แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย 1051 อวี๋เสี่ยวเฉียงถูกฟาดหัวไม่ยั้ง
พอผ่านช่วงหน้าร้อนที่ดอกไม้บานสะพรั่งไปก็เป็นช่วงต้อนรับลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะมา
แค่ช่วงเวลาไม่นานท้องของต้าอีก็เริ่มนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ได้รับการประคบประหงมจากพี่รองทุกวัน
เปิดเทอมแล้ว เสี่ยวเชี่ยนก้าวเข้าสู่การเรียนปริญญาโทปีสุดท้าย วันเปิดเทอมเป็นวันที่ประจำเดือนเธอมาอย่างหนักหน่วงพอดี ระหว่างทางที่อวี๋หมิงหลางขับรถไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยต้องขับไปจอดที่ร้านสะดวกซื้อย่างเร่งด่วนเพื่อซื้อกางเกงในแบบใช้ครั้งเดียวกับผ้าอนามัย
จากนั้นก็ไว้อาลัยให้กับความล้มเหลวในการเสกเด็กเข้าท้อง
ไหนว่าถ้าขยันย่อมเกิดผล?
ชาวบ้านเขาสำเร็จกันไปกี่คนละ สรุปว่าเขาพลาดตรงไหนกัน?
มีคำพูดเป็นร้อยเป็นพันอัดอั้นอยู่ในใจสุดท้ายก็พูดออกไปได้แค่ว่า—
“ผ้าอนามัยแบบมีปีกอยู่ตรงไหนครับ? ขอบคุณครับ”
พนักงานหน้าแดง ผู้ชายหล่อขนาดนี้แถมยังใส่ชุดทหารด้วย ผู้ชายดีๆสมัยนี้หายากนะ
ไม่กี่นาทีต่อมาอวี๋หมิงหลางก็หิ้วถุงพลาสติคสีดำขึ้นรถ เสี่ยวเชี่ยนที่นั่งอยู่บนเบาะหลังแทบสติแตก
ก่อนออกจากบ้านก็เห็นปกติดี ระหว่างทางจะแวะซื้ออาหารเช้า พอเคลื่อนตัวเตรียมลงจากรถก็ถูกเขาคว้าตัวไว้ พอหันไปมองที่เบาะก็เห็นเลือดเต็มๆ ป้าใหญ่โจมตี มันคือฝันร้ายที่สุดของผู้หญิง
ไร้การป้องกัน ไม่มีเวลาให้คิด บทจะมาก็มา!
เบาะรถของครอบครัวเธอเปื้อนเลือดเสียแล้ว
“ไปหาที่เปลี่ยนกระโปรงก่อน”
โลกนี้เรื่องที่ชวนให้สติแตกที่สุดไม่มีอะไรมากไปกว่าเปิดเทอมวันแรก ใส่กระโปรงสีขาว แต่ถูกป้าใหญ่โจมตี!
“เดี๋ยวผมขับไปจอดตรงที่ที่ไม่มีคน คุณก็เปลี่ยนตรงเบาะหลังนั่นแหละ ยังไงรถเราก็ติดฟิล์มดำ คนข้างนอกมองไม่เห็น”
อวี๋หมิงหลางยื่นถุงพลาสติคให้เธอ
“ซื้อกางเกงมาให้ฉันด้วยเหรอ?”
เสี่ยวเชี่ยนเห็นเขายื่นถุงใบใหญ่มาให้แล้วมองเวลา จะกลับไปเปลี่ยนบ้านหรือหาร้านเสื้อผ้าก็ไม่ทันแล้ว ทำได้แค่เปลี่ยนบนรถ
“ซื้อมา ผมเห็นในร้านมีขายเสื้อผ้าพอดีเลยหยิบกางเกงมาให้คุณด้วย อาจจะใหญ่ไปหน่อยนะ”
ร้านสะดวกซื้อมีเสื้อผ้าขายด้วยเหรอ?
คำตอบของคำถามนี้ปรากฏเมื่อเสี่ยวเชี่ยนได้เห็นของในถุง เธอถึงกับพูดไม่ออก
“นี่น่ะเหรอกางเกงที่นายซื้อให้ฉัน?”
เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องหน้าเหมือนอยากจะบ้าแบบนั้นด้วย
“ก็พนักงานเขาแนะนำแบบนี้ให้ผม”
“นายถามเขาว่าไง?”
“มีกางเกงผู้หญิงไหมครับ?”
“แล้วเขาว่าไง?”
“เขาก็ชี้แบบนี้ให้ผม ผมเห็นสีกางเกงมันสดดี ซ้อนกันเป็นตั้งๆอยู่บนชั้น พนักงานยังบอกอีกว่า กางเกงสีน้ำเงินเข้มแบบนี้หนาทนทานมาก”
จากนั้นเขาก็เลยซื้อมาให้เมียไง
เสี่ยวเชี่ยนนวดขมับ “เขายังบอกนายอีกใช่ไหมว่า กางเกงแบบนี้ทนต่อการซัก ไม่หด สีก็ไม่ตก”
“เอ๋ เมียจ๋ารู้ได้ไง?”
“เพราะว่านี่มันกางเกงไว้ใส่ในไซต์งานก่อสร้างไง! คุณพระช่วย คิดไงซื้อกางเกงนี่ให้ฉัน?”
ระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยไม่มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ไม่มีร้านขายเสื้อผ้า อวี๋หมิงหลางเองก็ไม่เคยซื้อเสื้อผ้า เห็นที่ร้านมีกางเกงก็เลยหยิบๆมา
เขาจะไปรู้ได้ไงว่ากางเกงที่ขายในร้านสะดวกซื้อจะเป็นกางเกงสำหรับคนงานก่อสร้าง!
ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงอากาศเริ่มเย็น เสี่ยวเชี่ยนสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว ท่อนลางเดิมเป็นกางเกงสีขาวจากแบรนด์เดียวกัน แต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนไปใส่กางเกงคนงาน ภาพนั้นมันช่วงสวยจนไม่กล้ามอง
“ช่างเถอะ พาฉันกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน”
เปิดเทอมวันแรกทำไมถึงไม่ราบรื่นได้ขนาดนี้
อวี๋หมิงหลางอยากจะปลอบเธอ อันที่จริงเสื้อขาวกางเกงน้ำเงินเข้มก็เข้ากันดี ทั้งสวยทั้งดูวินเทจ ช่วงหลายวันมานี้เธอบังคับให้เขาดูแฟชั่นโชว์ พวกฝรั่งก็ชอบแนววินเทจไม่ใช่เหรอ? เนื้อผ้าอ่อนหนุ่มของเสื้อเข้ากันได้ดีกับกางเกงที่เป็นเนื้อผ้าแข็งๆ สีอ่อนเจอกับสีเข้ม อ๊า มันช่างเป็นการจับคู่ที่เพอร์เฟ็คอะไรขนาดนี้ แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยังไม่พอใจ?
ความคิดข้างบนนี้เป็นรสนิยมความงามของผู้ชายที่ไร้รสนิยม
เสี่ยวเชี่ยนไม่อยากจินตนาการเลยว่าตัวเองเปิดเทอมวันแรกไปมหาวิทยาลัยด้วยชุดเสื้อขาวทันสมัยกับกางเกงคนงานก่อสร้าง คนที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์อย่างเธอทำไมถึงต้องมาถูกทำลายภาพลักษณ์ด้วยผู้ชายที่ไร้รสนิยมด้วยนะ?
ฉายาจอมเทพของเธอมีชื่อเสียงมากในมหาวิทยาลัย เป็นไอดอลของรุ่นน้องตั้งเท่าไร? เธอเลิกรักษาอาการรสนิยมแย่ที่ทำให้คนหมดหวังของอวี๋เสี่ยวเฉียงไปนานแล้ว แต่เธอยังต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเอง เธอไม่มีทางแต่งตัวแบบนี้ไปมหาวิทยาลัยแน่!
อวี๋หมิงหลางมองหน้าเสี่ยวเชี่ยนก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดมาก ขืนพูดไปได้ถูกตบหัวทิ่มแน่ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ยอม
อุตส่าห์ไปซื้อผ้าอนามัยให้ แถมยังซื้อกางเกงมาให้ด้วย ใส่ใจในรายละเอียดขนาดนี้ ทำไมเมียยังไม่พอใจอีกล่ะ?
ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนเตรียมใจไว้แล้วว่าคงต้องโดดคาบแรก ทันใดนั้นศาสตราจารย์หลิวก็โทรมา
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน นั่งปลูกเห็ดอยู่บ้านหรือไง? กี่โมงแล้วทำไมยังไม่มาอีก?”
“เอ่อ…อาจารย์คะ คือหนูมีธุระนิดหน่อย หนูอยากจะ—”
“รีบมาภายในสิบนาที ฉันมีธุระด่วน เธอต้องมาสอนแทนฉันหนึ่งคาบ!”
หา? จะให้เธอใส่กางเกงคนงานไปสอนหน้าชั้นเรียน?! ท่ามกลางสายตาของรุ่นน้องที่ศรัทธาในตัวเธอเนี่ยนะ?
ประธานเชี่ยนถึงกับแน่นิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองถูกฟ้าผ่าจนเกรียม
“อาจารย์ ให้คนอื่นสอนแทนไม่ได้เหรอคะ? ความสามารถหนูมีจำกัดนะคะ”
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เธอยังใส่กางเกงคนงานอยู่นะ!
“ความสามารถเธออยู่ขั้นไหนฉันรู้ดี เธอไม่ไหวแล้วใครจะไหว? วิชานี้ไม่ใช่แค่มาสอนธรรมดาแล้วก็จบ สิ่งสำคัญคือ ในบรรดานักศึกษาใหม่พวกนี้มีอยู่คนที่เป็นผู้ป่วยเคสพิเศษที่ฉันรับมาไว้ให้เธอ เธอลองสังเกตดีๆ อีกหน่อยจะเป็นประโยชน์กับเธอ”
“หนูอยากปฏิเสธ…”
เสี่ยวเชี่ยนถลึงตาใส่เสี่ยวเฉียง เพราะนายนั่นแหละ!
เสี่ยวเฉียงทำหน้าน้อยใจ เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!
“เอาเป็นว่า เคสนี้เธอยังไม่ต้องทำอะไรมาก ไปดูๆไว้เผื่อมีประโยชน์ พอสอนเสร็จมารายงานการสอนวันนี้ที่บ้านฉัน”
ท่าทีที่ศาสตราจารย์หลิวมีต่อเสี่ยวเชี่ยนก็เหมือนกับที่พี่รองทำต่อต้าอี
มีอะไรอร่อยๆก็ให้ต้าอีกิน อยากขุนให้ต้าอีอ้วนๆ จะได้แข็งแรงทั้งแม่และลูก
พี่รองบำรุงต้าอีทางร่างกาย ส่วนศาสตราจารย์หลิวบำรุงเสี่ยวเชี่ยนด้วยวิชาความรู้ พอเจอเคสแปลกๆถ้าไม่เก็บไว้ให้เสี่ยวเชี่ยนก็จะรู้สึกผิดกับเด็กคนนี้ เลยต้องบำรุงๆๆขั้นหนัก!
“งั้นอาจารย์บอกหนูมาว่าผู้ป่วยที่แสนวิเศษคนนี้ที่ถึงกับต้องให้หนูใส่กางเกงคนงานไปขึ้นสอนเขาเป็นอะไรกันแน่ มีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร?”
เสี่ยวเชี่ยนได้ฟังศาสตราจารย์หลิวพูดขนาดนี้ก็รู้ว่าตัวเองเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไป ตอนนี้เธอรู้สึกว่าศาสตราจารย์หลิวต้องเข้าวัยทองแล้วแน่นอน นับวันจะยิ่งเหมือนแม่เธอ ขี้บ่นสุดๆ เพียงแต่เทพกว่าตรงที่ใช้เทคนิคขั้นสูงล้างสมองเธอมาเป็นเวลานาน
“อาการของเขาค่อนข้างพิเศษ เธอไปดูเองก็รู้—ไม่คุยละฉันมีธุระด่วน จดเลขห้องเรียนเอาไว้…”
ศาสตราจารย์หลิวบอกเลขห้องเรียนเสร็จก็วางสายทันที
ในที่สุดอวี๋หมิงหลางก็มีโอกาสได้พูด
“เมียจ๋า…ฝึกท่าอะไรอยู่เหรอ? นั่งเก้าอี้ลมคุยโทรศัพท์?”
เมื่อกี้ท่าทางของเมียเขาก็คือ นั่งเก้าอี้ลมอยู่บนเบาะหลัง เอาโทรศัพท์หนีบไว้ที่คอ ส่วนในมือก็ถือกางเกงคนงานที่ตัวเองแสนรังเกียจ!
คำตอบที่ได้คือเสี่ยวเชี่ยนเอากางเกงตัวนั้นฟาดหัวเขาไม่ยั้ง!
“ไอ้คนสมองหมู! เบาะหน้าเลอะไปแล้วจะให้ฉันละเลงเบาะหลังด้วยหรือไง?”
Comments