“เดาซิว่านี่ใคร!” ผู้ชายที่ปิดตาเสี่ยวเชี่ยนพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนเอาศอกกระทุ้งใส่ทันที  

 

 

“อวี๋เสี่ยวเฉียง! สติฟั่นเฟือนหรือไง!แว่นฉัน!!!” เสี่ยวเชี่ยนโมโหสุดๆ  

 

 

ตาบ้านี่หายไปหนึ่งอาทิตย์ ยังจะมาเล่นติงต๊องอีก!  

 

 

โผล่ออกมาก็ทำแว่นเธอสกปรก มีแต่รอยนิ้วมือ มองเห็นอะไรก็ไม่ชัด!  

 

 

อวี๋หมิงหลางหัวเราะฮี่ๆแล้วหลบแข้งพิฆาตของเสี่ยวเชี่ยน  

 

 

“ดีใจไหมลูกเชี่ยน!”  

 

 

“ดีใจกับผีสิ! ฉันมองเห็นไม่ชัดแล้ว!”  

 

 

“งั้นเดี๋ยวผมเช็ดให้นะ!” อวี๋หมิงหลางล้วงทิชชู่ออกมา แต่ถูกเสี่ยวเชี่ยนปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี  

 

 

“ไปไกลๆเลย ใช้ทิชชู่เช็ดแว่นมันก็เป็นรอยสิ เลนส์ของฉันยี่ห้องEssilorจากฝรั่งเศสเลยนะ ถ้านายทำพังฉันจะเอานายมาเป็นเลนส์แว่นแทน!” เสี่ยวเชี่ยนปากร้ายไปอย่างนั้น แต่ในใจดีใจสุดๆ  

 

 

หนึ่งอาทิตย์ที่ติดต่อเขาไม่ได้ แต่อยู่ๆเขาก็ปรากฏตัว ดูท่าทางเมืองที่เขาถูกย้ายไปจะไม่ไกลจากที่นี่ ไม่แน่อีกหน่อย2-3เดือนอาจได้เจอที  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนมองผ่านแว่นมัวๆก็เห็นแตงโมลูกกลมๆที่อยู่ข้างเท้าเขา…ไอ้คนบ้า!  

 

 

ใบหน้าร้อนผ่าว หอบแตงโมมาลูกใหญ่ขนาดนี้มีเจตนาไม่ดีชัดๆ!  

 

 

อวี๋หมิงหลางยักคิ้วแบบมีเลศนัยให้เสี่ยวเชี่ยน ในที่สุดเขาก็ว่าง มาครั้งนี้จะทำศึกยันเช้าเลย—จากนั้นก็จะพาลูกเชี่ยนกลับบ้านไปจดทะเบียนสมรส แล้วหลังจากนั้นของหลังจากนั้นอีกลูกเชี่ยนก็จะต้องย้ายเข้าบ้านใหม่ของเธอกับเขาแล้ว~  

 

 

พี่หลางอารมณ์ดีมาก แม้แต่อวี๋หลิวเหมยยังรู้สึกได้  

 

 

“ฉิวฉิวอยู่ที่บ้าน รอกินเบียร์อยู่” เสี่ยวเชี่ยนดับฝันที่ไม่อาจบรรยายได้ของอวี๋หมิงหลาง รอยยิ้มพี่หลางหยุดชะงักทันที  

 

 

ความปรารถนาที่จะสู้ศึกยันเช้าสลายไปแล้ว! แตไม่เป็นไร ต่อให้ฉิวฉิวอยู่ ทุกคนกินเบียร์กันดึกสุดเที่ยงคืนก็เลิกแล้ว ยังมีโอกาส!  

 

 

พี่หลางยังไม่ถอดใจ เสี่ยวเชี่ยนขำในใจแต่ไม่แฉเขา พวกเธอพากันเดินกลับบ้าน ฉิวฉิวออกมาเปิดประตูให้  

 

 

“อ๊ะ พี่หลางกลับมาแล้ว!” ฉิวฉิวทักทายอวี๋หมิงหลาง  

 

 

อวี๋หมิงหลางจับมือฉิวฉิว ก่อนหน้านี้เขาเคยหึงเสี่ยวเชี่ยนกับฉิวฉิว ลูกเชี่ยนตัวแสบ ก่อนหน้านี้ไม่ยอมบอกเขาเรื่องของฉิวฉิว เล่นเอาอวี๋หมิงหลางเกือบไปท้าดวลฉิวฉิวแล้ว ทำไมไอ้หนุ่มนี่ชอบมาเข้าใกล้แฟนเขา!  

 

 

ต่อมาเสี่ยวเชี่ยนแกล้งจนพอใจแล้วจึงได้บอกความจริงกับอวี๋หมิงหลาง เขาถึงได้โล่งอก มองฉิวฉิวแล้วไม่ขัดหูขัดตา เพื่อนแบบนี้เขาสนับสนุนให้เสี่ยวเชี่ยนมีเยอะๆได้  

 

 

“เวยเวยล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนเข้าบ้านแล้วไม่เห็นเวยเวยจึงถามขึ้น  

 

 

“อ่อ เมื่อกี้พ่อเขามา บอกว่าแม่คิดถึง จะรับกลับไปอยู่บ้านหนึ่งวัน พี่สาวเขาก็โอเคแล้วด้วย” คำตอบของฉิวฉิวทำให้เสี่ยวเชี่ยนปรี๊ดขึ้นมาทันที  

 

 

“อะไรนะ?! เย่เสียวอวี่ตามกลับไปด้วยหรือให้เวยเวยไปแค่คนเดียว?” เสี่ยวเชี่ยนแอบภาวนาในใจให้เย่เสียวอวี่ไปด้วย อย่าปล่อยให้ไปตามลำพัง  

 

 

“เวยเวยไปคนเดียว เดิมเย่เสียวอวี่ก็จะไปด้วย แต่พ่อเขาบอกว่าในรถวางต้นไม้เต็ม ไปไม่หมด เย่เสียวอวี่ก็เลยกลับห้องไป ฉันเห็นพวกเขาเดินลงไป” ฉิวฉิวไม่รู้เรื่องซับซ้อนของครอบครัวนี้ เลยคิดว่าก็แค่พ่อมารับลูกสาว  

 

 

“หา!” เสี่ยวเชี่ยนอยากจะบ้า  

 

 

อวี๋หมิงหลางไม่เคยเห็นเสี่ยวเชี่ยนเสียอาการแบบนี้ต่อหน้าคนนอก อีกอย่างทำไมเขาถึงได้ยินชื่อเย่เสียวอวี่ล่ะ แล้วเวยเวยนี่ใคร?  

 

 

“ลูกเชี่ยนมีอะไรเหรอ?”  

 

 

“เกิดเรื่องแล้ว — เสี่ยวเฉียง นายรีบติดต่อคนของนายให้ตรวจสอบโรงแรมในเมืองนี้ให้หมด—บ้าเอ๊ย ถ้าเกิดไม่ได้ไปโรงแรมไปเช่าบ้านแทนจะทำไง? หรืออาจจะทำในรถ คนเฮงซวย!”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนโมโหจนถีบประตู เธอออกไปแค่แปปเดียวทำไมถึงได้เกิดเรื่องขึ้นได้?  

 

 

คนอื่นๆพากันไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเชี่ยนแสดงอาการแบบนี้ พวกเขาเห็นเสี่ยวเชี่ยนวิ่งไปรวดเร็วดุจสายลมไปเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย  

 

 

“เย่เสียวอวี่ ออกมาเดี๋ยวนี้!”  

 

 

เย่เสียวอวี่ใส่ชุดนอนเดินออกมาเปิดประตู “เหม่ยเหวยดึกป่านนี้แล้วตะโกนหาพระแสงอะไร—ว้ายหมิงหลาง!”  

 

 

พอเห็นอวี๋หมิงหลางที่ยืนอยู่ข้างเสี่ยวเชี่ยนเย่เสียวอวี่ก็หน้าร้อนผ่าว นึกถึงตอนนี้ตัวเองไม่ได้แต่งหน้าเธอก็รีบก้มหน้าด้วยความเขินอาย หน้าสดอยู่ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบน่าอายจริงๆ  

 

 

“ไม่ว่างมานั่งดูเธออายนะ เอาเลขบัตรประชาชนพ่อเธอมาให้ฉัน เร็ว!”  

 

 

“ทำไมอะ?”  

 

 

“อย่าเพิ่งถามมาก เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เร็วๆ!”  

 

 

“ฉันจะไปจำเลขบัตรประชาชนพ่อได้ไง จำได้แค่ของตัวเอง”  

 

 

“งั้นก็บอกชื่อแซ่พ่อเธอมา!”  

 

 

“เย่ต้าเชียน เธอถามถึงพ่อฉันทำไม?”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนไม่มีเวลาอธิบาย เธอหันไปพูดกับอวี๋หมิงหลาง “ค้นข้อมูลชื่อนี้ ดูว่าเขาไปเปิดห้องที่ไหนหรือเปล่า เร็ว!”  

 

 

“ทำไมพ่อฉันต้องไปเปิดห้องด้วย เขาพาน้องกลับบ้านไปแล้ว” เย่เสียวอวี่ยืนงง  

 

 

“กลับกับผีสิ! สัตว์เดรัจฉานนั่นไม่รู้พาน้องเธอไปไหนต่อไหนแล้ว!”  

 

 

“นี่! ทำไมต้องมาด่าพ่อฉันด้วย!” เย่เสียวอวี่ไม่ยอม  

 

 

ถึงอวี๋หมิงหลางจะไม่ค่อยเข้าใจว่าน้องสาวของเย่เสียวอวี่เกี่ยวอะไรกับเสี่ยวเชี่ยน แต่ก็รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว  

 

 

“ลูกเชี่ยนขอผมแทรกหน่อยนะ น้องสาวของเขาคือคนที่คุณคุยกับผมเรื่องนั้นในโทรศัพท์เหรอ?”  

 

 

“ใช่”  

 

 

“งั้นอาจจะไม่ได้ไปเปิดห้อง พาเด็กวัยรุ่นไปมันประเจิดประเจ้อ”  

 

 

คำพูดนี้ได้เตือนสติ เสี่ยวเชี่ยนตีหัวตัวเอง ทำไมเธอลืมนึกไปได้นะ  

 

 

“พ่อเธอมีบ้านอยู่กี่ที่? เป็นไปได้ไหมว่าจะพาน้องเธอไปอยู่ที่ไหน?” เสี่ยวเชี่ยนเค้นถามเย่เสียวอวี่  

 

 

“ครอบครัวฉันมีบ้านอยู่หลังเดียว แต่เมื่อเช้าแม่โทรบอกฉันว่าเขาจะกลับไปอยู่บ้านยายสองวัน เห็นว่าทางนั้นบ้านจะถูกเวนคืน จะกลับไปถามว่าแบ่งให้บ้านฉันสักหน่อยได้ไหม ถึงตอนนั้นครอบครัวฉันก็จะมีบ้านสองหลังแล้ว”  

 

 

เย่เสียวอวี่เป็นคนโลภในทรัพย์สิน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลืมที่จะโอ้อวด แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับจับประเด็นได้บางอย่าง  

 

 

“แสดงว่าตอนนี้ที่บ้านมีแค่พ่อเธอ?”  

 

 

“ใช่ เขาบอกว่าคิดถึงเวยเวย ก่อนไปแม่ฉันซื้อชุดให้เวยเวยสองชุด จะพาเขากลับไปลอง เหม่ยเหวย ตกลงเธอจะทำอะไรกันแน่?”  

 

 

“ลองชุดลองเชิดที่ไหนกัน จะพาไปถอดชุดชัดๆ เสี่ยวเฉียง รีบไปเร็ว!”เสี่ยวเชี่ยนเดินไปได้สองก้าวก็เดินกลับมากระชากคอเสื้อเย่เสียวอวี่ “บอกที่อยู่บ้านเธอมา เร็วๆ!”  

 

 

อวี๋หมิงหลางเข้าใจวัตถุประสงค์ของเสี่ยวเชี่ยนแล้ว จึงโบกมือใส่เสี่ยวเชี่ยน  

 

 

“ให้เขาพาพวกเราไปเถอะ ไม่อย่างนั้นเราจะโดนข้อหาบุกรุกนะ”  

 

 

สมกับจบกฎหมายมา รอบคอบทุกรายละเอียด  

 

 

ถึงเย่เสียวอวี่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เดาจากสีหน้าโมโหของเสี่ยวเชี่ยนแล้วคงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น  

 

 

ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทุกคนรีบรุดไปยังบ้านพ่อเย่เสียวอวี่  

 

 

อวี๋หมิงหลางขับรถ เย่เสียวอวี่กับเสี่ยวเชี่ยนนั่งอยู่บนรถ คนที่มาด้วยยังมีฉิวฉิวกับหลิวเหมยที่เป็นห่วงเวยเวยด้วย  

 

 

ถึงฉิวฉิวจะได้อยู่กับเวยเวยแค่แปปเดียว แต่ก็รู้สึกดีกับเด็กคนนี้หลังจากที่ได้พูดคุยกัน เขาช่วยเสี่ยวเชี่ยนพูดจาให้คำแนะนำผู้หญิงมากมายที่เจอปัญหา เสี่ยวเชี่ยนเองก็สอนวิธีพูดคุยแบบง่ายๆให้เขา ดังนั้นฉิวฉิวจึงรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้มีปัญหาทางใจที่หนักมาก  

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นเด็กคนนี้ถูกพ่อบุญธรรมพาไปต่อหน้าต่อตาเขา เขายิ่งอยู่เฉยไม่ได้ใหญ่  

 

 

ทุกคนพากันไปยังบ้านเย่เสียวอวี่ เสี่ยวเชี่ยนครุ่นคิดจากนั้นก็แบมือใส่เย่เสียวอวี่  

 

 

“เอากุญแจมาให้ฉัน”