ตอนที่ 234 ประตูของถ้ำใต้ดิน (1)

วันที่ 20 มิถุนายน

ห้องโถงใหญ่ของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้

นักศึกษาทั้งเก้าสิบเจ็ดคน ทุกคนแต่งตัวเต็มยศ

ถังเฟิง รวมกับอาจารย์ขั้นห้าคนหนึ่ง ขั้นสี่อีกสามคน ทั้งหมดเป็นห้าคนพอดี ตอนนี้อยู่ในชุดเต็มยศเช่นกัน เตรียมตัวเพื่อจะลงไปในถ้ำใต้ดิน

กลุ่มกว่าหนึ่งร้อยคน ส่วนมากเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสอง นี่ถือเป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมาหลายปีที่เซี่ยงไฮ้นำทัพเคลื่อนสู่ถ้ำแบบนี้

อธิการบดีเฒ่า อู๋ขุยซาน หวงจิ่ง ปรมาจารย์ทั้งสามคนมาถึงแล้วเช่นกัน

—

“พวกเธอทั้งหมดล้วนเป็นกระดูกสันหลังของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ เป็นกระดูกสันหลังของประเทศพวกเรา!”

อธิการบดีเฒ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงดังก้อง “ฉันหวังว่าพวกเธอจะสามารถกลับมาอย่างปลอดภัย ฉันหวังว่าวันหนึ่งพวกเธอจะเข้าสู่ระดับสูงได้!”

“ทั้งสิ่งที่ฉันหวังมากกว่านั้นคือความสำเร็จในอนาคตของพวกเธอ ไม่ใช่ปัจจุบัน!”

“แต่ว่าปกป้องตลอดเวลา เอาแต่หลบหนีอยู่ตลอด ไม่อาจกลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้!”

“ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากเห็นพวกเธอที่อายุน้อยขนาดนี้ออกรบในถ้ำหรอก!”

“แต่ตอนนี้สถานการณ์ในถ้ำเลวร้ายขึ้น พวกเธอขึ้นชื่อว่าเป็นนักศึกษาแนวหน้า เป็นผู้ฝึกยุทธ์ นั่นเป็นความรับผิดชอบและภาระที่ต้องไปในถ้ำ!”

“ความรับผิดชอบ…หน้าที่…บางทีพวกเธออาจคิดว่านี่ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเธอ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเธอ พวกเธอยังเด็กกันขนาดนี้ แต่อย่าลืมว่าพวกเราเป็นผู้ฝึกยุทธ์!”

“จำไว้ให้ดี ผู้ฝึกยุทธ์นั่นคือความรับผิดชอบและหน้าที่! เช้าดื่มน้ำค้างขาว ตกดึกนอนบนเมฆ นั่นคือเซียน ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์! วันนี้ฉันมาส่งทุกคน และจะรอทุกคนกลับมา!”

ประโยคสุดท้าย อธิการเฒ่าพูดด้วยน้ำเสียงดังอย่างยิ่ง หลังที่งองุ้มถึงกับตั้งตรงขึ้นมา

ถังเฟิงเอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ตะโกนว่า “ออกเดินทาง!”

พวกอาจารย์ทั้งหมดที่มาส่ง รวมถึงปรมาจารย์ทั้งสามคน ตอนนี้ต่างยื่นหลังตรง มือขวาวางไขว้หน้าอก แสดงความเคารพให้ทุกคนที่เดินทางครั้งนี้!

นักศึกษาทุกคนต่างรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา ทำความเคารพกลับ เดินด้วยฝีเท้าองอาจ หมุนตัวตามถังเฟิงออกไปข้างนอก

—

ข้างนอกห้องโถงใหญ่ ทุกคนทยอยเดินขึ้นรถ

พวกอธิการเฒ่าไม่ได้ออกมาส่ง กลับส่งสายตามองไปยังรถบัสสองคันนั้นด้วยความรู้สึกซับซ้อนอยู่ตลอด

ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า!

อำลา ไปส่ง…

บางทีอาจจะเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์เช่นกัน!

พวกหนุ่มสาวมีพรสวรรค์ ตายในสนามรบนอกบ้านเกิด ไม่มีแม้แต่ซากศพ บนโลกแทบไม่มีใครรู้!

“สวรรค์ ทำไมถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้!”

อธิการเฒ่าเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจ มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ก่อตั้งมาหกสิบปี เขาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้มาหกสิบปีเช่นกัน หกสิบปีนี้ผ่านร้อนผ่านหนาว จากเป็นจากตาย เห็นมาเยอะไม่รู้ตั้งเท่าไหร่! แต่ทุกครั้งที่เห็นคนหนุ่มสาวพวกนี้เดินตามกันไปฝังกระดูกนอกบ้านเกิดก็ยังอดรู้สึกเศร้าสร้อยไม่ได้

“อาจารย์ นี่คือโชคชะตา” หวงจิ่งพึมพำ

“ไม่ นี่ไม่ใช่โชคชะตา! ผู้ฝึกยุทธ์ไม่เชื่อในโชคชะตา!” จู่ๆ อธิการเฒ่าก็มีโทสะขึ้นมา ร่างขยายสูงใหญ่ เอ่ยอย่างโมโห “เป็นเพราะคนรุ่นฉันอ่อนแอเกินไป ไม่อาจกำราบถ้ำใต้ดินได้ ทิ้งภัยร้ายไว้ให้คนรุ่นหลัง!”

“เวลานั้นปากทางเข้าถ้ำมีน้อยมาก หากถูกกำราบได้ คงไม่เป็นเช่นนี้”

“ฉันตัดสินใจแล้ว หากสถานการณ์เลวร้ายกว่านี้ ตาแก่อย่างพวกเราที่ยังไม่ตาย ช่วงเวลานี้ต้องกำราบถ้ำใต้ดินให้ได้! ปากทางเข้าใหม่นั้นเหมาะสมที่สุด!”

“อธิการ!”

“อาจารย์!”

“…”

ทุกคนพากันร้องอย่างตกใจ ระยะเวลาที่ทางเข้าถ้ำใหม่จะปรากฏ มากสุดก็ปีสองปี น้อยสุดไม่ถึงสี่ห้าเดือนเท่านั้น!

“นับตั้งแต่นี้ไป อธิการอู๋จะดูแลสถานการณ์โดยรวมของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ คณบดีหวงรับหน้าที่รองอธิการและคณบดีสาขายุทโธปกรณ์ ถังเฟิงและหลี่ฉางเซิงรับตำแหน่งรองคณบดีสาขายุทโธปกรณ์!”

“อธิการ!”

อธิการเฒ่ายืดหลังตรงดิ่ง เอ่ยด้วยไอสังหารคุกรุ่น “มีชีวิตมาถึงแปดสิบปีก็เพียงพอแล้ว! เดิมทีโรคภัยก็รุมเร้า ตอนนี้ยังไม่ตาย จะมีชีวิตรอดไปได้อีกสักกี่ปี ฆ่าได้มากเท่าไหร่ก็เท่านั้น!”

ทุกคนอดรู้สึกเศร้าโศกไม่ได้ ปรมาจารย์ขั้นแปด ทั้งเป็นยอดฝีมือที่ถูกเรียกว่าอยู่ในร่างทอง!

ร่างกายแปรสภาพเป็นทองไม่บุบสลาย จะมีชีวิตไม่ยืนยาวได้ยังไง

ร่างทองขั้นแปด ตอนนี้ยังไม่มีคนที่ใช้ชีวิตถึงขีดจำกัดเลย ปัจจุบันปรมาจารย์ที่มีอายุมากที่สุดก็เกินหนึ่งร้อยสามสิบปีไปแล้ว ยังคงแรงดีต่อสู้ได้!

อธิการเฒ่าเพิ่งจะแปดสิบ กลับมีอาการป่วยออดๆ แอดๆ มานาน ร่างทองนั้นใกล้จะอยู่ในสภาวะดับสลายแล้ว

เรื่องทั้งหมดนี้เป็นผลพวงมาจากการเดินทางในถ้ำใต้ดินหลายปีที่ผ่านมา

อธิการเฒ่าไม่มากความอีก มองไปทางหวงจิ่ง “นายไปเถอะ!”

หวงจิ่งพยักหน้าเบาๆ ถอนหายใจแล้วก็หมุนกายออกไป ครั้งนี้เขาต้องเข้าไปคุ้มกันในถ้ำใต้ดินเหมือนกัน ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสองและขั้นสามนับร้อยคน หลังจากปีสี่จบไปแล้ว นักศึกษาแนวหน้าในมหาวิทยาลัยก็เหลือแค่ครึ่งเดียว หากสูญเสียไปทั้งหมด หลายปีของเซี่ยงไฮ้ต่อจากนี้คงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

—

บนรถทุกคนยังคงจิตใจพลุ่งพล่าน

ปรมาจารย์สามคน อาจารย์อีกนับสิบคนมาส่งพวกเขาออกเดินทาง ช่างมีเกียรติอะไรขนาดนี้!

ถังเฟิงกลับเงียบกริบ ไม่พูดอะไรสักคำ

จวบจนรถที่แล่นมาสิบกว่านาทีหยุดลง ถังเฟิงค่อยเอ่ยว่า “ลงรถ จัดการสัมภาระให้เรียบร้อย ของไม่จำเป็นอย่าเอาไป เพิ่มภาระให้ตัวเองเปล่าๆ”

ทุกคนทยอยลงจากรถ เพิ่งจะลงรถ เงยหน้ามองดู สิ่งที่ปรากฏในครรลองสายตาคือเขตหวงห้ามของหน่วยทหารที่ใช้ลวดหนามไฟฟ้าล้อมไว้จนมองแทบไม่เห็นด้านใน

มีการเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด ทหารเฝ้าระวังถือปืนอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ภายในลวดไฟฟ้า ทุกคนกวาดสายตาเข้าไป รถถังกระจัดกระจายเต็มไปหมด แทบไม่มีการปกปิดอะไร

ปืนใหญ่ ขีปนาวุธ ปรากฏให้เห็นในฝ่ายป้องกันภัยเช่นกัน

นี่เป็นแค่กำลังของฝ่ายทหารที่สามารถเห็นได้

ถังเฟิงไม่ได้พูดอะไร พาทุกคนเดินไปทางประตูใหญ่

หน้าประตูมีการป้องกันอย่างเข้มงวด ฟางผิงรับรู้ถึงความกดดันและเกรงขามอย่างหนักหน่วง ภายในมีปืนถึงกระทั่งปืนใหญ่กำลังจ่อพวกเขาอยู่

ส่วนตรงประตูยังมีผู้ฝึกยุทธ์ที่ปราณเข้มข้นหลายคนกำลังมองพวกเขาอย่างระแวดระวัง ทุกคนอยู่ไม่ต่ำกว่าขั้นสาม เผยความน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

“มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เซี่ยงไฮ้ ถังเฟิงสาขายุทโธปกรณ์พานักศึกษาคลาสฝึกพิเศษเข้าสู่ถ้ำใต้ดิน!”

“บัตรผู้ฝึกยุทธ์และใบอนุญาต!”

ผู้ที่สนทนากับถังเฟิงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางคนหนึ่ง ในสายตาของพวกฟางผิง อีกฝ่ายมีปราณแข็งแกร่งแทบไม่ด้อยไปกว่าถังเฟิง

ถังเฟิงเอาบัตรของตัวเอง เอกสารคำร้องของมหาวิทยาลัยรวมถึงถ่ายเอกสารใบขออนุญาตจากหน่วยทหารให้ไปทั้งหมดอย่างรอบคอบ

อีกฝ่ายค่อยๆ ตรวจทีละอันอย่างละเอียด ก่อนจะพยักหน้าบอกเป็นนัยให้ถังเฟิงเข้าไป

รอพวกถังเฟิงเข้าไปแล้ว มาถึงตาของพวกฟางผิง ยังคงตรวจสอบบัตรอีกครั้ง ถึงกระทั่งตรวจสอบสัมภาระด้วย ทหารที่ตรวจสอบไม่ปล่อยไปแม้แต่น้อย มองรูปบนบัตรทีละคนอย่างเข้มงวด

ฟู่ชางติ่งที่อยู่ในหมู่นักศึกษาเอ่ยอย่างสงสัย “เข้มงวดขนาดนี้เลย?”

จ้าวเหล่ยเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ก็ถูกแล้วนี่? ป้องกันพวกนอกรีตเข้ามาปะปนไง”

ระหว่างที่พูด พวกคนที่อยู่ด้านหน้าก็ถูกยึดของบางอย่างเอาไว้

“มือถือไม่ต้องพกเข้าไป ไม่มีประโยชน์อะไร พวกของเทคโนโลยีไม่ต้องเอาไปหรอก มีประโยชน์แค่อย่างเดียว ให้อีกฝ่ายยึดเอาไปได้เท่านั้น ส่วนพวกเสื้อผ้าเอาไปเปลี่ยนตัวเดียวพอ พวกเธอไม่ได้ไปพักร้อนกัน! พวกอาหาร หลักๆ อาศัยยาบำรุง ไม่ก็กินอาหารดิบ หรือตัวเองซื้อแร่พลังงานพื้นฐานไว้ เอาเข้าไปก่อไฟทำอาหารได้”

เจ้าหน้าที่ทหารที่คุยกับถังเฟิงก่อนหน้านี้พูดออกมายาวเหยียด

รอทุกคนถูกตรวจตราจนครบแล้ว เจ้าหน้าที่ทหารและพลทหารคนอื่นก็เผยสีหน้าหนักแน่น ทำความเคารพพวกฟางผิงอย่างพร้อมเพรียงกัน!

“ครั้งนี้ทำสงครามเพื่อปกป้องประเทศชาติ ทำสงครามเพื่อมนุษยชาติ ขอให้ได้ชัยชนะ!”

“ขอให้ได้ชัยชนะ!”

เสียงตะโกนดังก้อนกังวานพาให้ทุกคนเกิดอารมณ์ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง

ส่งสายตามองตามพวกฟางผิงเข้าไปในส่วนลึกของฐานทัพ ทหารเหล่านี้ไม่ได้วางมือที่ทำเคารพลง นี่คือผู้ฝึกยุทธ์ใต้ดิน!

โลกข้างนอกแบ่งผู้ฝึกยุทธ์เป็นผู้ฝึกยุทธ์ปราณและผู้ฝึกยุทธ์สู้รบ

แต่พวกเขาแบ่งเป็นผู้ฝึกยุทธ์บนโลกและผู้ฝึกยุทธ์ใต้ดิน!

สังหารพวกถ้ำ นั่นถือจะเป็นวีรบุรุษอย่างแท้จริง!

———————