“ลูกพี่ของพวกคุณเป็นใคร” เสี่ยวเชี่ยนหันไปถามอย่างนิ่งๆ  

 

 

คนต่างชาติสองคนนี้พูดภาษาอังกฤษ แต่หน้าตากลับออกไปทางตะวันออกกลาง  

 

 

“ไปกับพวกเรา ไม่ต้องถามมาก”  

 

 

“ไม่ได้” อาข่ากางแขนออกปกป้องเสี่ยวเชี่ยน  

 

 

“หลบไป” ผู้ชายร่างสูงหนึ่งในสองคนสั่ง  

 

 

“หากคิดจะแตะเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็ข้ามศพฉันไปก่อน” นี่เป็นจรรยาบรรณทางอาชีพ ในเมื่ออาข่ารับเงินบอสมาแล้ว รับปากว่าจะดูแลเสี่ยวเชี่ยนให้ดี เธอก็ต้องทำให้ได้  

 

 

“รนหาที่ตาย” ผู้ชายร่างสูงอีกคนเหวี่ยงหมัดไปทางอาข่า  

 

 

“ขึ้นรถไป” อาข่าผลักเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นก็มีเรื่องกับผู้ชายสองคนนั้น   

 

 

เสี่ยวเชี่ยนฉวยโอกาสช่วงชุลมุนขึ้นรถ เธอนั่งบนเบาะข้างคนขับมองอาข่าสู้กับชายฉกรรจ์สองคนด้านนอกพลางคิดหนัก  

 

 

นี่เป็นการจัดฉากของอาเหม็ดเหรอ หาผู้ชายสองคนมาทะเลาะกับอาข่า เพื่อให้เธอไว้ใจอาข่า จากนั้นอาข่าก็จะได้สนิทกับเธอ  

 

 

แต่เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด อาข่าดูสู้อย่างเหน็ดเหนื่อย เสี่ยวเชี่ยนดูออกว่าฝีมือของเธอก็ไม่ธรรมดา แต่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายร่างใหญ่ที่ฝีมือก็ไม่ได้กิ๊กก๊อก อาข่ากำลังเสียเปรียบ  

 

 

ดูออกเลยว่าอาข่ากำลังปกป้องเธออย่างเต็มที่  

 

 

ผู้ชายสูทดำสองคนรุมอาข่าจนกระอักเลือด แต่เธอก็ยังไม่ถอย เสี่ยวเชี่ยนมองพวงกุญแจที่ห้อยอยู่กับโทรศัพท์ ในนี้มีเครื่องดักฟังที่อวี๋หมิงหลางซ่อนไว้ ตอนนี้เขาน่าจะรู้แล้วว่าเธอเกิดเรื่อง  

 

 

อวี๋หมิงหลางโทรเข้ามา เสี่ยวเชี่ยนยกโทรศัพท์เตรียมกดรับ แต่ทันใดนั้นกระจกรถก็แตก หนึ่งในผู้ชายร่างใหญ่เหวี่ยงลูกเหล็กทุบกระจกรถ  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนหลบอย่างหวุดหวิด ยังดีที่เป็นกระจกหลัง ถ้าเป็นด้านหน้าเธอต้องบาดเจ็บแน่  

 

 

พออาข่าเห็นก็โมโหมาก สบถออกมาจากนั้นก็เข้าไปจับไม้ห้อยลูกเหล็กเพื่อไม่ให้ผู้ชายคนนั้นทุบกระจกรถต่อ  

 

 

“ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่ง่าย ถ้าจะแตะต้องเขาก็ข้ามศพฉันไปก่อน”  

 

 

ชายชุดดำพยายามแย่งลูกเหล็กแต่อาข่าก็ไม่ปล่อย เธอแย่งไม้ห้อยลูกเหล็กพลางหลบการโจมตีของชายสูทดำอีกคน “เฉินเสี่ยวเชี่ยนรีบไป”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเห็นเหตุการณ์ดังนั้นก็วางโทรศัพท์ลง สายตาเธอเหลือบไปเห็นกล่องใบเล็กบนรถ ทันใดนั้นเธอก็คิดได้ว่าสนับมือของอาเหม็ดอยู่ในนั้น  

 

 

สนับมือที่แค่ใส่ก็สร้างแรงสั่นสะเทือนขนาดที่อิฐแตกได้ อวี๋หมิงหลางหลังจากที่ยึดมาแล้วก็ไม่ได้คืนให้อาเหม็ด เสี่ยวเชี่ยนหยิบมันขึ้นมาใส่ เปิดประตูรถเดินลงไป  

 

 

อาข่าถูกชกปากแตก พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนลงจากรถก็ถลึงตาด้วยความโมโห “จะลงมาทำไม รีบเข้าไป”  

 

 

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่รู้ที่มาที่ไปเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้แสดงออกอารมณ์ใดๆทางสีหน้า ไม่ได้รู้สึกตกใจเป็นกังวลเลยสักนิด เธอเดินเข้าไปหาอาข่า แล้วตบบ่าเธอ  

 

 

“ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบหดหัวหลบอยู่หลังใคร ปล่อยมือเถอะ”  

 

 

“แต่ว่า—” อาข่ามองผู้ชายสองคนนั้นอย่างระแวง ภารกิจของบอสคือไม่ว่าอย่างไรห้ามให้คนอื่นทำร้ายเสี่ยวเชี่ยนได้ สองคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี  

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก พวกนายสองคนมาหาฉันด้วยเรื่องอะไร”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนยืนอยู่ข้างอาข่า ถามสองคนนั้นด้วยท่าทางนิ่งๆ  

 

 

“ก็บอกแล้วว่าลูกพี่อยากพบคุณ”  

 

 

“แล้วลูกพี่พวกนายเป็นใครกันแน่”  

 

 

“ไปเจอเดี๋ยวก็รู้เอง”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนแสยะยิ้มใส่ “ แล้วถ้าฉันไม่อยากไปล่ะ”  

 

 

“งั้นก็อย่าหาว่าเราไม่เกรงใจล่ะนะ” หนึ่งในชายสูทดำทำท่าจะพุ่งเข้ามา เสี่ยวเชี่ยนทำมือยอมแพ้  

 

 

“ไม่ต้องชก ฉันจะไปกับพวกนาย”  

 

 

“ประธานเชี่ยน” อาข่าไม่ยอมให้ประธานเชี่ยนถูกพาไปต่อหน้าต่อตา  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเดินไปยืนอยู่ข้างผู้ชายสองคนนั้น จากนั้นก็ขยับปากพูดโดยไร้เสียงกับอาข่า ทำตามฉัน  

 

 

เธอรู้ว่าอาข่าเข้าใจภาษาปากเหมือนกับอวี๋หมิงหลาง  

 

 

อาข่าเข้าใจทันที เธอจ้องเสี่ยวเชี่ยนตาไม่กะพริบ อยากรู้ว่าผู้หญิงที่มาสายไอคิวสูงใช้แต่สมองคนนี้จะหนีจากอันตรายยังไง  

 

 

“อันที่จริงฉันเกลียดการใช้กำลังมาก แต่เมื่อถึงคราวจำเป็น บางครั้งมันก็ต้องใช้กันบ้าง…”  

 

 

“ว่าไงนะ” ผู้ชายสูทดำคนหนึ่งกำลังจะผลักเสี่ยวเชี่ยนขึ้นรถ อยู่ๆเสี่ยวเชี่ยนก็หันไปชกเข้าที่ท้องโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว  

 

 

“โอ๊ย” ผู้ชายคนนั้นถอยหลังไปสองก้าว หน้ามืดไปชั่วขณะกระอักเลือดออกมาพลางล้มลงไปนั่งกับพื้น หายใจหอบรู้สึกเหมือนเห็นดาวลอยอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็ตาเหลือกสลบไป  

 

 

ผู้ชายสูทดำอีกคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังงงอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเพื่อนตัวเองก็สลบ  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเริ่มโมโห หมัดนี่รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ เธอคงไม่ทำเขาถึงตายนะ  

 

 

อาข่าเองก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนทำได้ยังไง แต่เวลานี้เป็นโอกาส เธอรีบเข้าไปอัดผู้ชายคนที่เหลือ  

 

 

สู้ตัวต่อตัวอาข่าไม่เหนื่อยเท่าไร ถึงแรงของเธอจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่อาศัยความคล่องแคล่ว  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนยืนดูอยู่ข้างๆ อยากจะเข้าไปช่วย แต่หมัดนี่ใช้ฉวยโอกาสโจมตียังพอไหว ถ้าเผชิญหน้าสู้จริงๆคงไม่ได้เรื่อง เข้าไปไม่ถูกทางอาจกลับทำให้ยุ่งกว่าเดิม  

 

 

หลังจากอาข่าต่อยกับอีกฝ่ายไปหลายหมัด ผู้ชายคนที่ถูกเสี่ยวเชี่ยนต่อยจนสลบก็ได้สติขึ้นมา เสี่ยวเชี่ยนเห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงวิ่งหนี  

 

 

ผู้ชายคนนั้นเช็ดเลือดที่ปาก รู้สึกเหมือนโดนหยามเกียรติที่ถูกผู้หญิงต่อยจนสลบ เขาหยิบไม้ห้อยลูกเหล็กที่แขวนอยู่บนกรอบหน้าต่างรถด้วยความโมโหแล้ววิ่งไล่เสี่ยวเชี่ยน  

 

 

อาข่าชกต่อยกับผู้ชายสูทดำอีกคนจะสะบักสะบอมทั้งคู่ พอเห็นผู้ชายคนนั้นไล่ตามเสี่ยวเชี่ยนก็อยากจะไปช่วยแต่กลับถูกคนทางนี้รังควานไม่เลิก  

 

 

แย่แล้วๆ ถ้าปล่อยให้ประธานเชี่ยนถูกลูกเหล็กนั่นเหวี่ยงเข้าที่ตัวจนถลอกปอกเปิกล่ะก็ เธอไม่มีหน้ากลับไปเจอบอสแน่  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนวิ่งหน้าตั้ง คิดในใจว่าจะหยุดไม่ได้   

 

 

เรื่องชกต่อยเธอไม่ไหวจริงๆ เธอไม่มีประสบการณ์เลย เมื่อกี้ตอนที่ชกตานั่นสลบไปแล้วทำไมเธอถึงไม่ซ้ำอีกหมัดนะ ยังจะกังวลอีกว่าอีกฝ่ายจะตายหรือเปล่า…  

 

 

ถึงได้บอกไง พวกรู้มากชอบเวิ่นเว้อ นี่ถ้าเสี่ยวเฉียงอยู่นะ เตะสองทีก็สลบแล้ว ดูซิเนี่ยตอนนี้เธอถูกคนไล่ตาม อย่างกับวิ่งสู้ฟัด  

 

 

ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยทุกคนพากันแตกตื่นที่มีผู้ชายถือไม้ห้อยลูกเหล็กวิ่งไล่ผู้หญิง เวลานี้เป็นช่วงพัก เสี่ยวเชี่ยนหวังจะให้มีคนเข้ามาช่วยเธอบ้าง แต่น่าเสียดายที่ทุกคนพากันแหวกทางให้ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้  

 

 

ขณะที่ชายสูทดำกำลังจะวิ่งไล่เสี่ยวเชี่ยนทัน ทันใดนั้นเขาก็เห็นอาเหม็ดหอบดอกไม้ลงจากรถแท็กซี่  

 

 

ผู้ชายคนนั้นรีบหยุดฝีเท้า แล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อนที่มาด้วย “ถอย”  

 

 

ชายสูทดำสองคนรีบวิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที  

 

 

อาข่าวิ่งเข้ามาหาเสี่ยวเชี่ยนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ “ประธานเชี่ยนไม่เป็นไรใช่ไหม”  

 

 

“ไม่เป็นไรเธอล่ะ”  

 

 

“บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่น่ามีไรมาก คนพวกนั้นเป็นใครเหรอ”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเห็นท่าทางของอาข่าแล้วก็เข้าใจได้ว่าอาข่าคงไม่รู้จักคนพวกนั้นจริงๆ ในใจเธอจึงสงสัย  

 

 

งั้นคนพวกนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมอยู่ๆก็เข้ามาทำร้ายเธอ แล้วก็จากไปอย่างกะทันหัน