นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 838 สนับสนุน เสด็จอาเก้านั่งดูละคร

อะไรนะ บอกเสด็จอาเก้า?

คุณชายเฉินตกตะลึง ดวงตาของเขาดูสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจ้องมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทีอันว่างเปล่าราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าเฟิ่งชิงเฉินทำเช่นนี้ได้อย่างไร

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินได้ยินเรื่องความชั่วร้ายนี้ นางควรจะโกรธมิใช่หรือ จากนั้นก็โต้เถียงกับเขา เหตุใดกลายเป็นว่านางจะไปบอกเสด็จอาเก้าได้อย่างไร นี่ นี่มัน……คุณชายเฉินเหงื่อออกอย่างเย็นชา จะทำอย่างไรดีเล่า เรื่องราวไม่ได้เป็นไปตามที่คนคนนั้นบอก

แต่เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เขาทำได้เพียงคิดหาวิธีที่จะทำให้เฟิ่งชิงเฉินปั่นป่วนใจ คุณชายเฉินทำใจกล้า “เฟิ่ง เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่ได้ใส่ร้ายเจ้า เจ้าทำแต่ไม่กล้าจะยอมรับหรือ ฟ้องร้อง? แม้ว่าเจ้าจะไปบอกเสด็จอาเก้า ข้าก็ไม่อยากฟัง เพราะสิ่งที่ข้ากล่าวคือความจริงทั้งหมด”

“คุณชายเฉินอย่าตื่นตูมไป เจ้าต้องการให้ชิงเฉินยอมรับอะไรกัน? ยอมรับว่าปีนขึ้นเตียงของเสด็จอาเก้า?” เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจได้ว่าเสด็จอาเก้าเปลี่ยนแผนของเขา เรื่องนี้มีคนอยู่เบื้องหลัง

“นั่นคือความจริง เจ้าคิดจะปฏิเสธหรือ” คุณชายเฉินเริ่มตื่นตระหนกในใจ เขาไม่อาจทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกโกรธกับเรื่องนี้ได้ ดังนั้นเขาควรทำอย่างไรต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้า “ไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธ คุณชายเฉินกล่าวถูกแล้ว เพียงแต่สิ่งที่เจ้ากล่าวนั้นมีบางอย่างไม่ถูก คุณชายเฉิน ข้าจำเป็นต้องแก้ไขให้ถูกต้อง”

หา……เฟิ่งชิงเฉิน ยอมรับหรือ? คุณชายเฉินมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินด้วยความกระตือรือร้น

หา…… เฟิ่งชิงเฉินไม่เพียงแต่ยอมรับ ทั้งยังจะแก้คำของคุณชายเฉินด้วย เฟิ่งชิงเฉินต้องการกล่าวอะไร?

ทุกคนมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินอย่างพร้อมเพรียงกันเพื่อรอคำอันน่าประหลาดใจของเฟิ่งชิงเฉิน แต่หลังจากรอเป็นเวลานานเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กล่าวอะไร นางเพียงแค่มองไปที่ด้านหลังของศาลโดยไม่กล่าวอะไรสักคำ

หัวหน้าศาลต้าหลี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และยกย่องความฉลาดของเฟิ่งชิงเฉินในจุดนี้ยิ่งนัก จากนั้นก็ได้บินเสียง “ก๊อก” ขึ้นในห้อง คาดว่าเป็นเสียงฝีเท้า

ผู้คนในศาลพากันตกใจขึ้นพร้อมกัน พวกเขาทั้งหมดมองไปยังต้นเสียงเพื่อต้องการรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังห้องตัดสินคดีนี้

“สะ สะ เสด็จอาเก้า……” คุณชายเฉินและทนายฉิงเห็นผู้ที่เดินออกไป ขาของพวกเขาก็สั่นเทา ต่างพากันคุกเข่าลงดังโครม

“ทะ ทะ ท่าน” ไม่เพียงแต่เสด็จอาเก้าเท่านั้นที่เดินออกมา แต่ยังมีไท่เป่า ไท่ฟู่ เจ้ากรมอาญาและซุ่นหนิงโหวอีกด้วย ซุ่นหนิงโหวเดินตามหลังเสด็จอาเก้าและคนอื่นๆ อย่างว่าง่าย ใบหน้านั้นซีดเซียว เสียงฝีเท้าของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาตกใจกลัวอย่างมาก ณ เวลานี้

เสด็จอาเก้าร้ายกาจจริงๆ!

เฟิ่งชิงเฉินมองไปยังฉากนี้ จากนั้นมองไปที่ คุณชายเฉินที่เป็นลมจากความหวาดกลัว เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่อย่างสงบ รอให้เสด็จอาเก้าควบคุมสถานการณ์

หัวหน้าศาลต้าหลี่และคุณชายรอบข้างรีบยืนขึ้นทำความเคารพ หลังจากที่เสด็จอาเก้าสั่งให้พวกเขาลุกขึ้น พวกเขาก็ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความระมัดระวัง เชิญเสด็จอาเก้า ไท่เป่าและไท่ฟู่ให้นั่งลงอย่างนอบน้อม แต่เสด็จอาเก้าปฏิเสธ

“ข้าไม่ได้คิดจะแทรกแซงการพิจารณาคดีในวิหารต้าหลี่ เพียงว่าข่าวลือเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า เพื่อให้แน่ใจ ข้าจึงขอให้ไท่เป่า ไท่ฟูและเจ้ากรมอาญามารับฟังคดีด้วย ข้าคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือจากภายนอกเสียอีก ข้าไม่เข้าใจเสียจริงว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ และข้าไปกดดันวัดต้าหลี่อีกเมื่อไหร่?”

ทุกครั้งที่เสด็จอาเก้าเอ่ยออกมาคำหนึ่ง ซุ่นหนิงโหวก็สั่นสะท้าน ร่างกายของเขาสั่นไม่หยุด เฟิ่งชิงเฉินจับตามองเขาอยู่เสมอ เพราะเกรงว่าหากเขากลัวมากจนเกินไป อาจจะตกใจจนตายเสียก่อน

ล้อเล่นหรืออย่างไร หากซุ่นหนิงโหวตกใจตายในศาล แม้ว่าพวกเขาจะมีเหตุผล พวกเขาก็จะกลายเป็นคนไร้เหตุผลขึ้นมาได้ทันที ซุ่นหนิงโหวเป็นถึงคนชั้นสูง

“ท่านอ๋องใจเย็นพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ข่าวลือที่แต่งขึ้นโดยซุ่นหนิงโหว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านอ๋องแม้แต่น้อย” เจ้ากรมอาญาเป็นของจักรพรรดิ และจักรพรรดิได้บอกเขาก่อนที่เขาจะเดินทางมาว่าให้ตามใจเสด็จอาเก้า

องค์จักรพรรดิจะคิดบัญชีคืนในภายหลัง

“สิ่งที่เจ้ากรมหลิ่วกล่าวนั้นเป็นความจริงยิ่ง บุตรชายของซุ่นหนิงโหวกล่าววาจาหยาบคายและใส่ร้ายราชวงศ์ ซุ่นหนิงโหวไม่สั่งสอนบุตรของตนให้ดี กระหม่อมจะเขียนจดหมายและทูลขอให้องค์จักรพรรดิจัดการอย่างเคร่งครัด” ในฐานะศาลผู้ปกป้องราชวงศ์ ไท่ฟู่จะไม่ยอมให้ใครใส่ร้ายราชวงศ์อย่างแน่นอน การกล่าวว่าเสด็จอาเก้านั้น ก็คือการว่าร้ายราชวงศ์ไม่ใช่หรือ?

เสด็จอาเก้าไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แต่คนที่มากับเขาบอกว่าตระกูลซุ่นหนิงโหวทำผิดสมควรตาย เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกชื่นชมอยู่ในใจ

ร้ายกาจ ร้ายกาจยิ่งนัก! เห็นได้ชัดว่าคุณชายเฉินถูกยั่วยุโดยใครบางคนและบุคคลนั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับเสด็จอาเก้ามาก มิฉะนั้น ทำไมเสด็จอาเก้าจึงนำผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามนี้มาฟังคดีเล่า? พวกเขาทั้งหมดเป็นคนสนิทของจักรพรรดิ

อย่างไรก็ตามซุ่นหนิงโหวควรรู้สึกเป็นเกียรติที่สามารถทำให้เสด็จอาเก้าเดินทางมาร่วมฟังอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ได้

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าตัวเอก ณ บัดนี้ไม่ใช่นาง สิ่งที่นางต้องทำคือยืนด้านข้างเป็นฉากประกอบ ดูหัวหน้าศาลต้าหลี่เชิญเสด็จอาเก้าและคนอื่น ๆ ให้นั่งลง เพื่อรอชมหัวหน้าศาลต้าหลี่โยนป้ายเพื่อไปจับกุมตัวที่จวนซุ่นหนิงโหว

ด้วยความผิดการดูหมิ่นราชวงศ์ ศาลต้าหลี่สามารถจับกุมเจ้านายทั้งหมดของจวนซุ่นหนิงโหว และจับคนที่เกี่ยวข้องเข้าคุก แม้ว่าจวนซุ่นหนิงโหวจะสามารถชนะคดีได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์

คำกล่าวของคุณชายเฉินสามารถกล่าวเป็นการส่วนตัวได้ แต่มันคงเป็นเรื่องน่าสังเวชหากเสด็จอาเก้าได้ยินสิ่งที่เขากล่าวในศาล และเสด็จอาเก้าจะลงโทษเขาอย่างเข้มงวดแน่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจได้ว่าการที่เสด็จอาเก้าออกมาเคลื่อนไหวครั้งนี้ เขาจะถอนรากถนอโคนจวนซุ่นหนิงโหวจนสิ้นซากอย่างแน่นอน เพราะจวนซุ่นหนิงโหวไม่ได้สะอาดนัก

เมื่อตอนที่เจ้าหน้าที่เข้าจับกุม หัวหน้าศาลต้าหลี่ก็ตั้งใจจะตัดสินคดีต่อไป ต่อให้คุณชายเฉินจะเป็นลมก็ไม่เป็นไร เพียงเทน้ำเย็นใส่เขาสักถึง ตราบใดที่เขายังไม่ตาย เดี๋ยวก็ตื่นเพราะหนาวเอง

คุณชายเฉินตัวสั่นได้สติคืนมาอย่างงุนงง ความหนาวเย็นที่กัดกินทำให้เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาดูแข็งทื่อ แต่เมื่อเขาเห็นเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ด้านข้าง คุณชายเฉินก็ตื่นขึ้นทันที ใบหน้าขาวซีดจนม่วง โดยไม่คำนึงถึงความหนาวเย็น เขารีบตะเกียกตะกายขึ้นไปและคุกเข่าอย่างสิ้นหวังต่อเสด็จอาเก้า “เสด็จอาเก้า ยกโทษให้ข้าด้วย เสด็จอาเก้า ยกโทษให้ข้าด้วย ข้าน้อยไม่มีเจตนา เป็นเพียงเรื่องไร้สาระทั้งสิ้น เสด็จอาเก้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย!”

โครม โครม โครม…… คุณชายเฉินโขกศีรษะของตนอย่างจริงใจ ในไม่ช้าก็มีกองเลือดอยู่บนพื้นนอง เมื่อเห็นเช่นนี้ ซุ่นหนิงโหวก็ได้สติและโค้งคำนับเสด็จอาเก้าอย่างสิ้นหวังร้องขอชีวิต

เสด็จอาเก้าไตร่ตรองพบว่าหากพวกเขาสองคนโขกศีรษะของตนต่อไปเช่นนี้คงจะสลบไสลอีกครั้งแน่ ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองไปทางหัวหน้าศาลต้าหลี่ “ข้าไม่ใช่ผู้ควบคุมกฎหมาย จะมีความผิดหรือไม่นั้นจึงมิเกี่ยวข้องกับข้า”

หัวหน้าศาลต้าหลี่ตกใจและหยิบไม้ค้อนขึ้นมาอย่างเคยชิน แต่เมื่อคิดได้ว่าเสด็จอาเก้าและคนอื่น ๆ อยู่ที่นั่น เขาจึงวางค้อนลงทันที ก่อนจะกระแอมออกมาเบาๆ กล่าวว่า “สร้างความวุ่นวายในชั้นศาล ผิดกฎผิดเกณฑ์ ทหาร จงนำตัวออกไปโบย!”

มิได้มาก เพียงแค่ 10 ครั้ง เจ็บเพียงนิดเดียว แต่มิได้เจ็บไปกล้ามเนื้อและกระดูก

ซุ่นหนิงโหวและคุณชายเฉินก็ยอมจำนนเช่นกันหลังจากถูกลงโทษ แท้จริงแล้วสถานการณ์ ณ บัดนี้พวกเขาเองก็ไม่อาจขัดขืนได้เลย ชายชั้นสูงที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดีทั้งสอง ไม่เคยถูกลงโทษเช่นนี้มาก่อน การโบย 10 หนนี้สำหรับคนธรรมดานั้นไม่เท่าไร อาจสามารถลุกจากเตียงได้หลังจากพักผ่อน 1-2 วัน แต่สำหรับทั้งสองคนนี้อย่าคิดเลยว่าจะลุกได้ในเวลาครึ่งเดือน

ซุ่นหนิงโหวและคุณชายเฉิน ก้มศีรษะคารวะ แต่แล้วกลับถูกทุบตีอีกครั้ง พวกเขานอนอยู่บนพื้นด้วยความน่าสมเพช ทั้งสองกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “ข้า ข้า ยอม ข้ายอมแล้ว……”