นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 750-2 ขึ้นเตียง คืนนี้เจ้าเป็นของข้า

พัฟ……

เลือดกระฉูดออกมาจากแขนขาของเซวียนเส้าเจี๋ยและหลังจากถูกฟัน เพียงสามครั้ง เซวียนเส้าเจี๋ยก็หมดสติไป

เมื่อมีดสุดท้ายฟันเซวียนเส้าเจี๋ยล้มไป ร่างกายของลู่อีหรานก็สั่นเทาและมองไปที่ลูกชายของเขาที่นอนจมกองเลือดและรีบทิ้งตัวลงข้างๆ และร้องไห้เสียงดัง

“ไม่…เซวียนเส้าฉี เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์ เขาเป็นน้องชายของเจ้า เขาเป็นน้องชายของเจ้านะ” ลู่อีหรานลุกขึ้นจากพื้น พุ่งไปข้างหน้าเซวียนเส้าฉีอีกครั้งและต่อยเตะเขา

“เซวียนเส้าฉี เจ้าไม่ใช่มนุษย์ เจ้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าจะสาปแช่งเจ้า ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าตาย ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าไม่มีวันได้ครอบครองลูกสาวของลู่อีโม่ ข้าขอสาปแช่งเจ้า ขอสาปแช่งเจ้า…”

“ฮึ่ม…” เซวียนเส้าฉีไม่หวั่นไหว เอื้อมมือไปจับมือลู่อีหรานและดึงนางเข้ามาใกล้ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน: “ลู่อีหราน ก่อนที่คำสาปแช่งของเจ้าจะเป็นจริง ข้าจะส่งเจ้าและลูกสาวเจ้าไปตายเสียก่อน… เสี่ยวเฟยดูเหมือนชิงเฉินมาก เอาร่างนางไปแลกทองคำสองสามพันชั่งดีไหม?”

น้ำเสียงของเซวียนเส้าฉีเหมือนปีศาจ ทำให้ลู่อีหรานหวาดกลัวจนตาแทบหลุดออกจากเบ้า: “ไม่ ไม่ ไม่ โลกแห่งนักฆ่าไม่อาจยอมรับได้ ไม่…”

“ไม่เป็นไร ข้าจะลองดู แล้วถ้านักฆ่ายอมรับล่ะ ข้าไม่สนใจความเป็นความตายของเสี่ยวเฟย” เซวียนเส้าฉีขู่

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคุกคาม หากชีวิตของเซวียนโม่เฟยมีประโยชน์จริง ๆ เขาทำไปนานแล้ว ทองคำสองแสนชั่ง ผู้คนในโลกนักฆ่าจะไม่ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

“เจ้าต้องการอะไร เซวียนเส้าฉี เจ้าต้องการอะไร?” ตอนนี้นางมีเพียงลูกชายและลูกสาว หากเซวียนโม่เฟยตาย แล้วนางหล่ะ?

“อยู่ในเผ่าอย่างเชื่อฟัง ดูแลพ่อของข้าให้ดี อย่าออกไปข้างนอก” เซวียนเส้าฉีกระซิบข้างหูของลู่อีหรานเบา ๆ

เซวียนเส้าฉียืนขึ้น ปัดขี้เถ้าบนร่างกายและพูดเบา ๆ : ” ไม่ต้องกังวล ข้าจะให้หมอที่ดีที่สุดในเผ่าไปรักษาบาดแผลของเซวียนเส้าเจี๋ยจะไม่เป็นไร แม้ว่าเขาจะดื้อรั้น แต่เขาเป็นน้องชายต่างมารดา ข้าจะเอาชีวิตเจ้าได้อย่างไร?”

“ขอบคุณ ขอบคุณ หัวหน้าเผ่า” ลู่อีหรานพูดด้วยความมึนงง มองไปที่ดวงตาของเซวียนเส้าฉีมีความกลัวและความกังวลใจที่ไม่อาจซ่อนเร้นได้

เซวียนเส้าฉีกลัวจริงง เธอไม่เคยคิดว่าเซวียนเส้าฉีจะโหดร้ายกับน้องชาย และน้องสาวของเธอถึงเพียงนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่เส้าเจี๋ยและเซวียนเฟยไม่ได้ผิด

“น้าหราน ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าต้องการส่งคนให้แจ้งข้ามาได้เลย” เซวียนเส้าฉีโบกมือให้คนรับใช้ “น้าหรานพักผ่อนเถอะ ข้ามีเรื่องต้องทำต่อ”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่แท่น ทันทีที่เขาหันกลับมา เซวียนเส้าฉีก็แสดงความสงสัย

จังหวะของการโจมตีในตอนกลางคืนโดยกองกำลังพันธมิตรสามก๊ก และจังหวะที่เสี่ยวเจี๋ยหลบหนีนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญดังนั้นเขาจึงอดสงสัยไม่ได้

หลานจิ่วชิง เจ้ามีจุดประสงค์อะไร!

เซวียนเส้าฉีเดินไปที่แท่นบัญชาการ เขาใช้ความเป็นหัวหน้าเผ่าได้สั่งให้คนของเผ่าเสวียนเซียวป้องกัน อีกฝ่ายก่อกวนพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้น และเผ่าเสวียนเซียวไม่ตกอยู่ในอันตราย

เซวียนเส้าฉีถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมกับพยักหน้าให้ผู้อาวุโสเคราขาวของเผ่าเพื่อแสดงความขอบคุณ จากนั้นจึงอยู่ในห้องบัญชาการอย่างเงียบ ๆ รอการโจมตีระลอกต่อไปจากกองกำลังของพันธมิตรสามก๊ก

เขาสงสัยว่าหลานจิ่วชิงอยู่ในเผ่าเสวียนเซียวเพื่อสกัดกั้นลู่อีหรานและอีกสามคน เขาสั่งให้คนตรวจตราในวัง รวมถึงเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง ตอนนี้เขาแค่รอหลานจิ่วชิงออกมา…

เมื่อเกิดความโกลาหลขึ้นในเผ่าเสวียนเซียว เสด็จอาเก้าไปที่ห้องของเฟิ่งชิงเฉิน แน่นอนว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษที่เคาะประตู แต่เสี่ยวเซียวบุกเข้ามาทางหน้าต่าง เฟิ่งชิงเฉินแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ: ” ลุงเก้าจักรพรรดิ ทำไมเป็นคุณล่ะ”

เป็นโชคดีของเฟิ่งชิงเฉินที่เรื่องราวในเสวียนเซียววุ่นวายเกินไป เธอไม่ได้ผล็อยหลับ แต่ยังคงอยู่ในห้องโดยสวมเสื้อผ้าอยู่ มิฉะนั้นเสด็จอาเก้าจะพยายามอย่างไร้ประโยชน์

“ถ้าไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครกัน” หวังจิ่นหลิงเป็นปราชญ์ที่อ่อนแอ และเขาไม่มีความสามารถที่จะบุกเข้ามาทางหน้าต่างของเสวียนเส้าฉี มีเพียงตงหลิงจิ่วเท่านั้นที่มีความสามารถและมีความกล้าหาญ

เห็นได้ชัดว่าเป็นการเด็ดดอกไม้ แต่เสด็จอาเก้าลุงก็ยอมรับ เฟิ่งชิงเฉินมองนบ กอดอก และมีท่าทางไม่ต้อนรับขับสู้

เสด็จอาเก้าเลิกคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย เขาเดินเข้าไปและนั่งลง

เฟิ่งชิงเฉินถอยหลังหนึ่งก้าวและถามอย่างเย็นชา: “เกิดอะไรขึ้น?”

“ข้ามาหาเจ้า ต้องมีธุระด้วยเหรอ ?” คำพูดนี้เหมือนเสด็จอาเก้ากำลังโกรธเคือง

“ไม่มีธุระ จะมาหาข้าหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินถามกลับ เมื่อนึกถึงวันที่เธอไปที่จวนเพื่อตามหาเสด็จอาเก้า หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

พวกเขาสองคนสนิทกันอยู่แล้ว แต่คำพูดของพวกเขาก็มีความรู้สึกแปลกแยกเสมอ เหมือนกับที่พวกเขาพูดว่าไม่มีอะไรก็เหมือนกัน พวกเขาจะคิดถึงมันก็ต่อเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นจากอีกฝ่ายหนึ่งเท่านั้น

“ข้ามาหาเจ้า มากกว่าเจ้ามาหาข้าเสียอีก” ในเวลานี้ไม่มีใครยอมใคร เสด็จอาเก้าใกล้จะโมโหเข้าแล้ว

เขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน

น้ำเสียงของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนเป็นก้าวร้าว และน้ำเสียงของเฟิ่งชิงเฉินก็ทวีความโกรธเช่นเดียวกัน “ไม่จเป็ต้องมา ข้าไม่ได้วิงวอนให้ท่านมา”

ใช่ เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยวอนขอให้เสด็จอาเก้ารักนาง และนางไม่เคยแสดงตนให้เสด็จอาเก้าลำบากใจเพราะคำว่ารัก

ในความคิดของนางความรักไม่ใช่เรื่องของคน ๆ หนึ่ง ความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน นางจะไม่ใช้คำว่าความรักมารบกวนชีวิต และความเป็นอยู่ของกันและกัน แต่ถ้ารักกัน ชีวิตของเขาก็ต้องมีเธอเช่นกัน

“เฟิ่งชิงเฉินกำลังท้าทายข้า อย่าบังคับข้านะ” เสด็จอาเก้ากำลังโกรธ

“อย่างนั้นเหรอ? จะตีข้างั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินเยาะเย้ยราวกับได้ยินอะไรตลกๆ

“ตีเจ้า? แนะนำได้ดี ข้าขอรับคำแนะนำของเจ้า” เสด็จอาเก้าพยักหน้า และเข้าไปหาเฟิ่งชิงเฉิน ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะตอบสนอง เสด็จอาเก้าก็โอบเอวนางและเดินไปที่เตียง

แค่ก ๆ… มันไม่ใช่การกอดองค์หญิง แต่เป็นการรั้งที่เอว เฟิ่งชิงเฉินก้มหน้า ก้นงอนขึ้น

“อา…” จู่ ๆ เท้าทั้งสองก็ชี้ขึ้นบนอากาศ จากนั้นโลกก็หมุน เฟิ่งชิงเฉินกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่ทันทีที่นางอ้าปาก นางก็ถูกเสด็จอาเก้าขัดจังหวะ “เจ้าเสียงดังขึ้นก็ดี จะได้ให้คนทั้งเผ่าเสวียนเซียวได้ยิน ข้าไม่สนใจ”

เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากได้แค่ครึ่งหนึ่ง ก็สบายด่า “สารเลว”

แม้ว่านางจะมาจากยุคปัจจุบัน แต่นางก็ไม่เคยอ้าปากกว้างเวลาพูด เธอถูกเสด็จอาเก้าโอบกอดไว้ในอ้อมแขน

“ข้าเลวหรือไม่ เจ้าก็รู้มานานแล้ว” เสด็จอาเก้าไม่สนใจ เอนตัวไปเลียปลายหูของเฟิ่งชิงเฉิน และพูดข้างหูของนางว่า: “เฟิ่งชิงเฉิน คืนนี้เจ้าเป็นของข้า ข้าจะดูว่าเจ้าจะหนีอย่างไร…”