โห้หลีเฉินไม่มองเธออีก โอบเย้นหว่านแล้วสาวเท้ายาว ๆ เดินไปยังห้องพักของเขา

การทรวงการต่างประเทศนอกจากจะออกข้างนอกหนึ่งครั้งในหลายปี ข้อมูลและการเตรียมการมีมากมาย เวลาอื่น ๆ ต่างพูดคุยหรือโพสต์ภาพกันอย่างว่าง ไม่มีทำงานล่วงเวลาเลย

ห้องพักผ่อนเตรียมไว้หลายห้อง ต่างไม่ได้ใช้

แต่หลังจากที่โห้หลีเฉินมา ก็มักจะทำงานล่วงเวลากันบ่อย เวลาที่ดึกมากจริง ๆ ก็สามารถนอนที่ห้องพักผ่อนได้

เดิมทีห้องพักผ่อนที่ว่างต่างปกคลุมไปด้วยใยแมงมุมนั้น ได้ผ่านการตกแต่งและเปลี่ยนรูปลักษณ์ใหม่อีกครั้ง

แต่ก็ด้วยเหตุนี้ ห้องพักผ่อนนั้นได้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของโห้หลีเฉินแล้ว ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ แม้แต่เวนเดลล์ก็ไม่ได้

ในเวลานี้ ทุกคนมองดูกันอย่างงงงัน โห้หลีเฉินโอบเย้นหว่านพาเข้าไป

วางเธอลงบนเตียงสำหรับเขาโดยเฉพาะ

สีหน้าโกรธของซาอินติกำลังบูดเบี้ยว

แผนการล้มเหลวก็ช่างแล้ว แม้แต่พื้นที่ที่เธอจะเข้าใกล้ก็ทำไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะได้แต่มองเย้นหว่านขึ้นบนเตียงของโห้หลีเฉินอย่างทำอะไรไม่ได้

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแทบจะรักษาไว้ไม่อยู่ นิ้วเรียวกำหมัดแน่น เหมือนกับจะบดขยี้อะไรบางอย่างให้กลายเป็นเศษซาก

แม้ว่าตำแหน่งที่ทำงานเป็นจุดที่เห็นห้องพักผ่อนได้ แต่ระยะห่างก็ยังไกลเล็กน้อย

ซาอินติเห็นเย้นหว่านกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกับโห้หลีเฉิน แต่เธอไม่ได้ยินเนื้อหาที่พวกเขาพูดคุยกัน

เธออดไม่ได้ที่ใจเต้นแรงและหงุดหงิดเล็กน้อย

เย้นหว่านจะฟ้องเขาหรือไม่

จิตใจไม่สงบ ซาอินติพูดขึ้นเสียงทันที

“เสี่ยวหว่าน ฉันรู้เทคนิคการนวด สามารถบรรเทาอาการปวดท้องของเธอได้ มาฉันช่วยเธอ……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้น ประตูที่เดิมทีเปิดไว้นั้น ก็ถูกโห้หลีเฉินปิดประตูเสียงดัง “ปัง”

ไม่มีความปรานี ไม่ไว้หน้าองค์หญิงผู้นี้เลยแม้แต่นิดเดียว

เสียง “ปัง” นั้น ก็เหมือนกับใช้มือเปล่า ๆ ตบไปบนหน้าของเธอ

สีหน้าของ ซาอินติซีดเผือดทันที ความอับอายที่ไม่เคยมีมาก่อนจู่โจมขึ้นในจิตใจ

ใช้ชีวิตโตมาขนาดนี้ ยังไม่มีใครที่เคยมองข้ามเธอขนาดนี้

โมโหอย่างมาก จนแทบจะทนไม่ไหว

เพราะกวักมือเรียกเมื่อกี้ สาวใช้ที่เตรียมมาพยุงเย้นหว่านยังไม่ออกไป ยังยืนอยู่ข้างกายของซาอินติ

เธอพูดเตือนด้วยเสียงเบา ๆ

“องค์หญิง ใจเย็นก่อนค่ะ ตอนนี้คุณโห้ยังไม่รู้สึกหวั่นไหวกับคุณ คุณโมโหไม่ได้”

มิเช่นนั้น ภาพลักษณ์อ่อนโยนที่เธอสร้างขึ้นแต่ก่อนจะถูกทำลายทั้งหมด

ซาอินติที่แทบจะคลั่งเหมือนกับถูกน้ำเย็นสาด ความสงบลงมาอย่างรวดเร็ว

ใช่ ยังไม่ได้ทำให้โห้หลีเฉินตกหลุมรัก ยังไม่ได้แต่งงานกับเขา เธอต้องอดทนต่อไป

เพื่อผู้ชายคนนี้ เธอทุ่มเทไปอย่างมาก เธอต้องได้โห้หลีเฉิน

ไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่าย

ไม่ว่าด้วยวิธีใด

ปรับอารมณ์ของตัวเองใหม่อย่างรวดเร็ว ซาอินติพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

“เธอไปอุ่นน้ำน้ำตาลทรายแดงมา ไม่ ฉันไปเอง”

ระหว่างที่พูดอย่างเอาใจใส่ ซาอินติก็เดินไปทางห้องน้ำชา

ทุกคนมององค์หญิงอย่างคาดไม่ถึงว่าจะไปอุ่นน้ำน้ำตาลทรายแดงให้เย้นหว่านด้วยตัวเอง แววตาตกตะลึงของแต่ละคนต่างใกล้จะตกลงบนพื้น

องค์หญิงอ่อนโยนและเอาใจใส่มากเกินไปแล้ว

เพราะชอบโห้หลีเฉิน จึงรักใครก็รักคนของเขาด้วย แม้แต่เย้นหว่านก็ดูแลดีขนาดนี้

ถ้าโห้หลีเฉินไม่รักและไม่ยอมรับองค์หญิง ก็มีตาหามีแววไม่จริง ๆ ทุกคนจะประณามเขา

ซาอินติเดินไปถึงห้องน้ำชาเร็วมาก เธอไม่ได้ต้มน้ำน้ำตาลทรายแดงอะไรนั่น จริง ๆ แม้แต่เปิดกาน้ำร้อนยังไงก็ยังไม่รู้เลย

แต่เธอก็แกล้งทำท่าทางว่ากำลังทำอยู่

ในขณะเดียวกันก็ตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวของผนังกั้น

เพราะห้องพักผ่อนชั่วคราวใช้แผ่นไม้คั่นไว้ ไม่มีการกันเสียงที่ดีเท่าไหร่ ตำแหน่งของซาอินติที่ห้องน้ำชาอยู่ถัดไปจากห้องพักผ่อนของโห้หลีเฉินพอดี

เธอยืนอยู่ที่นี่ ตราบใดที่บทสนทนาข้างในไม่ได้ตั้งใจลดเสียงลง ก็แทบจะสามารถได้ยินทั้งหมด

ตามที่เธอคาดไว้ เธอได้ยินเสียงบทสนทนาที่อยู่ข้างใน

โห้หลีเฉินถามอย่างห่วงใย “ปวดมากไหม”

เย้นหว่านส่ายหัว ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและพิงหมอน

เธอพูดด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อย “ที่จริงประจำเดือนฉันไม่ได้มา ฉันแกล้งปวดท้อง”

ได้ยินประโยคนี้ ซาอินติแสดงสีหน้าดุร้ายทันที

ที่แท้ก็แกล้งทำ

เย้นหว่านรู้แผนฆ่าอย่างลับ ๆ ในบ้านเวนเดลล์อย่างแน่นอน ดังนั้นเลยวิ่งมาถึงที่นี่เพื่อมาขอความช่วยเหลือจากโห้หลีเฉิน

ไม่ได้ เธอยอมให้เย้นหว่านมีชีวิตต่อไปไม่ได้

หน้าตาอาฆาตแสดงความโกรธในทันที

สายตาของซาอินติยุ่งเหยิงมาก ฝ่ามือยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อจะออกคำสั่งสาวใช้

แต่เวลานี้ ในห้องสะท้อนเสียงสนทนาของเย้นหว่านอีกครั้ง

“พี่ คุณจะไม่ตำหนิที่ฉันเอาแต่ใจใช่ไหม ฉันไม่มีวิธีจริง ๆ ถึงได้มาหาคุณที่นี่”

เสียงของโห้หลีเฉินทุ้มต่ำและเผยความอ่อนโยน

“ไม่หรอก คุณต้องการมาอยู่ข้างกายของผม ผมก็จะอยู่กับคุณเสมอ”

หยุดชะงักชั่วคราว โห้หลีเฉินก็ถามขึ้นอีกครั้ง “เกิดเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจใช่ไหม”

ไม่งั้น เย้นหว่านคงไม่วิ่งมาหาเธออย่างกะทันหัน

เสียงของเย้นหว่านต่ำลงเล็กน้อย

“ฉัน….ไม่กี่วันมานี้คุณป้าคนนั้นมีทีท่าที่ไม่ดีกับฉันมากยิ่งขึ้น มองฉันอย่างเหยียดหยามทุกวัน ราวกับสุนัขดุร้ายที่จะจู่โจมเข้ามากัดฉันตลอดเวลา อยู่ด้วยกันกับเธอทั้งวัน ฉันอึดอัดจนจะตายอยู่แล้ว”

“ฉันอดทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว ได้ยินฉู่ฉู่พูดว่าเย็นนี้พี่ต้องทำงานล่วงเวลา จะไม่กลับมา ฉันอยู่ที่นั่นคนเดียวยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ”

“ดังนั้น……ฉันก็เลยสั่งสอนคุณป้าคนนั้นเล็กน้อยและแอบวิ่งออกมา”

โห้หลีเฉินสงสัย “คุณสั่งสอนเธออย่างไร”

“พี่ ฉันพูดแล้วคุณอย่าสั่งสอนฉันนะ”

โห้หลีเฉินจำใจ น้ำเสียงเอาใจ “ผมไปยินดีที่จะสั่งสอนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ต่อให้คุณเปิดหลังคาออก ผมก็จะปิดบังให้คุณ”

การให้อภัยและตามใจอย่างไม่มีเงื่อนไข

ซาอินติที่ได้ยินอิจฉาจนอยากจะฆ่าคน

เพียงแต่ เธอไม่ได้ออกคำสั่งต่อไป เพราะสิ่งที่เย้นหว่านพูดเหล่านี้ดูเหมือนจะแตกต่างจากที่เธอจินตนาการไว้เล็กน้อย

หากเย้นหว่านพบแผนการลอบวางยาพิษของคุณป้าคนนั้น จะไม่ให้โห้หลีเฉินร้องทุกข์อย่างไม่เป็นธรรมจนน่ารำคาญแน่นอน แต่จะขอให้โห้หลีเฉินช่วยเธอด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงจะใช่”

ซาอินติฟังอย่างอดทนต่อไป

จากนั้นสักพัก เสียงของเย้นหว่านก็ดังขึ้นในห้องต่อไป

เธอพูด “ฉันมองคุณป้าคนนั้นไม่ถูกชะตาจริง ๆ ดังนั้นเลยจะบอกว่าในอาหารกลางวันมียาพิษ เธอต้องการทำร้ายฉัน ฉันเลยโยนอาหารและหนีออกจากบ้าน”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของโห้หลีเฉินต่ำลงอีก

“ทำไมถึงอยากบอกว่าเธอวางยาพิษทำร้ายคุณ คุณอยากออกมา ก็ออกมาเองได้”

“นั่นยังไม่ได้โทษคุณทั้งหมด”

เย้นหว่านบ่นขึ้น “คุณให้บอดี้การ์ดทั้งสี่คนและฉู่ฉู่ดูแลฉัน ถึงแม้พวกเขาจะปกป้องไม่ให้ฉันโดนรังแก แต่ก็ไม่ให้ฉันออกไปข้างนอก ถ้าฉันไม่พูดว่าคุณป้าคนนั้นอยากจะทำร้ายฉัน พวกเขาคงไม่อนุญาตให้ฉันออกมา”

โห้หลีเฉินทำอะไรไม่ถูก “คุณโกหกแม้แต่คนของผม”

เย้นหว่านหวาดกลัว พูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มและขยับขยุกขยิก “ฉันคิดถึงคุณ อยากมาหาคุณนะ”

น้ำเสียงเหมือนกับออดอ้อน ทำให้ชายหนุ่มที่เดิมทีไม่มีความโกรธก็เปลี่ยนเป็นหายไปจนหมด

ซาอินติฟังบทสนทนาของพวกเขา อารมณ์แปรปรวนเหมือนกับนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ สุดท้ายลงจอดและกลับสู่ความสงบเงียบ

ที่แท้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นสาเหตุนี้ที่เย้นหว่านวิ่งออกมา

แถมยังบังเอิญบอกว่าคุณป้าคนนั้นวางยาพิษ ในทางตรงกันข้ามทำให้ตัวเธอเองรอดพ้น

เธอช่างโชคดี