นางสนมแพทย์อัจฉริยะ 998 ทหารเรือ สิ้นวิธีปล่อยวาง

เมื่อนักฆ่าจั่วอั้นอยู่ใกล้ ๆ เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินก็เดินทางได้อย่างราบรื่นและพวกเขาไม่ได้พบกันครึ่งทาง แม้ว่ากองทัพจะมีคนที่เก่งในการติดตาม แต่พวกเขาก็ยังด้อยกว่านักฆ่า

ในไม่ช้าพวกเขาทั้งสามก็มาถึงท่าเรือที่ใกล้ที่สุดล ที่ซึ่งเสด็จอาเก้าจงใจพักต่ออีกหนึ่งวัน และจงใจเปิดโปงที่อยู่ของเขาเอง

จั่วอั้นเลิกคิ้วแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้อะไรเลย เฟิ่งชิงเฉินมองดูเสด็จอาเก้าอย่างลึกซึ้ง เมื่อเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้หมายถึงอะไร ดังนั้นเขาจึงระงับความสงสัยและขึ้นเรือไปกับเสด็จอาเก้า

ในวันที่สองหลังจากที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินขึ้นเรือของกองทัพเรือที่อยู่ใกล้ท่าเรือที่สุดได้รับคำสั่งลับให้ออกเดินทางในคืนนั้น แต่ชิงเฉินไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินขึ้นเรือครั้งแรก นางคิดเพียงว่าเรือลำใหญ่มาก แต่เมื่อนางเดินไปรอบ ๆ ก็รู้ว่าเรือนั้นไม่ง่ายเหมือนที่ปรากฏบนผิวน้ำ และพฤติกรรมของเสด็จอาเก้าก่อนขึ้นเรือนั้น มีความหมายมากเช่นกัน

“เสด็จอาเก้า เจ้าจะทำอะไร” เฟิ่งชิงเฉินสงสัยทันทีที่เห็นเสด็จอาเก้านั่งดื่มชาอยู่บนดาดฟ้า นางจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม

“เจ้าคิดอย่างไร” เสด็จอาเก้าเรียกเฟิ่งชิงเฉินให้นั่งลง หยิบถ้วยที่สะอาดแล้วเทชาลงถ้วยชาด้วยท่าทางสบาย ๆ ราวกับว่าเขากำลังพักผ่อนอยู่ที่ทะเล และเขาก็ไม่รู้สึกอับอายเลยที่ถูกทหารตามล่าด้วยความตึงเครียด

เฟิ่งชิงเฉินหยิบถ้วยขึ้นมาแต่ไม่ดื่ม เพียงแค่มองไปที่เสด็จอาเก้า และพูดเป็นเวลานาน “นี่จะเสี่ยงเกินไปหรือไม่”

ต่อสู้กับกองทัพของจักรพรรดิทั้งสามคนไม่ได้

“จักรพรรดินี้ไม่เคยเสี่ยงชีวิต” ดังนั้นจะไม่มีอันตรายใดๆ

เฟิ่งชิงเฉินตะคอก “ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้นในสนามรบ”

“ข้าไม่มีความมั่นใจในการสู้รบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อข้าเริ่มที่จะยั่วยุ” แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าจะชนะ แต่อย่างน้อยเขาก็มีความมั่นใจอย่างน้อยเจ็ดคะแนน มิฉะนั้นเขาจะไม่เลือกที่จะต่อสู้ ต่อต้านกองทัพเรือ

“ต้องสู้กันหรือ ด้วยความสามารถของพวกเรา ถ้าตรงไปซานตง จักรพรรดิก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้”

เสด็จอาเก้าส่ายหัว “ชิงเฉิน เจ้าคิดอะไรง่ายๆ เกินไป แม้ว่าเราจะมาถึงซานตง เราอาจจะไม่ปลอดภัย อำนาจของข้าอยู่ในคอกม้า ดังนั้นข้าจึงตายข้างนอกได้ง่ายเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับกลุ่มโจรที่จะถูกฆ่าหรือจมน้ำทะเล และจักรพรรดิเพียงต้องการส่งกองทหารไปปราบปรามกลุ่มโจรและถอนเจ้าหน้าที่บางส่วน การตายของข้าจะไร้ประโยชน์”

จักรพรรดิได้ฉีกหน้าของเขาแล้ว ถ้าเขาระดมคนจากกองทัพเพื่อทำร้ายเขา และไม่ซ่อนเจตนาฆ่าของเขา การเดินทางของเขาไปยังซานตงจะไม่ราบรื่น แทนที่จะกังวลว่าจักรพรรดิจะส่งทหารมาฆ่าเขา เป็นการดีกว่าที่จะริเริ่มโจมตี ทำให้จักรพรรดิหวาดกลัว และให้จักรพรรดิรู้ว่าต้องกลัวอยู่แล้ว

“เจ้ากำลังพยายามทำให้จักรพรรดิกลัวเจ้า แต่นี่จะไม่เปิดเผยความแข็งแกร่งของเจ้าหรือ” เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจสิ่งที่เสด็จอาเก้าทำแต่… มันเสี่ยงเกินไป และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลา

เมื่อพูดถึงหนานหลิงและเป่ยหลิงแม้แต่ซีหลิงก็ยังไม่ได้ตัดสิน ในเวลานี้เสด็จอาเก้ากำลังบังคับจักรพรรดิซึ่งไม่ใช่เรื่องดี

“ชิงเฉิน เจ้ากำลังคิดมากเกินไป ข้ามีกำลัง คนเหล่านี้ตายในทะเล แล้วนี่เกี่ยวอะไรกับข้า มันง่ายเกินไปที่จะทิ้งร่องรอยและการจัดการไว้บนบก แต่มันแตกต่างกันในทะเล กลิ่นเลือดทั้งหมดถูกเช็ดออกและยังมีผู้สมัครที่ดีที่สุดที่จะรับโทษในทะเล” เสด็จอาเก้าพูดคำว่า “โจรสลัด” อย่างเงียบ ๆ

“เจ้า เป็นไปตามคาด … ” หน้าด้านพอ

เฟิ่งชิงเฉินจิบชาและสำลักเพราะครึ่งประโยคหลัง อย่างไรก็ตามเสด็จอาเก้ามีแผนดังนั้นนางจึงไม่ต้องกังวล

เสด็จอาเก้ายิ้มเล็กน้อยรับรู้คำชมของเฟิ่งชิงเฉิน หลังจากดื่มชาใกล้จะเสร็จ เสด็จอาเก้ายืนขึ้นและพูดว่า “ชิงเฉิน ข้าจะเผยให้เจ้าเห็นเรือลำนี้และกองทัพเรือของข้าเอง”

เสด็จอาเก้ายื่นมือออกมาดึงเฟิ่งชิงเฉินขึ้น และพานางไปเยี่ยมชมเรือลำใหญ่รวมถึงอุปกรณ์ต่าง ๆ

ในตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินคิดเพียงว่าเรือลำนี้ใหญ่พอและแข็งแกร่งพอ แต่หลังจากเยี่ยมชมนางก็ตระหนักว่ามันไม่สามารถเรียกว่าเรือได้เลย มันควรจะเรียกว่าเรือประจัญบาน มันเป็นเรือประจัญบานติดอาวุธครบมือ

แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับเรือรบสมัยใหม่ แต่ตามความเข้าใจของเฟิ่งชิงเฉิน เรือลำนี้ดีกว่าเรือรบที่ใช้โดยกองทัพเรือตงหลิงอย่างแน่นอน

“เจ้าเตรียมเรือลำนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เฟิ่งชิงเฉินสัมผัสตรงนี้ตรงนั้น และสนใจอาวุธที่ติดตั้งบนเรือเป็นอย่างมาก

นางเมื่อชีวิตที่แล้ว นางรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถให้บริการบนเรือบรรทุกเครื่องบินหรือแม้แต่บนเรือลาดตระเวน และในชีวิตนี้ ความฝันของนางได้บรรลุผลสำเร็จแล้วเล็กน้อย

แม้ว่าจิ่วโจวจะมีขนาดใหญ่ แต่ขอบเขตอำนาจของเขาอยู่ที่ตงหลิงเท่านั้น แม้ว่าตงหลิงจะไม่เล็ก แต่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะฝึกกองกำลังโดยไม่ถูกค้นพบ ดังนั้น เขาจึงเลือกเกาะในตอนแรกเพื่อฝึกกองกำลังในทะเล

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ต้องการมันในเร็วๆ นี้ เมื่อเขามาถึงซานตงเขาจะขาดแคลนสถานที่ฝึกทหาร

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะวางแผนไว้นานแล้ว ข้าเห็นใจทหารเรือตงหลิง” ชายคนนี้นับทุกอย่างจริง ๆ ประมาณว่าจักรพรรดิจะไม่มีช่วงเวลาที่ดีในราชสำนัก

จักรพรรดิมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในราชสำนัก ตงหลิงจื่อลั่วตรวจสอบบัญชีเป็นเวลาสองปีและพบปัญหามากมาย เขาไปหาเจ้าหน้าที่ของกองคลัง แต่เจ้าหน้าที่เหล่านั้นก็คลุมเครือและไม่ชัดเจนเช่นกัน

ตงหลิงจื่อลั่วคิดว่าเขามีการจัดการของกองคลัง ดังนั้นเขาจึงนำเสนอเรื่องราวที่เป็นปัญหาเหล่านี้ต่อราชสำนักในวันเดียวกัน

แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้จากบัญชีที่มีปัญหาเหล่านี้ว่าเสด็จอาเก้า รับเงินจากกองคลัง แต่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีปัญหากับกองคลัง จักรพรรดิสั่งให้แผนกอาชญากรและผู้ตรวจสอบร่วมมือกับตงหลิงจื่อลั่วในการสอบสวนเชิงลึก

ไม่ตรวจสอบก็ไม่เข้มงวด การตรวจสอบครั้งนี้…

“อะไรกัน องค์รัชทายาทใช้เงินที่จิ่งเฟิงสร้างสำนักบัณฑิตในปีที่ยี่สิบเอ็ด”

“เงินนี้เข้ากรมโยธาหรือไม่”

“มันมาจากกรมทหารหรือ”

“นี่คือ…เงินที่ผู้ตรวจการขอมาหรือ”

“เงินไขคดีจากศาลต้าลี่?”

“เงินที่ซุ่นเทียนฝู่ต้องการ?”

“เหตุใดเจ้าถึงต้องการเงินจำนวนมากเพื่อสร้างคุกในคฤหาสน์ตระกูล? มันคืออะไร? ประมุขชราเป็นประธาน?

“เหตุใดศาลราชวงศ์ถึงต้องการเงินสร้างคุก จำนวนมาก อะไร? เหล่าชินอ๋องเป็นผู้ควบคุม?”

“เงินจำนวนนี้กำหนดโดยจักรพรรดิหรือไม่”

……

ดึงหัวไชเท้าและนำโคลนออกมา มีปัญหากับบัญชีของกองคลัง แต่… หกแผนกในราชสำนัก และจักรพรรดิไม่มีกรมใดสะอาดเลย ร้อยละเก้าสิบของบัญชีที่มีปัญหาเหล่านี้ มีความเกี่ยวข้องกับหกกรมและส่วนที่เหลือเกี่ยวข้องกับหกกรม องค์รัชทายาทและจักรพรรดินั้นแยกกันไม่ออกแม้แต่ตงหลิงจื่อลั่ว……

“เหตุใดเจ้าจึงมองมาที่ข้าและถามว่าเงินนี้ไปอยู่ที่ไหน” ใบหน้าของตงหลิงจื่อลั่วหล่อเหลาจนใบหน้าของเขามืดลง เจ้าหน้าที่ด้านล่างกำลังจะร้องไห้ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้

ในปีที่ยี่สิบสามของจิ่งเฟิง เจ้าหน้าที่ที่อยู่ภายใต้เขาพบชื่อและขอเงินหนึ่งแสนตำลึงจากกองคลัง แต่พวกเขามอบให้กับ ตงหลิงจื่อลั่วในฐานะลูกกตัญญู แต่ตัดสินจากการปรากฏตัวของตงหลิงจื่อลั่ว แล้วดูเหมือนว่าเขาจะจำมันไม่ได้

“ท่านอ๋อง เงินก้อนนี้ มันช่าง…… ” เจ้าหน้าที่เล็กๆ ที่รับผิดชอบเรื่องนี้พูดเสียงต่ำ และในขณะเดียวกันก็ขยิบตาให้ตงหลิงจื่อลั่ว โดยหวังว่าเขาจะจำได้ว่าบัญชีนี้เป็นบัญชีที่ใหญ่ที่สุด ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หากผู้มาเยือนตัวจริงมา ตงหลิงจื่อลั่วจะเสียหน้า!

“ถ้าอย่างนั้นอะไร พูดให้ดังขึ้น” ตงหลิงจื่อลั่วพูดอย่างหมดความอดทน และเจ้าหน้าที่ด้านล่างคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง “ท่านอ๋อง เงินนี้ เงินนี้ใช้ไปแล้ว มันถูกใช้เพื่อซ่อมแซมหนังสือ หนังสือได้รับการซ่อมแซม ”

“ซ่อมหนังสือหรือ พวกเจ้ากล้ามาก กล้าโกหกข้า หนังสือที่เจ้าซ่อมไปอยู่ที่ไหน” ตงหลิงจื่อลั่วไม่ยอมปล่อยให้เขาตรวจสอบบัญชีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และการสืบสวนก็ทำให้เขาโกรธมาก

เจ้าคนดี หากการสอบสวนยังคงดำเนินต่อไป กองคลังจะเคราะห์ร้าย แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่คนใดในหกแผนกหลบหนีไปได้ หากการสอบสวนยังดำเนินต่อไป ราชสำนักจะมีเจ้าหน้าที่อย่างน้อยสองในสามหายไป นี่คือบัญชีกองคลัง…

ตรวจไม่ไหว!

แต่เขาตรวจสอบแล้ว และตอนนี้ไม่สามารถหยุดได้…