงยิ้มอย่างนุ่มนวล “พระสวามี เราอยู่ด้วยกันมายี่สิบปีแล้ว”

“ใช่ เราอยู่ด้วยกันมายี่สิบปีแล้ว” ถ้อยคำเหล่านี้ขจัดข้อสงสัยสุดท้ายในหัวใจของผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกง ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงหันหลังกลับ และกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว “เข้ามา…”

เพี้ยะเพี้ยะ… ด้วยการตบที่ดังสนั่น ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาจากด้านนอก และขวางทางออกไปทั้งหมด

“ท่านผู้นำเสวียนเซียวกง”

“ทหารรับใช้สิบแปดคนของเสวียนเซียวกง ท่านผู้นำเสวียนเซียวกงไม่ได้ดูถูกพวกข้าจริง ๆ ” เสด็จอาเก้าเหลือบมองรูปแบบนี้ และเข้าใจว่านี่เป็นรูปแบบดาบอันทรงพลังของเสวียนเซียวกง

วันเวลาที่อยู่กับปู้จิงหยุนไม่ได้ไร้ค่าจริง ๆ

“กลัวไหม? แต่มันคงสายเกินไปแล้วล่ะ! เด็กที่โง่เขลาที่เลือกจะมาถึงเสวียนเซียวกงของข้า ไม่รู้จริง ๆ สินะว่าท้องฟ้าสูงเพียงใดถึงได้มาด้วยตนเองเช่นนี้ ฉันไม่รู้ว่าจะมาที่นี่คนเดียวได้อย่างไร นี่มันรนหาที่ตายด้วยตัวเองชัด ๆ ” ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงเอ่ยอย่างภาคภูมิ เมื่อพูดจบก็ออกคำสั่งกับทหารรับใช้ทั้งสิบแปดคน สามคนนี้กล้าบุกเข้ามาในเสวียนเซียวกงของเราอย่างอุกอาจ ตั้งใจจะขโมยสมบัติลับของเสวียนเซียวกงของเรา ฆ่ามันอย่างไม่ต้องปรานี”

“ขอรับ” ผู้คนหลั่งไหลเข้ามา ยกดาบขึ้นอย่างรีบเร่ง ในขณะนี้ เฟิ่งชิงเฉินและเสวียนเส้าฉีก็ออกมา

“ช้าก่อน!” ตัวตนของเสวียนเส้าฉีอยู่ที่นั่น เพียงแค่เขากล่าว ทหารทั้งสิบแปดคนหยุดชะงักลง “องค์ชายน้อย?

“คุณลุงทุกท่านโปรดช้าก่อน เส้าฉีแค่อยากให้ท่านพ่อได้พบคนผู้หนึ่งเท่านั้น หากเสร็จแล้ว เขาจะฆ่าเส้าฉี เส้าฉีก็ไม่มีอะไรจะพูด” เสวียนเส้าฉีไปยืนด้านนั้น ราวกับเป็นกำแพงกองใหญ่ ที่ทำให้ฉากสงบลงในทันที

เขาแข็งแกร่งกว่าพ่อของเขามาก เสด็จอาเก้าพยักหน้าเล็กน้อย และรู้ว่าจะไม่มีเหตุไม่คาดคิดในเสวียนเซียวกงแล้ว