นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 527 รุ่งสาง เราจะแก่ไปด้วยกัน
จะตอบคำถามนี้อย่างไร?

หน้าของเสด็จอาเก้าแดงเล็กน้อยและรู้สึกอึดอัดมาก เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้คำตอบจากเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าสงบสติตัวเอง แต่พอนึกขึ้นได้ เขาก็ตัดสินใจบอกความจริง เขาไม่พลาดโอกาสที่จะชนะใจหญิงงามเพราะกลัวเสียหน้าอย่างแน่นอน

“ข้าจะโกหกเจ้าเรื่องแบบนี้ทำไม เจ้าเป็นผู้หญิงคนแรกและคนสุดท้ายของข้า”

“เชื่อว่าคนแรก แต่คนสุดท้ายค่อนข้างลึกลับ เพราะหากข้าตายก่อน จะเป็นไปได้ไหมที่ฝ่าบาทจะอยู่คนเดียวในอนาคตและไม่พบผู้หญิงคนอื่น?” เสด็จอาเก้าเริ่มสับสนว่าจะตอบอย่างไร

ผู้ชายคนนี้เกือบจะสูญพันธุ์ เสด็จอาเก้าพูดได้เท่าที่จะพูด แต่เฟิ่งชิงเฉินคิดและพูดออกมาเพราะความไม่แน่ใจ

“อย่าพูดจาไร้สาระ เจ้าไม่ตายก่อนข้าหรอก” เสด็จอาเก้ากอดนางแน่น เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ เขามีลางสังหรณ์ใจไม่ดีว่ามีบางอย่างมาขวางหัวใจของเขา เขากอดเฟิ่งชิงเฉินแน่น เพื่อให้นางรู้สึกสบายใจเล็กน้อย

“ความเจ็บป่วย และความตายเป็นเรื่องธรรมดามาก ไม่มีใครไม่ตาย ข้าอาจจะตายไม่ช้าก็เร็ว” ตราบใดที่ความตายไม่สูญเปล่า เฟิ่งชิงเฉินก็ยอมรับได้

“นั่นก็มีเหตุมีผล ถ้าตายเร็วกว่าเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร” คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้ารู้สึกโล่งใจเล็กน้อย แต่เงาในหัวใจของเขาจะไม่หายไปชั่วขณะหนึ่ง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางกล่าวว่า “ถ้าตายเร็วกว่าข้า ข้าคงลืมฝ่าบาทได้แน่นอน และข้าจะหาคนที่ดีกว่าฝ่าบาทแล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และฝ่าบาทต้องเสียใจ”

เฟิ่งชิงเฉินเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ นางคิดว่าเสด็จอาเก้าจะโกรธเมื่อได้ยินคำตอบ แต่นางไม่คิดว่าเสด็จอาเก้าจะเงียบไป “วางใจได้ ถ้าวันนั้นมาถึง ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้ ข้าไม่อยากให้เจ้าเสียใจกับการจากไปของข้า”

สิ่งที่เขาทำ หากไม่ระวัง จะไม่สามารถย้อนกลับได้ หลังจากการตายของเขา หากเฟิ่งชิงเฉินสามารถลืมเขาได้จริงๆ เขาจะไม่เสียใจ

เมื่อเขาคิดถึงตอนเฟิ่งชิงเฉินอยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาก็รู้สึกเจ็บหัวใจ แต่ก็ยังหวังว่าหากเขาตาย เฟิ่งชิงเฉินจะได้พบกับคนที่รักนางได้ หากเขาไม่อาจมอบความสุขให้เฟิ่งชิงเฉินได้ เขาก็หวังว่าคนอื่นจะมอบให้ได้

เฟิงชิงเฉินตกใจ “ฝ่าบาทกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน ฝ่าบาทตายง่ายจัง คนดีอยู่ได้ไม่นาน คนไม่ดีอยู่ได้อีกพันปี หากเป็นเช่นนั้นเราคงพบกับหายนะ”

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเหม็นเปรี้ยวขึ้นมา พร้อมกับตบหน้าอกเสด็จอาเก้า “ไม่ต้องกังวล เราจะไม่ตายเร็ว ข้าเป็นหมอที่ดี เราอาจจะอยู่ไม่ถึงพันปี แต่เราจะแก่ไปพร้อมกัน”

เฟิ่งชิงเฉินกอดเสด็จอาเก้าและพบตำแหน่งที่สบายในอ้อมแขน “ตราบใดที่ฝ่าบาทมีชีวิตอยู่เพื่อข้า ข้าจะแก่ไปพร้อมกับฝ่าบาทแน่นอน”

ไม่ได้พูดถึงความรัก แต่ลึกซึ้งเกินจะบรรยาย

“ตกลง เราจะแก่ไปด้วยกัน” เสด็จอาเก้าเลื่อนหน้าผากมาชนกับหน้าผากเฟิ่งชิงเฉิน ดวงตาของเขาเป็นประกาย

คำพูดที่สวยหรู ไม่ได้มีแต่คำว่ารัก มากกว่าคำว่ารักคือการแก่ไปด้วยกัน

“ใช่ วันนั้นต้องมี” ตราบใดที่ฝ่าบาทไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ก็มีวันนั้นแน่นอน เพราะเฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันทำให้ฝ่าบาทผิดหวัง

เฟิ่งชิงเฉินลูบหน้าอกของเสด็จอาเก้า “เอาล่ะ ไม่ต้องคิดมากแล้ว นอนเถอะ แล้วเราค่อยคุยกัน”

และแล้วทั้งสองนอนกอดกันจนผลอยหลับไป

อย่างไรก็ตาม ความสุขนี้มีช่างเป็นช่วงเวลาแสนสั้น เมื่อ เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้น นางพบว่านางอยู่บนเตียงคนเดียว

นางอยากให้เสด็จอาเก้าอยู่เคียงข้างนางเมื่อนางตื่นและหลับตาลง จากนั้นเขาจะจูบนางตอนเช้าและพูดว่า “ตื่นได้แล้ว”

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเสด็จอาเก้าจะเป็นที่รู้จัก แต่พวกเขาไม่อาจไปมาหาสู่กันได้ตลอด เพราะพวกเขาไม่ใช่สามีภรรยากัน

เฟิ่งชิงเฉินกอดผ้าห่ม นั่งบนเตียง และผ้าห่มอุ่นๆอยู่ข้างนาง ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ นางเพิ่งออกไป

คำหวานและความรักของดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องน่าขันในเช้าวันนี้

ระยะทางที่พวกเขาจะแก่ไปด้วยกันนั้นอีกยาวไกล

อนิจจา… เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจ หลังจากที่ถอนหายใจนางก็รู้ว่าการถอนหายใจในตอนเช้าเป็นการล้างโชคลาภของนาง เฟิ่งชิงเฉินเตะหมอนเพื่อระบายความไม่พอใจ

ลืมมันไปเถอะ ข้าไม่ต้องการเสด็จอาเก้าอีกต่อไปแล้ว นางควรทุ่มเทพลังของนางกับการแข่งขันในวันนี้ เฟิ่งชิงเฉินยกผ้าห่มขึ้น ลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตู และพบว่าลานที่หน้าจวนอยู่นั้นเงียบสงบ

เกิดอะไรขึ้น ปกติแล้ว พวกนางทั้งหมดปรากฏตัวแต่เช้าตรู่ และเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจว่าต้องเป็นเสด็จอาเก้าที่ทำอะไรบางอย่างเพื่อจัดการสาวใช้ที่อยู่ข้างๆนาง

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว นางเคยชินกับเรื่องไร้สาระ โชคดีที่วันนี้นางกำลังจะประลองศิลปะการต่อสู้กับซูหว่าน นางสวมเสื้อผ้าที่แข็งแรง เรียบง่ายกว่าเสื้อผ้าที่ดูเป็นทางการมาก

แม้ว่านางจะไม่ได้เข้าไปในวัง นางจะตรวจสอบมันก่อนการประลองกับซูหว่านอย่างแน่นอน เพื่อไม่ให้ใครมีอาวุธซ่อนไว้ก็ต้องนำสิ่งของที่ติดตัวมาแสดงก่อน

เฟิ่งชิงเฉินตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำอีก และพบว่าไม่มีอะไรขาดหายไป ขณะที่นางกำลังจะออกไปตักน้ำสาวใช้สี่คน ชุนฮุ่ย ชิวฮว่า เซี่ยหว่าน และตงชิง เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “คุณหนู พวกข้านอนเกินเวลาไป โปรดลงโทษพวกข้า”

สี่สาวดูหงุดหงิด ดูเฟิ่ชิงเฉินไม่สนใจ มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขา “คราวหน้าระวังละกัน อย่าให้มีครั้งต่อไป มาหวีผมให้ข้า” ทงจือและทงเหยาหล่ะ?”

“พวกเขาออกไปข้างนอก ยังไม่กลับมา” ชุนฮุ่ยคลายผมของเฟิงชิงเฉินเพื่อให้หวีง่ายขึ้น

ชุนฮุ่ยแต่งหน้าแก่ง ชิวฮว่าเก่งเรื่องการแต่งตัว เซี่ยหว่านทำอาหารเก่ง ตงชิงอ่านกลอนได้ และสาวใช้ทั้งสี่มีทักษะทุกประเภท

“ส่งคนออกไปตามหา อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้น” เสด็จอาเก้าร้ายกาจเกินไป การปฏิบัติต่อหญิงสาวจากจวนจิ่วอ๋องและหญิงสาวจากตระกูลหวังต่างกันเกินไป ทงจือและทงเหยาไปนอกเมือง ไม่รู้ว่าสาวใช้ทั้งสองจะได้รับอันตรายไหม

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกผิดมากที่เมื่อคืนนางลืมทุกคน และนางหลงผิดในความงามของนาง …

“ไม่ต้องห่วง คุณหนู ทงจือและทงเหยาทั้งสองคนจะมีทักษะในการป้องกันตัวด้วย”

“ให้คนออกตามหาดีกว่า ไม่ดีแน่ถ้าเจอปัญหานอกเมือง ข้าต้องเข้าไปในวัง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะไปที่ประตูเมืองเพื่อตามหาตี๋ตงหมิง”

ตี๋ตงหมิงไม่ต้องเสียประโยชน์ เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาใจเสด็จอาเก้าใน เพื่อขอให้เสด็จอาเก้ายกโทษให้เขา เขาต้องทำตาม “คำสั่ง” ของเสด็จอาเก้า และต้องทำให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด…