จะทำยังไงได้…เจ้านี่ป้องกันรัดกุมแน่นหนาจริงๆ! ถึงมันจะยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ แต่หลิงม่อมั่นใจ แค่เขาลงมือ เจ้านี่ก็จะพุ่งมาอยู่ตรงหน้าเขาได้ในเสี้ยววินาที สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยในตอนนี้คือ…ทำไมอีกฝ่ายยังไม่ลงมือ? หรือว่า…มันตั้งใจชวนเขาคุยเพื่อถ่วงเวลางั้นเหรอ? ไม่น่าจะเป็นไปได้สิ…ทางฝั่งหลี่ย่าหลินเป็นถึงเครื่องบดเนื้อเชียวนะ…

ซอมบี้เจ้าเมืองไม่ค่อยพอใจในคำตอบของหลิงม่อเสียเท่าไหร่ ทว่าหลังจากมันร้องคำรามเสียงทุ้มลึก มันก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดเสียเอง “แกกับซอมบี้พวกนี้ขลุกตัวอยู่ด้วยกัน…เดิมทีพวกฉันคิดว่าพวกแกจะเป็นอาหารของซอมบี้เหล่านี้สักอีก แต่ว่า…” มันเหลือบมองมือของเย่เลี่ยนและหลิงม่อที่จับจูงกัน…เจ้าร่างยักษ์นี่ไม่โง่ มันเคยชินกับการเห็นซอมบี้ลากเหยื่อ แต่ไม่เคยเห็นเหยื่อย้อนกลับมาปกป้องซอมบี้…

“เจ้ามนุษย์ชั่วช้า…แกทำอะไรกับพวกเดียวกับฉัน?” ซอมบี้เจ้าเมืองพลันพ่นลมหายใจออกมา ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หลิงม่อชะงัก…ประโยคนี้ฟังดูมีความยุติธรรมดีนี่! ในขณะเดียวกันก็น่าอัปยศอดสูเหลือเกิน…โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อออกมาจากปากของเจ้าตัวที่มีรูพรุนไปทั่วทั้งร่างอย่างเคร่งขรึม

“แกโมโหงั้นเหรอ?” หลิงม่อถามอย่างอดไม่ได้

“ดูเหมือนแกจะยอมรับแล้ว!” ใบหน้าของซอมบี้เจ้าเมืองแดงก่ำขึ้นมาอีกระลอก

มันจ้องหลิงม่อพลันพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ในเมื่อเป็นอย่างนี้…ฉันก็ทำได้เพียงต้องจับเป็นแก…ฉันพูดขนาดนี้แล้ว แกก็ให้ความร่วมมือดีๆ เถอะ ไม่ต่อต้านจะดีกว่าว่าไหม?”

“…”

การพูดเปลี่ยนเร็วใช้ได้เลยนี่!

“แกไม่เต็มใจงั้นหรือ?” ซอมบี้เจ้าเมืองสีหน้าไม่น่ามองนัก จากนั้นก็พยักหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วจึงพูด “ฉันเข้าใจแล้ว…ในความทรงจำของฉัน มนุษย์ต้องได้รับผลประโยชน์ถึงจะให้ความร่วมมือกับฉันได้…ถึงแม้มนุษย์พวกนั้นในความทรงจำของฉันจะเป็นผู้หญิงหมด แต่มันก็สัมพันธ์กับเส้นทางที่ฉันเดินมาถึงจุดนี้ ดังนั้นฉันคิดว่าหลักการก็คงจะเหมือนกันแหละนะ…” จากนั้นมันเงยหน้าขึ้นมา ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอาฆาต “ร้อยห้าสิบ ให้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

“ไสหัวไป!”

นี่มันเรียกว่าผลประโยชน์ประเภทไหนวะ! พวกที่แกเอาตัวไปดูแล้วคงเป็น “หุ้นส่วนธุรกิจ” ของแกล่ะสิ! สถานที่ที่พวกเธอตามแกไปคงจะเป็นพงหญ้าข้างทาง!

คงเป็นอะไรประมาณนั้น…

“สองร้อย!”

“…แกคิดว่า…ช่างเถอะ พูดอะไรที่แกน่าจะเข้าใจดีกว่า…แม่ง แกให้เงินฉันตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไรวะ!” ในที่สุดหลิงม่อก็ทนต่อไปไม่ไหวอีก อีกฝ่ายนี่ช่างจริงจังซะเหลือเกิน! พอเป็นแบบนี้แล้วทำให้ไม่รู้ว่าจะเริ่มแขวะตรงไหนเลย…

ซอมบี้เจ้าเมืองขมวดคิ้วครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นก็ส่ายหัว “งั้นฉันก็หมดหนทางแล้ว ดูท่าแกไม้อ่อนไม่ชอบ ชอบไม้แข็งสินะ”

“แกยอมแพ้การต่อรองง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ!”

“แต่เวลาฉันลงมือไม่มีหนักเบาหรอกนะ บางทีฉันอาจจะไม่ระวัง…เผลอนิดเดียวอาจบิดคอแกทิ้งเลยก็ได้…” ซอมบี้เจ้าเมืองกำหมัดแน่นจนดัง “กรอบแกรบ” ขณะที่คลายมือออก ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มกระหายเลือดให้เห็น

ท่าทีแบบนี้ทำให้แววตาหลิงม่อเคร่งขรึมขึ้นทันที…ใช่แล้ว ถ้าตัดลักษณะพิเศษของมันที่ไม่มีความรู้ทั่วไปทิ้ง มันก็ยังเป็นซอมบี้ระดับสูงที่อันตรายตัวหนึ่ง…อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เหลือทางหนีทีไล่แบบนี้ อีกทั้งยังต้องปกป้องเย่เลี่ยนให้ดี สำหรับหลิงม่อเรื่องนี้ก็สร้างความกดดันให้มากทีเดียว นอกจากนี้ จากการเปิดเผยข้อมูลของเจ้าร่างยักษ์เมื่อกี้ ก็ทำให้หลิงม่อรู้สึกหวาดกลัวฝูงซอมบี้พวกนี้มากขึ้น…

ไม่นึกว่าพวกมันจะรู้จักใช้ประโยชน์เขา…อีกทั้งยังเป็นการร่วมมืออีก…ถึงแม้การเจรจานี้ครั้งนี้ฟังแล้วจะไม่มีความจริงใจเอาเสียเลย แต่อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าพวกมันมีความคิดที่จะทำข้อตกลงร่วมกับมนุษย์ ไม่ใช่การใช้วิธีสกปรกอย่างการใช้กำลัง…

ตรงจุดนี้ เหมือนกับซอมบี้ร่างแม่ตัวที่เจอในโกดังอาหารครั้งก่อน แต่เจ้าตัวนั้นเป็นเพียงซอมบี้พลังจิต อีกทั้งยังเล็งเป้าหมายไปที่มนุษย์กลุ่มพิเศษ และจับจุดอ่อนทางความคิดของพวกเขาได้ทั้งหมด แต่คนที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเมื่อครู่ กลับเป็นแค่ซอมบี้เจ้าเมืองตัวหนึ่งเท่านั้น…

นั่นหมายความว่า เบื้องหลังของพวกมันยังมีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอย่างที่คาดไว้จริงๆ…

ใช่ตัวที่หลบซ่อนอยู่ในป่าหรือเปล่า?

ถ้าใช่ล่ะก็ ทำไมมันถึงยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีก?

นี่เป็นเหตุผลที่หลิงม่อรีบร้อนหาสถานที่รวมตัว…มีเพียงรวมตัวกันครบทุกคน และมีสถานที่หลบซ่อน เขาถึงจะสบายใจได้บ้าง ความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนในตอนนี้ช่างแย่มากจริงๆ…

‘ในเมื่อจะสู้ ก็ต้องรีบจัดการให้จบโดยเร็ว…’

หลิงม่อหายใจเข้าเฮือกใหญ่…หลังจากที่เจ้านี่ปรากฏตัว เขาก็ไม่เคยปล่อยหนวดสัมผัสออกไปสักครั้ง…

แต่ใต้เท้าของเขา กลับมีพลังจิตจำนวนมหาศาลขุมหนึ่งกำลังก่อตัว…

“กรร!”

ซอมบี้เจ้าเมืองคำรามโมโห กางแขนทั้งสองข้างออกแล้วพุ่งเข้ามาอย่างดุดัน

ท่าทางของมันดูเหมือนเงอะงะ แต่ความเร็วกลับเร็วจนน่าเหลือเชื่อ

หลิงม่อเห็นแค่มันถีบสองขา เสี้ยววินาทีถัดมาก็ไม่เห็นเงาของมันแล้ว…

เร็วมาก!

แต่หลิงม่อเตรียมความพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว แทบจะเป็นเสี้ยววินาทีเดียวกับที่ซอมบี้เจ้าเมืองหายตัว หนวดสัมผัสจากใต้เท้าเขาก็มุดออกมา

หนวดสัมผัสพวกนี้ยันบนพื้น จากนั้นก็โยนหลิงม่อออกไป

“อ๊ากกก!”

ซอมบี้เจ้าเมืองเฉียดผ่านร่างของหลิงม่อไป ไม่คิดว่าตัวเองจะจับได้อากาศที่ว่างเปล่า มันคำรามด้วยความเดือดดาล เหวี่ยงชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่อยู่ในมือทิ้งลงพื้นอย่างรุนแรง

เมื่อถึงพื้นหลิงม่อก็เหลือบมองข้างเอวด้วยอาการหวาดผวาแวบหนึ่ง…ในสถานการณ์ที่เขามีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วถึงขนาดนี้แล้ว กลับยังถูกเจ้านี่แตะได้อีก…

อีกอย่างมันตั้งใจจะควักไตกันชัดๆ!

“แม่งเอ้ย ไหนบอกจะจับเป็นไม่ใช่หรือไงวะ!”

“มนุษย์เสียไตหนึ่งข้างไม่ตายสักหน่อย! จะว่าไปพวกแกเองก็ขายตายแลกเงินเพื่อซื้อมือถือไม่ใช่หรือไง!” ซอมบี้เจ้าเมืองตอบกลับด้วยอารมณ์คุกรุ่นเช่นกัน

“ไปให้พ้น! ฉันอยากให้มันงอกออกมาอีกอันด้วยซ้ำ! ตอนนี้มีไม่พอใช้แล้ว!”

หลิงม่อลุกขึ้นห้อวิ่ง…เป้าหมายของเขากลับไม่ใช่การจัดการเจ้ายักษ์นี่…

สิ่งสำคัญที่ต้องจัดการ ก็คือการยึดครองโกดังอาหาร!

พวกซย่าน่าต่างพุ่งออกมากันแล้ว!

แต่ว่ายังมีซอมบี้จำนวนมากกั้นกลางระหว่างพวกเขา…เพราะระยะทางของพวกเขาทั้งสองกลุ่มย่นเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ จำนวนซอมบี้ที่ต้องเผชิญจึงมีมากขึ้นตามไปด้วย ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่เจ้ายักษ์ตัวนี้เลย แค่ซอมบี้กลายพันธุ์ตัวใดตัวหนึ่งก็สามารถทำให้สมาชิกในทีมพวกเขาได้รับบาดเจ็บและตายในสถานการณ์อลหม่านนี้ได้แล้ว

“อ๊าก! แกบังอาจวิ่งหนี! ไอ้มนุษย์ชั่วช้า! ทิ้งไตของแกไว้ที่นี่ซะ!” ซอมบี้เจ้าเมืองถือว่ามีฝีไม้ลายมือในการออกคำสั่ง แต่พอถึงเวลาตัวเองออกโรง กลับหลงกลอุบายของหลิงม่อ เรื่องนี้ทำให้มันเดือดดาลจนเส้นเลือดแทบจะระเบิด ความเร็วที่ไล่ตามไปก็สูงขึ้นมากในชั่วพริบตา

ตูม!

ได้ยินเสียงดังสนั่นทางด้านหลัง หลิงม่อเอี้ยวตัวเหลือบมองด้วยหางตา พลันรู้สึกหนังศีรษะตึงชาทันที

นี่มันเครื่องยิงจรวดชัดๆ!

ทว่าระหว่างที่วิ่งหนีเขาก็ไม่ได้วิ่งเพียงอย่างเดียว…หนวดสัมผัสแต่ละเส้นตั้งตรงกั้นขวางอยู่ตรงกลาง รอให้เขาพุ่งเข้ามา…

“พลั่ก!”

ซอมบี้เจ้าเมืองชนเข้ากับหนวดสัมผัสเส้นหนึ่ง พลันมีประกายไฟพุ่งออกมาบริเวณหน้าอก

มันหยุดเท้าทันที แล้วแตะรอยเลือดที่ปรากฏบนหน้าอก พูดขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “ฉันตัดสินใจแล้ว ไตของแกฉันจะควักออกมาให้หมด!”

“กล้ามเนื้อหน้าอกอะไรเนี่ย!” หลิงม่อตกตะลึงตาค้าง รีบร้อนเพิ่มความเร็วของฝีเท้าทันที…

……………………………..………….