บทที่ 397 แน่นอนว่าจะแต่งงานกับโห้หลีเฉิน

แต่ หยูซือห้านดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นเขายังคงเดินอยู่ข้างๆ เย้นหว่านพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดมาก เธอไม่ชอบติดต่อกับ หยูซือห้านมากเกินไป เธอไม่สนใจเขาดังนั้นเขาจึงเร่งความเร็วและพยายามขว้างเธอ

อย่างไรก็ตาม หยูซือห้านอาศัยขาที่ยาวของเขาก้าวไปอีกสองก้าวและยังคงเดินอยู่ข้างๆ เย้นหว่าน

ต้องใช้เวลานานในการไปที่ห้องของเธอ หยูซือห้านเดินไปกับเธอแบบนี้ไม่เพียงทำให้ผู้คนเห็นว่าเป็นการพูดคุยเรื่องต่าง ๆ แต่พวกเขายังคิดว่า หยูซือห้านกำลังจะไปที่สวนกับเธอ ซึ่งเธอว่ามันเป็นความทรมานสำหรับตัวเอง

เย้นหว่านหยุดกะทันหันและขมวดคิ้วมองหยูซือห้าน

"คุณชายหยูคุณต้องการอะไรกับฉัน?"

หยูซือห้านตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ "ส่งคุณกลับ" หลังจากหยุดคิดบางอย่างเขาก็พูดว่า "ถ้าคุณอยากไปซื้อของอีกครั้งฉันก็เดินไปกับคุณได้เช่นกัน"

เย้นหว่านอยากจะบอกว่าเธอจะไม่ไปและมันก็ติดอยู่ในลำคอของเธอ

ชายคนนี้ทำโดยเจตนา

เธอมองเขาด้วยความโกรธและพูดอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง "ฉันคิดว่าฉันและคุณพูดชัดเจนมาก ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้ อย่าเสียเวลาของคุณกับฉัน"

แม้ว่าจะเป็นหยูซือห้านแต่การได้ยินคำปฏิเสธโดยตรงของเย้นหว่านครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้หัวใจของเขาไม่มีความสุขมาก

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก แต่รอยยิ้มของเขาแคบลงเล็กน้อย

เขามองไปที่เย้นหว่านลดเสียงลงและพูดว่า "เย้นหว่านมีบางอย่างที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบอกคุณ แต่คุณควรเข้าใจ"

"คุณเคยสงสัยไหมว่าทำไมพ่อแม่ของคุณถึงให้คุณแต่งงานกับฉัน ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวแบบเพื่อนไม่ดีเท่าครอบครัว เนื่องจากเป็นการแต่งงานทางธุรกิจทำไมคุณถึงกังวลมาก เมื่อมันเป็นข้อตกลงตั้งแต่ที่คุณเกิดมา?”

เย้นหว่านตกตะลึง เธอไม่ได้คิดเกี่ยวกับปัญหานี้จริง ๆ

ฉันแค่คิดว่านี่เป็นการแต่งงานทางธุรกิจธรรมดาและพ่อแม่พี่ชายของเธอก็บอกด้วยว่าตราบใดที่เธอไม่ชอบหยูซือห้านสัญญาการแต่งงานจะถูกยกเลิกทันที

เธอเคยคิดว่านี่เป็นเพียงการแต่งงานที่ไม่สำคัญ

หยูซือห้านกล่าวต่อว่า "ตระกูลหยูและตระกูลเย้นต้องแต่งงานกันทุกรุ่นนี่คือกฎที่บรรพบุรุษทิ้งไว้และมีผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ที่คุณคิดไม่ถึง คุณรู้ไหมว่าถ้าคุณถอนหมั้น ตระกูลเย้นจะทำให้เกิดเรื่องที่ทำให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ที่คาดไม่ถึง "

จะมีการสูญเสียขนาดไหนพ่อแม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องแบบนี้กับเย้นหว่านเลย

เย้นหว่านรู้สึกเย็นเล็กน้อยที่ฝ่ามือของเธอ เธอตกใจและรู้สึกวูบในใจ

พ่อแม่ของเธอเพื่อความสุขของเธอ ไม่เคยบอกเธอถึงเรื่องเหล่านี้และปล่อยให้เธอเลือกอย่างอิสระ

ตอนนี้เธอรู้แล้วเธอก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้พ่อแม่ผิดหวัง

คลื่นแสงในดวงตาขอ เย้นหว่านกำลังยั่วยุและเธอมองตรงไปที่หยูซือห้าน

"ขอบคุณที่บอกเรื่องนี้ ฉันรู้แค่ว่าพ่อกับแม่รักฉันมากแค่ไหนและการแต่งงานของตระกูลหยูและตระกูลหยูมีความจำเป็นเพียงใด"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ในที่สุด หยูซือห้านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็จัดการเย้นหว่านได้สำเร็จ

เขายิ้มและพูดว่า “ดีที่สุดถ้าคุณคิดแบบนี้ เราแต่งงานกันมันก็ดีสำหรับทั้งสองฝ่าย…”

“ใครบอกว่าเราแต่งงานกัน?”

เย้นหว่านขัดจังหวะคำพูดของหยูซือห้านด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ในดวงตาของเขา "ในเมื่อยังไงก็ต้องแต่งงานกัน โห้หลีเฉินก็มาจากตระกูลหยูด้วย แน่นอนว่าฉันจะแต่งงานกับเขา"

ความรักและผลประโยชน์ของครอบครัว ทุกคนต่างพอใจ

ใบหน้าของ หยูซือห้านเปลี่ยนเป็นสีเขียวในทันทีและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่สามารถยืดออกได้อีกต่อไปใบหน้าของเขาดูมืดมนและเต็มไปด้วยความโกรธ

เขากัดฟัน“ เย้นหว่านคุณต้องการสิ่งนี้จริง ๆ หรือ! ถ้ายังจะทำต่อไปจะไม่มีใครไว้หน้าได้คุณอีก”

ไว้หน้า? เย้นหว่านหัวเราะเยาะความรักและการแต่งงานของเธอไม่ได้มีไว้เพื่อหน้าตา

เธอพยักหน้าดวงตาของเธอสดใส

“ฉันจะแต่งงานกับโห้หลีเฉิน แน่ ๆ อนาคตเธอต้องเรียกคุณป้าแล้ว”

ใบหน้าของหยูซือห้านน่าเกลียดยิ่งขึ้น

คำพูดทีละคำดูเหมือนเขาจะกัดฟันอย่างแรง “คุณจะเสียใจ”

เมื่อเห็นแสงที่ดุร้ายในตาสีดำที่แทบจะไม่สามารถซ่อนอยู่ของชายคนนี้ ท่าทีของเย้นหว่านก็มุ่งมั่นมากขึ้นไม่ว่าโห้หลีเฉิน จะอยู่ที่นั่นหรือไม่ก็ตาม เธอจะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาที่ดูเหมือนจะเจียมเนื้อเจียมตัว แต่เป็นสิ่งที่เลวร้ายและเป็นอันตราย

ไม่เคยมีความเป็นไปได้สำหรับเธอและเขา

ท่าทางมุ่งมั่นเย้นหว่านทำให้หยูซือห้านรู้สึกรำคาญมากและความโกรธในอกของเขานั้นลึกล้ำและเดือดมากจนแทบจะควบคุมไม่ได้

อยู่นานกว่านี้เขาก็กลัวว่าจะบีบคอเย้นหว่าน

หยูซือห้านจับริมฝีปากบาง ๆ ของเขาหยิบนามบัตรออกจากมือและยัดใส่มือของเย้นหว่าน

"คุณจะเสียใจนี่คือหมายเลขโทรศัพท์ของฉัน อย่าลืมโทรหาฉันเมื่อคุณมา"

หน้ากากที่อ่อนโยนถูกถอดออกและน้ำเสียงและการกระทำของหยูซือห้านนั้นรุนแรงและแข็งแกร่งเล็กน้อย

ทำให้เย้นหว่านอึดอัดมาก

เธอมองไปที่ หยูซือห้านจากไปอย่างโกรธ ๆ จากนั้นมองไปที่นามบัตรในมือของเธอและวางแผนที่จะทำต่อไป

เธอจะไม่ติดต่อเขาเป็นอันขาด

กำลังจะทิ้ง ก็เห็นเบอร์โทรอยู่ เย้นหว่านหยุดคิดบางอย่างกะทันหัน

ตอนนี้เธอออกไปไหนไม่ได้เลยติดต่อโห้หลีเฉินทางโทรศัพท์ได้!

โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของเธอไม่มีข้อมูลติดต่อโห้หลีเฉินแต่โทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าเคยมีมาก่อน! ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้เธอลืมไปหมดแล้ว

เย้นหว่านรีบวิ่งไปที่ห้องของเธอด้วยความตื่นเต้นดีใจและกังวล หวังว่าโห้หลีเฉินจะยังไม่เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์และมันยังเป็นเบอร์เดิม

เย้นหว่านวิ่งไปที่ห้องอย่างหมดแรงและหันไปดูโทรศัพท์มือถือที่ด้านล่างของกล่องทันที

กดดู แบตหมด

เธอรีบหาสายชาร์จโทรศัพท์มือถือและนั่งอยู่ด้านข้างรอเปิดเครื่องอย่างใจจดใจจ่อ

เธอรู้สึกกังวลมากขึ้นและกังวลว่าเธอจะสามารถติดต่อโห้หลีเฉินได้ไหม

หลังจากติดต่อได้แล้วเธอควรบอกอะไรเขาอีกครั้ง?

เย้นหว่านคิดอย่างตื่นเต้น รอสักพักและในที่สุดก็รอจนกระทั่งโทรศัพท์ก็เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์และโทรศัพท์ก็เปิดใช้งานทันที

ทันทีที่ฉันเปิดโทรศัพท์โดยไม่คาดคิดสายที่ไม่ได้รับนับไม่ถ้วนและข้อความก็ผุดขึ้นทันที

สายที่ไม่ได้รับ 99+

SMS 99+

WeChat Message 99+

ยกเว้นเพื่อนไม่กี่คนทุกคนที่โทรหาและส่งข้อความมาจากโห้หลีเฉิน!

เวลาเริ่มต้นจากวันที่เธอจากไปและมันยังคงดำเนินต่อไปทุกวัน

เย้นหว่านมองไปที่บันทึกและดวงตาของเธอเป็นสีแดง

ปรากฎว่าโห้หลีเฉินพยายามติดต่อเธอตลอดช่วงเวลาที่เธอจากไปโดยในใจที่คิดถึงเธอ แต่เธอก็ยังไม่รู้อะไรเลยและขังตัวเองไว้อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ

ใจรู้สึกเศร้าและสะเทือนใจ เย้นหว่านขยี้ตาแล้วโทรออกหาโห้หลีเฉินทันที

โทรศัพท์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวและอีกฝ่ายก็รับ

ในสายโทรศัพท์เสียงที่เซ็กซี่และเป็นดึงดูดของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นและมันก็น่าฟังที่หู "เย้นหว่าน?"