บทที่​599 เดินละเมอ

ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกและมีเสียงทุ้มต่ำในลำคอของเขา

“ตื่น?แล้วเหรอครับ”

เย้นหว่านมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนและสนิทสนมมากเธอไม่สามารถตื่นจากภวังค์ได้ ​ราวกับว่าเธอคิดว่าเธอยังคงฝันอยู่

เธอตื่นขึ้นมาโดยนอนอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน

การมองเห็นของโห้หลีเฉินค่อยๆชัดเจนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากมองไปที่เธอด้วยความงุนงง

พร้อมหัวเราะเบา ๆ “ละเมอ?”

กลางวันแสกๆละเมออะไร

แก้มของเย้นหว่านมีสีแดงเล็กน้อยและเธอมองเขาด้วยแววตา

กล่าวว่า “ทำไมฉันถึงมานอนที่นี่?”

“ผมมาที่เพื่อกอดคุณนอน”

โห้หลีเฉินพูดอย่างเป็นธรรมชาติ​

เย้นหว่านตะลึงไปสักพัก​ แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจมือเล็ก ๆ ของเธอเอื้อมไปที่เตียงและคว้าแขนของโห้หลีเฉินมาจับไว้

เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสีหน้ากังวล“คุณยังมีแผลที่แขน คุณจะอุ้มฉันได้อย่างไรกัน แผลเป็นยังไง​บ้าง​”

เมื่อเห็นการกระทำของเย้นหว่าน แสงที่อ่อนโยนส่องผ่านดวงตาของโห้หลีเฉิน

เขาลุกขึ้นนั่งจ้องหน้า​เธอและพับแขนเสื้อของชุดนอนขึ้น

“ ดูสิครับ”

บาดแผลที่แขนของเขาถูกพันไว้อย่างดีสีขาวและไม่มีร่องรอยของคราบเลือด

เย้นหว่านได้เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่บาดแผลของเขายังดี​อยู่​

แต่เธอหันหน้าไปมองเขาด้วยความโกรธและพูดว่า “ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน”

โห้หลีเฉินเอาแต่ยิ้ม“ คุณหลับลึกปลุกยาก”

“จริงหรือหลอกกันคะ”

การแสดงความสงสัยของเย้นหว่าน ค่อนข้างไม่น่าเชื่อ

ที่จริงแล้วเธอมักจะหลับไม่ลึก​มากเธอไม่ควรจะเป็นถึงขนาดนี้นี่นา?

แขนอีกข้างของโห้หลีเฉินวางลงบนเอวของเย้นหว่านและดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา

เขาขยับหน้าเข้าหาเธอและพูดอย่างสนุกสนาน

“แน่ผมกอดคุณ​ไว้ไม่ใช่​ไม่เบาๆเลยนะ”

เขาอุ้มเธอขึ้นมาและวางไว้บนเตียงอีกครั้ง เน้นหว่านขยับทั้งตัวของเธอและการเคลื่อนไหวนั้นไม่น้อยเลย

แต่เธอกลับไม่รู้สึกเลย.

แก้มของเย้นหว่านเป็นสีแดงเพราะเธออายมาก แต่เธอก็นอนหลับมากเกินไป

“ ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าถ้าคุณเขย่าฉัน แล้วมันไม่ได้ผลก็ให้ฉันนอนยาวหนึ่งคืน”

เขายังเจ็บอยู่และฉันก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาเข้ามามีส่วนร่วม

นอกจากนี้เธอยังเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนี้ ถ้าอุ้มเธอจะหนักแค่ไหน

หลังจากได้เห็นความคิดของเย้นหว่านรอยยิ้มของโห้หลีเฉิน ก็ดีขึ้น

เขากล่าวว่า “คุณควรกินมากขึ้น”

“หือ?” เย้นหว่านดูตะลึงทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเรื่องกิน

แขนของโห้หลีเฉินกระชับเอวของเธอและพูดอย่างไม่พอใจ “ผอมเกินไป!”

ดังนั้นกินมากขึ้นเพื่อเพิ่มน้ำหนัก

เย้นหว่านรู้สึกหวานเหมือนน้ำผึ้งที่หวานและเลี่ยน

อยู่​ต่อหน้า​เขา เขาสามารถหาเหตุผล ที่เย้นหว่านยากจะโต้แย้ง

โชคดีที่อาการบาดเจ็บของโห้หลีเฉินไม่แตกหักและ เย้นหว่านไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้ต่อไป

เธอ ตัดสินใจอย่างลับๆว่าในช่วงเวลานี้ โห้หลีเฉินกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บเธอไม่สามารถหลับไปข้างเขาได้อีกต่อไป

เกรงว่าเขาจะได้รับอนุญาตให้กอดเธออีกครั้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมองเวลาที่แขวนอยู่บนผนังมันเป็นเวลาเก้าโมงครึ่งของตอนเช้า

เธอบอกว่า “เมื่อคืนคุณมานอนดึกมากไหม”

คำถามสองสามข้อติดต่อกันเต็มไปด้วยความกังวล

โห้หลีเฉินมองเธออย่างลึกซึ้งทันใดนั้นก็ก้มศีรษะลงแล้วจูบริมฝีปากบางของเธอกับที่หน้าผากของเธอ

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสุขและผ่อนคลาย “เย้นหว่าน ผมชอบแบบนี้ที่สุดเลย”

เย้นหว่านตกตะลึงไปทันที

ตั้งแต่ผิวหน้าจนถึงแก้มของเธอมันเป็นสีแดงไปหมด

เป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้จริงๆเหรอที่จู่ๆก็พูดแบบนี้ แต่เช้า?

เย้นหว่าน มองออกไปอย่างเขินอายและพูดติดอ่าง

“ถ้า ถ้าอย่างนั้น กะ ก็ลุกขึ้น”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเป็นผู้นำในการคลานลงจากเตียง

เมื่อแขนของเขาว่าง โห้หลีเฉินก็ไม่พอใจเล็กน้อยเขากำลังถือของกินที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ในตอนเช้าและเขาต้องการที่จะทำให้มันกลิ่นโชยมากขึ้น

เขายื่นมือออกไปและดึงกลับมา แต่ทันทีที่เขายื่นมือออกไปราวกับว่าคิดถึงอะไรบางอย่างดวงตาของเขาก็หรี่ลงและเขาก็พาเธอกลับไป

เย้นหว่านลุกจากเตียงนอนหน้าแดงมองไปที่โห้หลีเฉิน

“เกิดอะไรขึ้น?”

โห้หลีเฉินฟื้นยิ้มและส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

ท่าทางกำลังจะลุกขึ้น แต่เขาโบกมืออย่างรวดเร็วหลังจากพูดแบบนั้น

“นั่งลงก่อน เดี๋ยว​ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าให้คุณ”

หลังจากพูดเสร็จ เย้นหว่านก็วิ่งเข้าไปในห้องใส่ชุด และเลือกเสื้อผ้าให้โห้หลีเฉิน

เธอจำได้เสมอว่า โห้หลีเฉินมีอาการบาดเจ็บที่ร่างกายและตอนนี้เขาควรจะเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุดและพักผ่อนให้เพียงพอ

ตราบเท่าที่มันอยู่ในหน้าที่การดูแลของเธอ เธอจะทำให้มันได้ดีที่สุด

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ริมฝีปาก​ของเขายกสูงโดยไม่สามารถระงับได้

ถ้าเป็นไปได้แบบนี้จะดีแค่ไหน …

สักพัก เย้นหว่านก็หยิบชุดลำลองหลวม ๆ ที่เธอเลือกออกมา

ชุดนี้จะสวมใส่สบายกว่า

โห้หลีเฉินมักสวมชุดที่เป็นทางการและไม่ค่อยสวมเสื้อผ้าประเภทนี้ หากมีคนอื่นนำมาให้ก็จะปฏิเสธโดยไม่ต้อง

แต่เย้นหว่านหยิบชุดนั้นแล้วเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีขี้เล่น เขาลุกจากเตียงและยืนอยู่ข้างเตียง

เขามองไปที่เย้นหว่านพูดว่า “อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของผมยังไม่หายดี ใส่เสื้อผ้าไม่ค่อยสะดวก คุณช่วยใส่เสื้อผ้าให้ผมหน่อยจะได้ไหม”

เขาพูดอย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ

แต่เย้นหว่านกลับเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก​

เธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือและร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ

เขาใส่ชุดนอนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนเขาเปลี่ยนเองทำไมเช้านี้ถึงเปลี่ยน​ไม่สะดวก

นี่เขาจงใจใช่ไหม​ อยากจะกลั่นแกล้งเธออีกแล้วสินะ ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาเนี่ยนะ

เย้นหว่านหน้าแดงและโต้กลับ“คุณไม่ได้เปลี่ยนเองได้เหรอคะ”

โห้หลีเฉินมองไปที่ชุดนอนของเขาและมุมปากของเขาก็ยกขึ้นมา

พูดอย่างจริงจังว่า“ถอดชุดนอนมันง่ายมากเพราะเป็นชุดนอนกระดุม แต่ระดับความยากจะแตกต่างกันกับการใส่เสื้อผ้าที่ต้องยื่นมือออกไปนี่ครับ”

เย้นหว่านอ้าปากจะตอบกลับ แต่เธอพบว่าเธอหาเหตุผลมาหักล้างประโยคนี้ได้

ดูเหมือนจะมีเหตุผล​มาก

โห้หลีเฉินยิ้ม นิ้วของเขาค่อยๆถอดชุดนอนบนตัวออกที่จะกระดุม

“คุณช่วยผมแต่งตัวก็พอครับ เดี๋ยว​ชุดนอนผมถอดเอง”

ในขณะที่พูดเขาปลดกระดุมชุดนอนหนึ่งสองหรือสามตัวอย่างเรียบร้อย

คอเสื้อเปิดออกเผยให้เห็นภาพภายใน

การหายใจของเย้นหว่านติดขัด

แก้มของเธอแดงระเรื่อ เธอจ้องไปที่คอเสื้อของเขา จากนั้นเธอก็เห็นผ้าสีขาวที่พันอยู่

ไม่ใช่ฉากที่จะมีเลือดกำเดาไหล

จริง​สิ เขาได้รับบาดเจ็บและมีผ้าก๊อซพันอยู่ทุกที่บนร่างกายของเขาซึ่งมีกล้ามเนื้อหน้าอกไหปลาร้าปรากฏให้เห็น

เย้นหว่านนึกถึงเรื่องนี้ แก้มของเธอแดงระเรื่ออีกครั้ง พระเจ้านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

ทำไมฉันถึงเห็นโห้หลีเฉินถอดเสื้อผ้า ความคิดแรกในใจของฉันคือกระดูกไหปลาร้าและกล้ามเนื้อหน้าอกซิกแพค

ลามกจริงๆ​เลยเรา

เย้นหว่านรู้สึกอายมากจนแทบรอไม่ไหวที่จะปิดหลบหน้าเขาและเดินไปข้างหน้าโห้หลีเฉิน พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อและริเริ่มที่จะเอื้อมมือไปจับชุดนอนของเขา