แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย 1010 น้ำหนักในความเป็นจริงต่างจากที่คิดไว้เยอะ
อวี๋หมิงซีตอนเด็กๆเป็นราชาในหมู่เด็ก เธอกับอวี๋หมิงหลางสองพี่น้องผนึกกำลังเอาชนะเด็กทุกคนในหมู่บ้าน ไห่เจาเป็นลูกน้องที่คอยติดตาม
ต่อมาพอเข้าไปเป็นทหารก็เลือกไปแต่ในที่ทุรกันดาร ที่ราบสูงจากระดับน้ำทะเลเป็นพันๆก็ไปหมด ชายแดนที่สภาพอากาศเลวร้ายแค่ไหนเธอก็ไม่กลัว แน่นอนว่าร่างกายเธอก็ย่อมแข็งแรงกว่าผู้หญิงทั่วไปเป็นธรรมดา ไห่เจาที่ปกติอยู่แต่ในเมืองย่อมรับมือกับการดิ้นของเธอยากหน่อย
กลับไปต้องออกกำลังหน่อยแล้ว ไห่เจาแอบตั้งเป้าหมายเงียบๆ
“กลับบ้านไม่ได้ ถ้าพ่อแม่เห็นฉันในสภาพนี้ฟาดฉันขาหักแน่” เธอเอาเสื้อในครอบหัวไห่เจาทำเป็นทรงอุลตร้าแมน
ไห่เจาทั้งโมโหทั้งขำ เขาหยิบเสื้อในเธอที่อยู่บนหัวลงมา เดิมคิดจะโยนทิ้งแต่แล้วก็ขยุ้มยัดใส่กระเป๋าตัวเอง
“รู้จักกลัวด้วยหรอ? ตอนทำเก่งเวลาอยู่ข้างนอกทำไมไม่คิดเยอะๆแบบนี้บ้าง?ฎ
นี่เธอดื่มไปเท่าไรเนี่ย? ถ้าไม่ดื่มไปเยอะจะจำไม่ได้แม้กระทั่งเขาได้ยังไง แต่ถ้าดื่มไปเยอะจริง ทำไมยังจำได้ว่าถ้ากลับบ้านจะถูกตี? อีกอย่างเขาเอาเสื้อในเธอยัดใส่กระเป๋าตัวเองแล้วเธอยังหัวเราะชอบใจ นี่ถ้าเป็นตอนปกติเขาเละไปแล้ว
“ช่างเถอะ ไปบ้านผมแล้วกัน รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร? ผมไห่เจา ไห่เจาคนที่คุณเกลียดที่สุด วางใจได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”
เขาแบกเธอเดินออกไปพลางอธิบาย
อวี๋หมิงซี อ้อ ออกมาคำเดียวแล้วเอาหน้าซุกกับหลังของไห่เขา
ว่าง่ายจริงๆ
เขารู้สึกทั้งอบอุ่นหัวใจทั้งแอบเศร้าหน่อยๆ
บางทีอาจเป็นเพราะเธอเมาเลยทำตัวดีกับเขาแบบนี้ ทำไมเส้นทางนี้ต้องมีจุดสิ้นสุดด้วย ถ้าเดินไปเรื่อยๆได้ก็คงดี เธอเองก็จะได้ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเขาด้วย และก็ไม่มีทางมองเขาเป็นอากาศ
พอออกจากผับเขาก็แบกเธอเดินไปที่รถ ขณะที่กำลังจะวางเธอลงเพื่อเปิดประตูรถ อวี๋หมิงซีที่อยู่บนหลังก็กระซิบข้างหูเขา
“ไม่ถูกสิ นายพูดไม่ถูก ฉันไม่ได้เกลียดไห่เจา ฉัน ฉัน—โอ๊ก!”
ดีมาก อ้วกเต็มหลัง คุณไม่ได้เกลียด แต่คุณอ้วก…ฮือๆๆ ไห่เจารู้สึกเศร้า
บ้านไห่เจาอยู่ใจกลางเมืองนี้ ตอนที่เมืองQเริ่มมีตึกสูงเป็นครั้งแรกเขาก็ซื้อบ้านนี้ทันที จากบ้านเขาสามารถมองเห็นวิวไกลๆ ตอนนั้นเขาคาดหวังมากว่าจะมีสักวันได้ยืนดูวิวกลางคืนพร้อมอวี๋หมิงซี มองแสงไฟที่สวยงามยามค่ำคืน
ในที่สุดความปรารถนานี้ก็เป็นจริงแล้ว ถึงมันจะต่างจากที่เขาคิดไปหน่อยก็ตาม
เขาวางเธอลงบนโซฟาแล้วเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำใส่อ่าง พอออกมาก็เห็นผู้หญิงที่เมื่อครู่ยังเมาไม่รู้เรื่องลุกขึ้นไปยืนอยู่ตรงริมผนังกระจกพลางส่งเสียงชื่นชม
“วิวสวยจังเลย”
“ชอบไหม?” ถ้าชอบก็อยู่ตลอดไปเลยสิ
ประโยคหลังเขาพูดในใจ ไม่มีใครจับสายลมได้ เธอก็คือผู้หญิงที่เป็นดั่งสายลม
“ชอบสิ” เธอหันมายิ้มให้เขา
ดวงตาหวานหยาดเยิ้มของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรง สมองของเขาคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอหมายถึงชอบเขา
“ผมเปิดน้ำไว้แล้ว คุณไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวผมโทรให้คนเอาชุดมาให้”
ทันใดนั้นอวี๋หมิงซีก็เข้าไปโอบคอไห่เจา มองเขาด้วยแววตาที่ไร้เดียงสาและยั่วยวน “ช่วยฉันอาบหน่อยสิ”
“…!!!”
ไห่เจาใจเต้นรัว
ถ้าไม่ตื่นเต้นก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว นางฟ้าที่แอบชอบมานานอยู่ๆก็มาโอบเขาด้วยท่าทางแบบนี้
“ฮ่าๆๆ! ตาทึ่ม! ไม่เห็นเหรอว่าเนื้อตัวฉันมีแต่กลิ่นอ้วก? เลอะตัวนายแล้วด้วยใช่ไหม?”
เธอหัวเราะออกมา ทำไห่เจาหน้าแดง นี่สิถึงจะเป็นเธอ คนที่เดายากว่าคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงแกร่งที่ทำตัวห้าวๆเสมอ
หลังจากปั่นหัวเขาเล่นจนพอใจแล้ว อวี๋หมิงซีก็เดินฮัมเพลงเข้าไปในห้องน้ำ
พอเธอเข้าไปแล้วไห่เจาถึงได้ก้มหน้าพึมพำอยู่คนเดียว
“ดีใจอะไรวะ เขาไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย…อีกอย่าง ต่อให้หมายความแบบนั้น แกจะฉวยโอกาสไม่ได้นะโว้ย”
เรื่องที่คิดมาตลอด ยังไงก็ทำไม่ได้
ถ้าทำนะมีหวังถูกคนตระกูลอวี๋ฆ่าหั่นเป็นชิ้นๆ แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ไห่เจากลัว เรื่องที่เขากลัวจริงๆก็คือสายตาของเธอที่มองเขาอย่างไม่ให้อภัยหลังสร่างเมา
กลัวยิ่งกว่าก็คือเธอมองเขาเป็นคนแปลกหน้า ก็เหมือนกับวันที่เสี่ยวเชี่ยนแต่งงาน สิ่งที่เธอทำกับเขาในวันนั้น หัวใจของเขาตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง
“เวลานี้ร้านเสื้อผ้าปิดหมดแล้ว…จริงสิ ลี่ลี่เปิดร้านเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ?” ไห่เจาเปิดสมุดโทรศัพท์ นึกถึงสาวผู้จัดการร้านที่ลาออกไปแล้ว หลังจากลาออกก็ไปเปิดร้านขายเสื้อผ้า
“ลี่ลี่ เอาเสื้อมาส่งให้พี่สักชุดสิ เอาตั้งแต่นอกยันในเลยนะ—รองเท้าด้วย ให้ใครน่ะเหรออย่าถามเลย เดี๋ยวพี่จ่ายสามเท่า เอาของที่ดีที่สุดนะ ไซต์เหรอ…”
ไห่เจานึกถึงรูปร่างของอวี๋หมิงซี ถึงเธอจะผอมแต่ก็สูง “เอาแบบคนสูงร้อยเจ็ดสิบใส่ รองเท้าก็…เดี๋ยวนะ”
เขาเดินไปที่ประตูบ้านดูรองเท้าที่เธอถอดไว้ “สามสิบแปดครึ่ง”
เสียงน้ำภายในห้องทำได้ยินเสียงจากข้างนอกไม่ชัด อวี๋หมิงซีนอนแช่น้ำในอ่าง เธอได้ยินลางๆเหมือนเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
เธอยังรู้สึกมึนหัวนิดๆ สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยไม่ได้ทำให้เธอหวาดระแวง เพราะทุกอย่างที่นี่ทำให้เธอรู้สึกสบาย
เธอชอบสีผนังห้องน้ำมาก จริงสิ นี่ไม่ใช่ห้องน้ำของเธอเหรอ?
ทันใดนั้นอวี๋หมิงซีก็นึกขึ้นมาได้ บ้านพักของเธอที่หน่วยก็ตกแต่งแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? นี่เธอกลับมาบ้านแล้ว?
แต่เหมือนห้องมันจะใหญ่กว่าห้องน้ำบ้านเธอนะ
อ่างก็กว้างกว่าเยอะ
เธอลองเอามือวัดดู ลงมาแช่อีกคนยังได้
ตอนที่ใครบางคนตกแต่งห้องนี้ได้อิงจากบ้านเธอเป็นหลัก จินตนาการว่าต่อให้ไม่ได้ร่วมชีวิตกับเธอ ก็ขอใช้ห้องน้ำแบบเธอ เตียงแบบเธอก็แล้วกัน
“ที่แท้เหล้าก็ทำให้เห็นอะไรกว้างขึ้น แล้วนี่เธอกลับมาบ้านได้ยังไง ทำไมอ่างอาบน้ำบ้านฉันกว้างขึ้นล่ะ…อ่อ เพราะเมา”
ตอนนี้อวี๋หมิงซีสับสนมาก เธอนึกไม่ออกว่าเมื่อครู่กลับมาได้ยังไง ในขณะที่สมองเบลอๆอยู่นั้นเธอได้คิดว่าที่นี่คือบ้านของเธอ
น้ำอุ่นทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอผ่อนคลาย เธอนอนแช่น้ำด้วยอาการมึนหัว แช่สักพักเธอก็รู้สึกพอ ลุกขึ้นจะเช็ดตัวเตรียมไปนอน
“เอ๊ะ ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาเหรอ? ทำไมในห้องน้ำไม่มีผ้าขนหนูผืนใหญ่? ฉันเบลอขนาดนี้ได้ยังไง?”
เธอมองหารอบห้องน้ำก็หาไม่เจอ ช่างเถอะ ยังไงนี่ก็บ้านเธอ เดินออกไปแบบนี้คงไม่เป็นไร…มั้ง?
“เสร็จแล้วเหรอ ผมชงชาสร่างเมาไว้ให้ มาดื่มหน่อยสิ เสร็จแล้วจะได้ไปนอนพัก เดี๋ยวผม—ว้าก!”
ไห่เจาเพิ่งเอาชาไปวางที่โต๊ะรับแขก พอหันมาก็ช็อคกับภาพตรงหน้า
นี่มัน นี่มัน นี่มัน…
อวี๋หมิงซีเองก็ช็อค
ทำไมบ้านเธอมีผู้ชายอยู่ด้วย?!
ไห่เจารู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อไปหมด ตะลึงสาวงามที่อยู่ตรงหน้าจนขยับไปไหนไม่ได้ คุณพระช่วย! ขาว! อึ๋ม! ผอมเพรียว! ขายาว!
ควบคุมสายตาไม่ได้ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ภาพอันงดงามนี้ขนาดปรากฏในฝันยังต้องเซ็นเซอร์ แต่นี่มาปรากฏในความเป็นจริง!
นางฟ้าหุ่นเพอร์เฟคค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา ไห่เจารู้สึกจมูกร้อนฉ่า เหมือนมีของเหลวอุ่นๆไหลออกมาจากจมูก
“เพียะ!”
อวี๋หมิงซีฟาดไปที่หน้าเขาหนึ่งที
Comments