ในห้องโถงทั้งหมด ทุกคนยืนอยู่ ยกเว้นเฟิ่งชิงเฉิน ฮองเฮาก็ดูหมิ่นเฟิ่งชิงเฉินอย่างเห็นได้ชัด
“ข้ายกโทษให้เจ้า แต่ข้าไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินปฏิบัติต่อลั่วอ๋องเช่นไร เห็นได้ชัดว่าเจ้ากำลังทำอะไรกับลั่วอ๋อง ทำไมเจ้าถึงเต็มไปด้วยเลือด” ฮ่องเต้เห็นเพียงร่างกายที่เปื้อนเลือดของเฟิ่งชิงเฉินและคำพูดของเขาดูเหมือนจะเป็นกังวล ในความเป็นจริง เฟิ่งชิงเฉินติดอยู่ในสถานการณ์อันตราย
ฮ่องเต้หมายถึงอะไร?
ความสงสัยแวบเข้ามาในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อนึกถึงจักรพรรดินีที่กำลังจ้องมองมาที่เขาและเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ข้างเฟิ่งชิงเฉิน ก็ระมัดระวังมากขึ้นและคิดครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ทูลฝ่าบาท เลือดบนร่างของชิงเฉินคือเลือดของลั่วอ๋องฝ่าบาท”
“มีอะไรเหรอ?” ฮ่องเต้ถามอย่างเคร่งขรึม
เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหนาวที่หลังคอ
สุนัขที่เห่าไม่ได้เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ฮ่องเต้องค์นี้เป็นคนที่แทงเขาที่ด้านหลังอย่างแน่นอน
หลังจากกลืนเข้าไป เฟิ่งชิงเฉินดูหวาดกลัวและกล่าวอย่างลังเลว่า “ทูลฝ่าบาท เมื่อเฟิ่งชิงเฉินดึงลูกธนูให้ลั่วอ๋อง เลือดก็ไหลออกมา และชิงเฉินไม่อาจะหลบได้ จึงกระเด็นโดนตัว”
“ดึงลูกศรที่หักออก? ลูกศรที่หักนั้นไม่ใช่แม้แต่หมอของจักรพรรดิก็ดึงมันออกมาได้ เจ้าทำได้อย่างไร？” น้ำเสียงถามเหมือนสอบปากคำนักโทษ
บรรยากาศแบบนี้ทำให้ผู้คนประหม่าโดยไม่มีเหตุผล และเมื่อกังวลก็จะมีปัญหาได้ง่าย
แสงสว่างวาบในดวงตาของเสด็จอาเก้าต่ถูกปกปิดโดยการดื่มชา
“เสด็จอาเก้า มีอะไรติดแขนเสื้อ” หลังจากที่รู้ว่าลั่วอ๋องไม่เป็นไร ก็มุ่งความสนใจไปที่ตงหลิงจิ่ว
“จริงเหรอ?” ตงหลิงจิ่วยกแขนเสื้อขึ้นและเห็นว่ามันเป็นครึ่งใบไม้
คุ้นๆ ไหม?
มองขึ้นไปและมองออกไปนอกหน้าต่าง ตงหลิงจิ่วปัดใบไม้และวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ
เสียงตุ๊ด… เหมือนกับการทำลายคำสาปของข่าวประเสริฐ ขัดจังหวะการไตร่ตรอง และยังทำลายบรรยากาศการสอบสวนที่จงใจสร้างขึ้นเพื่อเฟิ่งชิงเฉิน
ความสนใจของทุกคนมุ่งความสนใจไปที่ลุงจิ่วฮวงทันที
เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกและใช้ประโยชน์จากพื้นที่นี้เพื่อคิดว่าจะพูดอะไร
เมื่อกี้นางยุ่งกับการช่วยชีวิตคนจนไม่ได้คิดอะไรในหัว พอออกมานางถูกถามคำถามซ้ำ
ในเวลาที่เหมาะสมเสด็จอาเก้ามีท่าทีบางอย่าง
“น้องเก้าเป็นอะไรไป” จักรพรรดิไม่ได้ตำหนิเขา เขาแค่ดูขี้เล่น
ยิ่งตงหลิงจิ่วช่วยเฟิ่งชิงเฉินมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
ตงหลิงจิ่วสมบูรณ์แบบเกินไป สมบูรณ์แบบมากจนฮ่องเต้หาจุดอ่อนไม่ได้
“ข้าเหนื่อย” วงกลมตาสีฟ้าเล็กน้อยพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง
หลังจากนั่งอยู่ที่นี่ทั้งคืน ฉันก็กังวลและใจร้อน จะไม่ขาดแคลนพวกเขาได้อย่างไร แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าตงหลิงจิ่ว
“น้องเก้าทำงานหนัก” ฮ่องเต้พยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่พูดอะไรอีก
รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ไม่สามารถถอดรหัสได้
เมื่อฮ่องเต้หันความสนใจไปที่เฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง บรรยากาศที่น่ากลัวและตึงเครียดก่อนหน้านี้หายไป ไม่ว่าจักรพรรดิจะกดดันขนาดไหน มันก็ไร้ประโยชน์ เฟิ่ง ชิงเฉินคิดอยู่แล้วว่าจะพูดอะไร
สามคะแนนจริงและเท็จเจ็ดคะแนน
“ฝ่าบาท เพราะพ่อของข้าเป็นนายพล ชิงเฉินมีงานวิจัยเล็กน้อยเกี่ยวกับบาดแผลของดาบและบาดแผลจากมีด หมอหลวงจริงๆแล้วสามารถลูกศรหักก็สามารถดึงได้ แต่เลือดไม่หยุดไหล ข้าจึงไม่กล้าเคลื่อนไหว หลังจากที่ชิงเฉินดึงลูกศรที่หักออกจากบาดแผลของลั่วอ๋อง ข้าได้เย็บบาดแผลของฝ่าบาทเพื่อให้มั่นใจว่าบาดแผลของฝ่าบาทจะไม่ตกเลือดอีกต่อไปและชิงเฉินจะทำได้เพียงเท่านั้น ข้ารู้จักผิวหนังและค้นคว้าเกี่ยวกับบาดแผลมามากแล้ว เมื่อพูดถึงทักษะทางการแพทย์ ข้าไม่เคยกล้าเปรียบเทียบกับหมอหลวงมาก ข้าแค่โชคดี ทักษะทางการแพทย์ของแพทย์ของจักรพรรดินั้นยอดเยี่ยมมาก ดึง จากลูกศรที่หัก ข้าไม่แน่ใจว่าเลือดจากบาดแผลจะหยุด นอกจากนี้ฮ่องเต้และอองเฮายังนั่งอยู่ที่นี่ และลั่วอ๋องได้รับพรมากมาย ดังนั้นเขาจึงปลอดภัย ”
คำพูดเหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินใช้สมองคิดขึ้นมา
การดูถูกตนเอง ยกหมองของฮ่องเต้ ยกยอฮ่องเต้และฮองเฮา
มันง่ายที่จะทำเช่นนี้ในฐานะแพทย์
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมเจ้าถึงไม่ให้คนนอกรู้” ฮ่องเต้บอกชัดเจนว่าฮองเฮาจะชำระบัญชี
ยังไม่สายเกินไปที่จะแก้แค้น ฮ่องเต้ไร้ความปรานีเกินไป เขาจะรายงานความเกลียดชังของเขาทันที แน่นอนว่า สุภาพบุรุษไม่สามารถเป็นฮ่องเต้ได้
เฟิ่งชิงเฉินพึมพำในใจ แต่กล่าวด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท การเย็บแผลนี้เป็นข้อห้ามที่จะทำให้เสียสมาธิ กระบวนการวาดลูกศรนั้นอันตรายอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่บาดแผลจะถูกฉีกขาดเท่านั้น แต่เลือดยังไหลอีกด้วย ไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ สถานการณ์เลือดสาดจริง
ถ้ามีคนอยู่ในห้องโถงในเวลานั้น พวกเขาอาจจะส่งเสียงเมื่อเห็นสถานการณ์ ชิงเฉินจึงขอฮ่องเต้และฮองเฮาอยู่คนเดียว ภายในใจมีความกังวลและกลัว…
ดวงตาของฮองเฮาเป็นประกาย
เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะมีเรื่อง!
ฮองเฮาได้นั่งเงียบ ๆ และรอให้เฟิ่งชิงเฉินประสบเคราะห์ร้ายเพื่อระงับความสุขในใจ
“อะไรอีก” ฮองเฮาถาม
ไม่ ฮ่องเต้องค์นี้กำลังกำหนดเป้าหมายตัวเองจริงๆ หรือ?
เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าลงกับพื้น และร่างกายของนางก็สั่นสะท้านมากขึ้นไปอีก
ในสายตาของคนนอก นางกลัว แต่นางเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังคุกเข่าอยู่ และเธอก็กลัวด้วย
เธอรู้สึกเสมอว่าสถานการณ์วันนี้ผิดพลาดมาก ฮ่องเต้ขอให้นางรักษาลั่วอ๋องอย่างง่ายดาย ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามาในห้อง และก็ตกลงอย่างง่ายดาย
คิดแค่ว่าพ่อแม่ต้องเป็นห่วงเท่านั้น แต่คราวนี้ นางปล่อยให้แม่คิดอย่างนั้นไม่ได้
ลั่วอ๋องสบายดี แต่ไม่มีใครมีความสุขยกเว้นฮองเฮา
เป็นเรื่องปกติสำหรับเสด็จอาเก้า
เขากับลั่วอ๋องเป็นคู่ต่อสู้ คาดว่าลั่วอ๋องน่าจะตาย
แต่แล้วฮ่องเต้ล่ะ?
ลั่วอ๋องสบายดี แต่เขาไม่พอใจ ตรงกันข้าม เขามาที่นี่เพื่อซักถามนาง เป็นคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความตึงเครียด ช่วงเวลาแห่งความสง่างามและอีกช่วงเวลาแห่งแรงกดดัน หากนางเป็นเพียงคนธรรมดาจริงๆ นางจะถูกจัดการโดยฮ่องเต้้
แต่เฟิ่งชิงเฉินคิดเกี่ยวกับมัน และไม่เข้าใจ มีอะไรในตัวนางที่สมควรได้รับความสนใจจากฮ่องเต้
เมื่อเรื่องอื้อฉาวที่นางเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงานออกมา ฮ่องเต้ก็ทรงหย่อนพระทัยเธอไปมาก
ใช่ไหม…
เสด็จอาเก้า?
เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า
นางเข้าใจว่าต้นตอของปัญหาคือเสด็จอาเก้า
หลังจากเหตุการณ์นั้น ฮ่องเต้คาดว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติกับลุงอ๋องเก้าและอ๋องเก้าต้องการใช้ปากของเธอเพื่อใส่ร้ายเสด็จอาเก้า
ฮึ่ม… ถ้าคิดแบบนี้ยิ่งไม่เก่ง
เฟิ่งชิงเฉินเลิกเยาะเย้ยที่ริมฝีปากของเขาและพูดกับพื้น “ทูลฝ่าบาท ด้ายที่ชิงเฉินเย็บให้ลั่วอ๋องเป็นเส้นด้าย กลัวว่าหากฮ่องเต้และฮงเฮาพบจะเกิดเรื่อง”
เสียงหึ่งๆ ฟังดูเศร้ามาก ฮ่องเต้จ้องไปข้างหน้าเป็นเวลานาน แต่คำตอบนี้ทำให้ฮ่องเต้ผิดหวัง
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย แต่เขาไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ
“ให้ข้าดูหน่อย”
“ใช่”
เฟิ่งชิงเฉินเชื่อฟังมาก และชูมันขึ้นพร้อมกับเข็มและด้าย แต่ฮ่องเต้ไม่โลภพอ “นำกล่องยานั่นมาที่นี่”
หากปราศจากการกระทำของเฟิ่งชิงเฉิน ขันทีก็ก้าวไปข้างหน้าและหยิบกล่องที่อยู่ในมือของเฟิ่งชิงเฉิน
มีเพียงเข็ม ด้าย และมีดผ่าตัด มีดผ่าตัดนี้คือสิ่งที่องค์หญิงอันผิงส่งคืนให้นาง นอกจากสิ่งที่ใช้ในการแพทย์แผนจีน นอกนนั้นไม่มีคุณค่าเลย
เฟิ่งชิงเฉินไม่ชอบและเตรียมพร้อมสำหรับวังโดยธรรมชาติ ดังนั้นนางจึงเก็บของก่อนเข้าไปในวัง
อย่างไรก็ตาม นางก็มีกระเป๋ายาอัจฉริยะแบบพกพา สิ่งของเหล่านั้นที่เปิดเผยตัวตนของนาง แน่นอนว่านางต้องเก็บไว้ก่อนเข้าวัง
ฮ่องเต้รู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ จึงหยิบเข็มและมีดผ่าตัดออกมา
วางเข็มและด้ายไว้ข้างๆ ถือมีดผ่าตัด ไม่รู้ว่ามันเป็นวัสดุอะไรหลังจากที่ดูมันเป็นเวลานาน