บทที่ 390 ของฉันได้กอดเธอ มันถึงจะไม่ใช่ความฝัน?

โห้หลีเฉินมองไปทางด้านหลังของห้องโถง ด้านหลังสวนที่มีหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานคือหอคอย

ตอนนี้เย้นหว่านอาจจะยังอยู่

เขาเม้มริมฝีปากเสียงของเขาเบาลงเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

"ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องการฉันจริง ๆ "

เพราะเธอไม่ต้องการเขาจึงปล่อยเธอไปและเพราะเธอต้องการเขาจึงไม่ลังเลที่จะไล่ตามเธอ

กงจืออวีมองตรงไปที่โห้หลีเฉิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวแม้แต่กับเขายิ่งมองมันก็ยิ่งเพลินตา

ความตั้งใจนี้เพียงพอแล้วที่เธอจะให้โอกาสเขา

"ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง ฉันให้โอกาสคุณได้ แต่เราจะไม่บังคับ เสี่ยวหว่านการตัดสินใจทั้งหมดขึ้นอยู่กับเธอ"

กงจืออวีพูดอย่างแผ่วเบา

เย้นโม่หลินตกใจมากเมื่อพูดแบบนี้ "แม่ยอมได้ยังไง?!"

โห้หลีเฉินอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว แม่ตอบตกลงเร็วมาก ปล่อยโห้หลีเฉิน? เธอไม่ได้ดูหน้าตาที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉินและทำให้มาตรฐานของเธอลดลงจริง ๆ หรอกนะ?

กงจืออวีส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เสี่ยวโม่ปล่อยให้เสี่ยวหว่านจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เธอจะหนีปัญหาแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องดี"

“แต่….” เย้นโม่หลินยังไม่พอใจ

"ถ้าเขาจัดการเสี่ยวหว่านได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าพวกเขาผูกพันซึ่งกันและกัน เพื่อความสุขของเสี่ยวหว่านเราไม่สามารถเอาชนะได้"

กงจืออวียิ้มและปลอบโยนลูกชายของเธอ

เย้นโม่หลินเก่งทุกอย่างและเก่งมากในการทำทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่มันทำให้เขารำคาญมาก นั่นคือด้านความรักของเขานั่นเท่ากับศูนย์ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาแทบไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อผู้หญิง

ดังนั้นในเรื่องนี้เขาคงจะไม่เข้าใจเหมือนกงจืออวีและเขาก็ไม่เข้าใจว่าเย้นหว่านต้องการอะไรจริง ๆ

เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของกงจืออวี เย้นโม่หลินก็จ้องมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างดุเดือดและมองไปที่เย้นเจิ้นจื๋อที่ไม่ได้พูด

“พ่อก็เห็นด้วย?”

เย้นเจิ้นจื๋อส่ายหัวและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันจะต่อต้านแม่แกได้ไหม?"

เย้นโม่หลิน “……….." เขาลืมไปได้อย่างไรว่าพ่อของเขา มีภรรยาที่เข้มงวดในเรื่องครอบครัวแบบนี้

โห้หลีเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากก้นบึ้งของหัวใจก้มตัวลงเล็กน้อยสุภาพและไม่ถ่อมตัว

"ขอบคุณลุงกับคุณป้า"

ด้วยความยินยอมของพวกเขามันจึงสะดวกสำหรับเขาที่จะเข้าไปในห้องของเย้นหว่าน

กงจืออวีโบกมือและพูดว่า "เอาล่ะ ดูนายรีบอยากเจอเสี่ยวหว่านขนาดนี้ ฉันจะให้คนพาไปที่นั่น"

"ไม่ ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน"

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม พยักหน้าแล้วเดินจากไป ขายาวไปที่สวนด้านหลัง

ก้าวของเขายอดเยี่ยมมากแสดงถึงความกระตือรือร้น

ใบหน้าของเย้นโม่หลินไม่มีความสุขและหยุดอยู่ตรงหน้าโห้หลีเฉินเพียงก้าวเดียว

เตือนด้วยเสียงเบา ๆว่า "ถ้าคุณกล้าโกหกเสี่ยวหว่าน ฉันจะทำให้คุณตายอย่างอนาถ"

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ชาย”

ริมฝีปากของโห้หลีเฉินเม้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาจากนั้นเขาก็ข้าม เย้นโม่หลินและจากไปอย่างรวดเร็ว

เย้นโม่หลินแข็งทื่อราวกับว่าคำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหูของเขาพี่ชาย!

เขาเรียกพี่ชาย?!

ไอ้สารเลว! นี่เขาเพิ่งเข้ามาในห้องได้ไม่นาน เขาก็ได้น้องสาวของเขาไป น้องเขยคนนี้ฉันไม่ต้องการมันอย่างแน่นอน

โห้หลีเฉินจากไป แต่สายตาของเย้นเจิ้นจื๋อยังคงมองไปที่ด้านหลังของเขา

กงจืออวีถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ?”

เย้นเจิ้นจื๋อส่ายหัว "ฉันแค่อยากรู้ว่า เขาพบที่นี่ได้อย่างไร ฝีมือของเด็กคนนี้ร้ายกาจจริง"

"เมื่อผู้ชายรักผู้หญิงคนหนึ่งเขาจะหาทุกวิธีทางเพื่อได้พบกับผู้หญิงคนนั้น"

กงจืออวีกล่าวเบา ๆ ดวงตาของเธอนุ่มนวล

การมอบเย้นหว่านให้กับโห้หลีเฉินเช่นนี้เธอรู้สึกโล่งใจ

"โชคดีที่เขาพบมัน ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาจะเป็นลูกเขยของตระกูลเย้นของเราในอนาคต ถ้าเป็นคนอื่นตำแหน่งของเราอาจถูกเปิดเผยจริงๆ"

เย้นเจิ้นจื๋อถอนหายใจพลางคิดในใจว่าเมื่อเรื่องของเสี่ยวหว่าน ได้รับการแก้ไขแล้ว เขาต้องคุยกับโห้หลีเฉินให้ได้ว่าเขาพบสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร

แล้วมาปรับปรุง!

มิฉะนั้นถ้าตำแหน่งของตระกูลเย้นถูกเปิดเผยเขาจะตกที่นั่งลำบาก ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เขาชินกับการอยู่เฉยๆและแค่อยากใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ ต่อไป

โห้หลีเฉินเดินตรงไปใต้หอ

ยืนอยู่ใต้หอคอยและมองขึ้นไป เห็นสาวใช้สองสามคนยืนอยู่ แต่ไม่เห็นเย้นหว่าน

อย่างไรก็ตามเมื่อดูท่าทางของสาวใช้เหล่านี้ที่ยืนตรงสองแถวแล้วสันนิษฐานว่าเย้นหว่านยังคงต้องอยู่ด้านบน

เธอหมอบแบบนี้ตั้งแต่เขามา?

ไม่อ่อนแอเกินไป? ช่างเป็นผู้หญิงโง่อะไรอย่างนี้

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางแล้วเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อขึ้นไปถึงยอดหอคอยเขาก็เห็นร่างเล็กข้างราวบันไดอย่างรวดเร็ว เธอนั่งยอง ๆ กับพื้นคุกเข่าจ้องไปที่เสาราวบันไดด้วยความงุนงงและไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สังเกตว่าเขากำลังจะมา

เหล่าสาวใช้สังเกตเห็นโห้หลีเฉินทันทีและเมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดวงตาทุกคู่ก็เปล่งประกายในทันใดพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“คนหล่อมาแล้ว!”

"พระเจ้า ยิ่งมองใกล้ยิ่งหล่อ"

เย้นหว่านที่ดิ้นรนและหลงทางได้ยินเสียงถึงกับผงะไปชั่วขณะหนุ่มหล่ออะไรกันนี่? ใครกำลังมา?

จากนั้นเมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างเธอก็สั่นในใจและเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน

เธอเห็นโห้หลีเฉินอยู่ไม่ไกลมองตรงไปที่เธอ เดินเข้าไปหาเธอ

ทีละก้าวเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

หัวใจของเย้นหว่านเบิกบานขึ้นและจิตใจของเธอก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะราวกับว่าเขากำลังฝัน

เขามาทำไม?

โห้หลีเฉินเดินไปข้างหน้าเย้นหว่าน ก้มตัวเล็กน้อยแล้วยื่นฝ่ามือเข้าหาเธอ

เสียงทุ้มมีเสน่ห์ดึงดูด "ลุกขึ้น"

เย้นหว่านเหม่อลอย

อยู่ใกล้คนที่คุ้นเคย เสียงที่คุ้นเคยและไพเราะอยู่ตรงหน้า เธอบอกเธอว่าเขามาจริงๆ!

และเขาไม่ได้อยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เขามาตามหาเธอจากนั้นเขาก็มาที่นี่เพราะเธอ …

เมื่อเห็นเย้นหว่านอยู่นิ่ง โห้หลีเฉินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเพียงแค่ยื่นมือออกไปจับแขนเธอแล้วอุ้มเธอขึ้น

การกระทำของเขาแข็งแกร่งและครอบงำและดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขาโดยตรง

"ว้าว–"

รอบด้านต่างพากันอิจฉาและความหึงหวงของสาวใช้อุทานออกมา

หลังจากนั้นพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าหนุ่มหล่อที่มีรูปร่างหน้าตาภูมิฐาน ที่แท้ก็มาหาคุณหนูของพวกเขา!

คุณหนูช่างเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน

ทันใดนั้นเย้นหว่านก็แข็งทื่อและลมหายใจที่คุ้นเคยของโห้หลีเฉิน ก็พุ่งเข้ามาทำให้ทุกเซลล์ของเธอสั่นและกระสับกระส่าย

เธอผลักเขาออกไปด้วยความตกใจ “อย่านะอย่า … ”

เธอไม่มีเวลาที่จะพูดให้จบ เพราะเธอนั่งยองๆนานเกินไป ขาของเธอจึงอ่อนแรงและไม่มีแรงเลยเธอจึงล้มลงไปด้านข้างโดยควบคุมไม่ได้

เมื่อเห็นว่าใกล้จะล้ม โห้หลีเฉินก็รีบคว้าเอวของเธอด้วยสายตาและมือที่รวดเร็วของเขาและดึงเขากลับเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เขามองเธอจากบนลงล่างด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ "ของฉันได้กอดเธอ มันถึงจะไม่ใช่ความฝัน?"