นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 960 อภิเษก,องค์รัชทายาทลั่วอ๋องพ้นจากการกักตัว

ดังนั้นเสด็จอาเก้าจึงสามารถเอาชนะเฟิ่งชิงเฉินได้ เนื่องจากเขามองเห็นการเดินหมากของเฟิ่งชิงเฉินอย่างทะลุปรุโปร่งตั้งแต่แรก ไม่เพียงแค่คุ้นเคยกับหมากของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขายังรู้ด้วยความควรจะรับมือกับมันอย่างไร

ด้วยฝีมือการเล่นหมากรุกที่ไม่ธรรมดาของเสด็จอาเก้า ภายใต้การเดินหมากทีละก้าวอย่างเสด็จอาเก้า หมากของเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ดีพอเมื่ออยู่ต่อหน้าเสด็จอาเก้า

ถูกเสด็จอาเก้าดูถูกอย่างชัดเจนถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางยอม แม้ว่าฝีมือการเล่นหมากรุกของนางจะไม่ได้ล้ำเลิศ แต่มันก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดที่เสด็จอาเก้าพูด นางต้องการเล่นกระดานต่อไปเพื่อชำระล้างความอับอายเมื่อครู่

“เล่นอีกกระดานหนึ่งยอมไม่มีปัญหา แต่การแพ้ชนะต้องมีรางวัลถึงน่าสนุก” เสด็จอาเก้าเล่นหมากในมือ แอบหัวเราะในหัวใจ : ในที่สุดจิ้งจอกน้อยก็ติดกับ ไม่เสียแรงเลยที่เขานำหมากรุกออกมาเพื่อหลอกล่อนาง

“เจ้าต้องการรางวัลอะไร?” เฟิ่งชิงเฉินถอยกลับไปเล็กน้อยด้วยท่าทางระมัดระวัง

ภายใต้สถานการณ์ปกติ นางมักจะเป็นผู้ที่อยู่เหนือกว่า แต่น้ำเสียงและท่าทางของเสด็จอาเก้าในเวลานี้ มันเหมือนกับสิ่งที่นางทำกับตระกูลซูในเวลานั้น

“หากแพ้ คืนนี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า” เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง แต่มันกลับทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกใจจนแทบกระโดดขึ้นมา “เจ้าพูดอะไร?”

“ก็ตามที่เจ้าได้ยิน ว่าอย่างไร? ไม่กล้าเดิมพันงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าเอนมาด้านหน้าพร้อมขมวดคิ้ว ภายใต้เสียงเทียน ความรู้สึกรักใคร่และความอ่อนโยนเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน แค่นั่งอยู่เฉย ๆ ก็รับรู้ถึงมันได้

ปากของเฟิ่งชิงเฉินแห้ง นางยอมรับว่านางถูกล่อลวงด้วยความงาม

“เดิมพันก็เดิมพัน ใครจะไปกลัวกัน” อย่างไรเสียไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะก็……

ผลลัพธ์ของหมากเกมนี้ยังคงเป็นไปตามกฎเกณฑ์อันยึดมั่นของเฟิ่งชิงเฉิน นางไม่อนุญาตให้เสด็จอาเก้าขึ้นเตียงของนางเป็นเวลาสามเดือน หรือว่าเสด็จอาเก้าจะมีอำนาจเหมือนกว่าถึงกับยอมให้เฟิ่งชิงเฉินละทิ้งกฎเกณฑ์ของนาง?

ปัญหานี้สายลับเองก็อยากรู้เช่นกัน……

ระหว่างเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้หรือชนะ เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้าเหมือนปกติ และการประชุมในราชสำนักตอนเช้าก็มีเหมือนเช่นเคย เสด็จอาเก้ากลับมาเป็นเสื้อผ้าที่จวน จากนั้นถึงเดินทางเข้าไปยังพระราชวัง หัวข้อการพูดคุยยังคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการจับกุมผู้กระทำความผิดและเรื่องของซีหลิง

ทูตจากซีหลิงกล่าวว่าจักรพรรดิแห่งซีหลิงประชวรหนัก และทรงหวังว่าซีหลิงเหยาหวากับชุนชินอ๋องจะอภิเษกกันโดยเร็ว

สำหรับคำพูดนี้ ทุกคนเข้าใจความหมายของมันอย่างชัดเจน เนื่องจากเกรงว่าอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับจักรพรรดิของซีหลิง เช่นนั้นเหยาหวาจะต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาสามปี

เรื่องนี้สำหรับเสด็จอาเก้าแล้วถือว่าไม่ใช่ข่าวดีเสียเท่าไหร่ ซีหลิงกล้าป่าวประกาศว่าจักรพรรดิของพวกเขาประชวรหนัก และเร่งให้เหยาหวารีบอภิเษกสมรส มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าอำนาจโดยรวมของซีหลิงนั้นตกอยู่ในมือของซีหลิงเทียนเหล่ยแล้ว ซีหลิงเทียนเหล่ยในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด แค่รอให้จักรพรรดิเสด็จสวรรคต เขาก็สามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้ทันที

แม้เสด็จอาเก้าจะกังวล แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น ท้ายที่สุด ไม่มีใครสามารถพูดได้ว่าตนเองเป็นฝ่ายชนะจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย

สาส์นตราตั้งที่ซีหลิงส่งมา จักรพรรดิจะไม่ไว้หน้าซีหลิงเทียนเหล่ยก็ได้ แต่ไม่อาจจะละเลยต่อซีหลิง จักรพรรดิตอบรับทันที รอให้สำนักหอดูดาวหลวงทำนายวันเวลาออกมา จักรพรรดิจะทรงจัดพิธีอภิเษกสมรสให้ซีหลิงเหยาหวาและชุนอ๋อง

ช่วงนี้เรื่องวุ่นวายมากมายเกิดขึ้นในตงหลิง จึงต้องมีเรื่องสำหรับความสุขเกิดขึ้นบ้าง จักรพรรดิไม่ทำให้เหยาหวาลำบากใจ หลังจากสำนักหอดูดาวหลวงทำนายฤกษ์ออกมาแล้ว เขาจะจัดพิธีอภิเษกให้ทันที

เพียงแต่เสด็จพี่ของเหยาหวากำลังประชวรหนัก จึงต้องให้ทูตแห่งซีหลิงเป็นคนจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อยสำหรับพิธีอภิเษกครั้งนี้ สำหรับเรื่องนี้ จักรพรรดิและเหยาหวาไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด เนื่องจากหากมีสมองเพียงเล็กน้อยก็สามารถรับรู้ได้ว่าซีหลิงเทียนอวี่ไม่ได้อยู่ในตงหลิง

เมื่อเหยาหวาได้รับข่าวการอภิเษกที่กำลังใกล้เข้ามา นางรู้สึกดีใจและกังวล นางดีใจที่หากได้อภิเษกในเวลานี้ หมายความว่าสถานการณ์ปัจจุบันเข้าข้างองค์รัชทายาทเหล่ย แต่สิ่งที่เป็นกังวลก็คือ หากยังไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ ซีหลิงเทียนเหล่ยก็เป็นองค์รัชทายาทเพียงคนเดียว เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เพียงหนึ่งเดียว

แม้เรื่องการจับตัวฆาตกรจำเป็นสิ่งสำคัญและรอช้าไม่ได้ แต่เมื่อทั้งสองประเทศกำลังจะอภิเษกกัน หากภายในเกิดความวุ่นวาย มันก็จะเป็นการทำให้ตงหลิงขายหน้า ดังนั้นเมืองจักรพรรดิจึงกลับเข้ามาอยู่ในกฎระเบียบและความเรียบร้อยอีกครั้ง

แต่ทุกคนที่รู้เรื่องราวต่างทราบกันดี ภายนอกอาจจะดูผ่อนคลาย แต่แท้จริงแล้วภายในเมืองจักรพรรดินั้นเคร่งครัดเป็นอย่างมาก จำนวนผู้ต้องหาในคุกยังคงไม่ลดลง เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิต้องการจับกุมผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมากเพียงใด

เสด็จอาเก้าไม่ได้มีความคิดเห็นอันใดกับเรื่องนี้ การปฏิบัติของเขาเหมือนเดิมในทุกวัน ช่วงเช้าเสด็จไปพระราชวัง ช่วงบ่ายอยู่ที่จวนเฟิ่ง เมื่อตกเย็นก็กลับไปพักผ่อนที่จวนอ๋องเก้า เป็นเพียงวันธรรมดาที่แค่ดูเวลาก็สามารถรับรู้ได้ว่าเสด็จอาเก้าอยู่แห่งหนใด

ผู้สะกดรอยตามที่จักรพรรดิส่งไปให้เฝ้าดูเสด็จอาเก้ากลับมารายงาน มุมปากของจักรพรรดิก็กระตุกขึ้นมา “หากครั้งหน้ายังเป็นเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องมารายงานข้า” จักรพรรดินั้นยุ่งมาก เขาไม่มีเวลามากพอที่จะมาเฝ้าฟังเรื่องที่เสด็จอาเก้าไปมาหาสู่เฟิ่งชิงเฉินในทุกวัน

“พ่ะย่ะค่ะ” ผู้สะกดรอยตอบกลับมาและจากไป

หลังจากจักรพรรดิตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ และร่องรอยกิจวัตรประจำวันของเสด็จอาเก้าเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกว่าครั้งนี้น้องเก้าของเขาคงรู้สึกสะเทือนใจจริง ๆ เกรงว่าตนเองต้องไปอยู่สุสานจักรพรรดิเป็นเวลาอันเนิ่นนาน อาจจะไม่สามารถปกป้องและไปมาหาสู่เฟิ่งชิงเฉินได้เหมือนอย่างเคย จึงแสดงทีท่าออกมาให้ทุกคนเห็นอย่างชัดเจนว่าหลังจากนี้ห้ามผู้ใดรังแกเฟิ่งชิงเฉินเป็นอันขาด

“เจ้าน้องเก้าตัวดี ขอแค่เจ้าเอ่ยปากออกมา ข้าก็จะอนุญาตให้เจ้าเดินทางไปพร้อมกับเฟิ่งชิงเฉิน” จักรพรรดิดูถูกใจใน แต่ก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้

การสร้างสุสานจักรพรรดินั้นแสดงถึงความกตัญญู จะพาผู้หญิงขึ้นไปบนเตียงอุ่น ๆ ได้อย่างไร

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขันทีก็เดินเข้ามา จักรพรรดิไม่แม้แต่หันไปมอง เขาเรียกชื่อนางสนมซู แน่นอนว่าขันทีรู้ว่านางสนมซูเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิ เขาจะกล้าพูดอะไรออกมาได้อย่างไร เขาส่งคนแจ้งนางสนมซูทันทีว่าจักรพรรดิจะทรงเสด็จไป

จักรพรรดิเสวยพระกระยาหารที่ตำหนักของนางสนมซูหนึ่งมื้อ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะขึ้นไปบนเตียงของนางสนมซู ครั้งนี้นางสนมซูงัดท่าไม้ตายออกมามากมาย เพื่อปรนนิบัติและรับใช้จักรพรรดิอย่างเต็มที่

นางสนมของจักรพรรดิล้วนแต่เป็นสตรีผู้ยิ่งใหญ่ แม้ว่านางสนมซูจะมาจากตระกูลที่ร่ำรวยเช่นกัน แต่นางก็มาจากตระกูลที่ใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือในการหาทางร่ำรวย ภายนอกอาจจะดูเป็นสตรีผู้งดงามเช่นกัน แต่ภายในกว้างใหญ่เสียยิ่งกว่าผู้หญิงที่อยู่ในหอดอกไม้ เป็นไปได้อย่างไรที่จักรพรรดิจะไม่หลงระเริงในความเป็นชนบทอันเงียบสงบ

หลังจากการร่วมรักอันเร่าร้อน ร่างกายของนางสนมซูเป็นสีแดง เหงื่อไหลออกมาจากผิวที่เรียบเนียนของนาง มีกลิ่นหอมจาง ๆ บนร่างกาย จักรพรรดิแนบศีรษะใบบนหน้าอกของนาง อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าออกมาอย่างบ้าคลั่ง สูดกลิ่นหอมบนเรือนร่างของนางสนมซู

นัยน์ตาของนางสนมซูเต็มไปด้วยเสน่ห์ และในขณะที่จักรพรรดิกำลังเอ้อระเหยอยู่บนร่างของนาง นางก็พูดเหน็บแนมเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวังหลังเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา นางสนมเหล่านั้นปฏิบัติต่อนางอย่างไร ฮองเฮา เหนียงเหนียงสูงส่งแค่ไหน จักรพรรดิโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่กับตนเองเช่นนี้

สุดท้ายไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อาจเป็นเพราะกล่าวถึงความเป็นห่วงฮองเฮา หากตนเองมีลูก นางต้องอยากอยู่กับลูกอย่างมีความสุขในทุกวัน

ด้วยคำพูดเหล่านี้ แม้จะไม่ได้กล่าวถึงตงหลิงจื่อลั่วเลยแม้แต่ครึ่งคำ แต่ทำให้จักรพรรดิเกิดความคิดที่จะปล่อยตัวเขาออกมาจากการกักขัง ในวันรุ่งขึ้น มีเสนาบดีพูดเรื่องการอภิเษกของเหยาหวา และพูดเรื่องการปล่อยตัวองค์รัชทายาท จักรพรรดิจึงเห็นด้วยอย่างไม่คิดมาก

ฮองเฮาได้ยินเช่นนี้ นางรู้สึกดีใจและโกรธในพร้อมกัน ดีใจที่ในที่สุดตงหลิงจื่อลั่วก็มีโอกาสกลับมาเป็นโอรสแห่งมังกรอีกครั้ง แต่สิ่งที่นางโกรธก็คือ คำพูดของนางสนมซูกลับมีอิทธิพลมากกว่าคำพูดของเหล่าขุนนาง

“เหนียงเหนียง ท่านอย่าโกรธเป็นอันขาด นางสนมซูนั่นก็เป็นเพียงของเล่นเท่านั้น ดูจากร่างกายของนาง ร่างกายของนางได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษสำหรับรับมือกับผู้ชาย เพื่อปกป้องร่างกายอันงดงาม แขนและขาที่สวยราวกับหยก นางต้องใช้ยาลับจำนวนมากเป็นแน่ แต่ไม่ว่าร่างกายของนางจะดีแค่ไหน นางก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางให้กำเนิดลูก ประกอบกับที่นางไม่มีที่พึ่งในตงหลิง นอกจากพระราชวังแล้วนางก็ไม่มีที่อื่นให้พึ่งพา เหนียงเหนียงไม่จำเป็นต้องโกรธนางสนมคนโปรดที่ไม่สามารถมีลูกได้”

หล่าวมามาเกลี้ยกล่อมนางอย่างนุ่มนวล วิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ อย่างตรงไปตรงมา สุดท้ายก็สามารถทำให้ฮองเฮาสงบลงได้……