นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 483 ข่าวลือ เสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงาน
สาวใช้ข้างกายของเฟิ่งชิงเฉิน ส่วนใหญ่ถูกส่งมาโดยหวังจิ่นหลิง ส่วนอีกสี่คน ชุน เซี่ย ชิว ตง นั้นถูกส่งโดยเสด็จอาเก้าแม้ว่าพวกเขาจะภักดีต่อเฟิ่งชิงเฉินก็ตามแต่ก็หลีกเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้

ต่อสู้อะไร? ต่อสู้ไปทำไม?

แน่นอนว่ามันคือการต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดจากอีกฝ่ายหนึ่ง และต่อสู้เพื่อความโปรดปรานของเจ้านาย

เฟิ่งชิงเฉินไม่กลัวคนในจวนทะเลาะกัน นางจึงไม่กังวลว่าพวกเขาจะต่อสู้ การต่อสู้จะทำให้คนเหล่านี้เข้าใจว่าหลังจากเข้ามาที่จวนเฟิ่งแล้ว พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหวัง คนของจวนอ๋องเก้าและคนจาตระกูลหวังต้องกำจัดอคติต่อกัน และรับใช้นางด้วยความซื่อสัตว์

การต่อสู้ครั้งนี้จะมีผลต่อผู้ที่ยืนหยัดและตระหนักถึงสถานการณ์ปัจจุบันเท่านั้น และเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองฝ่ายจะเข้ากันได้โดยไม่มีการต่อสู้

แน่นอน หากทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน และไม่อาจเข้าหากันได้ นางก็จะไม่เลือกที่จะมีคนอยู่ข้างกาย นางจะเลือกอยู่เพียงคนเดียว

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่านางเป็นคนเย็นชาและอ่อนแอ แต่หากคนรอบตัวนางไม่สามารถทำให้นางรู้สึกสบายใจได้ จะมีประโยชน์อะไรหากนางเก็บพวกเขาไว้

สาวใช้แสนสวยทั้งสี่ได้ยินเฟิ่งชิงเฉินกล่าวก็ไม่ได้แสดงความไม่พึงพอใจใดๆ “ข้าจะต้องอยู่ได้ดังที่คุณหนูคาดหวังแน่นอน”

“ออกไปเถอะ แล้วบอกให้ทงจือและทงเหยามาพบข้า” หลังจากกลับจากวังด้วยขบายเกียรติยศที่สูงส่ง ไม่ต้องคิดเลยว่าข้างนอกจะวุ่นวายแค่ไหน

ตอนนี้นางมืดแปดด้าน หากไม่มีทงจือและทงเหยา นางจะไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก ดังนั้นผู้คนรอบตัวนางจึงมีความสำคัญมาก พวกเขาเปรียบเสมือนดวงตาของนาง

“ค่ะคุณหนู” ชุน เซี่ย ชิว ตง ไม่มีท่าทีใดๆ พวกนางออกไปด้วยความเคารพ และวันนี้ก็เป็นวันที่ทงจือและทงเหยาปรากฏตัวครั้งแรกเช่นกัน

เฟิ่งชิงเฉินพึงพอใจในตัวชุน เซี่ย ชิว ตง แต่ทงจือและทงเหยารู้สึกไม่สบายใจ เสด็จอาเก้าส่งคนใช้จำนวนมากมาเพื่อบีบพวกนางอย่างชัดเจน

การเป็นคนของเสด็จอาเก้า คนอื่นๆรวมถึงลูกชายคนโตของตระกูลหวังต้องไม่โจมตีนาง

แม้ว่าทงจือและทงเหยารู้จักเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขาก็โอนเอนไปทางหวังจิ่นหลิงไม่มากก็น้อย แต่พวกเขาไม่กล้าแสดง

“ซิ่ว” ทงจือและทงเหยาให้ความเคารพเช่นเคย พวกเขาไม่กล้าแสดงออกถึงความกังวลและความหึงหวง

พวกเขายอมรับการตัดสินใจของเจ้านาย และไม่สงสัยสิ่งใด พวกเขารับได้เฉพาะสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเท่านั้น แม้พวกเขาจะปฏิเสธไม่ได้ แต่เจ้านายมีสาวใช้มากขึ้นก็ดีกว่า

เฟิ่งชิงเฉินรู้ถึงความกังวลของทงจือและทงเหยา นางไม่ได้พูดคำปลอบโยน นางไม่สามารถใช้ทงจือและทงเหยาได้ตลอดไป พวกเขาต้องเข้าใจและยอมรับ ไม่ว่าพวกเขาจะต้องการหรือไม่ก็ตาม

“อธิบายให้ข้าฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้” เฟิ่งชิงเฉินใช้มือข้างหนึ่งพยุงศีรษะของนาง ท่าทางนี้ไม่สง่างาม

ทงจือและทงเหยารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะพูดอะไร และพูดขึ้นทันที “ซิ่ว จวนอ๋องเก้าบอกว่าจะส่ง”คุณหนู”กลับมา แต่เมื่อคืน”คุณหนู” ไม่ได้กลับมาเลย ทุกคนภายนอกรู้ว่าคุณหนูอยู่ที่ตำหนักเสด็จอาเก้าทั้งคืน”

ทุกคนรู้ดีว่าเสด็จอาเก้าจัดฉากขึ้น

“ต่อไป…” แสงเย็นวาบผ่านดวงตาที่สงบของเฟิ่งชิงเฉิน

นางค้างคืนที่จวนอ๋องเก้า ชื่อเสียงของนาง… เดาว่านางคงเสียชื่อเสียง

ในยุคนี้ผู้หญิงไร้ความสามารถได้ แต่ต้องรักษาตัวให้อยู่ในพรหมจรรย์

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่โกรธ ทงจือและทงเหยากล่าวต่อว่า “วันนี้ ซิ่วและคุณหนูซูหว่านต้องทดสอบมารยาทในวัง ราชินีกำลังรออยู่ แต่ซิ่วกลับมาก่อนเวลา ว่ากันว่าราชินีไม่พอใจอย่างยิ่ง องค์ชายเสด็จเข้าไปในวังด้วยตราของเสด็จอาเก้า และถ่ายทอดคำพูดของเสด็จอาเก้าให้ราชินี” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทงจือและทงเหยาหยุดครู่หนึ่งด้วยสีหน้าเขินอาย

เรื่องอะไร…” เฟิ่งชิงเฉินสงบนิ่ง แต่ใจนางปั่นป่วน เสด็จอาเก้าคิดว่านางไม่มีชื่อเสียงเพียงพอ จึงจงใจสร้างปัญหาให้กับนาง แต่ให้องค์ชายเข้าวังในระหว่างการแข่งขัน

“แค่กแค่ก… องค์ชายทูลว่าเสด็จอาเก้าบอกว่า เมื่อคืนคุณหนูเหนื่อยและลุกจากเตียงไม่ได้ การทดสอบมารยาทในวันนี้จึงขอยกเลิก” หลังจากทงจือและทงเหยาพูดจบ พวกเขาก็ลดระดับลงทันที หน้าตาของพวกนางแดงระเรื่อ

บูม……

หน้าของเฟิ่งชิงเฉินแดงขึ้นทันที

เหนื่อยและลุกจากเตียงไม่ได้

สง่างาม นุ่มนวล และหมดแรง?

เฟิ่งชิงเฉินสงสัยว่านางกำลังคิดมากเกินไป และถามต่อไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “และหลังจากนั้นหล่ะ?”

“จากนั้นราชินีก็สั่งให้ซูหว่านซิ่วไปที่จวนอ๋องเก้า เพื่อพบกับเสด็จอาเก้า และให้คุณหนูกับซูหว่านแข่งขันกันในจวนอ๋องเก้า

ซูหว่านรับกระแสรับสั่งจากราชินี และมาที่จวนอ๋องเก้า แต่ผู้ดูแลจวนปฏิเสธที่จะทูลเสด็จอาเก้า โดยบอกว่าซิ่วและเสด็จอาเก้ายังไม่ตื่น ไม่กล้ารบกวน

ท้ายที่สุดซูหว่านไม่เจอใครเลยในจวนอ๋องเก้า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ข่าวลือมากมายก็ปรากฏขึ้นในเมืองหลวง…สาวใช้ทั้งสองกำลังจะพูดถึงข่าวลือนั้น……

“พูดถึงข้าว่าอะไร?” เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจว่าไม่ใช่ว่านางไม่บริสุทธิ์ แต่คำพูดขององค์ชายทำให้เข้าใจผิด นอกจากคำพูดของผู้ดูแล นางไม่ได้ทำอะไรและนางก็เอาจริงเอาจัง

ทงจือและทงเหยากระซิบ “บอกว่า เมื่อคืนคุณหนูเป็นของเสด็จอาเก้าแล้ว อืม… เสด็จอาเก้าไม่ได้สนใจ แต่เขาแสดงให้คุณหนูเห็น … ”

แก้มของสาวใช้ทั้งสองหน้าแดงระเรื่อ เขินอายมาก เมื่อเห็นว่าเฟิงชิงเฉินไม่พูด พวกเขาจึงพูดต่อว่า “ซิ่ว ทุกคนเดาเรื่องนี้ไปกันเอง แต่วันนี้ซิ่วสวมชุดนางสนมและนั่งบนเก้าอี้เก๋งออกมาจากจวนอ๋องเก้าอย่างเป็นทางการ…”

ชุดนางสนมเหรอ ชุดนั้นแพง ยุ่งยาก และน่ารำคาญ ปรากฏว่าชุดนั้นเป็นชุดของนางสนม

เฟิ่งชิงเฉินระงับความโกรธในใจแล้วพูดว่า “อะไรอีกล่ะ?”

“นอกจากนี้ จวนอ๋องเก้าได้เชิญหมอหลวงไปที่จวนอย่างเร่งด่วน เสด็จอาเก้าหมกมุ่นอยู่กับการล่วงเกิน และอาการของเขาแย่ลง” ทงจือและทงเหยามองเฟิงชิงเฉินอย่างระมัดระวัง พวกเขาก็อยากรู้เช่นกันว่าข่าวลือจริงหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตาม เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กลับมาในค่ำคืนที่ผ่านมา

สรุปคือแม้เป็นเพียงคืนเดียว แต่เสด็จอาเก้าจะทำอะไรก็ได้

ปล่อยตัวมากเกินไป?

เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะหมดสติ นางเหมือนถูกทำร้ายถึงตาย

ผลจากการวินิจฉัยของหมอบอกว่าร่างกายของเสด็จอาเก้าปราศจากความต้องการ

สิ่งนี้มีผลต่อตระกูล ต่อให้นางมีปากเป็นร้อยก็บอกไม่ได้

สีหน้าเฟิ่งชิงเฉินขุ่นมัว และใจนางก็เต้นขึ้นๆ ลงๆ อย่างรุนแรง และดูเหมือนว่านางจะโกรธมาก

“ซิ่ว เป็นไงบ้าง?” ทงจือและทงเหยาถามอย่างกังวล

“ข้าไม่เป็นไร ออกไปเถอะ” เฟิ่งชิงเฉินขัดขืนไม่อยากทุบถ้วย

นางต้องใจเย็นลง

นางไม่เข้าใจจริงๆว่า ทำไมจู่ๆ เสด็จอาเก้าถึงต้องการทำลายชื่อเสียงของนาง นางคิดไม่ออกจริงๆว่า เสด็จอาเก้าจะได้ประโยชน์อะไรจากมัน

นางสูญเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงาน และในที่สุดนางก็ใช้โอกาสนี้บอกโลกว่านางเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่หลังจากถูกเสด็จอาเก้าคุกคามนางอีกครั้ง นางก็มั่นใจว่านางเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงานจริงๆ

ไม่มีใครล่วงประเพณีก่อนแต่งงานมาก่อน แต่ตอนนี้คนที่ล่วงประเพณีคือเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า…

เสด็จอาเก้า จะทำอะไร?