

เมื่อเสด็จอาเก้ารีบไปที่จวนเฟิ่ง เขาไม่เห็นเฟิ่งชิงเฉินเพราะเฟิ่งชิงเฉินถูกประกาศในวังและผู้คุมความลับไม่ทราบเหตุผล มีเพียงขันทีตัวน้อยที่จักรพรรดิส่งมากระซิบกับเฟิ่งชิงเฉินหลังจากพูดไม่กี่คำ เฟิ่งชิงเฉินรีบเข้าไปในวังพร้อมกับกล่องยาในมือ

เสด็จอาเก้ายืนอยู่นอกบ้านของเฟิ่งชิงเฉินครู่หนึ่งจากนั้นก็หายไปในตอนกลางคืนอีกครั้ง

เมื่อพูดถึงมันเป็นเรื่องบังเอิญที่เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งกลับมาที่จวนเฟิ่งในวันนี้และลูกชายของสนมเอกเซี่ยไม่ค่อยสบายเพราะซิงจือมีอาการป่วยที่ซ่อนอยู่จักรพรรดิไม่ต้องการเปิดเผย มีเพียงหนึ่ง หมอใบ้ในวันธรรมดาให้ซิงจือ ไปพบแพทย์อย่างเงียบ ๆ

ทักษะทางการแพทย์ของหมอใบ้นั้นธรรมดามาก ซิงจือป่วยมาสองสามวันแล้วและยังไม่หาย ต้องรู้ว่าซิงจือประสบอาชญากรรมเมื่อเขาเกิด เขาอ่อนแอมาก เขาต้องดูแลเขาอย่างดีในวันธรรมดา ถ้าเด็กเล็กป่วยไม่กี่วันก็จะตายจริงๆ

นางสนมเอกเซี่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามหาเฟิ่งชิงเฉิน ซิงจือป่วยมาหลายวันและไม่ฟื้นตัว หมอใบ้สั่งยา แต่เด็กเล็ก ๆ นั้นไม่สามารถให้ยาได้เลย

นางสนมเอกเซี่ยสั่งให้คนวางยาบนหัวนมของพี่เลี้ยง แต่ซิงจือปฏิเสธที่จะแตะต้องจากนั้นจึงขอให้พี่เลี้ยงดื่มยาเองเพื่อที่จะสามารถป้อนเข้าสู่ร่างกายของซิงจือผ่านนม แต่ยาไม่ได้ทำงานเร็วมาก

อาการของซิงจือร้ายแรงขึ้นเรื่อย ๆ และนางสนมเอกเซี่ยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้จักรพรรดิปล่อยให้จักรพรรดิเลือกเฟิ่งชิงเฉินเข้าวัง

หากไม่ได้รับการเตือนจากนางสนมเอกเซี่ยของจักรพรรดิ จักรพรรดิคงเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนน้อยกว่าหนึ่งคนที่ทำให้เขาเงียบในวันนั้น และดวงตาของจักรพรรดิก็มืดมัว บ่งบอกถึงเจตนาฆ่า

แสงเทียนบดบังสายตาของจักรพรรดิ และนางสนมเอกเซี่ยไม่เห็นอะไรเลย นางกังวลแต่เรื่องลูกชายของนาง ไม่อย่างนั้นนางคงไม่มาอ้อนวอนจักรพรรดิระหว่างถูกคุมขัง

จักรพรรดิเห็นด้วยหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง และสั่งให้เฟิ่งชิงเฉินเข้าวังในชั่วข้ามคืน และขันทีน้อยที่ส่งคำสั่งก็เตือนเฟิ่งชิงเฉินให้นำกล่องยาเฟิ่งชิงเฉินมาด้วย

หลังจากมาถึงวัง เฟิ่งชิงเฉินถูกพาตรงไปที่โถงจ้าวหยาน โถงจ้าวหยานไม่มีความงดงามเหมือนในอดีตอีกต่อไป และมีความรู้สึกหดหู่อยู่ทุกที่

นี่คือการเปรียบเทียบระหว่างนางสนมฉวนนางสนมที่โปรดปรานและนางสนมที่ถูกทอดทิ้ง ในวังหลัง ความโปรดปรานของผู้หญิงมาจากฮ่องเต้โดยที่ฮ่องเต้ไม่สนใจไม่ว่าสถานะของนางจะสูงส่งเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์

เฟิ่งชิงเฉินแอบถอนหายใจโดยไม่คิดมาก รีบเข้าไปในห้องด้านใน

เมื่อนางสนมเอกเซี่ยของจักรพรรดิเห็นเฟิ่งชิงเฉินก็เหมือนกับว่านางเห็นผู้ช่วยชีวิต “ชิงเฉินเจ้าอยู่ที่นี่ มาเร็ว ดูลูกชายข้า เขามีไข้ต่ำ ๆ ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และเขาก็พ่นนมออกมาเรื่อยๆ”

“แม่นาง ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูให้” เฟิ่งชิงเฉินถอยหลังหนึ่งก้าว เดินไปรอบ ๆ นางสนมเอกเซี่ยและเดินไปที่ด้านข้างของซิงจือ

ซิงจือนอนอยู่ในเปลเหมือนลูกแมว ร้องไห้ ฮือ.. ฮือ.. เสียงของเขาอ่อนแอเกินไป และริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยเสี่ยวชิง ซึ่งคล้ายกับตอนที่เขาเพิ่งเกิด

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสร้งทำเป็นชอบธรรมและดุว่า เจ้าดูแลซิงจือได้อย่างไร แต่วางกล่องยาและวางช้อนส้อมทีละชิ้น

มีหลายสิ่งหลายอย่างในกล่อง มียาเพียงไม่กี่ตัวที่เด็กสามารถใช้ได้ภายใต้พระจันทร์เต็มดวง เฟิ่งชิงเฉินได้นำมาให้ทั้งหมด

เฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงแพทย์ธรรมดา ดังนั้นนางจึงไม่สามารถกำจัดโรคได้ด้วยเวทมนตร์ หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินเทยาลงบนซิงจือแล้ว ซิงจือก็ผล็อยหลับไปอย่างเชื่อฟัง เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับใหลของซิงจือ นางสนมเอกเซี่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาซิงจือร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้มากจนนางเจ็บปวด

“ฝ่าบาท ป้อนยาซิงจือทุก ๆ สามชั่วโมงเหมือนที่ข้าเพิ่งทำไป อย่าวางยาที่หัวนม มันจะทำให้ซิงจือกลัวที่จะดื่มนม” เด็กน้อยเช่นนี้ ความต้านทานอ่อนแอโดยเนื้อแท้ มันแย่ ถ้าจ้ากินไม่พอ โรคนี้จะคร่าชีวิตเด็ก และอัตราการเสียชีวิตของเด็กก็สูงมากในทุกวันนี้

การเป็นแม่และเลี้ยงลูกด้วยตัวเองเป็นงานหนักที่พระสนมซีไม่เคยประสบมาก่อน

“ฝ่าบาท ท่านมีความสุภาพ นี่คือสิ่งที่ชิงเฉินควรทำ ถ้าไม่มีอะไรอื่น ข้าอยากจะขอให้ฝ่าบาทจัดห้องให้ชิงเฉิน ชิงเฉินเกรงว่าอาการของซิงจือจะกลับมาอีก ดังนั้นเขาจึงอยู่ที่นี่ คืนนี้เพื่อปกป้องซิงจือ ถ้ามีมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ”

อันที่จริงตอนนี้มันดึกมากแล้ว จวนเฟิ่งไม่ได้อยู่ใกล้กับพระราชวัง เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการวิ่งไปมา ซิงจือมีลักษณะเช่นนี้ และพรุ่งนี้เขาต้องกินยา

เฟิ่งชิงเฉินเต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ แน่นอนว่านางสนมเซี่ยไม่ปรารถนา ดังนั้นนางจึงรีบสั่งให้สาวใช้ทำความสะอาดให้กับเฟิ่งชิงเฉินและส่งคนไปรายงานจักรพรรดิ

ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นแพทย์หญิงที่มีความสามารถเข้ามาในวังด้านซ้าย แม้ว่ามันจะผิดกฎ แต่ก็สมเหตุสมผล นอกจากนี้จักรพรรดิไม่ต้องการให้ซิงจือตายเช่นนี้

สาเหตุที่ฮ่องเต้โกรธก่อนหน้านี้ก็คือจักรพรรดิมีความหวังมากเกินไปสำหรับลูกในครรภ์ของนางสนมเอกเซี่ย ทันทีที่ซิงจือเกิดก็เป็นอย่างนั้น ความหวังของจักรพรรดิล้มเหลวดังนั้นจึงเป็นที่ยอมรับไม่ได้โดยธรรมชาติ ตอนนี้.. .

ใจเย็น ๆ เขาสามารถฆ่าเด็กได้จริงๆ และต

หลิงตัวใหญ่ก็ไม่สามารถเลี้ยงลูกได้

เฟิ่งชิงเฉินอาศัยอยู่ในวังซึ่งทำให้เสด็จอาเก้าต้องทนทุกข์ทรมานทำให้เขาพลาดเวลาที่ดีที่สุดในการอธิบาย

เสด็จอาเก้าไม่พบใครเลยในจวนเฟิ่งและรู้สึกผิดหวังมาก แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาต้องทำต่อไป เขาก็มีกำลังใจขึ้นและไปที่ห้องลับของจวนซูเพื่ออธิบายกับซูเหวินชิงเกี่ยวกับการจัดการกับลัทธิปีศาจ

“เจ้ารู้ไหมว่าลัทธิปีศาจอยู่ที่ไหน” ก่อนหน้านี้ เสด็จอาเก้าขอให้องครักษ์ของเจ๋อเจ๋อส่งจดหมายกลับไปยังลัทธิปีศาจและส่งคนติดตามผู้ส่งอย่างลับๆ เพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าลัทธิปีศาจอยู่ที่ไหน

หลายปีมานี้ เหตุผลที่ลัทธิปีศาจดำรงอยู่และเติบโตอย่างต่อเนื่องเป็นเพราะลัทธิปีศาจตั้งอยู่ในสถานที่ลับและคนนอกไม่สามารถรู้ได้ว่าลัทธิปีศาจตั้งอยู่ที่ไหน พวกเขารู้เพียงว่ามันอยู่ในอาณาเขตของทิศทางปักกิ่ง

“ข้ารู้แล้ว แต่คนข้างในเข้าไปไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะมีขบวนมาขวางไว้” ซูเหวินชิงรีบแสดงแผนที่ที่ผู้ใต้บังคับบัญชาส่งมาให้ แต่ไม่กี่จังหวะ เขาก็ระบุตำแหน่งที่ตั้งของป้อมลัทธิปีศาจได้อย่างชัดเจน

“ปรากฎว่ามันอยู่ที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่มีใครสามารถค้นพบมันได้หลายปี ใครจะคิดว่าจะมีคนอาศัยอยู่หลังหน้าผานั้น” เสด็จอาเก้าสามารถวาดแผนที่ของทวีปจิ่วโจวกับเขา หลับตาและเขาสามารถเข้าใจได้ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว ที่ตั้งของลัทธิปีศาจ เราก็รู้ถึงสิ่งกีดขวางตามธรรมชาติที่อยู่ด้านหน้าของลัทธิปีศาจ

“ที่นี่ไม่ง่ายที่จะต่อสู้” ดวงตาของซูเหวินชิงแสดงความกังวล

ลัทธิปีศาจไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา แต่แผนที่จิ่วโจวอยู่ในลัทธิปีศาจ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องจัดการกับลัทธิปีศาจ แต่มันจะแย่เกินไปสำหรับพวกเขาที่จะสูญเสียกองกำลังเพื่อต่อสู้กับลัทธิปีศาจ

ผู้คนที่อยู่ในมือของพวกเขาถูกใช้เพื่อต่อสู้เพื่อโลก ไม่ใช่ต่อสู้กับผู้คนจากแม่น้ำและทะเลสาบ

“เราไม่ต้องการให้เราต่อสู้ เราไม่สนใจว่ามันจะยากหรือไม่” เสด็จอาเก้าพูดอย่างไร้ยางอาย “มอบแผนที่นี้ให้เซวียนเส้าฉี เขาจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร”

เซวียนเส้าฉีต้องการโอกาส และเขาต้องการความช่วยเหลือจากเซวียนเส้าฉี

แม้ว่าเซวียนเส้าฉีจะเป็นที่รู้จักในเจียงหู แต่ความอาวุโสของเขายังต่ำเกินไป ต่อหน้าผู้นำนิกายหลายคน เขาต้องเรียกตัวเองว่าเป็นผู้น้อย เมื่อก่อนไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้เขาเป็นเจ้านายของวังเสวียนเซียวเห็นเขาเป็นผู้เยาว์ สิ่งนี้จะทำให้สถานะของเซวียนเส้าฉีอับอาย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าเซวียนเส้าฉีไร้ความสามารถ ตรงกันข้าม ขามีความสามารถมากเกินไป ไม่มีใครเหมือนเซวียนเสส้าฉีที่กลายเป็นผู้นำของวังและฝ่ายเดียวตั้งแต่อายุยังน้อยเหมือนเซวียนเส้าฉี

ไม่ต้องพูดถึงคนรุ่นหลังแม้แต่คนรุ่นเก่าก็ยังอิจฉาเซวียนเส้าฉี เมื่อพวกเขาอายุเท่ากันกับเซวียนเส้าฉี พวกเขายังอยู่ในนิกายและพวกเขาจะขึ้นสู่บัลลังก์ได้ก็ต่อเมื่อพวกเขามีอำนาจ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนแก่เหล่านั้นจะไม่เห็นด้วยกับเซวียนเส้าฉี และทำให้เรื่องยุ่งยาก ใครกันที่ทำให้เซวียนเส้าฉีมีทุกอย่างจนน่าอิจฉา…