

เฟิ่งชิงเฉินรู้อยู่เสมอว่าซุนซือสิงนั้นน่าเบื่อเล็กน้อย ยกเว้นด้านการแพทย์ เขาช้ามากในเรื่องอื่นๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าซุนซือสิงจะช้าขนาดนี้ หลังจากถามคำถามและคำตอบทั้งหมด เฟิ่งชิงเฉินแทบไม่อาเจียนเป็นเลือด

ในตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินกังวลว่าซุนซือสิงจะคิดมาก ดังนั้นนางจึงหันไปถามเขาเกี่ยวกับความประทับใจของเขาที่มีต่อฉู่ฉางฮว๋าแต่เด็กไม่เข้าใจ

เฟิ่งชิงเฉินถามคำถามโดยตรง และเด็กก็โง่ยิ่งกว่าเดิม ถามนางอย่างว่างเปล่า “ต้าซิ่วแห่งเมืองฉู่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า? -hkไม่รู้จักเจ้า”

ในสายตาของซุนซือสิง ฉู่ฉางฮว๋าเป็นเพียงสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย และซุนซือสิงไม่เข้าใจสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินถามเขาเกี่ยวกับความประทับใจที่มีต่อฉู่ฉางฮว๋า

สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยควรมีความประทับใจอะไรบ้าง?

เฮ้ออ… เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจเฮือกใหญ่ มีเด็กคนหนึ่งในครอบครัวที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสะพานอารมณ์ มันเจ็บปวดจนทนไม่ได้จริงๆ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะโกรธมากจนแทบอาเจียนเป็นเลือด แต่เขาก็เข้าใจว่าซุนซือสิงไม่มีแผนสำหรับฉู่ฉางฮว๋า

วิธีที่ดีที่สุดในการระงับข่าวลือคือการมีข่าวลือที่ใหญ่โตและระเบิดมากขึ้น ฉู่ฉางฮว๋าเองเป็นบุคคลเฉพาะ และเฟิ่งชิงเฉินใช้มันโดยไม่มีความรู้สึกผิด

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินดูแลกิจการของซุนซือสิงแล้วก็ถึงคราวที่ซุนซือสิงจะดูแลนาง เมื่อเห็นว่าท่าทางของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เลว ซุนซือสิงจึงถามอย่างไม่แน่ใจ “อาจารย์ เจ้ากับเสด็จอาเก้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ก็ดี มีอะไรหรือ” เฟิ่งชิงเฉินมีความสุข นางไม่ได้คาดหวังว่าลูกศิษย์ของนางจะสนใจเรื่องซุบซิบนอกจากทักษะทางการแพทย์

“ไม่เป็นไร” ซุนซือสิงตบอกของเขาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ข้าคิดว่าท่านอาจารย์คงจะโกรธ”

ข่าวลือทำให้เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ได้อย่างมาก และเสด็จอาเก้าก็เงียบตลอดเวลาและไม่พูดแทนเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้ทุกคนในเมืองหลวงคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้ง

อันที่จริง บรรดาผู้สูงศักดิ์ในเมืองจักรวรรดิกล่าวว่าไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินที่ล่อลวง เสด็จอาเก้าได้แต่เยาะเย้ยเฟิ่งชิงเฉินที่ถูกเสด็จอาเก้าทอดทิ้ง ท้ายที่สุดแล้วความสามารถในการเกลี้ยกล่อมเสด็จอาเก้าเป็นความฝันของสตรีผู้สูงศักดิ์นับไม่ถ้วนในเมืองจักรพรรดิ

“อาจารย์โกรธ แต่ไม่ได้โกรธเสด็จอาเก้าหรอก โกรธตัวเอง” เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจ ดวงตาแสดงความเหนื่อยล้า “ซือสิง อาจารย์ไม่ได้โกรธใคร โกรธตัวเองที่ทำตัวไม่ดี โกรธตัวเองที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ซึ่งดึงดูดความอับอายในวันนี้ โกรธตัวเองที่ไม่รู้ถึงความรุนแรง และทำร้าย * ผู้อื่น”

“ท่านอาจารย์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน ท่านไร้เดียงสา” ซุนซือสิงรีบปลอบโยน “ท่านก็เหมือนเสด็จอาเก้า มันไม่ใช่ความผิดของท่าน”

“แต่เพราะความชอบนี้มันไม่ควรทำลายชื่อเสียงของครอบครัวพ่อแม่ของข้า” หลังจากเหตุการณ์นี้เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจด้วยว่าบางสิ่งไม่ได้ถูกมองข้ามและผู้คนรอบตัวนางไม่สามารถเสียสละเพราะความไร้เดียงสาของพวกเขาเอง

สมมติว่าซุนซือสิงมีอาจารย์ที่มีศีลธรรมไม่ดี ซึ่งจะเป็นรอยด่างอย่างมากในอาชีพแพทย์ของเขา

“อาจารย์ ท่านกำลังจะยอมแพ้เสด็จอาเก้าใช่หรือไม่” ขาของซุนซือสิงโค้งมน มือของเขากำแน่น และเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ราวกับว่าเขาได้ยินอะไรบางอย่างที่รุนแรง

เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ไม่แน่นอน ทำไมเจ้าถึงมีความคิดเช่นนี้ซือสิง”

เจ้าทำงานหนักมาก และมันยากที่จะมาถึงจุดที่นางเป็นอยู่ทุกวันนี้ นางจะยอมแพ้เพราะความลำบากเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร หากเฟิ่งชิงเฉินถูกข่าวลือล้มตาย นางคงตายไปนานแล้ว

“อืม… ดี ดี ดี ข้าเป็นห่วงจริงๆ ว่าเจ้า ท่านอาจารย์ จะยอมแพ้เพราะทนแรงกดดันของโลกไม่ไหว” ซุนซือสิงกำลังฝึกฝนวิชาแพทย์อยู่ข้างนอกในช่วงเวลานี้ ดังนั้นเขาจึงได้ยินข่าวลือมาบ้างไม่มากก็น้อย ไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าเขาจะได้ยิน แต่เขาก็อยากฆ่าใครสักคน

ทำไมคนเหล่านี้ถึงพูดเช่นนั้นเกี่ยวกับเจ้านายของเขา?

“อาจารย์ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น” เฟิ่งชิงเฉินยิ้ม

ไม่ว่านางจะเจออะไร นางจะไม่มีวันยอมแพ้ เว้นแต่คนคนนั้นจะยอมแพ้เสียก่อน

“นั่นดี แต่นายน้อย ดีกว่าที่นายจะออกไปข้างนอกเร็วๆ นี้ เพื่อไม่ให้ยุ่งกับคนพวกนั้น” ซุนซือสิงนึกถึงฉากที่นายน้อยกลุ่มหนึ่งรุมล้อมเขาเพื่อถามคำถามในทุกวันนี้ และเขาก็รู้สึกรำคาญ

“ซือสิงมันไม่สำคัญหรอกว่ามันจะง่ายแค่ไหน การปิดตาของเจ้าไม่ได้หมายความว่ามันจะมืด อาจารย์ไม่เคยหลอกตัวเองหรือคนอื่น ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ อาจารย์จะจัดการมันอย่างดี” หลังจากยืนยันว่าซือสิงไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับฉู่ฉางฮว๋าแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็สามารถดำเนินการตามแผนของนางได้โดยไม่ต้องละอายใจ

แมลงวันไม่จ้องไข่ที่ไร้ตะเข็บ และมันง่ายสำหรับมันที่จะสร้างเรื่องใหม่ๆ ขึ้นมา

เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเฟิ่งชิงเฉิน ซุนซือสิงก็พยักหน้าเมื่อเขานึกถึงพลังของเฟิ่งชิงเฉินและอาจารย์และลูกศิษย์ก็กลับไปที่จวนเฟิ่งอย่างมีความสุข โดยธรรมชาติมีความตื่นเต้นมากมายในจวนเฟิ่งแม้แต่เจ๋อเจ๋อก็ออกมา

แม้ว่าทงจื๊อและทงเหยาจะระแวดระวังเจ๋อเจ๋อ แต่ผู้หญิงเกิดมาพร้อมกับสิ่งที่ไม่น่ารัก เจ๋อเจ๋อแค่ยิ้มเขินๆ ให้พวกเขาสองครั้งและผู้หญิงสองคนก็หันหน้าเข้าหากันทันที โดยลืมไปว่าเจ๋อเจ๋อเคยทำมาก่อน และมีความสุขที่ได้สร้างเสื้อผ้าใหม่เจ๋อเจ๋อสองชุดสีแดงสด…

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเห็น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปทันที ชี้ไปที่เสื้อผ้าของเจ๋อเจ๋อเขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใครเป็นคนสร้างเสื้อผ้าใหม่ให้เขา”

“ทาส มันคือทาส” ทงจื๊อและทงเหยาตอบอย่างกระวนกระวาย โดยไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรผิด

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วและพูดกับแม่บ้านว่า “ถอดเสื้อผ้าของเขาออก และเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้สวมชุดสีแดงในอนาคต และเปลี่ยนให้เขาเป็นชุดสีขาว ข้าจำได้ว่าจักรพรรดิให้รางวัลผ้าแพรหิมะชุดที่แล้ว ดังนั้นข้าจึงใช้พวกนั้นทำเสื้อผ้าให้เขา”

“ไม่” เจ๋อเจ๋อสาบานว่าจะปกป้องเสื้อผ้าของเขาจนตาย จ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความโกรธ

เขาชอบสีแดงสีเหมือนเลือดจึงไม่อยากใส่สีขาวเหมือนใส่กตัญญู

“ในบ้านของข้า ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าปฏิเสธ” เฟิ่งชิงเฉินเย็นชา ออร่าของเขาจะไม่อ่อนแอไปกว่าเสด็จอาเก้ามากนัก เจ๋อเจ๋อกลัวเสด็จอาเก้าสะดุ้งโดยสัญชาตญาณและจากนั้นก็แข็งกร้าวอีกครั้ง น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินดื้อรั้นอย่างมากในการทำสิ่งต่าง ๆ และนางจะไม่ยอมให้คนอื่นขัดขวางสิ่งที่เธอบอกว่านางกำลังจะทำ

“ทำไมเจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้น ถอดเสื้อผ้าของนายน้อยเจ๋อเจ๋อ มิฉะนั้นเขาจะถอดทั้งหมด” เสด็จอาเก้าจะกังวลเกี่ยวกับความอับอายของเด็กอายุหกขวบ แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ยอม

ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กอายุหกขวบมักไม่สวมเสื้อผ้าในฤดูร้อน เพราะ…มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนทุกวันไม่มากนัก

“ไม่ ไม่ ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะให้พ่อข้าฆ่าเจ้าแล้วฉีกศพเจ้าเป็นชิ้นๆ” เจ๋อเจ๋อขู่ด้วยดวงตาสีแดง

“สับเป็นชิ้นๆ?เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันและเจ้าไม่เชื่อฟัง ดูเหมือนว่าคนในบ้านของข้าจะใจดีกับเจ้ามากเกินไป ดังนั้นข้าจึงต้องส่งเจ้าไปที่จวนขององค์ชายเก้า” เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจคำขู่ของเจ๋อเจ๋อ และปล่อยให้คนรับใช้หนาทำไป

“ฮึ่ม… ข้าจะไม่กลัวเจ้า” เจ๋อเจ๋อตอบอย่างดื้อรั้น “เจ้าไม่มีทางส่งข้ากลับไปที่จวนขององค์ชายเก้า เสด็จอาเก้าไม่ต้องการเจ้าอีกต่อไป เจ้าเป็นเพียงสตรีที่ไม่มีใครต้องการ”

จากการทำความเข้าใจไม่กี่วันนี้ เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินตกลงกับเสด็จอาเก้าแล้ว เฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันโยนเขากลับไปที่จวนขององค์ชายเก้า และตราบใดที่เขาไม่กลับไปที่จวนขององค์ชายเก้า เขาก็จะไม่เป็นไร

“เสด็จอาเก้าไม่ต้องการข้าอีกต่อไป เจ้าฟังใคร?” เฟิ่งชิงเฉินมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่ไม่มีร่องรอยของรอยยิ้มในความไร้สาระ เขามองอย่างเย็นชาไปที่คนรับใช้ในห้อง ยกเว้นทงจื๊อและทงเหยา คนรับใช้คนอื่น ๆ ก้มหัวลงทีละคน ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉิน

ตอนนี้สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจ กลับกลายเป็นว่าคนเหล่านี้เห็นนนางกลับมาจากจวนขององค์ชายเก้า และพวกเขาไม่เห็นใครจากจวนขององค์ชายเก้า ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่านางหลุดออกมากับเสด็จอาเก้า และนางถูกเสด็จอาเก้าทอดทิ้ง…