

เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจดีว่านี่คือการส่งแขกแล้ว คนโบราณจะใช้น้ำชาในการส่งแขก ต่างคนต่างรู้ทันกัน

ซึ่งท่านเองเปรียบเสมือนผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน

เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นและกล่าวลาอย่างสุภาพ ฮูหยินจึงขอให้สาวใช้ไปส่งนาง

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินจากไป ป้าฉินก็ก้าวไปข้างหน้าและตบไปที่หลังท่านฮูหยินเบาๆ ในขณะเดียวกันก็ถามว่า “ท่านฮูหยิน นางเป็นลูกสาวกำพร้าที่ไม่มีพ่อและแม่ไม่ใช่หรือ และตระกูลของเราก็เป็นคนทำ นางเองก็เป็นแค่โลงศพ นี่เป็นการเจรจาเพื่อความส่วนตัวเหรอ ”

ฮูหยินหรี่ตาลงและรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็หายไป

“เจ้าไม่รู้หรอก นางไม่ใช่แค่เด็กกำพร้า เจ้าต้องรู้ว่าชิงชิวส่งใครมาด่านางบ้าง มันทำให้ดึงดูดความสนใจขององค์ชายชุนหยู และตระกูลหวัง ถ้าเราไม่ทำอะไร เรื่องนี้คงรับมือยากอยู่แล้ว”

“เป็นไปได้มั้ยที่คนพวกนี้จะทำให้ตระกูลของเราน่าเกลียด?” ป้าฉินขดริมฝีปากอย่างเจ็บใจ นางไม่คิดว่าผู้หญิงที่ไม่มีภูมิหลังใดๆมีค่าคู่ควรแก่ขุนนางกว่าคนเหล่านั้น

ฮูหยินเยาะเย้ย: “เจ้ามาเจ็บใจในช่วงเวลานี้ องค์ชายสองและองค์ชายห้าถูกตำหนิซ้ำแล้วซ้ำเล่า และองค์ชายสามถูกไล่ออกด้วยเหตุผลอะไร”

“เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินหรือ เป็นไปไม่ได้…” ป้าฉินอ้าปากค้าง

แน่นอนว่านางรู้ดีว่าเรื่องระหว่างคุณนายจะส่งผลต่อนาง แต่นางไม่เคยคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะสามารถทำได้เพียงนี้

“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรือ เจ้าคิดจริงๆเหรอว่าท่านรองนั้นทำเรื่องแย่ๆอย่างนั้นได้ยังไง นี่แหละคือคนที่จงใจทำให้เรื่องยากๆ ” เมื่อฮูหยินลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในส่วนลึกของดวงตาของนาง มีเพียงความโหด ไม่มีความเมตตาที่นางมีมาก่อนอีกต่อไป

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกจากจวน ก็มีคนหยุดนางโดยบอกว่าฮูหยินรองเชิญเจ้าน่ะ

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ภายใต้การนำของสาวใช้ นางพามาที่ลานบ้านของฮูหยินรอง

ตระกูลกั๋วกงดูเป็นตระกูลที่สูงส่ง และทุกคนล้วนมีเกียรติ ในตระกูลนี้มีตำแหน่งเพียงตำแหน่งเดียวและมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถสืบทอดได้

เจิ้นกั๋วกงมีพี่น้องห้าคนในกั๋วกง คนโต คนที่สอง คนที่สาม และคนที่ห้า ล้วนแต่เกิดโดยฮูหยินและพวกเขาทั้งหมดรับใช้ในราชสำนัก และคนที่สี่เกิดจากนางสนมซึ่งออกไปทำมาหากินแต่เช้า

สาวใช้ที่ส่ง เฟิ่งชิงเฉินออกไปรายงานทันทีที่เธอเข้าไปในประตู: “คุณผู้หญิง คุณหมอเฟิ่งมาแล้วค่ะตามคำเรียกโดยฮูหยินรอง”

“ลูกสะใภ้ของตระกูลที่สองเป็นคนโปร่งใสมาก” ฮูหยินพูดอย่างเย้ยหยันด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า

ทันทีที่ เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปในลานบ้านของฮูหยินรอง ฮูหยินรองลุกขึ้นยืนและทักทายนางด้วยตนเองด้วยคำเยินยอเล็กน้อย หากเป็นคนอื่น นางอาจจะปลื้มใจ แต่เฟิ่งชิงเฉิน ยอมรับสบายใจ

จากทัศนคติของฮูหยิน นางเข้าใจดีว่ามีใครบางคนกำลังกดดันตระกูลในความมืด ไม่เช่นนั้นจะขอให้นางสงบศึกกับเด็กกำพร้าได้อย่างไร

เป็นความจริงที่คนชั่วร้ายถูกคนชั่วขยี้ และมีคนที่มีพลังแข็งแกร่งกว่า

ข้าเคยได้ยินชื่อชิงเฉินมานานแล้ว แต่ข้าไม่เคยมีโอกาสได้พบเจอจริงๆเลย ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้เจอเจ้า” ฮูหยินรองดูธรรมดา แต่ตาของนางเชิดขึ้นเล็กน้อย เปิดเผยความรู้สึกแอบชอบเล็กๆ น้อยๆ แต่ยังเผยให้เห็นความเฉลียวฉลาด ปราศจากบรรยากาศของการเป็นนางสนมของบ้าน

“ท่านฮูหยินรอง” เมื่อรู้ว่าเจิ้นกั๋วกงไม่กล้าที่จะรุกรานนางในเวลานี้ เฟิ่งชิงเฉินยังคงปฏิบัติตามมารยาท

“ชิงเฉินถ้าเจ้าไม่ชอบเรียกข้าว่าฮูหยินรอง ก็เรียกข้าว่าเสด็จป้าก็ได้ ข้ากับแม่ถือว่าเป็นเพื่อนเก่า” ฮูหยินรองฉลาดและตรงไปตรงมาในการกระทำของเธอ เธอหันมามองและเห็นสร้อยข้อมือหยกในมือของเฟิ่งชิงเฉิน นางเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและนางก็ดึง เฟิ่งชิงเฉินเข้าไปและพูดอย่างเป็นมิตรว่า “เป็นสาวแต่งตัวในวัยหนุ่มสาวเช่นนี้ , ดูลำบากใจ”

ขณะพูดนางก็ดึงกิ๊บติดผมบนหัวออกมา กิ๊บติดผมประดับด้วยทับทิมขนาดเท่าไข่นกพิราบ เมื่อมองแวบแรก เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ทันทีว่ามีมูลค่ามาก เฟิ่งชิงเฉินรับไว้อย่างสุภาพ

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินนำสิ่งของของนางไปแล้ว ฮูหยินรองพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงขอให้ลูกสาวสองคนของนางออกมาโดยบอกว่าพวกเขาไม่สบาย และขอให้เฟิ่งชิงเฉินช่วยดู

ลูกสาวของท่านฮูหยินรอง คนหนึ่งอายุ 14 ปี อีกคนอายุ 12 ปี และพวกเขายังเป็นเด็ก พวกเขาดูขี้กลัวและอ่อนแอ ทั้งสองมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความรังเกียจและไม่ปลอดภัย

เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจ หลังจากตรวจสอบชีพจรของทั้งสองแล้ว นางรู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหญิงสาวทั้งสองโล่งใจ ทั้งสองยังลังเลที่จะพูดกับเฟิ่งชิงเฉิน

“ชิงเฉินข้าไม่ได้โกหกเจ้า เนื่องจากฉันให้กำเนิดลูกสาวสองคนนี้ ต่อมาข้าก็ตั้งครรภ์อีกคนหนึ่งแต่แท้งลูก และข้าไม่ได้มีลูกอีกคนหนึ่งมานานกว่าสิบปีแล้ว

นางก็รู้นี่ว่านางต้องมีลูกชาย ไม่อย่างนั้นนางจะไม่สามารถยืนอยู่ที่บ้านได้ ได้ยินมาว่าเจ้ามีวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ข้าสงสัยว่เจ้าสามารถแสดงให้ป้าคนที่สองของเจ้าให้ดูได้ไหม”

หัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความมึนงง ที่ฮูหยินรองท่านนี้พูดหมายความว่าอย่างไร เธอยังเป็นสาวใหญ่ที่ยังโสด ทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องการให้ลูกชายของเธออยู่เคียงข้างเธอ แต่นางก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เฟิ่งชิงเฉิน ส่งสัญญาณให้ฮูหยินรองนั่งลงเฟิ่งชิงเฉินจึงเปิดใช้งานชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ เพื่อจับชีพจร แต่จริงๆแล้ว มันถูกตรวจสอบด้วยชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ

เอ่อ… เฟิ่งชิงเฉินดึงมือของนางออกแล้วตรวจผลการตรวจด้วยแขนเสื้อที่กว้าง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเขินอาย ชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะแสดงให้เห็นว่าฮูหยินรองนั้นปกติ แต่มีภาวะโลหิตจางเล็กน้อย

“เป็นอย่างไรบ้าง ชิงเฉิน ป้าคนที่สองขอเจ้าไม่สามารถมีลูกได้ใช่ไหม” ฮูหยินรองถามอย่างกระตือรือร้นและไม่สบายใจมาก

ข้าพบหมอมานับไม่ถ้วน ต่างก็บอกว่าข้าแข็งแรงดี แต่ข้าแค่ตั้งครรภ์ไม่ได้ ทั้งลูกชายคนโตและนางสนมเกิดแล้ว ข้าให้กำเนิดลูกโดยตรงไม่ได้ และก็ไม่เต็มใจ เพื่อนำมาใช้ในชื่อของเธอเอง

“เปล่า” ท่านให้กำเนิดลูกสองคน ทำไมถึงจะมีไม่ได้ล่ะ

แล้วมีวิธีรักษาของข้าหรือไม่

ยังไม่ทราบแน่ชัดจนกว่าจนกว่าจะตรวจเสร็จ ฮูหยินรองกรุณานอนบนเตียงและถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากร่างกายส่วนล่างของท่าน” ต้องทำการตรวจทางภายใน การอักเสบบางอย่างนั้นไม่สามารถหาสาเหตุได้แม้จะใช้เครื่องมือทางการแพทย์ที่อัจฉริยะ ท้ายที่สุดสิ่งเหล่านี้มันเป็นความลับมาก

“อะไรนะ ถอดเสื้อผ้าขอข้าออก” ใบหน้าขอฮูหยินรองเปลี่ยนเป็นสีม่วง มองเฟิ่งชิงเฉินราวกับว่าเธอเห็นผี

“ใช่ ข้าต้องตรวจสอบเพิ่มเติม” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินดูจริงจัง ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างเต็มที่ว่านางไม่ได้พูดเล่น

ตรวจสอบ? เฟิ่งชิงเฉินเจ้าจงใจทำให้ข้าอับอายใช่มั้ย ฮูหยินรองคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจงใจทำให้นางอับอาย และนางก็รู้สึกเป็นไม่เป็นสุขอย่างมากในใจและน้ำเสียงของนางก็ก้าวร้าวเช่นกัน

ไม่ใช่นางที่สร้างปัญหาให้กับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เป็นคนที่มาจากบ้านหลังใหญ่ที่กี่ยวข้องด้วย

“ท่านฮูหยินรอง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านอับอาย นี่เป็นแค่การตรวจร่างกายธรรมดาๆ ท่านจะได้ทราบว่าท่านสามารถตั้งครรภ์ได้หรือไม่ ปัญหาส่วนใหญ่อยู่ที่ร่างกายส่วนล่าง หากท่านไม่ทำข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามีปัญหาอะไรกันแน่”เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้อธิบายมากเกินไป

เห็นได้ชัดว่าข้ารักษาให้ท่านไม่ได้ถ้าท่านไม่ถอดออก

นางไม่สนใจเกี่ยวกับตระกูลกั๋วกงเลย

“พี่สาว?” โจวสิงกล่าวด้วยความกังวล แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งชิงเฉินจับเสาเพื่อพยุงตัวขึ้น “โจวสิง เตรียมรถให้ข้าที ข้าจะไปเจิ้นกั๋วกง”

ถึงแม้จะเป็นเวลากลางคืนแต่นางไม่กลัวเลยสักนิด นางยังคิดว่ากลางวันยังดูน่ากลัวซะกว่า นางต้องการดูว่าคนของเจิ้นกั๋วกงกำลังจะทำอะไรกันแน่

“พี่สาว ท่านจะไปจริงๆเหรอ ต้องการให้ข้าบอกหวังชีไหม” คนพวกนั้นกำลังวางแผนอะไรอยู่พวกเรารู้ดี นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงต้องกังวล

“ไม่ต้องหรอก แค่จะไปในฐานะแพทย์เท่านั้นเอง” ตี๋ตงหมิงพูดถูก ถ้าหากไม่แสดงความสามารถออกมาก็คงเป็นหมอไม่ได้

คนในตระกูลกั๋วกงไม่ได้ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกใดๆ เมื่อนางมาถึงจวนตระกูลกั๋วกง ป้าฉินผู้ดูแลจวนแห่งนี้ก็ออกมาทักทายนางด้วยตัวเอง

“นี่คือป้าฉิน คนที่อยู่ข้างหญิงชรา” สาวใช้ตัวน้อยที่นำทางไปและได้แนะนำป้าฉินให้เฟิ่งชิงเฉินจากระยะไกลเพื่อที่เฟิ่งชิงเฉินจะได้รู้จักนาง

แม้ป้าฉินจะเป็นผู้อาวุโสสูงสุดในเจิ้นกั๋วกงก็ตามแต่เนื่องด้วยเฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอนี่ถือว่าเป็นการให้เกียรติเฟิ่งชิงเฉิน

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินมาถึงประตู ป้าฉินยิ้มและก้าวไปทักทายอย่างอ่อนโยนโดยกล่าวว่า “หมอเฟิ่ง ข้ากำลังรออยู่เลย ท่านฮูหยินร่างกายไม่สู้ดีนัก ในใจข้าคิดถึงและตั้งหน้าตั้งตารอคอยหมอเฟิ่งมาตลอด เพื่อที่จะให้หมอเฟิ่งมาช่วยรักษาโรคให้ท่านฮูหยิน”

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกสนใจขึ้นมา แต่ว่าจะรักษาโรคน่ะ ต้องทราบก่อนว่าเป็นโรคอะไร จะได้ใช้ยารักษาโรคได้เหมาะกับโรคนั้นๆ

“ป้าฉินเป็นคนสุภาพมาก เฟิ่งชิงเฉินนั้นรู้ตัวดีว่าต้องทำหน้าที่ของหมอให้ดีที่สุด” เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทีท่าทีเย่อหยิ่งใดๆ แถมยังอ่อนโยนและสุภาพ ราวกับว่าเธอไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งกับตระกูลกั๋วกงมาก่อน

ที่หลังจวน มีเพียงท่านฮูหยินเก้ามิ่ง และสตรีที่มีเกียรติ ที่เป็นเช่นนั้นเพราะสามีของนางเสียชีวิตแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อเจอนางผู้คนจึงไม่จำเป็นต้องเคารพแบบแต่ก่อน

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาก็พบ ฮูหยินท่านนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ถือชามกระเบื้องสีน้ำเงินลายขาวกำลังดื่มซุป

ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินเข้ามาฮูหยินนั้นก็ยื่นชามให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆนางล้างปาก ล้างมือ และโบกมือให้เฟิ่งชิงเฉิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก ซึ่งเฟิ่งชิงเฉินทำตัวไม่ถูก ทำได้เพียงยืนอยู่อย่างนั้น

“คุณหนูเฟิ่งดูดีมากแม้ชุดนางที่ใส่จะดูธรรมดา เป็นสาววัยนี้แต่นางไม่ค่อยแต่งตัวสักเท่าไหร่”

หญิงชราที่ดูมั่งคั่งและมีเกียรติ ด้วยศีรษะและใบหน้าสีแดงทอง ซึ่งทำให้ดึงดูดสายตาของเฟิ่งชิงเฉินอย่างมาก

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่หน้าโซฟาและทักทายด้วยความเคารพ “คารวะท่านฮูหยิน”

นางเข้าใจมารยาทเหล่านี้ดี แม้ตระกูลเฟิ่งจะไม่มีผู้แก้ผู้เฒ่า แต่เมื่อนางเห็นนางจะทักทายผู้แก่ผู้เฒ่าด้วยความเคารพทุกครั้ง

“เอาล่ะเด็กดี แม่ทัพเฟิ่ง” ฮูหยิน* จับมือเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทีที่ใจดี แต่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเสียวแปลกๆ

เฟิ่งชิงเฉินมีความเกลียดชังต่อเจิ้นกั๋วกงเป็นอย่างมาก และฮูหยินท่านนี้ ปฏิบัติกับเธออย่างดีเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหน

เฟิ่งชิงเฉินพยายามที่จะดึงมือของนางกลับ แต่ฮูหยินนั้นก็ได้ถอดสร้อยข้อมือหยกของนางมาวางไว้บนมือของเฟิ่งชิงเฉิน

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังงงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ฮูหยินก็จับมือเฟิ่งชิงเฉินและกล่าวว่า “ห้ามปฏิเสธ”

เอ๊ะ…เจ้าลืมไปแล้วหรือไง สิ่งที่ผู้อาวุโสให้ เจ้าไม่ควรปฏิเสธหรอกนะ

ทำให้เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธไม่ได้ นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแสดงความขอบคุณ นางใช้โอกาสนี้ดึงมือกลับและเหลือบมองสร้อยข้อมือหยกที่ข้อมือของนาง เป็นหยกลายหยดน้ำ ถึงนางจะไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับหยกเท่าไหร่ แต่รู้ว่ามันมีมูลค่ามากแน่ๆ

สร้อยข้อมือนี้ไม่ง่ายเลยที่จะมีมันไว้ในครอบครอง แต่มันเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยสำหรับผู้เฒ่าผู้แก่ในการทักทาย และมูลค่าก็ไม่มากจนเกินไป

นอกจากนี้ แม้ว่าฮูหยินชราท่านนี้จะแก่แล้ว แต่นางก็ได้รับการดูแลอย่างดีและผิวของเธอแดงก่ำ ดูไม่เหมือนคนป่วยเลย

ฮูหยินท่านนี้ บอกว่านางรู้สึกไม่ค่อยสบาย น่าจะเป็นโรคหัวใจ และสิ่งเดียวที่เกี่ยวข้องกับโรคหัวใจของนางก็คือหรงชิงชิว

ฮูหยินท่านนี้ออกมาเผชิญหน้าเพื่อเตือนนางว่าเรื่องระหว่างนางกับหรงชิงชิว เป็นเพียงการโต้เถียงกันระหว่างลูกสาวคนเท่านั้น ให้มันจบแค่เท่านี้

แม้ว่าคนในจวนกั๋วกงจะก่อความเดือดร้อนให้นางมาโดยตลอด แต่ตอนนี้หญิงชราผู้สง่างามก็ใจดี เกิดคำถามขึ้นมาในใจเฟิ่งชิงเฉินว่านางยังมีความสัมพันธ์กับกั๋วกงมั้ย ยังมีความสัมพันธ์กับหรงชิงชิวหรือป่าว?

มันทำให้ใบหน้าของนางพอใจ แต่บาดแผลในส่วนลึกของนาง เกินกว่าที่คิด สมควรแล้วที่ตระกูลนี้ต้องประสบกับปัญหาเหล่านี้

เมื่อมองไปที่ฮูหยินซึ่งยิ้มให้ เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าว่ามันน่าขบขัน นางโดนกั๋วกงกดขี่มาตลอด แต่นางไม่ได้ทำอะไรเลย

ไม่มีใครสนใจนาง ผู้คนในตระกูลนี้ทำกับเธอเหมือนหนูตัวหนึ่ง สร้อยในข้อมือของเฟิ่งชิงเฉินราคาถูกไปเลยเมื่อเทียบกับความคับแค้นในของเฟิ่งชิงเฉิน

แต่ในสายตาของคนภายนอกตระกูล ดูเหมือนว่าตระกูลนี้ยิ่งใหญ่และทำกับนางเหมือนเด็กกำพร้าตัวน้อย ท้ายที่สุดตระกูลนี้จะต้องชดใช้อย่างสาสม

ฮูหยินไม่ได้ให้โอกาสเฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธ นางใช้มือส่งสัญญาณให้เฟิ่งชิงเฉินนั่งลงโซฟา และเหยียดข้อมือออกด้วยรอยยิ้ม “ชิงเฉิน ทุกวันนี้ข้ารู้สึกเหนื่อยมาก เจ้าช่วยดูให้ข้าหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

นี่เหมือนเป็นการบังคับให้เฟิ่งชิงเฉินต้องทำ

เฟิ่งชิงเฉิน ให้ความร่วมมือโดยนางแสดงละครอย่างดีโดยที่นางไม่ได้จงใจจะดูชีพจรเลยด้วยซ้ำ

“ท่านฮูหยินหัวใจของท่านปกติดี แค่ดื่มเครื่องดื่มคลายร้อนและฆ่าเชื้อก็พอแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มในขณะที่แกล้งทำเป็นชีพจร

เจิ้งกั๋วกงต้องการคืนดีกับนาง นางแสดงสีหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะปล่อยมันไป นางยังจำความแค้นของนางได้ดี

“โอ้ ฉันก็คิดว่าฉันป่วยฉันคงจะเอาแต่คิดถึงแต่เรื่องเกี่ยวกับทายาทที่มันไม่ได้เรื่องแน่ๆ ถ้านางดีแบบเฟิ่งชิงเฉินบ้างก็คงจะดี” ฮูหยินหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาจากหางตาอย่างเศร้าสร้อย

เนื่องจากนางกำลังจะแสดง แน่นอนว่านางให้ความร่วมมือ: “ท่านฮูหยิน ข้าคิดว่าลูกชายและลูกสาวเป็นคนดี คุณวางใจได้”

นี่คือคำที่ท่านฮูหยินรอคอย และนางก็หัวเราะทันที: “ชิงเฉิน เจ้ามีความชำนาญด้านการแพทย์อย่างมาก เจ้าก็คงมองคนได้แม่นยำสินะ เจ้าทำให้ข้าสบายใจขึ้นมาหน่อย”

“ข้ารู้สึกชอบใจเจ้ายิ่งนัก เจ้าพูดถูกใจช้าตลอด บางครั้งข้าพูดอะไรที่มันผิดไปก็อย่าใส่ใจเลย” เฟิ่งชิงเฉินน้อมรับอย่างสุภาพด้วยความจริงใจครึ่งนึง “เจ้าเด็กคนนี้ ข้าชอบนิสัยเจ้าจริงๆ รู้สึกยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น”

ฮูหยินหยิบถ้วยชาที่อยู่ด้านข้างแล้วจิบเบาๆ