บทที่258 ใกล้เกินไปแล้ว!

แต่ตอนนี้ยังมีอย่างอื่นที่จะต้องทำอีก

โห้หลีเฉินจึงพูดขึ้น: “ไปเก็บของเถอะ อีกเดี๋ยวเราจะต้องไปดูห้องแสดงผลงานแล้วนะ”

“ว่าไงนะ? ”

เย้นหว่านถามขึ้นด้วยความตกใจ “พวกเราถูกเลือกให้เข้าไปดูผลงานได้หรอ? ”

ถ้าอย่างนั้นเสื้อผ้าทั้งหมดในลานจัดแสดงก็สามารถเข้าไปดูใกล้ๆ ได้อย่างนั้นหรอ? หรือแบบนี้อาจจะสามารถพูดคุยกับดีไซเนอร์ที่ออกแบบอย่างใกล้ชิดได้เลย

เย้นหว่านไม่คิดเลยว่าเธอจะโชคดีอะไรขนาดนี้

โห้หลีเฉินลังเลก่อนจะตอบ “ก็นับว่าใช่นะ”

นับว่าใช่ ก็คือใช่แหละ

แต่มันเหมือนเป็นการบังคับกลายๆ เย้นหว่านดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ได้อภิสิทธิ์กลโกงบางอย่าง

ความหมายนี้ก็คือเกรงว่าโห้หลีเฉินจะใช้อำนาจของเขาในการเข้าไปแบบนี้ใช่ไหมนะ?

เธอเพียงพูดเฉยๆ ทำไมถึงโชคหล่นทับแบบนี้

แต่อย่างไรก็ได้ไปแล้ว เย้นหว่านก็จะไม่ทำตัวเป็นผ้าขาว ไม่มีทางเสียโอกาสดีๆ แบบนี้ไปฟรีแน่นอน

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำทันที

ในระหว่างที่เดินไปก็พูด “แป๊บเดียวก็เสร็จ”

บางทีอาจจะเพราะอย่างให้เย้นหว่านได้พักผ่อนมากหน่อย โห้หลีเฉินจึงปลุกเธอโดยไม่เผื่อเวลามากนัก ห่างจากเวลาบ่ายสองไปประมาณสิบกว่านาที

เย้นหว่านมองดูนาฬิกา ก่อนจะรีบจัดการตัวเองอย่างไวที่สุด

แต่งหน้าสบายๆ ไม่ใช้เวลานาน แต่การใส่ชุดนั้นค่อนข้างจะเป็นปัญหาอยู่หน่อยๆ

หลังจากที่เย้นหว่านผ่านพ้นและเสียเวลาจากการสวมชุดแล้ว เธอก็เจอกับปัญหาที่น่าปวดหัวอีกอย่างหนึ่ง

ชุดนี้มันออกแบบมาอย่างดีไปทุกอย่าง เพียงแต่ด้านหลังมันถูกออกแบบมาให้ผูกโบ และเธอไม่สามารถที่จะทำเองได้ จำเป็นต้องให้คนอื่นช่วย

ในตอนเช้านั้นเย้นหว่านให้เพื่อนร่วมงานเป็นคนช่วย แต่ว่าตอนนี้…..

ในห้องนอกจากเธอแล้ว ก็มีแต่โห้หลีเฉิน

ให้เขาช่วยดีไหมนะ?

เพียงคิดจะให้เขาผูกโบที่หลังให้ เย้นหว่านก็หัวใจเต้นรัวจนหายใจจะไม่ทันอยู่แล้ว

แต่หากไม่ให้เขาช่วย เธอเองก็ไม่อาจจะหาวิธีใส่ชุดนี้ออกไปได้

หลังจากที่เถียงกับตัวเองอยู่สามนาทีที่มีค่านั้น เย้นหว่านก็เหลือเวลาอยู่ไม่มาก เธอกัดฟันกรอด และเดินเปิดประตูห้องน้ำ

“เอ่อ คุณโห้ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ”

โห้หลีเฉินเปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อยแล้ว แต่งองค์ทรงเครื่องครบ นอกจากดูแพงแล้วก็ยังหล่อมากด้วย

เขาหันมองใบหน้าที่เอนโผล่หน้ามาจากประตูห้องน้ำ “มีอะไร? ”

เย้นหว่านหน้าแดง “ชุดฉันหน่ะ ด้านหลังมันต้องผูกเชือก ฉันผูกเองไม่ได้ คุณช่วยฉันผูกหน่อยได้ไหม? ”

“ได้สิ”

โห้หลีเฉินตอบอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมหล่อของเขานิ่งสนิท

มันทำให้เธอเขินจนแทบจะบิดอยู่แล้ว

หัวใจของเธอเต้นอย่างรุนแรงก่อนจะเปิดประตูออก

โห้หลีเฉินเดินสาวเท้าเข้ามาในห้องน้ำ ทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องน้ำ มันก็ทำให้รู้สึกว่าห้องน้ำนั้นแคบลงทันที

เย้นหว่านยืนอยู่หน้ากระจก หันหลังให้แก่โห้หลีเฉิน แต่ก็สามารถเห็นเขาได้อย่างชัดเจนในเงาสะท้อนของกระจก

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ ยืนตรงแต่วอย่างประหม่า

“ดึงเชือกให้มันแน่นๆ แล้วก็ผูกมันก็โอเคแล้ว”

ถึงแม้มันจะง่ายๆ แต่เย้นหว่านก็พูดมันอยู่ดี ด้วยเพราะโห้หลีเฉินเป็นชายตระกูลสูงที่ไม่ค่อยจะเคยทำอะไร เกรงว่าจะไม่เคยผูกชุดให้กับผู้หญิงมาก่อน

พอคิดๆแล้ว เย้นหว่านก็รู้สึกเป็นเกียรติกับตัวเธอเองอย่างยิ่ง

ถ้ามันไม่มีความกระดากอายอยู่ด้วยนี่ แบบนี้นี่มันควรที่จะรู้สึกประสบความสำเร็จอย่างดีทีเดียว

“อือ”

โห้หลีเฉินเพียงตอบกลับเบาๆ มองไปที่ด้านหลังของเย้นหว่านอย่างมั่นคง

ถึงแม้เธอจึงพยายามดึกชุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่ในมุมของเขานั้น มันก็ยังเห็นผิวขาวงามและแผ่นหลังที่เรียงสวยงามอยู่ดี

อีกทั้งการที่เปิดเพียงบางส่วน และปิดในบางส่วนแบบนี้มันช่างดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นไปอีก

สายตาของโห้หลีเฉินมืดลง อดไม่ได้ที่จะหายใจแรงขึ้น

ใบหน้าของเขามืดคล้ำลง นิ้วค่อยๆ จับไปยังเชือกข้างหลังเธอ

ผู้หญิงคนนี้ ใจกล้าให้เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? นี่มันเป็นช่วงเวลาที่เขาอาจจะรังแกเธอได้นะ นี่ไม่คิดว่าเขาเป็นผู้ชายหรืออย่างไร

อยากที่จะ…..สำเร็จโทษเธอเสียจริงๆ

เย้นหว่านยืนตัวตรงแน่ว ไม่อาจจะพูดได้เลยว่าเธอเป็นกังวล ดวงตาเธอทอประกายระยิบระยับสะท้อนอยู่ที่กระจก

โห้หลีเฉินยืนอยู่ด้านหลังของเธอ ถึงแม้เขาจะก้มหน้าอยู่ แต่ก็สูงกว่าเธอมาก เธอจึงได้เห็นใบหน้าของเขา ซึ่งมันดูจริงจังมาก

ดูเหมือนตั้งใจจะทำอะไรสักอย่าง ไม่ได้มีความคิดอื่นใดปะปน

มองดูตรงนี้ มันดูเป็นภาพที่งดงามมากทีเดียว

เพียงแต่ ใบหน้าของเย้นหว่านนั้นกลับยิ่งแดงขึ้นไปอีก ร่างกายยิ่งรัดแน่น ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายตัว

ด้านหลัง มันอาจจะเพราะเป็นครั้งแรกของโห้หลีเฉินซึ่งเขาทำไม่คล่องมือ เมื่อเขากระชับมือกับเชือก นิ้วก็ไปสัมผัสกับแผ่นหลังของเย้นหว่าน

นิ้วเย็นๆที่สัมผัสกับผิวด้านหลังของเย้นหว่านนั้นมันรู้สึกร้อนราวกับไฟ มันร้อนแถมยังทำให้คันยุบยิบ

กระแสความร้อนที่ไม่คุ้น ยิ่งทำให้ร่างกายของเย้นหว่านร้อนราวกับน้ำเดือด

ร่างของเธอยิ่งดึงมันก็ยิ่งแน่น รู้สึกเหมือนจะทนเหมือนจะทนไม่ได้แล้ว หัวใจเต้นแรงจนใกล้จะหลุดออกมา

การที่ให้โห้หลีเฉินมาผูกเชือกหลังให้เธอมันเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิตแล้ว อีกอย่างนี่มันก็น่าอายที่สุดด้วย

เย้นหว่านกัดปากน้อยๆ กำมือแน่น มันไม่ง่ายเลยที่จะอดทนเอาไว้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ดูเหมือนเป็นการทรมานนานราวศตวรรษ เชือกที่หลังของเย้นหว่านก็ผูกเรียบร้อย

“เสร็จแล้ว” โห้หลีเฉินพูดเสียงเข้ม

ทันทีที่โห้หลีเฉินปล่อยมือนั้น เย้นหว่านก็ได้โล่งใจในที่สุด

“ขอบคุณนะ”

เธอแทบจะอยากบินหนีออกมาจากในห้องนั้น รีบกลับตัวเตรียมวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที

แต่ว่า….

เธอเดินออกมาเร็วเกินไป เท้าที่เหยียบลงบนพื้นห้องน้ำที่ลื่น พอเธอเหยียบลงไปเท่านั้น ก็หน้าคว้ำไปด้านหน้า

“อ๊ะ! ”

เย้นหว่านร้องออกมาอย่างตกใจ ในตอนที่กำลังร่วงลงสู่พื้นนั้น จู่ๆ เอวก็ถูกรัดไว้ด้วยท่อนแขนที่แข็งแรง

จากนั้น เธอก็ตกลงไปอยู่ในอ้อมกอดของโห้หลีเฉิน

กลิ่นของชายหนุ่มที่คุ้นเคยลอยเข้ามา มันเป็นกลิ่นที่หอม เมื่อสูดเข้ามาแล้วนั้นก็ทำให้ร่างของเย้นหว่านสั่นไปทั้งตัว

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างกระสับกระส่าย ก็พบเข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่ม

ความห่างของคนทั้งคู่ใกล้กันไม่เกินหนึ่งเซนติเมตร

ลมหายใจติดขัด แต่บรรยากาศนั้นแสนอบอุ่น

สองริมฝีปากหากเพียงขยับเข้าใกล้อีกเพียงนิดก็จะสามารถแนบชิดเข้าหากันได้เลย

เย้นหว่านชะงักไม่ขยับตัวไปไหน

หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ราวกับอยากที่จะหลุดและบินออกไป

โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาลุ่มลึก ลมหายใจแรงขึ้นราวกับไฟ

ในอ้อมกอด ร่างที่อ่อนนุ่มของเธอทำให้เขาหลงใหล

ด้านหน้า เป็นริมฝีปากแสนหวานที่เขาถวิลหา

ความยับยั้งชั่งใจของเขา ถูกทำลายลง

สายตาของโห้หลีเฉินฉายประกายวิกล ริมฝีปากเตรียมจะกดลงไป

ร่างกายของเขาพร้อม การที่จะจูบเธอนั้น เขาคิดถึงมันมานานมากแล้วหล่ะ

เย้นหว่านเบิกตากว้าง ร่างกายรุกสั่นไปทั้งตัว ดูเหมือนจะตกใจเธอจึงผลักตัวของโห้หลีเฉินออกทันที

เธอไม่มองหน้าเขาสักนิด วิ่งก้มหน้าออกไปทันที