ยืนมองด้วยแววตาเกลียดชังเป็นเวลานาน เมื่อเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยจูงมือเดินจากไป เจียงเป้ยนีจึงละสายตาจากรั้วเหล็ก

เพลิงไฟที่เรียกว่า ริษยา ปกคลุมทั่วเรือนร่างของเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอมองรั้วเหล็กด้วยแววตาทอประกายความเกลียดชัง ก่อนจะขบฟันหันกายจากไป

เธอไปที่บ้านเย้นซิวหย่าโดยตรง

เดินเข้าไปหาเย้นซิวหย่าทันทีทันใด

เวลานี้เย้นซิวหย่ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์คุณภาพชั้นเลิศ นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างเตียงของเย้นจือฮวน พลางมองเย้นจือฮวนที่นอนสลบไสลด้วยแววตาอันเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงและอ่อนโยน

ขณะนี้เย้นจือฮวนบาดเจ็บสาหัส โดนทำร้ายร่างกายอย่างหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ทว่าเย้นโม่หลินคล้ายกับมีเจตนาให้เย้นจือฮวนมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทน โดยให้เย้นจือฮวนเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย เพื่อให้พวกเขาสามารถช่วยตัวเย้นจือฮวนกลับมาได้

ทว่าถึงแม้จะช่วยออกมาได้ แต่อาการบาดเจ็บของเย้นจือฮวนไม่มั่นคง มีดีบ้าง แย่บ้างปะปนกันไป นานขนาดนี้แล้วยังไม่ฟื้น ยังนอนสลบอยู่

ทางแพทย์ก็ให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ว่าเย้นจือฮวนจะสลบนานเพียงใด หรืออาจจะสลบไปทั้งชีวิตก็เป็นได้

เย้นซิวหย่าเคลื่อนไหวอย่างช้าๆพลันเฝ้าข้างกายเย้นจือฮวน เธอได้แต่กินน้ำตาต่างข้าวทุกๆวัน หวังอยากให้เย้นจือฮวนหายโดยเร็ววัน

รู้สึกเคียดแค้นชิงชังยิ่งนัก

เคียดแค้นที่เย้นโม่หลินทำร้ายเย้นจือฮวนจนเป็นเช่นนี้ ชิงชังเย้นโม่หลินที่ไม่คำนึกถึงความสัมพันธ์ทางเครือญาติเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง กระทั่งไม่ให้พวกเธอใช้บริการจากแพทย์ป่ายฉี ซึ่งเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญระดับสูง

ส่งผลให้เธอได้แต่เฝ้ามองเย้นจือฮวนอยู่ข้างกายด้วยความสิ้นหวัง ไร้หนทาง

ต้องทุกข์ตรมทุกๆวัน

"คุณป้าค่ะ"

เจียงเป้ยนีรีบสาวเท้าเดินมาข้างกายเย้นซิวหย่า พลางกล่าวด้วยความร้อนรนว่า"หนูรู้ว่ากู้จื่อเฟยหว่านเสน่ห์ใส่พี่เย้นยังไงแล้วค่ะ"

เย้นซิวหย่าเหลือบตามองเจียงเป้ยนี เม้มปากไม่ได้พูดอะไร คล้ายกับไม่มีอารมณ์เอ่ยปากอย่างไรอย่างนั้น

ช่วงนี้เจียงเป้ยนีพบปะกับเย้นซิวหย่าด้วยท่าทีเช่นนี้เป็นส่วนใหญ่ เพราะเธอเสียใจมากจริง

ยืนมองด้วยแววตาเกลียดชังเป็นเวลานาน เมื่อเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยจูงมือเดินจากไป เจียงเป้ยนีจึงละสายตาจากรั้วเหล็ก

เพลิงไฟที่เรียกว่า ริษยา ปกคลุมทั่วเรือนร่างของเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอมองรั้วเหล็กด้วยแววตาทอประกายความเกลียดชัง ก่อนจะขบฟันหันกายจากไป

เธอไปที่บ้านเย้นซิวหย่าโดยตรง

เดินเข้าไปหาเย้นซิวหย่าทันทีทันใด

เวลานี้เย้นซิวหย่ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์คุณภาพชั้นเลิศ นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างเตียงของเย้นจือฮวน พลางมองเย้นจือฮวนที่นอนสลบไสลด้วยแววตาอันเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงและอ่อนโยน

ขณะนี้เย้นจือฮวนบาดเจ็บสาหัส โดนทำร้ายร่างกายอย่างหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ทว่าเย้นโม่หลินคล้ายกับมีเจตนาให้เย้นจือฮวนมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทน โดยให้เย้นจือฮวนเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย เพื่อให้พวกเขาสามารถช่วยตัวเย้นจือฮวนกลับมาได้

ทว่าถึงแม้จะช่วยออกมาได้ แต่อาการบาดเจ็บของเย้นจือฮวนไม่มั่นคง มีดีบ้าง แย่บ้างปะปนกันไป นานขนาดนี้แล้วยังไม่ฟื้น ยังนอนสลบอยู่

ทางแพทย์ก็ให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ว่าเย้นจือฮวนจะสลบนานเพียงใด หรืออาจจะสลบไปทั้งชีวิตก็เป็นได้

เย้นซิวหย่าเคลื่อนไหวอย่างช้าๆพลันเฝ้าข้างกายเย้นจือฮวน เธอได้แต่กินน้ำตาต่างข้าวทุกๆวัน หวังอยากให้เย้นจือฮวนหายโดยเร็ววัน

รู้สึกเคียดแค้นชิงชังยิ่งนัก

เคียดแค้นที่เย้นโม่หลินทำร้ายเย้นจือฮวนจนเป็นเช่นนี้ ชิงชังเย้นโม่หลินที่ไม่คำนึกถึงความสัมพันธ์ทางเครือญาติเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง กระทั่งไม่ให้พวกเธอใช้บริการจากแพทย์ป่ายฉี ซึ่งเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญระดับสูง

ส่งผลให้เธอได้แต่เฝ้ามองเย้นจือฮวนอยู่ข้างกายด้วยความสิ้นหวัง ไร้หนทาง

ต้องทุกข์ตรมทุกๆวัน

"คุณป้าค่ะ"

เจียงเป้ยนีรีบสาวเท้าเดินมาข้างกายเย้นซิวหย่า พลางกล่าวด้วยความร้อนรนว่า"หนูรู้ว่ากู้จื่อเฟยหว่านเสน่ห์ใส่พี่เย้นยังไงแล้วค่ะ"

เย้นซิวหย่าเหลือบตามองเจียงเป้ยนี เม้มปากไม่ได้พูดอะไร คล้ายกับไม่มีอารมณ์เอ่ยปากอย่างไรอย่างนั้น

ช่วงนี้เจียงเป้ยนีพบปะกับเย้นซิวหย่าด้วยท่าทีเช่นนี้เป็นส่วนใหญ่ เพราะเธอเสียใจมากจริง

ดังนั้นเขาจึงผ่อนปรนและลดสปีดเกี่ยวกับการโจมตีตระกูลเย้นลงเล็กน้อย

ตระกูลเย้นจึงเบาใจ หายใจได้สะดวกมากขึ้น

การโจมตีของตระกูลหยูในครั้งนี้อยู่เหนือความคาดหมายของตระกูลเย้น และถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตระกูลเย้นจะมีอำนาจบารมีเทียบเท่ากับตระกูลหยู ทว่าเนื่องจากตระกูลเย้นไม่ชอบโอ้อวด ประพฤติปฏิบัติด้วยท่าทีสงวนตัวเสมอมา อยู่มาวันหนึ่งกลับถูกตระกูลหยูโจมตีกะทันหันเช่นนี้ กำลังรับมือจึงอ่อนแอเป็นรองอีกฝ่ายด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัว

อีกสาเหตุหนึ่งก็เพราะตระกูลหยูมีขุมทรัพย์คอยเกื้อหนุน จึงแข็งแกร่งกว่าตระกูลเย้นในระดับหนึ่ง

โชคดีที่โห้หลีเฉินแบ่งกำลังออกไปกว่าครึ่ง มิฉะนั้น ตระกูลเย้นต้องถูกโจมตีจนล่มสลายแน่

ทว่าถึงกระนั้น เมื่อต้องประชันหน้ากับการโจมตีที่บ้าระห่ำของหยูฉู่สอง ตระกูลเย้นก็รับมือด้วยความยากเย็นแสนเข็ญ

ครั้งนี้สามารถทุเลาลง หายใจสะดวกดีขึ้นบ้าง จึงนับว่าเป็นโอกาสทองเลยทีเดียว

อีกอย่างการแต่งงานของเย้นหว่านก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โตของตระกูลเย้น ถึงครอบครัวพวกเขาจะไม่สามารถเข้าร่วมพิธีแต่งงานได้ ทว่ากงจืออวีก็คิดจะฉลองอยู่ในบ้าน

ต้องให้คนในตระกูลรับรู้ว่าเย้นหว่านแต่งงานแล้ว แต่งกับโห้หลีเฉิน

นี่เท่ากับเป็นการประกาศข่าวและยิ่งเป็นการกลบเสียงและความคิดสกปรกทั้งหมดทั้งมวลด้วย

ก่อนถึงวันแต่งงานของเย้นหว่าน ตระกูลเย้นจัดงานเลี้ยงขึ้นมา โดยได้เชื้อเชิญคนในตระกูลให้เข้าร่วม

หลังจากที่ช่วงนี้ตระกูลเย้นมีแต่ปัญหาและอุปสรรคถาโถมเข้าหาซ้ำ งานเลี้ยงนี้จึงถือเป็นงานรื่นเริงที่น่ายินดีปรีดายิ่ง

ภายใต้การรักษาของป่ายฉี ร่างกายกู้จื่อเฟยดีขึ้นอย่างรวดเร็ว การเดินเคลื่อนไหวจึงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

เธอจึงเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วย

ยืนมองด้วยแววตาเกลียดชังเป็นเวลานาน เมื่อเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยจูงมือเดินจากไป เจียงเป้ยนีจึงละสายตาจากรั้วเหล็ก

เพลิงไฟที่เรียกว่า ริษยา ปกคลุมทั่วเรือนร่างของเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอมองรั้วเหล็กด้วยแววตาทอประกายความเกลียดชัง ก่อนจะขบฟันหันกายจากไป

เธอไปที่บ้านเย้นซิวหย่าโดยตรง

เดินเข้าไปหาเย้นซิวหย่าทันทีทันใด

เวลานี้เย้นซิวหย่ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์คุณภาพชั้นเลิศ นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างเตียงของเย้นจือฮวน พลางมองเย้นจือฮวนที่นอนสลบไสลด้วยแววตาอันเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงและอ่อนโยน

ขณะนี้เย้นจือฮวนบาดเจ็บสาหัส โดนทำร้ายร่างกายอย่างหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ทว่าเย้นโม่หลินคล้ายกับมีเจตนาให้เย้นจือฮวนมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทน โดยให้เย้นจือฮวนเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย เพื่อให้พวกเขาสามารถช่วยตัวเย้นจือฮวนกลับมาได้

ทว่าถึงแม้จะช่วยออกมาได้ แต่อาการบาดเจ็บของเย้นจือฮวนไม่มั่นคง มีดีบ้าง แย่บ้างปะปนกันไป นานขนาดนี้แล้วยังไม่ฟื้น ยังนอนสลบอยู่

ทางแพทย์ก็ให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ว่าเย้นจือฮวนจะสลบนานเพียงใด หรืออาจจะสลบไปทั้งชีวิตก็เป็นได้

เย้นซิวหย่าเคลื่อนไหวอย่างช้าๆพลันเฝ้าข้างกายเย้นจือฮวน เธอได้แต่กินน้ำตาต่างข้าวทุกๆวัน หวังอยากให้เย้นจือฮวนหายโดยเร็ววัน

รู้สึกเคียดแค้นชิงชังยิ่งนัก

เคียดแค้นที่เย้นโม่หลินทำร้ายเย้นจือฮวนจนเป็นเช่นนี้ ชิงชังเย้นโม่หลินที่ไม่คำนึกถึงความสัมพันธ์ทางเครือญาติเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง กระทั่งไม่ให้พวกเธอใช้บริการจากแพทย์ป่ายฉี ซึ่งเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญระดับสูง

ส่งผลให้เธอได้แต่เฝ้ามองเย้นจือฮวนอยู่ข้างกายด้วยความสิ้นหวัง ไร้หนทาง

ต้องทุกข์ตรมทุกๆวัน

"คุณป้าค่ะ"

เจียงเป้ยนีรีบสาวเท้าเดินมาข้างกายเย้นซิวหย่า พลางกล่าวด้วยความร้อนรนว่า"หนูรู้ว่ากู้จื่อเฟยหว่านเสน่ห์ใส่พี่เย้นยังไงแล้วค่ะ"

เย้นซิวหย่าเหลือบตามองเจียงเป้ยนี เม้มปากไม่ได้พูดอะไร คล้ายกับไม่มีอารมณ์เอ่ยปากอย่างไรอย่างนั้น

ช่วงนี้เจียงเป้ยนีพบปะกับเย้นซิวหย่าด้วยท่าทีเช่นนี้เป็นส่วนใหญ่ เพราะเธอเสียใจมากจริง