ตอนที่ 243 โจมตี (2)

ครู่ต่อมา มือธนูหญิงเหมือนจะนึกอะไรได้ จู่ๆ ก็สอดมือเข้าไปในเอว ควักอะไรบางอย่างในถุงผ้าออกมา ถ่มเลือดสดลงไปบนนั้น เลือดมีการเคลื่อนไหว…ชั่วพริบตานั้น อนุภาคพลังงานบริสุทธิ์ที่ฟางผิงรับรู้ได้ก็ขุ่นมัวขึ้นมาทันที

ฟางผิงตระหนักได้ถึงบางอย่างเช่นกัน กัดฟันว่า “ฉันจะฆ่าแก!”

ผู้หญิงคนนี้ใช้พลังจิตใจทำลายหินพลังงานฝึกวิชาให้แปดเปื้อน กลายเป็นหินพลังงานความบริสุทธิ์ต่ำ!

อีกฝ่ายรู้ดีว่าต้องตาย นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่คิดได้เป็นอย่างแรกคือการทำลายหินพลังงาน ไม่ให้ฟางผิงได้ไป

ฟางผิงที่มีโทสะฟันดาบออกไปอย่างรวดเร็ว

มือธนูหญิงแสยะยิ้ม ไม่คิดจะโต้กลับ แต่ทุบหัวใจของตัวเองอย่างอย่างแรงแทน เสียงราวกับกระจกแตกดังขึ้นมา มือธนูหญิงค่อยๆ ล้มลงไปกับพื้น

ในมือฟางผิงถือดาบยาว เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล ตอนนี้กลับชะงักท่วงท่าไว้…

อีกฝ่ายทำลายพลังงานหัวใจของตัวเอง!

มือธนูหญิงมีฝีมือต่อสู้ระยะประชิดไม่สูงมาก ตอนนี้ปราณใช้จนเกลี้ยง แทบจะหนีไม่พ้นแล้ว เวลานี้อีกฝ่ายจึงทำลายหินพลังงาน ทำลายหัวใจของตัวเอง ช่างสิ้นหวังอะไรขนาดนี้!

ฟางผิงมองช่วงเวลาใกล้ตายของอีกฝ่าย ใบหน้ายังคงปรากฏความเยาะเย้ยและดูแคลน จู่ๆ ก็มีความสับสนอยู่บ้าง

“นี่คือการต่อสู้อย่างนั้นเหรอ?”

ฟางผิงพึมพำเบาๆ แม้จะตาย นายก็อย่าได้ประโยชน์จากร่างกายของฉันสินะ

เหมือนช่วงศึกสงคราม ยามที่ทหารหมดหวัง จะทำลายอาวุธของตัวเอง เพื่อไม่ให้ศัตรูได้สินสงครามไป ถึงตัวเองจะตายก็ตาม

ฟางผิงไม่พูดมากอีก ทรุดลงนั่งกับพื้น หอบหายใจขึ้นมา

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่สามคนตายแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่ บาดแผลเต็มตัว…ประเด็นอยู่ที่อาจจะเสียโฉม

จมูกแผ่ความรู้สึกเจ็บปวดเป็นพักๆ “บางทีจมูกอาจจะโด่งขึ้นก็ได้…”

ฟางผิงพึมพำเบาๆ หยิบกระเป๋าเล็กๆ ออกมา กลืนยาคืนชีวิตไปหนึ่งเม็ด อวัยวะภายในได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ก่อนหน้านี้ฝืนมาตลอด ตอนนี้จำเป็นต้องกินแล้ว

ใช้ยาคืนชีวิตแล้ว ฟางผิงก็ดื่มน้ำยาฟื้นฟูตามไปทันที บาดแผลภายนอกก็ใช้พลาสเตอร์แปะสักหน่อย

ในกระเป๋าเหลือแค่ยาบำรุงที่ใช้รักษาไม่กี่เม็ดเท่านั้น

ครั้งนี้เขาไม่ได้พกยาบำรุงมาเยอะจนเกินไป พวกยาบำรุงเลือดและปราณไม่ได้พกมาสักเม็ด ยาคืนชีวิตหนึ่งเม็ดที่คิดจะใช้ช่วยชีวิตยามฉุกเฉิน นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะใช้หมดไปแล้ว

พักผ่อนอยู่พักหนึ่ง ก่อนฟางผิงจะหยัดกายขึ้น เดินไปหยุดอยู่ที่ผู้ฝึกยุทธ์ถือดาบ ค้นตัวอีกฝ่ายเล็กน้อย หยิบกระเป๋าผ้าและป้ายสถานะของเขามา เอาดาบในมืออีกฝ่ายมาเช่นกัน ก่อนจะเดินไปหาทางมือธนูหญิง เอาป้ายสถานะและข้าวของ รวมถึงคันธนูมาด้วย

—

ไม่กี่นาทีต่อมา

ฟางผิงรวบรวมรางวัลทั้งหมดที่ได้รับมา ครั้งนี้เขาสังหารผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่สามคน ขั้นสามอีกหนึ่งคน

ตอนนี้ในมือมีอาวุธที่ได้มาสองชิ้น ดาบยาวหนักยี่สิบกว่าจิน ทั้งเป็นโลหะผสมระดับ D เท่านั้น

คันธนูยังนับว่าทำได้ประณีตกว่า น่าเสียดายที่ด้ามธนูสร้างจากวัสดุไม้ แต่ยังคงแข็งแรง ไม่รู้ว่าเป็นไม้อะไร

ลูกธนูสิบสองดอก หัวธนูทำจากโลหะผสม ก้านธนูทำจากวัสดุไม้ ฟางผิงไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ ทั้งแยกไม่ออกว่าเป็นไม้ประเภทใด

“ทั้งหมดมีหินพลังงานพื้นฐานห้าก้อน น่าจะหนักประมาณหกสิบกรัม

หินพลังงานฝึกวิชา มีความบริสุทธิ์ที่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นไปอยู่สามก้อน น่าจะสิบกรัม นอกจากนี้ยังมีอาหารแห้งอีกไม่กี่ห่อ…”

ฟางผิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำจนชะมัด!

หินพื้นฐานและหินฝึกวิชารวมกันแล้ว ราคาประมาณสิบล้าน บางมีอาจจะเกินกว่านั้นหน่อย

ส่วนอาวุธ ขายดาบยาวออกไปคงได้ห้าล้านเป็นอย่างต่ำ

ธนูยังไม่อาจคาดการณ์ราคาได้

“ใช่สิ ฉันยังซ่อนกระบี่และหอกไว้อีก หอกน่าจะมีมูลค่า…”

ฟางผิงนึกมาถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง มองผู้ฝึกยุทธ์ที่ถือดาบไปแวบหนึ่ง

ผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลาง หัวใจที่แปรสภาพเป็นพลังงานนับว่ามีมูลค่าเช่นกัน

ฟางผิงแววตาวูบไหว มือธนูหญิงทำลายหัวใจตัวเอง ผู้ฝึกยุทธ์ที่ถือหอกก่อนหน้านี้ ฟางผิงกลัวว่าจะสิ้นเปลืองเวลาเลยไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้…

แต่ตอนนี้ผู้ฝึกยุทธ์ที่ถือดาบอยู่ตรงหน้าเขา…

“นี่คือการต่อสู้! พยายามสู้สุดความสามารถเพื่อพัฒนาตัวเอง นั่นถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง!”

ฟางผิงกัดฟันแน่น ฉันควรต้องปรับตัวให้ชินกับเรื่องพวกนี้!

วันนี้ถ้าฉันตายอยู่ที่นี่ จุดจบคงไม่ดีไปกว่ากันเท่าไหร่!

—

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ฟางผิงก็เก็บหัวใจที่แปรสภาพเป็นพลังงานเข้าไปในกระเป๋าผ้า

ลังเลเล็กน้อย ก่อนฟางผิงจะร่ายรำดาบ ทำให้พื้นเกิดเป็นหลุมใหญ่ขึ้นมา ฝังทั้งสองศพลงไปในนั้น

ไม่ว่าจะเพื่อทำลายหลักฐานศพ หรือว่าเป็นเรื่องอื่น แต่ทุกคนต่างเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ตายแล้วควรจะมีหลุมฝังศพ

จนถึงตอนนี้ฟางผิงเพิ่งมีเวลาตรวจสอบค่าทรัพย์สินของตัวเอง

ทรัพย์สิน : 80,300,000

ปราณ : 999 แคล (999 แคล)

จิตใจ : 539 เฮิรตซ์ (539 เฮิรตซ์)

หลอมกระดูก : 177 ชิ้น (90%) , 29 ชิ้น (30%)

“เพิ่มทรัพย์สินขึ้นมาสิบหกล้าน…”

ฟางผิงกวาดสายตาดู ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย ตอนนี้เหมือนจะปลอดภัยแล้ว รางวัลพวกนี้นับว่ากลายเป็นสินสงครามของตัวเองอย่างแท้จริง

แต่เพื่อสังหารสามคน เขาสิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินไปทั้งหมดประมาณสิบห้าล้าน

รางวัลพวกนี้เพียงพอที่เติมเต็มคืนมานิดหน่อยเท่านั้น

ประเด็นยังอยู่ที่คนพวกนี้จนเกินไป เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่แท้ๆ!

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่สามคน นึกไม่ถึงว่าจะให้รางวัลกับเขาเล็กน้อยแค่นี้ ไม่สิ ยังไม่ได้รวมขั้นสามอีกหนึ่งคน

“สิบหกล้านน้อยเกินไปแล้ว ระบบกดราคาฉันอีกแล้วสินะ”

ฟางผิงจนใจ หินพลังงาน อาวุธ…รวมถึงหัวใจ…หากอิงตามราคาจริงๆ ก็ควรจะมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?

ระบบชอบมาไม้นี้อยู่แล้ว ให้น้อยดีกว่าให้เยอะ เลือกปฏิบัติชะมัด!

“ไปหาหอกกับกระบี่ที่ฝังไว้…บางทีอาจจะเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย ไม่รู้ว่าจะแตะถึงร้อยล้านได้หรือเปล่า”

นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงจึงรีบไปหาสถานที่ฝังสมบัติของเขาทันที หอกยาวนั่นไม่ใช่ราคาถูกๆ เลย

—

ตะลอนไปทั่วป่า ตอนนี้ฟางผิงเวียนหัวไปหมดแล้ว ทำได้เพียงค้นหาผ่านร่องรอยการต่อสู้ เขาไม่สามารถแยกแยะทิศทางหลัก ได้ แต่ร่องรอยการต่อสู้คืนนี้ยังพอมองออก ฟางผิงจึงตามทิศทางนั้นไป…

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดเขาก็เจอสถานที่ที่ตัวเองทำเครื่องหมายไว้!

แต่ตอนนี้ฟ้ากลับสว่างขึ้นมาแล้ว

ฟางผิงดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา ไม่หายก็ดีแล้ว!

ตอนที่ได้กระบี่และหอกยาวมาอยู่ในมือ ฟางผิงแทบจะน้ำตาร่วงจริงๆ

เป็นของดีจริงๆ ซะด้วย!

ชั่วพริบตาเดียวหอกยาวและกระบี่ก็เพิ่มค่าทรัพย์สินให้เขาสิบห้าล้าน!

“เทียบได้กับโลหะผสมระดับ C”

ฟางผิงดีใจอย่างคาดไม่ถึง ค่าทรัพย์สินนั้นทำลายสถิติใหม่ ขึ้นมาอยู่ที่เก้าสิบห้าล้านสามแสน!

“ทรัพย์สินเพิ่มขึ้นทั้งหมดสามสิบเอ็ดล้าน ราคาที่ขายออกไปน่าจะเกินกว่านี้ ฉันยังสามารถเพิ่มค่าทรัพย์สินได้อีก”

แต่ไม่นานฟางผิงก็ปวดหัวอยู่บ้าง อาวุธสี่ชิ้นอยู่ในมือ รวมกับของตัวเองเป็นห้า นี่พกพาไม่สะดวกเท่าไหร่

ทั้งมองไปรอบๆ แล้ว…นอกจากต้นไม้ก็มีแต่ต้นไม้ ฉันอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย?

ฟางผิงงุนงงอยู่บ้าง

ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว แต่ดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่กลางอากาศอยู่บนหัวตลอดเวลา ฟางผิงไม่อาจใช้สิ่งนี้พึ่งพาในการนำทางได้

ต้นิไม้ก็เจริญเติบโตขึ้นอย่างตรงดิ่ง ยอดไม้ไม่ได้เอนไปหาทิศทางไหนเป็นพิเศษ

“ทิศทางที่ผู้ฝึกยุทธ์พวกนั้นวิ่งหนี…ตกลงเป็นทางออกไปข้างนอกหรือว่าเข้าไปยังรังของพวกเขา?”

ฟางผิงไม่รู้ว่าควรจะไปตามทางที่พวกเขาวิ่งหนีหรือเปล่า หากผู้ฝึกยุทธ์พวกนี้คิดจะกลับเมืองเทียนหนานรังของตัวเองล่ะ?

หากไปโผล่ที่ข้างนอกเมืองเทียนหนาน…ฟางผิงคงต้องร้องไห้หนักแล้ว

“การแยกแยะทิศทางในถ้ำ…ทำได้เพียงอาศัยภูมิประเทศและสถานที่สำคัญ…ภูมิประเทศ…”

ฟางผิงนึกมาถึงตรงนี้ ก็รีบขุดดินยกใหญ่ จ้องมองดินสีดำ พึมพำว่า “นี่ใช้แยกแยะพื้นที่สูงต่ำได้หรือเปล่า?”

ในคาบเรียนบอกว่าภูมิประเทศที่สูงอยู่ทิศเหนือ

งั้นเดินไปตามทิศที่มีภูมิประเทศต่ำ ก็มีโอกาสจะเจอเมืองความหวังที่ตั้งทางทิศใต้แล้ว

แต่ตอนนี้…แทบไม่อาจสัมผัสได้ถึงความแตกต่างเลย!

ครุ่นคิดสักพัก ก่อนฟางผิงจะรีบขุดดินทั่วทุกทิศ วางตำแหน่งตัวเองไว้ตรงกลาง เริ่มวิเคราะห์ขึ้นมา

“ทางนี้สูงกว่านิดหน่อย?”

“ไม่สิ ทางนี้ก็เหมือนจะสูง!”

“ไม่ใช่เหมือนกัน…”

ฟางผิงปวดหัวแล้ว แม่งสูงเหมือนกันทั้งหมด!

“จะอยู่ในป่านานไม่ได้ ไม่สนแล้ว ออกไปค่อยว่ากัน หากจะถึงเมืองเทียนหนานจริงๆ แผนที่เคยบอกว่านอกเมืองเทียนหนานมีป่า อย่างมากก็พอมีระยะห่างอยู่ ยังสามารถกลับไปเมืองความหวังได้”

ตระหนักถึงจุดนี้แล้ว ฟางผิงไม่ลังเลอีก ไม่อาจมารอตายในป่าได้

รอออกจากป่าแล้ว รู้ตำแหน่งสถานที่สำคัญ ตัวเองถึงจะสามารถกลับถึงเมืองความหวังได้เร็วกว่า

——————-