บทที่​597 คุยกัน

เมื่อบุคคลในวิดีโอได้ยินคำถามของเย้นหว่าน ชายผิวดำก็พูดอย่างภาคภูมิใจทันที

“ กองกำลังของนายใหญ่พลัง ยิ่งใหญ่ มากครับ … ”

ผ่านไปครึ่งทางของการสนทนา ในขณะนี้จู่ๆก็มีเสียง “ติ๊ดๆ” ดังขึ้นในคอมพิวเตอร์

ทุกคนในวิดีโอได้รับไฟล์ข้อมูล​กันพร้อมหน้า

ในเวลาเดียวกันเสียงของเว่ยชีก็ดังมาจากคอมพิวเตอร์ “คุณ​ชายครับ ข้อมูลทั้งหมดของกู้จื่อเฟยผมส่งให้แล้วนะครับ และได้รับการอัปโหลดแผนที่ และได้ทำการระบุตำแหน่งที่ถูกต้องการตรวจสอบครอบคลุมอย่างเต็มที่และการเตรียมการ พร้อมแล้ว “

เมื่อเสียงลดลงทุกคนพากันจ้องมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาที่ตั้งตารอ พวกเขาทั้งหมดกำลังมองไปที่บางสิ่งด้วยสีหน้าจริงจัง

โห้หลีเฉินยังกดแป้นพิมพ์และข้อมูลเกี่ยวกับกู้จื่อเฟยก็ปรากฏบนคอมพิวเตอร์เครื่องอื่นทันที

มันเป็นภาพถ่ายชีวิตของกู้จื่อเฟย ที่มีทั้งแต่งหน้าและไม่แต่งหน้า

ด้านล่างเขียนถัดจากข้อมูลพื้นฐานส่วนสูงน้ำหนักงานอดิเรกการแต่งตัวและนิสัยเป็นต้น

เย้นหว่านติดตามและเข้าใจทันทีว่า โห้หลีเฉินได้ตรวจสอบข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับกู้จื่อเฟย แล้วสั่งให้พวกเขาค้นหา

เป็นที่คิด โห้หลีเฉินสั่งคนในวิดีโอ

“ดูข้อมูลให้ดีๆแล้ว เริ่มลงมือค้นหาได้ ภายในสามวันจะต้องตามหาเธอให้เจอ”

“รับทราบ!”

คนเหล่านั้นอ้ารับคำอย่างจากนั้นพวกเขาก็ตัดสายไปทีละคน

ภาพประจำตัวกล้องวิดีโอขนาดเล็กหายไปทีละภาพ และในที่สุดก็หายไปทั้งหมด

อย่างไรก็ตามในหน้านั้นถูกแทนที่ด้วยจุดสีเขียวเล็ก ๆ ที่มีสัญลักษณ์จัดเรียงและแสดงบนคอมพิวเตอร์

ดูเหมือนว่าจะเป็นการแสดงตำแหน่งของคนเหล่านั้น

โห้หลีเฉินพูดอธิบาย“นี่คือไฟสัญญาณของพวกเขามันออนไลน์และสามารถติดต่อได้ตลอดเวลา แต่ถ้าไฟเป็นสีแดงแสดงว่ามีเหตุฉุกเฉินและรายชื่อติดต่อทั้งหมดจะถูกตัดการติดต่อจากกันทันที”

เนื่องจากคนเหล่านี้มีฐานะพิเศษ พวกเขาจึงอยู่ในตำแหน่งต่างๆที่ซ่อนอยู่ในทุกที่และทุกอาชีพ​และยังเป็นตำแหน่งสำคัญอีกด้วยเมื่อพวกเขาเริ่มลงมือทำพวกเขาอาจถูกเปิดเผย

ถ้าถูกจับจะทำลายการติดต่อทั้งหมดทันที เพื่อไม่ให้ทั้งกลุ่มต้องเดือดร้อนไปด้วย

และยังต้องตัดการติดต่อกับเขาทั้งหมดอย่างรวดเร็วเพื่อรักษากองกำลังทั้งหมดไว้

เป็นเรื่องที่โหดร้าย ดังนั้นต้องรักษาความระมัดระวังให้ดีที่สุด

นี่เป็นเหตุผลที่โห้หลีเฉินจะไม่ใช้กองกำลังนี้อย่างโจ่งแจ้ง​ เพราะไม่ว่าใครจะหายไปมันก็เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่

คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกน้อง​ระดับสูงที่เขาทำการการปลูกฝังมาเป็นเวลาหลายปี

เย้นหว่านพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นกองกำลังของเย้นโม่หลินหรือโห้หลีเฉินเธอแทบไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับกองกำลังเหล่านี้เลย

สิ่งเดียวที่เธอยืนยันได้อย่างชัดเจนคือพวกเขาจะปกป้องเธอด้วยชีวิตพวกเขาแน่นอน​

นอกจากไฟเขียวแล้ว ข้อมูลมากมายบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็เริ่มเต้นรัว

โห้หลีเฉินหันมาสบตากับเย้นหว่าน“ ผมอาจจะต้องยุ่งสักพัก ถ้าคุณง่วงก็ไปนอนก่อนได้เลยนะครับ”

ในขณะที่พูดสายตาของโห้หลีเฉิน ก็ดูหดหู่เล็กน้อย

เดิมทีเขาวางแผนที่จะนอนกอดเธอทั้งคืน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะต้องเลื่อนออกไปก่อนซะแล้ว

เย้นหว่านไม่กล้าคิดได้ว่า โห้หลีเฉินกำลังคิดเรื่องแบบนี้อยู่

เธอส่ายหัวและยังคงเอื้อมมือไปปอกองุ่นต่อไป

“คุณยุ่งของคุณไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนคุณที่นี่”

นอกจากนี้เธอยังต้องดูแลโห้หลีเฉินไม่ให้ทำงานหนักเกินไปและไม่นอนดึกเกินไป

หลังจากนั้นเขาเพิ่งตื่นและร่างกายของเขาไม่สามารถรองรับได้

โห้หลีเฉินมองไปที่ดวงตาที่เป็นกังวลของเย้นหว่านแล้วอบอุ่นในใจ

เขาไม่ได้พูดอะไรนิ้วของเขาขยับไปมาอยู่บนแป้นพิมพ์เหมือนกำลังเต้นรำอีกครั้งและเขาก็เริ่มใช้งานอย่างชำนาญ

เย้นหว่านกำลังปอกองุ่น และมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

เธอไม่เข้าใจเนื้อหาเหล่านั้นเลย

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงเรื่องของกู้จื่อเฟย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถูกสะกดจิตตอนที่ดูมัน ทำให้​เธอง่วงจนฟุบหลับไปบนโต๊ะ

โห้หลีเฉินหันศีรษะและเห็นว่าเย้นหว่านนอนอยู่ด้านข้างและหลับสนิทไปแล้ว

ดวงตาของเขาอ่อนโยนและมุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูก เขาคิดว่าเธอจะอดทนต่อไปอีกสักพัก

เขายื่นมือออกไปและฝ่ามือกว้างก็ตกลงบนผมของเธอเบา ๆ

เสียงของเขานุ่มนวลราวกับขนนกที่ร่วงหล่น “เย้นหว่านครับ”

เธอหลับไปอย่างสบายใจ

ดูเหมือนว่าจะหลับสนิทมากด้วย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอเฝ้าดูแลเขาตลอดทั้งวัน และนอนหลับไม่ค่อย​สนิท ตอนนี้เธอหลับได้ลึกแบบนี้แสดงว่าก้อนหินที่ทับอกเธอไว้ได้หายไปแล้ว

เธอควรจะนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่

โห้หลีเฉินพิมพ์ชุดคำสั่งบนแป้นพิมพ์จากนั้นยืนขึ้นและอุ้มเย้นหว่านขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

การเคลื่อนไหวของเขาเบามากและเขาไม่ได้ปลุกเธอเลย

เย้นหว่านอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินเหมือนว่าจะพบแหล่งที่มาของความอบอุ่น หลับตาเหมือนลูกแมวกอดอกนอนหลับอย่างสบายอารมณ์​

โห้หลีเฉินมองไปที่ท่าทางของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากของเขาก็ฉีกกว้าง

เขาชำเลืองมองไปที่แขนซ้ายและขวาดู ว่าบาดแผลหายดีหรือยัง

แต่เขาไม่สนใจ ก่อนจะอุ้มเธอเดินออกไปอย่างใจเย็น

คืนนี้เขาอาจจะยุ่งจนดึก

เพราะเพื่อความปลอดภัยของเทอร์มินอลหลัก จึงมีแต่เขาอยู่ควบคุม​ที่นี่ ควบคุมสถานการณ์โดยรวม​ เพื่อจัดการกับเหตุการณ์​ฉุกเฉินต่างๆที่อาจเกิดขึ้นได้

ให้ดีที่สุดคือเขาได้ตลอดเวลา

เย้นหว่านควรพากลับไปและนอนหลับให้สบายบนเตียงดีกว่า

ห้องอยู่ไม่ไกลจากห้องนี้ ฝีเท้าของโห้หลีเฉินนั้นเบามากและมั่นคงเขาจึงพาเย้นหว่านกลับไปที่ห้อง หลังจากนั้นไม่นาน

เขาวางเธอลงบนเตียงเบา ๆ

ทันทีที่ดึงมือออกไปมือเล็กก็คว้าข้อมือเขาไว้

โห้หลีเฉินตกตะลึงไปชั่วขณะและมองไปที่เย้นหว่านเพียงเห็น เย้นหว่านยังคงหลับตาและขมวดคิ้วแน่น

ก่อนที่ตื่นเธอกอดเขาไว้โดยสัญชาตญาณ

มุมปากของโห้หลีเฉินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข และดวงตาของเขามองไปที่เย้นหว่าน

ถ้าไม่ใช่เรื่องของกู้จื่อเฟยเขาก็ไม่อยากให้เธอนอนคนเดียว

เขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ในผ้าห่ม งอตัวลงและจูบเธอเบา ๆ ที่หน้าผาก

ก่อนจะกระซิบเบาๆ “ฝันดีครับคนดี”

เสียงหวานพูดขึ้น

ทำให้คิ้วขมวดของเย้นหว่านค่อยๆคลายลง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอสงบอีกครั้งและเธอดูเงียบและสวยงามมาก

โห้หลีเฉินมองเธออย่างรักใคร่​เอ็นดู

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็สอดมือเล็ก ๆ ของเธอเข้าไปในผ้านวมด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อย จากนั้น ก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก

เขาเดินไปที่ประตูกำลังจะปิดประตูเงยหน้าขึ้น แต่ไม่คาดคิดว่าเย้นโม่หลินกำลังยืนพิงราวบันไดด้านนอกประตู

เขายืนตัวตรงด้วยดวงตาที่เคร่งขรึม​มองตรงไปที่โห้หลีเฉิน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังรอเขาอยู่

โห้หลีเฉินหยุดชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ขยับเบา ๆ เพื่อปิดประตูของเย้นหว่าน

จากนั้นเขาก็เดินไปหา เย้นโม่หลินด้วยท่าทางที่สง่างามและก้าวที่หนักแน่น

พูดอย่างไม่สนใจว่า “คุณ​ชายเย้น คุณมีอะไรจะคุยกับผมเหรอ”

ใบหน้าหล่อเหลา พูดน้อย เย็นชาและดวงตาของเขาคมคายเหมือนใบมีด