นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 750-1 สรุปแล้วทำเพื่อใคร

บูม…

เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ว่าอดีตหัวหน้าเผ่าจะเคลื่อนไหว หลานจิ่วชิงและอดีตหัวหน้าเผ่ากำลังปะทะกัน ด้วยอดีตหัวหน้าเผ่าทรงพลังอย่างมาก เมื่อเขาโจมตี หลานจิ้วชิงก็ถอยหลังและมีเลือดไหลออกจากมุมปาก

“แม้จะเป็นอดีตหัวหน้า แต่ดาบท่านไม่เก่าเลย” หลานจิ่วชิงยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดมุมปากออก แต่อดีตหัวหน้าเผ่าตะโกนบอกว่า: “อย่า…”

อดีตหัวหน้าเผ่ารีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหยุดหลานจิ่วชิง ลู่อโม่ดูเหมือนจะไม่สนใจหลานจิ่วชิง

“ตู้ม … ” ก่อนที่จะสัมผัสชายเสื้อของฟลานจิ่วชิง เขาถูกหลานจิ่วชิงผลักกระแทกกำแพงและล้มลงพื้น

“พลั่ก!” อดีตหัวหน้าเผ่ากระอักเลือด เขาพยามยามลุกขึ้น แต่ก็ไม่อาจลุกได้ เขามองไปที่หลานจิ่วชิง “ร้ายกาจนัก”

หลานจิ่วชิงไม่สนใจแววตาแห่งความดุร้ายของอดีตหัวหน้าเผ่า เขาดึงเก้าอี้ออกไปด้านข้างแล้วนั่งลงราวกับกำลังสอบปากคำนักโทษ และพูดกับอดีตหัวหน้าเผ่าว่า “ได้ยินเสียงข้างนอกไหม? ดูเหมือนว่าลูกชายท่านกำลังจะมา แล้วท่านจะยังไม่บอกเรื่องแผนที่อีกหรือ”

“ส่งมาให้ข้า” อดีตหัวหน้าเผ่าออกคำสั่ง

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เป็นอดีตหัวหน้าเผ่าอีกต่อไป คนในเผ่า หรือแม้แต่หลานจิ่วชิงยังไม่ฟังคำสั่งของเขา หลานจิ่วชิงไม่แม้แต่จะมอง หากเจ้าไม่บอกเรื่องแผนที่ ข้าจะฉีกภาพนี้ซะ”

หลานจิ่วชิงวางดาบลงบนโต๊ะ และถือม้วนกระดาษด้วยสองมือ เพื่อแสดงให้อดีตหัวหน้าเผ่าเห็นว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

หัวหน้าเผ่าตื่นตระหนก ดวงตาของเขาแดง และเขาพูดเสียงดัง “อย่าฉีกภาพของข้า อย่าฉีก…”

“บอกมาว่าแผนที่อยู่ที่ไหน?” หลานจิ่วชิงไม่เห็นใจอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าอดีตหัวหน้าเผ่าไม่พูดอะไร เขาก็บอกว่า “สาม…”

“สอง……”

หลานจิ่วชิงออกแรงเล็กน้อย และดูเหมือนว่าอดีตหัวหน้าเผ่าจะได้ยินเสียงม้วนกระดาษฉีก “อย่าฉีก อย่าฉีก ข้ายอมก็ได้ บอกแล้ว บอกแล้ว”

นี่คือคำขอของอดีตหัวหน้าเผ่าผู้ชรา “เอาแผนที่ไป และเอาภาพมาให้ข้า”

“อยู่ไหน?” หลานจิ่วชิงดึงม้วนกระดาษด้านบนและด้านล่างออกมา “โป๊ะ” และนั่นเอง… แผนที่หนังแกะหล่นลงบนโต๊ะ หลานจิ่วชิงหยิบมันขึ้นมา และตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เมือแน่ใจแล้วว่าเป็นลายมือจักรพรรดิ เขาก็ม้วนเก็บ

“ได้แผนที่แล้วก็เอาภาพข้ามา” อดีตหัวหน้าเผ่ารับมาด้วยความเสียใจ

สิ่งที่หลานจิ่วชิงสนใจนั้นไม่ใช่แผนที่

“ให้คุณ? ขอโทษด้วย เข้าใจผิดแล้ว ข้าบอกว่าเอาแผนที่มาให้ข้าก่อนแล้วจะเอาภาพให้ท่าน “หลานจิ่วชิงและยวี่ลั่วคว้าดาบแล้วโยนทิ้ง”

เมื่ออดีตหัวหน้าเผ่าได้ยินสิ่งนี้ เขารีบวิ่งไปข้างหน้า: “ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว เอาภาพวาดคืนมา คืนอีโม่ของข้ามา”

น่าเสียดายที่แม้ว่าเขาจะลุกขึ้นยืนโดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บ แต่เขาก็ไม่สามารถไล่ตามหลานจิ่วชิงได้ เขาต้องรีบออกไปเพื่อไล่ตามหลานจิ่วชิง องครักษ์รีบวิ่งเข้ามา และหยุดอยู่ข้างหน้าอดีตหัวหน้าเผ่า “อดีตหัวหน้าเผ่า หัวหน้าเผ่ามีคำสั่ง ห้ามออกไป”

“อะแฮ่ม… ไปให้พ้น” อดีตหัวหน้าเผ่าทนไม่ได้และผลักองครักษ์ออกไป แต่เขาอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก ในเวลานี้เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้กับองครักษ์

ภายนอกมีความเคารพ แต่ในความเป็นจริงพวกเขาไม่เคารพเลย พวกเขาบังคับให้อดีตหัวหน้าเผ่ากลับเข้าไป และอดีตหัวหน้าเผ่าทำได้เพียงตะโกนด้วยความสิ้นหวัง: “เอาอีโม่ของข้าคืนมา..”

เมื่อหลานจิ่วชิงจากไป เซวียนเส้าฉีก็นำกำลังเซวียนเส้าเจี๋ย ลู่อีหราน เซวียนเฟย แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงออกอะไร แต่เซวียนเส้าเจี่ยหน้าชาไปหมด

“ เส้าเจี๋ย เจ้าร่วมมือกับตงหลิง หนานหลิง ซีหลิงเพื่อยึดเผ่าเสวียนเซียว ข้าผิดหวังจริง ๆ ในนามหัวหน้าเผ่า ข้าต้องกีดกันเจ้า เจ้าไม่สมควรจะเป็นคนตระกูลเซวียน”

“ไม่ ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้น” เซวียนเส้าเจี๋ยอธิบายอย่างรวดเร็ว แต่เซวียนเส้าฉีไม่ฟังคำอธิบายของเขาเลย และสั่งให้คนไปจัดการเขาโดยตรง “เพราะเห็นว่าเจ้าเป็นน้องชายต่างมารดา ข้าให้ชีวิตเจ้า เพื่อไม่เป็นการผิดต่อเผ่าเสวียนเซียว ข้าจะทำลายศิลปะการต่อสู้ของเจ้า”

“เซวียนเส้า เป็นเจ้าต่างหากที่สมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอก อย่ากล่าวหาคนอื่น” เซวียนเส้าเจี๋ยดิ้นรน

ลู่อีหรานและเซวียนเฟยอธิบาย แต่เซวียนเส้าฉีไม่ฟัง “หุบปาก ตัดเอ็นร้อยหวายที่แขนขาเขาซะ”

“ไม่ ไม่ เส้าฉี ปล่อยข้าไป ปล่อยข้า ข้าไม่ได้ทรยศต่อเผ่าเสวียนเซียว เราได้รับการช่วยเหลือจากชายในชุดดำและเงิน เห็นแก่หน้าน้าโม่ ถ้าจะฆ่าเขา ฆ่าข้าดีกว่า”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลู่อีหรานจึงหลุดพ้นจากการพันธนาการขององครักษ์ รีบวิ่งไปข้างหน้า กอดขาเสวียนเส้าฉีและพูดว่า : “หัวหน้าเผ่า ขอร้องแหละ เห็นแก่หน้าน้าโม่ โปรดไว้ชีวิตเถิด”

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏในดวงตาของเซวียนเส้าฉี และเขาพยุงลู่อีหรานให้ลุกขึ้น แต่ลู่อีหรานปฏิเสธ เซวียนเส้าฉีจึงดึงเขาขึ้นมาอย่างแรงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า: “น้าโม่ น้าเป็นภรรยาของพ่อข้า ไม่ต้องคุกเข่า ได้โปรดยืนขึ้นเถิด”

“หัวหน้าเผ่า ข้าขอร้อง ขอร้องเถิด…” ลู่อี้หรานคุกเข่าลงเพียงเพราะต้องการใช้ความกตัญญูเพื่อกดดันเซวียนเส้าฉี แต่เซวียนเส้าฉีไม่หลงกล

“น้าหราน ขอร้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ ข้าปฏิบัติตามกฎของเผ่า ทำไมไม่ไปขอท่านพ่อเปลี่ยนกฏให้ท่าน กฎของเผ่าเสวียนเซียว พวกที่ทรยศจะถูกลงโทษ ตัดแขนขาโยนลงหน้าผา”

เซวียนเส้าฉีพูดด้วยท่าทางคึกคะนอง เมื่อเห็นว่าเพชฌฆาตยังไม่เคลื่อนไหว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป: “ทำไมยังยืนอยู่ตรงนั้น ทำไมไม่ประหารชีวิต คืนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ เพื่อความอยู่รอดของเผ่าเสวียนเซียว อย่าเสียเวลา”

ประโยคนี้เตือนทุกคนว่าเหตุการณ์นี้เกิดจากการสมรู้ร่วมคิดกับคนนอกเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขา และอำนวยความสะดวกแก่กองกำลังพันธมิตรสามก๊ก

ราวกับว่ากำลังตรวจสอบคำพูกของเซียนเส้าฉี ทันทีที่เซวียนเส้าฉีพูดจบ องครักษ์รีบรายงาน “หัวหน้าเผ่า หัวหน้าเผ่า ข้าศึกโจมตีตอนกลางคืน……”

เมื่อเซวียนเส้าฉีได้ยินสิ่งนี้ อีหรานก็พูดว่า “เซวียนเส้าฉี เจ้าจะพูดอะไรอีก”

หลักฐานชัดเจน ไม่สามารถโต้แย้งได้

“อืม…” เซวียนเส้าเจี๋ยพูดไม่ออก ในขณะนี้ มีเพียงเสียงทุ้มต่ำเหมือนสัตว์ดุร้าย เมื่อเห็นเช่นนี้ เพชฌฆาตก็ยกมีดขึ้นแล้วฟันไปที่แขนขาของเขา…