ทุกคนล้วนมีจุดอ่อนเป็นของตนเอง เพียงแค่พวกเขาจับจุดอ่อนนั้นแล้วโจมตีได้ก็ไม่มีปัญหา เช่นจุดอ่อนของเขาคือเฟิ่งชิงเฉิน และจุดอ่อนของเซวียนเส้าฉีคือเฟิ่งฮูหยิน

เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ใช้สิ่งนี้เพื่อจัดการกับเซวียนเส้าฉี แต่เขาทำ

หลังถูกปฏิเสธโดยคำพูดอันชอบธรรมของเซวียนเส้าฉี หวังจิ่นหลิงก็ไม่ได้โกรธ แม้จะอยู่ภายใต้สายตาสังหารของเซวียนเส้าฉี เขาก็ยังหัวเราะได้ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ผู้อื่นไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้แม้แต่น้อย

ด้วยการฝึกฝนตนเองเช่นนี้ ในโลกนี้คงมีเพียงหวังจิ่นหลิง เมื่อการเจรจาถึงขั้นชะงักงันลงหวังจิ่นหลิงก็หยุดพูดแล้วลุกขึ้นทันที เซวียนเส้าฉีคิดว่าหวังจิ่นหลิงต้องการที่จะยอมแพ้ แต่หวังจิ่นหลิงได้เอ่ยออกมาอย่างแหลมคมว่า “จะว่าไป นายท่านน้อยเดินทางมาที่นี่ก็เนิ่นนานแล้ว ยังไม่ได้เดินทางไปกราบไหว้แม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเลย ชิงเฉินช่วงนี้นางกำลังยุ่ง หากนายท่านน้อยไม่ว่าอะไรล่ะก็ ข้าจะพาท่านไปไหว้แม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเป็นเช่นไร?”

“ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเฟิ่งชิงเฉินคือ? นี่คือจวนเฟิ่ง ไม่จำเป็นต้องให้เข้ามาตัดสินใจ” ข้อเสนอของหวังจิ่นหลิงทำให้หัวใจของเซวียนเส้าฉีเต้นแรง แท้จริงแล้วเขาต้องการเดินทางไปเคารพท่านป้าโม่ แต่เฟิ่งชิงเฉินมิยอมกล่าวถึงเรื่องนี้สักครั้ง เขาอยากจะเอ่ยถึงแต่ก็ไม่มีโอกาส

เขาและเฟิ่งชิงเฉินสนทนากันได้สองสามคำก็ทะเลาะกัน ประเด็นของการทะเลาะวิวาทก็คือการหมั้นหมายของพวกเขา

หวังจิ่นหลิงไม่สนใจท่าทางอันเป็นศัตรูของเซวียนเส้าฉีแล้วอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ชิงเฉินกับข้าเป็นสหายกัน ข้ารู้จักจวนเฟิ่งดีกว่าเจ้า เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องอิจฉาข้า เพราะคงไร้ประโยชน์ เจ้ารอชิงเฉินมานานถึงสิบแปดปีนั้นไม่ผิด แต่ในชีวิตของชิงเฉินไม่ได้มีเจ้าในตลอดสิบห้าปีของนาง ไม่ว่าเจ้าจะไม่ชอบข้ามากเพียงใด เจ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนี้ได้ ”

คำพูดของหวังจิ่นหลิงกระทบจิตใจเซวียนเส้าฉีอย่างมาก

ถูกต้องแล้ว เซวียนเส้าฉีเริ่มรอนางก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะเกิดเสียอีก แต่อย่าลืมว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ด้วยซ้ำถึงการมีอยู่ของเขา อย่าว่าแต่สิบแปดปีเลย ถึงจะแปดสิบปีแล้วอย่างไรเล่า?

หวังจิ่นหลิงกำลังบอกเซวียนเส้าฉีว่าอย่าพูดถึงการรอคอยสิบแปดปีนั้น คนที่ไม่รู้ว่าอาจคิดว่าเขาหลงใหลนางมากอย่างไรอย่างนั้น เจ้ายินยอมจะรอเอง โทษใครได้เล่า?

หวังจิ่นหลิงยอมรับว่าเขาหึง อิจฉาความจริงที่ว่าเซวียนเส้าฉีเป็นคู่หมั้นของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงได้ไตร่ตรองไว้แล้วว่าเมื่อใดควรเปิดเผยเรื่องนี้แก่เสด็จอาเก้าถึงจะเหมาะสม

“ข้าไม่จำเป็นต้องอิจฉาเจ้า จากนี้ไปข้าจะเป็นเพียงคนเดียวในชีวิตของชิงเฉิน” เซวียนเส้าฉีมองไปที่หวังจิ่นหลิงด้วยแววตาอันลึกซึ้งและยืนขึ้น “คุณชายใหญ่ เชิญ……”

เขาเห็นได้ว่าคุณชายผู้นี้ชอบเฟิ่งชิงเฉิน แล้วอย่างไรเล่า? เฟิ่งชิงเฉินเป็นลูกสาวของท่านป้าโม่ นางเกิดมาเพื่อเขา เรื่องนี้ไม่มีใครปฏิเสธได้

ก่อนที่เขาจะรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เซวียนเส้าฉีไม่ต้องการจะทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้กับหวังจิ่นหลิง รอให้เขาเดินทางไปแสดงความเคารพต่อท่านป้าโม่ก่อนค่อยว่ากัน

แต่ใครบอกเขาได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลงศพทั้งสองตรงหน้าเขานี้?

“คุณชายใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกัน? เหตุใดจึงมีโลงศพสองโลงตั้งอยู่ที่นี่ ผู้ใดอยู่ในโลงศพ?” เซวียนเส้าฉีตะลึงอยู่หน้าประตู ไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์

ท่านป้าโม่ตายไปนานแล้วมิใช่หรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร……

กระดูกอยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์มิใช่หรือ?

“ว่าอย่างไรนะ? นายท่านน้อย ไม่รู้หรือว่ากระดูกของนายพลเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเพิ่งถูกพบเมื่อสองวันก่อน?” หวังจิ่นหลิงกวาดมองเซวียนเส้าฉี ราวกับว่าเซวียนเส้าฉีไม่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรถาม

“เพิ่งพบมันเมื่อสองวันก่อน? ศพของท่านป้าโม่เหตุใดจึงเพิ่งพบ?” เซวียนเส้าฉีชะงักอยู่กับที่

หลังจากท่านป้าโม่หายตัวไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง กระดูกถูกพบได้อย่างไรหลังจากผ่านไปหลายปีเช่นนี้?

หวังจิ่นหลิงเหลือบมองเซวียนเส้าฉีโดยไม่อยากสนใจเขา จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ หยิบธูปขึ้นมาสามดอก คุกเข่าลงด้วยความเคารพและโค้งคำนับอย่างคารวะ

การกระทำของหวังจิ่นหลิงดูดียิ่งนัก สามารถเห็นได้ว่าเขาคารวะนายพลเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินอย่างจริงใจ

ท่านลุง ท่านป้า ข้าขอโทษที่ใช้อ้างชื่อพวกท่าน

ท่านลุง ท่านป้าไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลชิงเฉินอย่างดีและพยายามทำให้นางมีความสุขให้ได้

ท่านลุง ท่านป้า หากมีโอกาส ในอนาคตจิ่นหลิงจะมาหาพวกท่านอีก

หลังจากคารวะสามครั้งแล้ว หวังจิ่นหลิงก็ลุกขึ้นและปักธูปลงในกระถาง เมื่อมองไปทางเซวียนเส้าฉีซึ่งยังดูมึนงง หวังจิ่นหลิงจึงเอ่ยเตือนว่า “นายท่านน้อย เชิญมาจุดธูปให้แก่เฟิ่งฮูหยินท่านแม่ทัพเฟิ่งก่อนเถิด มีสิ่งใดเราค่อยออกไปสนทนากัน”

เขาไม่ต้องการที่จะกล่าวถึงเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นต่อหน้าแม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยิน

เซวียนเส้าฉีได้แต่ตกตะลึง เมื่อหวังจิ่นหลิงเห็นว่าเขาไม่ขยับเขยื้อน เขาจึงผลักเบาๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปอย่างงุ่มง่าม คุกเข่าก้มลงกราบ ถวายธูปพร้อมเครื่องหอม

เมื่อเซวียนเส้าฉีกลับมารู้สึกตัวอีกที เขาก็พบว่าเขาได้ออกจากห้องโถงไว้ทุกข์และมาถึงที่ที่พวกเขาสนทนากันก่อนหน้านี้ เมื่อคิดถึงฉากที่เขาเพิ่งเห็น ดวงตาของเซวียนเส้าฉีก็เย็นชา แววตาอาฆาตวาบขึ้นมา “คุณชายใหญ่ ช่วยบอกข้าทีเถิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เมื่อเห็นเซวียนเส้าฉีเช่นนี้ หวังจิ่นหลิงก็รู้ว่าเป็นการง่ายที่จะโน้มน้าวเขา

เป็นจริงดังนั้น เมื่อหวังจิ่นหลิงโยนเฟิ่งฮูหยินลงไปในเหวเพื่อช่วยจักรพรรดินีแต่กลับไม่พบศพจนกระทั่งไม่กี่วันก่อน คุณชายเย่เฉิงนำศพของเฟิ่งฮูหยินกลับมา จากนั้นดูหมิ่นศพฮูหยินเฟิ่ง หมัดของเซวียนเส้าฉีกำแน่น ดูเหมือนว่าเขากำลังจะต่อยใครสักคน

เมื่อหวังจิ่นหลิงเหลือบมองไป โดยไม่สนใจเขามากนัก เขาเดินเข้าไปด้านใน หยิบธูปขึ้นมาสามดอก คุกเข่าคารวะและโค้งศีรษะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางมาคารวะบิดามารดาของเฟิ่งชิงเฉิน ตอนที่หวังจิ่นหลิงกล่าวว่าเรื่องนี้ซีหลิงเทียนเหล่ยและหนานหลิงจิ่นฝานมีส่วนร่วม เซวียนเส้าฉีก็ยกหมัดขึ้น ทุบไปที่โต๊ะด้านข้างของหวังจิ่นหลิง

“พวกเขากล้าดีอย่างไร!” ดวงตาของเขาเป็นสีแดง เส้นเลือดโปน ราวกับว่ากำลังจะกินใครเข้าไป เห็นได้ว่าเฟิ่งฮูหยินนั้นมีความสำคัญยิ่งในหัวใจของเซวียนเส้าฉี

หวังจิ่นหลิงกล่าวขอโทษเฟิ่งฮูหยินอีกครั้งในใจ แต่ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงท่าทีใดออกมา เขารีบใส่ไฟขณะที่เหล็กยังร้อนว่า “นายท่านน้อย ท่านต้องตระหนักถึงความคับข้องใจระหว่างเผ่าเซวียนเซียวกับตระกูลหวังของข้า ข้าไม่สนหรอกว่าการกระทำของเซวียนเฟยนั้นทางเผ่าเซวียนเซียวรู้หรือไม่ แต่ข้าจะคิดบัญชีนี้กับเผ่าเซวียนเซียวอย่างแน่นอน ผู้คุ้มกันของข้าจะตายอย่างเปล่าประโยชน์มิได้”

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ตระกูลหวังเท่านั้นที่ถูกเผ่าเซวียนเซียวโจมตี แม้ไม่ได้รับความร่วมมือจากนายท่านน้อย แต่จากเขา เสด็จอาเก้า องค์รัชทายาทซีหลิง องค์ชายหนานหลิงทั้งสี่คนร่วมมือกัน ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำลายเผ่าเซวียนเซียว แต่เมื่อถึงเวลานั้น นายท่านน้อยอาจเห็นเพียงความว่างเปล่า ส่วนเจ้า หากร่วมมือกับข้า เผ่าเซวียนเซียวยังคงดำรงอยู่ เพียงแค่เปลี่ยนหัวหน้าเท่านั้น”

หวังจิ่นหลิงไม่สนใจว่าเผ่าเซวียนเซียวจะถูกทำลายหรือไม่ เขาเพียงต้องการจัดการกับผู้กระทำความผิด เขามีความสุขที่จะใช้การมีอยู่ของเผ่าเซวียนเซียวเพื่อแลกกับหนานหลิงจิ่นฝานและซีหลิงเทียนเหล่ย

“เจ้าร่วมมือกับองค์รัชทายาทซีหลิงและองค์ชายหนานหลิงหรือ?” เห็นได้ชัดว่าเซวียนเส้าฉีไม่ได้ยินประเด็นหลัก เขาได้ยินเพียงว่าหวังจิ่นหลิงร่วมมือกับคนสองคนที่รังแกเฟิ่งชิงเฉิน นี่คือสิ่งที่เขาทำไม่อาจยอมรับ

ทั้งคนสองคนนี้เป็นคนชั่วที่ดูหมิ่นศพของท่านป้าโม่

“เหตุใดเล่า? มีคนสนับสนุนข้า เหตุใดข้าถึงต้องเกรงใจ” หวังจิ่นหลิงยิ้มขึ้นอย่างสง่างาม

สิ่งใดเรียกว่านักพูด นักพูดนั้นก็คือคนที่สามารถชักชวนได้เพียงแค่คำพูด

หวังจิ่นหลิงสามารถมั่นใจได้เลยว่าในการโจมตีเผ่าเซวียนเซียวครั้งนี้ เขาและเสด็จอาเก้าสามารถบรรลุสิ่งที่พวกเขาต้องการโดยไม่ต้องใช้ทหารแม้แต่คนเดียว และบางทีพวกเขาอาจมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหัวหน้าเผ่าเซวียนเซียวคนต่อไปก็ย่อมได้

แม้เขาจะไม่รู้ว่าเขา เสด็จอาเก้าและเซวียนเส้าฉีสามารถเป็นมิตรต่อกันได้หรือไม่ แต่พวกเขาก็ผู้ที่ต้องการปกป้องคนเดียวกัน พวกเขาสามารถหาพื้นที่สำหรับทำความร่วมมือกันได้

อาศัยสามคำนี้ของลู่อี่โม่ เซวียนเส้าฉีจะปกป้องเฟิ่งชิงเฉินไปตลอดชีวิตของเขา

“เจ้านี่ร้ายกาจนัก” ในที่สุดเซวียนเส้าฉีก็เห็นความเจ้าเล่ห์ของคุณชายใหญ่ผู้สูงศักดิ์ เขารู้ว่ามันเป็นกับดัก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังกระโดดลงไปในหลุมพราง

หวังจิ่นหลิงไม่สนใจประโยคนั้นของเซวียนเส้าฉี เขาเอ่ยถามเซวียนเส้าฉีด้วยรอยยิ้มว่า “นายท่านน้อย เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”

เห็นด้วยสิ เหตุใดจึงไม่เห็นด้วย หากมีความขัดแย้งใดๆ คนในเผ่าเซวียนเซียวเหล่านั้นควรได้รับการจัดการสักหน่อยแล้ว มิฉะนั้นพวกเขาอาจจะลืมไปได้ว่าผู้ใดคือหัวหน้าเผ่าอย่างแท้จริง

เซวียนเส้าฉียืนขึ้นและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ก็แค่เผ่าเซวียนเซียว หากชิงเฉินต้องการ ข้าก็พร้อมจะมอบให้นาง!”