นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 746-1 ให้คนทั้งจิ่วโจว ตกหลุมรักนาง…

ถนนแห่งความตายเส้นนี้ในเสวียนเซียวกงจะดีสักแค่ไหน?

ก่อนหน้านี้ พวกเขารู้แค่ว่าพวกมันแข็งแกร่ง และมีพลังทำลายล้างสูง เพื่อโจมตีเสวียนเซียวกง พวกเขาใช้ได้เฉพาะความแข็งแกร่ง และด้วยค่าใช้จ่ายของทหารนับหมื่น พวกเขาจะใช้ซากศพเพื่อเติมเต็มถนนแห่งความตายนี้

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงคาดว่า เมื่อทหารหนึ่งแสนคนพุ่งขึ้นไป ผู้คนอย่างน้อยสองหมื่นถึงสามหมื่นคนจะถูกฝังบนถนนแห่งความตายสายนั้น แต่ทว่าวันนี้พวกเขาพบว่า…

การประมาณการของพวกเขานั้นค่อนข้างมองโลกแคบเกินไป และการประมาณนี้จะเป็นเช่นนั้นก็ต่อเมื่อพวกเขารู้เส้นทางของถนนแห่งความตายเท่านั้น หากพวกเขาไม่รู้จักเส้นทางนี้ บวกกับการเปลี่ยนแปลงของเฟิ่งชิงเฉิน กองทัพหนึ่งแสนคนแล้วจะมีทหารสองหมื่นหรือสามหมื่นนายตกลงไปในนั้นคงเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

เมื่อเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงมาถึง เสวียนเส้าฉีได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว และการต่อสู้สามารถเริ่มต้นได้ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินมาถึง

ใช่แล้ว การเปิดสงคราม!

แม้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้เป็นผลจากการปฏิรูปองค์กรเท่านั้น แต่เพื่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ดี เสวียนเส้าฉีทำตามคำแนะนำของเฟิ่งชิงเฉิน และทดสอบโดยใช้การต่อสู้จำลอง แน่นอนว่าการต่อสู้จำลองจะไม่ใช้บุคคลจริงในการทดสอบกับถนนแห่งความตายเส้นนั้น และใช้สัตว์ต่าง ๆ แทน

ใช้ระยะเวลาสามวัน ด้วยการสนับสนุนอย่างใจกว้างของเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง พวกเขานำแกะมาสามหมื่นตัวมา แกะเหล่านี้จะเข้ามาแทนที่ทหาร เพื่อทดสอบความโหดร้ายของถนนแห่งความตาย

แม้ว่าแกะจะไม่ฉลาดเท่ามนุษย์ แต่เมื่อต้องเผชิญกับความตาย เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถมั่นใจได้ว่า อย่าพูดถึงคนเลยแม้แต่คนก็ต้องอยู่อย่างทรหดมากที่สุด

ผู้ที่ไม่เคยประสบสงครามมาก่อน จะไม่เข้าใจว่าวินัยของทหารคืออะไร ภายใต้การระเบิดครั้งใหญ่ และคลื่นของการโจมตี ทหารธรรมดาสามารถพึ่งพาสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดได้เท่านั้น และพวกเขาจะเพิกเฉยต่อคำสั่งของนายพล

เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่รู้เหมือนกัน ในเวลานั้นจะยังมีแม่ทัพคนไหนที่สามารถสั่งการได้ และทำสงครามอย่างสงบสติอารมณ์ เนื่องจากกองกำลังกำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย!

“ได้เวลาเริ่มลงมือแล้ว ชิงเฉิน เสวียนเซียวกงจะถูกส่งต่อให้เจ้าเป็นผู้บังคับบัญชา” เสวียนเส้าฉียื่นธงสีแดงให้เฟิ่งชิงเฉิน ขณะที่เขาถือธงสีน้ำเงิน

การฝึกทหารเป็นทีมสีแดง ทีมสีน้ำเงิน นี่เป็นประโยคที่เฟิ่งชิงเฉินเคยพูดถึงโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อก่อนหน้านี้ เสวียนเส้าฉีจำได้และนำมันมาปรับใช้

“ฉัน?” นางนั่งในคำสั่งของเสวียนเซียวกง นี่มันแนวคิดอะไรกัน?

เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่ตัวเอง แล้วชี้ไปที่หัวหน้าใหญ่ของกลุ่มติดอาวุธของเสวียนเซียวกง หัวหน้าใหญ่เหล่านั้นพ่นลมหายใจอย่างเย่อหยิ่ง โดยที่มันเป็นเหมือนในเวลาปกติ ซึ่งนางไม่รู้ว่าพวกเขาเต็มใจเห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วย…

คนเหล่านี้มักปฏิเสธนางและดูถูกนางมาเสมอ แม้ว่านางจะปฏิรูปองค์กรแล้ว คนเหล่านี้ก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับนาง นางจะได้รับอนุญาตให้เข้าควบคุมการบังคับบัญชาการรบในเวลานี้ได้อย่างไร?

นี่เป็นความปรารถนาของเสวียนเส้าฉีหรือไม่?

“ใช่ เจ้าเอง เจ้าถือธงสีแดง ส่วนข้าจะถือธงสีฟ้า ชิงเฉิน นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกระหว่างเรา” ดวงตาของเสวียนเส้าฉีเป็นประกายเมื่อเขาพูดสิ่งนี้

ผู้ชายทุกคนมีความฝันที่จะต่อสู้ในสนามรบ และเขาก็มีความฝันนั้นเช่นกัน แต่ตัวตนของเขาจำกัดเขาไว้ และวันนี้ก็เป็นโอกาสที่ดี

“นี่คือการจำลองการต่อสู้ของเสวียนเซียวกง พวกเจ้าควรอยู่ภายใต้คำสั่งของพวกเจ้า แม้ว่าเจ้าต้องต่อสู้กับข้า ข้าจะถือธงฟ้าอยู่ จุดจบของสีฟ้าจำเป็นต้องพ่ายแพ้ เสวียนเส้าฉีคนนี้จะไม่อยากให้นางแพ้งั้นหรือ? กลัวว่านางจะไม่แพ้รึ?”

เสวียนเส้าฉีส่ายหัว “ไม่ เจ้าคุ้นเคยกับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเสวียนเซียวกงนั้นมากที่สุด และขึ้นอยู่กับเจ้าที่จะถือธงสีฟ้า เจ้ารู้วิธีหลีกเลี่ยง และวิธีทำให้พวกเขาสูญเสียผลกระทบล่วงหน้า ข้าเชื่อในตัวเจ้าที่จะทำให้เกิดการสูญเสียน้อยที่สุด เมื่อเดินจบถนนแห่งความตายเส้นนี้แล้ว แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” เขาไม่อยากให้เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงเห็น ว่าจะผ่านถนนแห่งความตายนี้ด้วยต้นทุนที่น้อยที่สุดได้อย่างไร การทดสอบวันนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อเสวียนเซียวกง

“ตกลง แค่…” แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินเข้าใจความจริงของการรู้จักตัวเองและรู้จักศัตรู ด้วยคำสั่งของนางกับทีมสีฟ้า นางจะสามารถผ่านถนนเส้นนั้นได้อย่างแน่นอนโดยที่สูญเสียน้อยที่สุด และ… วิธีนี้ หากใครถามนางจะไม่พูด และถึงเวลาการต่อสู้ นางจะใช้ประโยชน์จากมันอย่างแน่นอน

ในความเห็นของนาง การฝึกฝนเป็นสงครามเช่นกัน ตราบใดที่เป็นสงคราม คุณต้องจริงจังและรับผิดชอบต่อคนที่อยู่เบื้องหลังคุณ

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่หัวหน้าใหญ่ของกองทัพ หัวหน้าใหญ่เหล่านั้นไม่สนใจนางเลย เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงพูดอย่างตรงไปตรงมา “ข้ายังเด็ก พวกท่านทุกคนรู้เรื่องของเสวียนเซียวกงดีกว่าข้าอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นให้พวกเขามาสั่งการแทนข้าเถอะ”

เฟิ่งชิงเฉินยื่นธงแดงด้วยความเคารพ

ไม่ว่าจะเป็นความใกล้ชิด ระยะทาง หรือความอาวุโส มันไม่ใช่ตาของนางที่จะเป็นคนนอกมาสั่งคนในเสวียนเซียวกง

คราวนี้เสวียนเส้าฉีไม่ได้พูดอะไรมาก หากเฟิ่งชิงเฉินต้องการได้รับการอนุมัติจากขุนนางเหล่านี้ นางต้องพึ่งพาความสามารถของนาง แม้ว่าเขาจะออกมาสนับสนุนเฟิ่งชิงเฉิน คนเหล่านี้ก็จะเชื่อมั่นเท่านั้น

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงเฝ้ามองแต่ไม่พูด พวกเขาเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินจะสามารถควบคุมเสวียนเซียวกงได้อย่างแน่นอน พวกเขาตั้งตารอว่าเสียงและกับดักจะบานสะพรั่งในมือของเฟิ่งชิงเฉินได้อย่างไร

ในตอนแรกหัวหน้าใหญ่เหล่านั้นไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเสวียนเส้าฉี ในการมอบการสั่งการทั้งหมดของเสวียนเซียวกงให้กับบุคคลภายนอก เหตุผลคืออะไร?

แต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน เขาต้องเห็นด้วยกับคำพูดก่อนหน้าของเสวียนเส้าฉี “เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่จริงจัง ตราบใดที่นางเข้ารับตำแหน่ง นางจะรับผิดชอบเสวียนเซียวกงอย่างสุดความสามารถ และรับผิดชอบต่อการต่อสู้ครั้งนี้”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วย แต่หัวหน้าใหญ่ของกองทัพก็ต้องบอกว่า กับดักที่ถูกสร้างด้วยน้ำมือของเฟิ่งชิงเฉินมีความแรงเพิ่มมากขึ้นสองเท่า ภายใต้การเปลี่ยนแปลงของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ซ่อนความลับของนางจริง ๆ ดังนั้น…

“ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงให้ท่านสั่งการการก็สั่งเถอะ ทำไม? ท่านยังต้องการให้เด็กอย่างพวกเราออกแรงงั้นหรือ? อายุยังน้อยทำไมไม่รู้จักเข้าใจคนแก่อย่างพวกเราบ้าง? สิ่งที่เหนื่อยหนักเหล่านี้ ให้คนแก่ ๆ อย่างเราไปทำ ท่านอยากให้พวกเราเหนื่อยตายรึ?” ชายชราหนวดขาว ในฐานะผู้อาวุโสของเสวียนเซียวกงที่มีคุณสมบัติมากที่สุดท่านหนึ่ง ได้กำชับไปยังเฟิ่งชิงเฉินด้วยคิ้วที่ขมวด ท่าคำพูดกลับไม่หลุดอะไรออกมา และเต็มใจให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้บัญชาการต่อสู้ในครั้งนี้

แม้ว่าคำพูดจะดูใจร้าย แต่เฟิ่งชิงเฉินก็คุ้นเคยกับคำพูดนี้มานานแล้ว ด้วยใบหน้าที่มีความสุข นางถือธงสีแดงไว้ในมือทันที และด้วยเสียงปัง เฟิ่งชิงเฉินก็ยืนตัวตรง และแสดงความเคารพอย่างทหารต่อขุนนางหลายท่าน “ข้าจะไม่ทำให้พวกท่านผิดหวัง”

สั้นและทรงพลัง ให้เกียรติและไม่ถ่อมตัว คำทักทายทางทหารนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ แต่หลังจากกลับมารู้สึกตัวแล้ว เขาพบว่าเฟิ่งชิงเฉินหล่อมากในการคำนับนี้

ใช่ นางหล่อเหลา ปราศจากความอวดดีของเด็กสาวตัวน้อยเลย และรูปลักษณ์ที่กล้าหาญของนาง ทำให้ผู้คนนึกถึงทหารในสนาม

มุมริมฝีปากของเสด็จอาเก้ายกขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าความสนใจและความน่าสนใจในเมืองจักรพรรดิ ไม่ได้แสดงให้เห็นด้านที่ดีที่สุดขอเฟิ่งชิงเฉิน และพรสวรรค์ของเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเต็มที่

“ชิงเฉินประเภทนี้ช่างน่าตื่นตาจริง ๆ และข้าอยากจะซ่อนนาง เพื่อไม่ให้คนภายนอกมองเห็นความเฉลียวฉลาดของนาง” แม้แต่ทหารระดับผู้บังคับบัญชาของเสวียนเซียวกงก็ยังเชื่อมั่นในพรสวรรค์ของเฟิ่งชิงเฉิน และหวังจิ่นหลิงก็แสดงความกดดันอย่างมาก

ตระกูลหวังยังมีช่างฝีมือที่เข้าใจกลอุบายของอาวุธ หวังจิ่นหลิงเข้าใจดีว่าคนพวกนี้เจ้าอารมณ์แค่ไหน ส่วนใหญ่ไม่กินตามวิถีทางโลก

เฟิ่งชิงเฉินสามารถโน้มน้าวพวกเขาได้ ไม่ใช่เพราะการดูแลของนายน้อยเสวียนเส้าฉี แต่ด้วยความสามารถของนางเอง นางจึงมีตำแหน่งที่ไม่มีใครเทียบได้ในเสวียนเซียวกง

“เจ้าซ่อนมันไม่ได้หรอก นางคือดวงอาทิตย์ และหลังจากที่เมฆมืดสลายไป ไม่มีใครสามารถบังแสงของดวงอาทิตย์นี้ได้” นี่คือคำพูดที่จริงใจของเสด็จอาเก้า โชคดีที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน หากมีใครนำแสงของเฟิ่งชิงเฉินซ่อนไว้ เขาหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะส่องแสงเฉิดฉายได้

ให้คนทั้งจิ่วโจว ตกหลุมรักนาง…