ตอนที่ 203 ตาเฒ่าหลี่ที่เกือบจะได้เป็นปรมาจารย์ใหญ่ (1)

ฝ่ายบริการ

ฟางผิงทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ครู่หนึ่ง ตาเฒ่าหลี่เท้าคางยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “คลานเข้ามาสิ ฉันจะทำเป็นไม่เห็นเธอ”

ฟางผิงขำแห้ง “อาจารย์ครับ ครั้งก่อนผมจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ…”

“ถึงได้มาหลอกฉัน?”

“ไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมตระหนักได้ว่า…”

“ไม่ต้องแล้ว ว่ามาจะทำอะไร!”

“อาจารย์ ผมมีคะแนนแล้ว เมื่อกี้เพิ่งไปรับมาหนึ่งพันหนึ่งร้อยแปดสิบคะแนน!”

ฟางผิงอวดเบ่งอยู่บ้าง เขาได้คะแนนเยอะที่สุดเป็นประวัติการณ์

สิบเก้าวันนี้ นอกจากของเย็นนี้ คะแนนสิบแปดวันก่อนหน้านั้นต่างถูกฟางผิงเอาไปหมดแล้ว

“มีเงินแล้ว ได้สิ ว่ามาจะซื้ออะไร”

“ยาบำรุงเลือดและปราณขั้นสองหกสิบเม็ด”

ตาเฒ่าหลี่มองเขาอย่างแปลกใจ ถามว่า “มั่นใจว่าขั้นสอง?”

“ครับ”

ยาบำรุงเลือดและปราณขั้นสอง อันที่จริงเทียบกับยาบำรุงธรรมดา หากำไรจากส่วนต่างของค่าทรัพย์สินได้ไม่ต่างกันมาก บางทีอาจจะเยอะกว่าเล็กน้อย

แต่ขั้นสองจะขายยากกว่า

ทว่านั่นคือเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว พวกเฉินอวิ๋นซี ฟู่ชางติ่งต่างอยู่ขั้นสอง เวลาที่จำเป็นต้องใช้ยาบำรุงอย่างเร่งด่วน ย่อมขายได้สบายๆ

ก่อนหน้าที่ทุกคนเพิ่งจะอยู่ขั้นหนึ่ง ครั้งก่อนยาบำรุงเลือดและปราณธรรมดาที่ฟางผิงแลกเปลี่ยนไปเกือบจะขายไม่ออก นี่พิสูจน์ให้เห็นแล้ว ต้องตามยุคสมัย ตามความต้องการของลูกค้าให้ทัน

“ห้าสิบเก้าเม็ด”

ฟางผิงจนใจ ร้องทุกข์ว่า “อาจารย์ ครั้งนี้ผมไม่ได้ร้องขออะไรคุณเป็นพิเศษ ผมแลกตั้งหนึ่งพันคะแนน คุณให้ฟรีสักหนึ่งเม็ดคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอกมั้งครับ?”

ครั้งนี้เขายังไม่กล้าเล่นลิ้นหลอกตาเฒ่าต่อจริงๆ

ช่วงนี้เห็นว่าตาเฒ่าอารมณ์ไม่ดี ฟางผิงไม่กล้าแส่หาเรื่องเช่นกัน

แต่แลกตั้งหนึ่งพันคะแนน แค่ยาหนึ่งเม็ดยี่สิบคะแนนยังคิดเล็กคิดน้อย จะโหดร้ายเกินไปแล้ว

ตาเฒ่าหลี่แค่นเสียงในลำคอไม่พูดอะไรอีก ให้คนเอายาออกมาหกสิบเม็ด โยนให้ฟางผิงว่า “ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะหักขาเธอ! ทำหน้ายิ้มแย้มบอกปัด ฉันแก่แล้วเลยมาหาเรื่องสนุกอย่างนั้นสินะ แต่เธอบอกว่าจะมอบให้สมาชิกในสมาคม กลับเอาไปขายซะงั้น นี่มันผิดศีลธรรม! ประเด็นสำคัญอยู่ที่กล้าพูดโป้ปดออกมาต่อหน้าต่อตา!”

ตาเฒ่าหลี่นั้นโกรธอย่างเห็นได้ชัด ฟางผิงเอ่ยอย่างลำบากใจ “อาจารย์ ตอนนี้ผมขาดแคลนทรัพยากร รอผมมีเงินมีทอง คุณวางใจได้ จะตอบแทนแน่ๆ ฝีมือแข็งแกร่งขึ้น จะจ่ายให้เยอะกว่านี้”

“ไสหัวไปเถอะ”

ฟางผิงรีบออกมาทันที ครั้งก่อนเกือบล่วงเกินจนโดนตาเฒ่าเกลียดซะแล้ว

คนผู้นี้อย่างน้อยคงอยู่ขั้นห้าไม่ก็ขั้นหกสูงสุด ทั้งยังควบคุมทั้งฝ่ายบริการ ไม่ใช่แค่จุดแลกเปลี่ยนเพียงอย่างเดียว หากล่วงเกินเข้าจริงๆ ฟางผิงคงยุ่งแล้ว

—

แลกเปลี่ยนยาบำรุงเสร็จแล้ว คะแนนเพิ่มค่าทรัพย์สินให้ฟางผิงยี่สิบสามล้านแปดแสน

เขาได้ส่วนต่างจากการแลกเปลี่ยนยาบำรุงมาอีกหกล้านสองแสน รวมเป็นสามสิบล้านพอดี

ค่าทรัพย์สินของฟางผิงมีการพุ่งพรวดขึ้นอีกครั้ง

ทรัพย์สิน : 49 ล้าน

ปราณ : 600 แคล (639 แคล)

จิตใจ : 440 เฮิรตซ์ (459 เฮิรตซ์)

หลอมกระดูก : 132 ชิ้น (90%) , 74 ชิ้น (30%)

“จนถึงตอนนี้หลอมกระดูกได้แค่หกชิ้น เฉลี่ยแล้วกระดูกหนึ่งชิ้น สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินประมาณเก้าแสน ทั้งตอนนี้หลอมกระดูกหนึ่งชิ้นขีดจำกัดปราณจะเพิ่มขึ้นเกือบสิบแคล”

“กระดูกแกนกลางยังมีอีกสี่สิบห้าชิ้น…”

ฟางผิงคำนวณอยู่พักหนึ่ง กระดูกซี่โครงยังเหลืออีกสิบเก้าชิ้น ใช้ระบบหลอมกระดูกต้องเสียค่าทรัพย์สินสามสิบสี่ล้านสองแสน

“หลอมกระดูกซี่โครงแล้ว ฉันก็จะเข้าสู่ขั้นสามตอนกลาง จากนั้นจะเริ่มหลอมกระดูกสันหลัง ตอนนี้ค่าทรัพย์สินเพียงพอแล้ว”

“ส่วนเงินสด ช่วงนี้ไม่ได้ใช้มาโดยตลอด ยังคงเหลือสิบสี่ล้านหกแสน ขายยาบำรุงพวกนี้ไป น่าจะได้เกือบห้าสิบล้าน”

“ลองดูแล้วกัน ซื้อยาบำรุงมาช่วยเสริมอีกสักหน่อย จากนั้นก็พยายามแตะขั้นสามตอนกลางให้เร็วที่สุด”

—

นึกถึงเรื่องนี้ ฟางผิงก็ตรงดิ่งไปยังหอพักทันที

ตอนแรกคิดจะไปหาเฉินอวิ๋นซี พอมาคิดดู ไป๋รั่วซีเพิ่งได้รับบาดเจ็บหนักมา เธอได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วยเช่นกัน ไปหาตอนนี้ไม่เหมาะเท่าไหร่

ฟางผิงจึงตัดสินใจไม่ไปหาเฉินอวิ๋นซี มุ่งหน้าไปทางจ้าวเหล่ยแทน

จ้าวเหล่ยเป็นพวกมีเงินเหมือนกัน

—

“ขายให้ฉัน?”

จ้าวเหล่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปยังฟางผิง “นายไม่ฝึกวิชาหรือไง?”

“ฉันใช้ของขั้นสาม”

“งั้นนายแลกของขั้นสองมาทำไม?” จ้าวเหล่ยหมดคำจะพูด

“ขายไง พวกนายอยู่ขั้นสองกันนี่? ราคาตลาดตกเม็ดละเจ็ดแสน รวมเป็นสี่สิบสองล้าน ลดให้นายสิบเปอร์เซ็นต์เหลือสามสิบแปดล้านพอ”

จ้าวเหล่ยคร้านจะสนใจเขา อ่านหนังสือไปพลางเอ่ยไปพลาง “ซื้อไม่ไหว”

“พ่อนายอยู่ขั้นห้า นายซื้อยาบำรุงพวกนี้ไม่ไหว?”

“นายก็รู้ว่าพ่ออยู่ขั้นห้า ในเมื่อรู้แล้วทำไมฉันต้องซื้ออีกล่ะ? คะแนนของฉันพอใช้แล้ว ทั้งพ่อฉันยังสนับสนุนยาบำรุงให้ส่วนหนึ่ง ครอบครัวฉัน นอกจากฉันแล้วก็ไม่มีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองอีก ไม่ได้ใช้หรอก เข้าใจหรือยัง?”

ฟางผิงจนใจทันที เขาพูดถูกแล้ว

จ้าวเหล่ยมีคะแนนตัวเองให้แลก ทางบ้านก็สนับสนุนให้ส่วนหนึ่ง ไม่มีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองคนอื่นอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ยาขั้นสองจริงๆ

หากเป็นยาบำรุงธรรมดายังจะสามารถใช้ฝึกวิชาในวันทั่วไปได้

แต่ใช้ยาบำรุงขั้นสองเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ

“งั้นซื้อสักยี่สิบเม็ดไหม?”

จ้าวเหล่ยปวดหัวอยู่บ้าง “ราคาตลาดของยาขั้นสองนั้นสูงเกินจริง นายคิดว่าฉันโง่หรือไง ยี่สิบคะแนน ฉันใช้เงินหกแสนแลกเป็นยี่สิบคะแนน ตัวเองก็สามารถใช้เงินหกแสนซื้อได้แล้ว จะซื้อของนายที่แพงกว่าไปทำไม? ฟางผิง นายสมองตื้อไปแล้วหรือไง คิดว่าพวกเราคำนวณเลขแค่นี้ไม่เป็น? พวกยาบำรุงธรรมดาหรือขั้นหนึ่งยังพอว่า แต่นายเอาราคาตลาดของขั้นสองมาหลอกคน ไม่อายหรือไง?”

ฟางผิงได้สติทันที กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ฉันลืมไป”

เขาคิดแค่ว่าราคาตลาดของขั้นสองเจ็ดแสน ลดสิบเปอร์เซ็นต์ก็ต้องเป็นหกสิบสามล้าน ตอนนี้เพิ่งได้สติกลับมา ราคาตลาดของขั้นสองนั้นสูงเกินจริงไปอยู่บ้าง

ในมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ หากไม่มีคะแนน ใช้เงินหกแสนก็สามารถแลกได้หนึ่งเม็ดแล้ว

ในเมื่อเป็นแบบนี้ คนโง่ที่ไหนจะซื้อของแพงกว่ากัน

นี่ไม่เหมือนกับยาบำรุงธรรมดาและขั้นหนึ่ง

“นึกไม่ถึงว่าฉันจะลืม…”

ฟางผิงสีหน้าดูไม่ได้อยู่บ้าง ระบบคำนวณค่าทรัพย์สินจากยาขั้นสองให้เขาแค่ห้าแสน

นี่ไม่ได้หมายความว่า หากขายราคาต่ำกว่าห้าแสน ค่าทรัพย์สินของเขาคงไม่เพิ่มอีกแล้ว

หกแสนสูงกว่าห้าแสน คงไม่มีปัญหาสินะ?

“งั้น…ห้าแสนห้าหมื่น?”

“ห้าแสนฉันตกลง สูงกว่านั้นไม่เอา”

“ฝันไปเถอะ!”

ฟางผิงแค่นเสียง หมุนตัวออกมาทันที ไอ้เวรนี่นึกไม่ถึงว่าจะกดราคากันขนาดนี้

—

ช่วงบ่ายฟางผิงเร่ขายยาบำรุงไปทั่ว รวมถึงพวกนักศึกษาปีสูงเช่นกัน

ก่อนเขาจะสามารถขายออกไปในราคาเฉลี่ยเม็ดละห้าแสนสองหมื่นอย่างยากลำบาก ฟางผิงถอนหายใจไม่หยุด ครั้งนี้ค่าทรัพย์สินเพิ่มขึ้นแค่หนึ่งล้านสองแสนเท่านั้น

ส่วนเงินสด แค่สามสิบเอ็ดล้านสองแสน มูลค่าน้อยกว่าคะแนน

คะแนนหนึ่งพันหนึ่งร้อยแปดสิบคะแนน รวมกับยาบำรุงที่ตาเฒ่าหลี่ให้ฟรีมาเม็ดหนึ่งเป็นหนึ่งพันสองร้อยคะแนน ปกติต้องหาเงินได้กว่าสามสิบหกล้าน

“ขาดทุนสุดๆ!”

“ฉันสมองนิ่มไปแล้วหรือไง ทำไมถึงคิดแลกยาบำรุงขั้นสอง”

ฟางผิงรู้สึกเจ็บปวดกับความสะเพร่าของตัวเอง ในเวลาสั้นๆ ขาดทุนไปตั้งห้าล้าน ทั้งยังทำให้ค่าทรัพย์สินหายไปตั้งเยอะ

ถ้าแลกยาบำรุงธรรมดาสี่ร้อยเม็ด ยังไงมูลค่าก็คงไม่ต่ำกว่าสามสิบห้าล้าน

“เป็นครั้งแรกที่ขายขาดทุน ขาดทุนหนักจริงๆ!”

หายไปตั้งห้าล้าน ลดลงไปหลายเท่าตัว ทั้งค่าทรัพย์สินยังหายไปอีกห้าล้าน

สรุปแล้ว เงินล้านหายไปในชั่วพริบตา

นี่เกรงว่าจะเป็นการขาดทุนครั้งแรกนับตั้งแต่ฟางผิงทำการค้าขายมา

“ฉันนี่มันโง่จริงๆ!”

“ไม่น่าล่ะตอนแรกถึงรู้สึกแปลกๆ ช่วงนี้มีแต่เรื่องราบรื่นเลยมองข้ามไปซะได้”

“ต้องนั่งทบทวนสักหน่อยแล้ว”

“อีกอย่างนึกไม่ถึงว่าผู้ฝึกยุทธ์บางคนยังจะมีสมอง เป็นเรื่องไม่สมควรเลยจริงๆ”

——————