บทที่ 15 ฟังแล้วรู้สึกเป็นกันเอง

วันที่สอง

เย้นหว่านตื่นมา เห็นห้องที่แปลกไม่คุยเคยห้องนี้ อึ้งไปสักพัก

นี่เธออยู่ไหนเนี่ย ?

เธอใช้มือนวดที่ขมับตัวเอง พยายามนึก

ก็นึกได้แต่ว่า เมื่อคืนเธอได้ขึ้นรถของโห้หลีเฉิน นั่งอยู่สักพักก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้น เกิดอะไรขึ้น

เธอจำไม่ได้เลย

ช่างเถอะ !ออกไปแล้วค่อยว่ากัน

เธอเปิดผ้าห่มออก กำลังเตรียมที่จะลุกจากเตียง เวลานี้ประตูก็ได้ถูกเปิดออกจากด้านนอก ผู้ชายที่สูงใหญ่ได้

เดินเข้ามา เขาใส่เสื้อลำลองสบาย ในมือถือกล่องยาไว้ บุคลิกดูสะอาดเป็นผู้ดี

พอเขาเห็นเย้นหว่าน ใบหน้าที่หล่อก็มีรอยยิ้มขึ้นมา

“ พี่สะใภ้ ตื่นแล้วเหรอ ?”

เย้นหว่านงง เธอไม่รู้จักเขา แล้วมาเป็นพี่สะใภ้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? อีกอย่าง เธอก็ยังไม่มีแฟนนะ !

“ คุณคะ คุณจำคนผิดหรือเปล่า ? ”

“ เป็นไปได้ไง ? เมื่อคืนคุณเป็นไข้สูง หลีเฉินเป็นคนตามผมมาดูอาการคุณเองเลยนะ ”

แป๊บเดียวเธอก็คิดอะไรออก

เมื่อคืน ตอนอยู่บนรถ เธอรู้สึกปวดหัวเลยหลับอยู่ในรถของโห้หลีเฉิน

เธอไม่สบาย เขาเห็นแก่มนุษยธรรม เลยให้เธอนอนที่บ้านคืนนึง มันก็สมเหตุผล

เย้นหว่านลงจากเตียง ขอบคุณเขาอย่างมีมารยาท “ เมื่อคืน รบกวนคุณแล้วนะคะ ”

“ คนบ้านเดียวกัน พูดขอบคุณอะไรกัน ”

ฉินฉู่เดินมาทางเธอ ล้อเล่นพูด “ แต่ผมรู้จักกับหลีเฉินหลายปีมานี้

เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาดูแลคนๆนึงขนาดนี้

เมื่อคืนเขาเฝ้าคุณจนเกือบเช้าเลยนะ รอจนเธอลดไข้แล้วเขาถึงออกไป ”

เย้นหว่านตกใจอึ้ง ไม่กล้าเชื่อคำพูดของฉินฉู่

โห้หลีเฉินจะเป็นหว่งเธอขนาดนั้นทำไม ?

ฉินฉู่ยังยิ้มอย่างคลุมเครือ“ และก็ เธอยังจำได้มั้ย ? หลีเฉินเขาใช้ปากป้อนยาเธอ ”

ในสมองเธอได้ระเบิดขึ้น ใบหน้าเธอแดงก่ำ

เธอจำได้ว่ามีผู้ชายหน้าตาหล่อได้ใช้ปากป้อนยาให้เธอ แต่นั่นมันเป็นความฝันไม่ใช่เหรอ

ทำไมถึงเป็นโห้หลีเฉินได้ ?

หรือเมื่อคืนเธอตัวร้อนจนเบลอ เลยดูผิดไป ? นี่มันขายหน้าจัง

เธอรับยาที่ฉินฉู่ให้มา ไม่กล้าสู้หน้าโห้หลีเฉิน ลงจากชั้นสองก็กะจะแอบเดินจากไปเลย

เธอเดินถึงแค่ห้องรับแขก ก็เจอกับโห้หลีเฉินพอดี

พอเห็นหน้าเขา หน้าเธอก็เริ่มแดงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก “ อึม ขอโทษ ที่เมื่อคืนมารบกวนคุณ

ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย ”

“ มาทานอาหารเช้าก่อน ”

ร่างที่สูงใหญ่ของโห้หลีเฉินยืนขวางทางออกที่เธอจะเดินออกเอาไว้ เพื่อให้เธอไปทานข้าว

เย้นหว่านรีบใส่หัว “ ไม่ต้องค่ะ ฉันยังทำโครงสร้างออกแบบไม่เสร็จ เวลาไม่พอแล้วด้วย ฉันต้องรีบไปที่บริษัท ”

งานส่งช้าวันสองวันไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบ คุณค่อยๆทำ ”

เขาปฏิเสธข้ออ้างของเธออย่างเรียบเฉย เย้นหว่านอึ้ง รู้สึกตกใจไม่น่าเชื่อ

เธอมึนงงถาม “ คุณทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนใจ ? ”เมื่อวันเขาพูดหนักแน่นเอามาก ว่าเธอจะต้องส่งโครงสร้างออกแบบวันนี้

แววตาของโห้หลีเฉินได้มีความอึดอัดแวะเข้ามาแป๊บนึง เขาพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“ ทำไม หรือเธอไม่พอใจ ? ”

“ เปล่า ๆ ”

เย้นหว่านรีบเดินไปทางห้องอาหาร เธอนอนไปทั้งคืน เธอจะมีปัญญาทำออกมาได้ไงหล่ะ

เธอเดินไปถึงห้องอาหาร ก็เห็นฉินฉู่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

เขายิ้มให้เธออย่างตั้งใจมาก “ พี่สะใภ้ มานั่งเร็ว ”

เขาเรียกเธอพี่สะใภ้ ทำให้เธออึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แล้วโห้หลีเฉินก็อยู่ด้วย เธอเม้มปากแล้วพูดกับเขา ”

คุณเรียกชื่อฉันก็ได้ หรือคุณอายุมากกว่าฉัน เรียกฉันน้อง เย้นหว่านก็ได้ “ น้อง เย้นหว่าน ? ก็ดีนะ เรียกแบบนี้แล้วดูสนิทกันดี ”

ฉินฉู่พูดด้วยน้ำเสียงสนิทสนม หันไปมองโห้หลีเฉินตั้งใจยั่วเขา “ นายว่าใช่มั้ย ? ”

“ แล้วแต่นาย ” โห้หลีเฉินนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะอย่างสง่า บุคลิกดูดีมาก สีหน้าเรียบเฉยดูสบาย

เขาน้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำกำลังดี “ แต่ตามหลักแล้ว นายเป็นรุ่นหลานของฉัน ต้องเรียก เย้นหว่านว่าป้า อยู่กับฉัน

นายจะเรียกยังไงก็ช่าง แต่ระวังเรียกจนเคยปากแล้วคนที่บ้านได้ยินเข้า ”

ตระกูลฉินให้ความสําคัญกับรำดับมาก ถ้าได้รู้เรื่องแล้วก็ คงตามบ่นฉินฉู่เช้าจนเย็นจนหัวจะระเบิด

นี่โห้หลีเฉินตั้งใจกำลังขู่เขาชัดๆ

ฉินฉู่โกรธจนไม่มีอารมณ์ หยิบตะเกียบขึ้นมา ก้มหน้าทานข้าวตัวเองไป