“ลูกเชี่ยน ผมว่าตอนนี้คุณไปเป็นนักสืบได้เลยนะ แค่เจอกันไม่กี่นาทีคุณก็วิเคราะห์ออกมาได้มากมายขนาดนี้ สุดยอด”  

 

 

เขาชมจากใจ  

 

 

ทะเลาะกับผู้หญิงไม่ว่าจะมีเหตุผลหรือไม่ เข้าใจหรือไม่เข้าใจว่าเธอโกรธอะไร พวกนี้ล้วนไม่สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือต้องตามเธอให้ทัน ไม่ว่าจะผิดหรือไม่ผิดขอแค่ไม่ใช่ปัญหาร้ายแรง การชื่นชมเธอใช้ได้ดีแน่  

 

 

นี่คือบทสรุปของอวี๋หมิงหลางที่ได้จากประสบการณ์ในช่วงสองปีกว่ามานี้ ราชินีของเขาไม่ชอบให้ตอบโต้—ยกเว้นเรื่องบนเตียง ถ้ามีข้อขัดแย้งก็ไม่ต้องแสดงออก ว่าตามเธอไปแล้วจะดีเอง  

 

 

“ไร้สาระ ฉันทำงานอะไร? นายอย่าคิดว่าโรคจิตเวชเป็นเรื่องพบเจอได้ยาก แค่นายไปยืนข้างถนนมองคนที่เดินผ่านไปมา ในสิบคนอย่างน้อยก็มีหกคนแล้วที่เป็นโรคจิตเวชในระดับที่ต่างกัน ก็แค่บางคนไม่ส่งผลต่อชีวิตแค่นั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว”  

 

 

“ใช่ๆๆ”คนใจกว้างพูดอะไรก็ถูกเสมอ อวี๋หมิงหลางพยักหน้ารัวๆสายตาไม่กล้าละไปจากหน้าเธอ  

 

 

ไม่เจอกันนาน เมียเขาพอใส่เสื้อผ้าหน้าร้อนละดูผอมกว่าเดิมอีก จึ๊จึ๊ หุ่นช่างสะโอดสะอง  

 

 

“ฉันไม่ใช่ว่าจะไม่ให้นายมีอดีตเลย แต่ฉันไม่ชอบที่นายบอกว่าเขาดูใสซื่อไม่เสแสร้ง และก็ไม่ชอบที่นายพูดต่อหน้าฉันว่าเขาห้าว ยิ่งเป็นผู้หญิงที่แสดงออกว่าไม่แคร์อะไร ก็ยิ่งแสดงออกถึงความ ‘ไม่แคร์’ของตัวเอง ผู้หญิงที่ไม่แคร์จริงๆน่ะเขาไม่เป็นแบบนี้หรอก เอาเป็นว่าฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำเสพติดการแต่งหน้าใจกว้างก็แล้วกัน ถ้านายไม่อยากตายก็อยู่ให้ห่างๆเขาก็แล้วกัน”  

 

 

“มีโรคย้ำคิดย้ำทำเสพติดการแต่งหน้าจริงๆเหรอ?” ตอนแรกอวี๋หมิงหลางคิดว่าเสี่ยวเชี่ยนแค่พูดขึ้นมาเล่นๆ  

 

 

“ไร้สาระ ไม่อย่างนั้นนายคิดว่าอยู่ดีๆฉันจะใส่ร้ายคนหรือไง? ฉันก็แค่ไม่อยากให้อีกหน่อยนายถูกเขาใช้ ‘ความใสซื่อ’เข้ามาพัวพันด้วย ถ้ามีผู้หญิงใช้ความใสซื่อมาแย่งผู้ชายฉัน งั้นฉันควรปล่อยไป ‘อย่างใสซื่อ’ งั้นสิ?”  

 

 

“ไม่ใช่ เดี๋ยวนะ—ลูกเชี่ยน คุณว่าเขาชอบผมเหรอ?” ในที่สุดอวี๋หมิงหลางก็เข้าใจ ลูกเชี่ยนของเขาคงไม่ได้กำลังหึงหรอกนะ?  

 

 

“ฉันคงไม่เชื่องช้าถึงขนาดที่คนอื่นใช้สายตาหื่นกระหายมาร้อยปีมองผู้ชายของตัวเองแล้วยังไม่รู้ตัวหรอกนะ”  

 

 

“คุณคิดมากแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง—ผมไม่เห็นเขาเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ อีกอย่าง ไม่ได้ติดต่อกันตั้งหลายปีแค่เจอกันจะชอบเลยเหรอ? ลูกเชี่ยนการที่คุณหึงบ้างมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่อย่าให้ถึงกับขาดสติ”  

 

 

อวี๋หมิงหลางรู้สึกว่าเพ้อเจ้อไปไกลแล้ว  

 

 

เขาจะไปคิดอะไรกับคนที่เหมือนผู้ชายแบบนั้นได้?  

 

 

ถ้าจะมีอะไรก็คงเกิดตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงที่ไม่เจอกันหลายปีพอเจอกันก็ปิ๊ง?  

 

 

“ฉันหึงบ้าบอก็จริง แต่ขอเตือนนายไว้เรื่อง ถ้าภายในหนึ่งสัปดาห์ยัยผู้หญิง ‘ใสซื่อ’ คนนี้โทรหานาย หรือบังเอิญเจอเขา ไม่ว่าเขาจะให้เหตุผลในการนัดนายยังไงก็ให้ปฏิเสธให้หมด ไม่ว่าเขาจะทำตัวน่าสงสารหรือออดอ้อนขนาดไหน ให้บอกไปเลยว่า ผมรักคู่หมั้นมาก เอาประโยคนี้ตอกให้หน้าหงายไปเลย”  

 

 

“เขาไม่มีเบอร์ผม เบอร์ส่วนตัวของผมคิดว่าใครก็มีได้เหรอ? แล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะโทรไปที่หน่วย คนใส—” อวี๋หมิงหลางเบรกทัน เกือบพูดคำที่เสี่ยวเชี่ยนไม่ชอบออกไปแล้ว  

 

 

“อวี๋เสี่ยวเฉียง จิตแพทย์จะสอนอะไรให้นะ คนที่เอาคำว่า ‘ฉันเป็นคนแมนๆ’ ‘ฉันไม่แคร์อะไรทั้งนั้น’ ‘ฉันไม่ต้องการอะไรมาก’ พูดจนติดปาก ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ใจแคบ อย่างเช่นนายคงจะเคยได้ยินคนพูดว่า ฉันเป็นคนใจกว้าง เป็นไปได้ว่าแค่หันหลังเขาก็เอานายไปขายแล้ว เพราะคนที่มีนิสัยติดฉลากให้ตัวเองแบบนี้หลายคนเป็นคนสองมาตรฐาน เข้มงวดกับคนอื่นมาก แค่คนอื่นทำไม่ถูกใจนิดหน่อยก็จะคิดว่าคนทั้งโลกทำผิดต่อเขา แต่พอเขาทำผิดต่อคนทั้งโลกบ้าง กลับพูดออกมาแค่ว่า ฉันเป็นคนแมนๆ ฉันใจกว้าง ดังนั้นสำหรับฉัน ประโยคพวกนี้มันไม่น่าฟัง อย่าเอาคำว่าใจกว้างมาเป็นเหตุผลทำร้ายคนอื่น แล้วก็อย่าเอาการทำร้ายคนอื่นมาระบายอารมณ์ตัวเอง”  

 

 

คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนตรงไปตรงมา  

 

 

บนโลกนี้มีคนมากมายที่เป็นแบบนี้ มักจะบอกว่าตัวเองเป็นคนใจกว้างมาก หลังจากทำร้ายคนอื่นไม่เพียงแต่จะไม่สำนึกผิดยังมาหาว่าคนอื่นใจแคบอีก อีกทั้งคนจำพวกนี้มีอัตราส่วนอยู่ไม่น้อย ในสิบคนอย่างน้อยก็มี 2-3คนแล้ว  

 

 

เธอกับอวี๋หมิงหลางคบกันมาได้สามปีกว่าแล้ว นอกจากไม่มีใบทะเบียนสมรส แต่ทุกอย่างเหมือนคู่สามีภรรยาหมด  

 

 

ทรัพย์สมบัติรวมอยู่ด้วยกัน ร่างกายกับความรู้สึกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เธอไม่อยากให้ใครหน้าไหนหรือเรื่องใดๆก็ตามมากระทบชีวิตที่มั่นคงของเธอ  

 

 

ยัยเสียวอวี่คนนี้เสี่ยวเชี่ยนจะไม่เก็บมาใส่ใจชั่วคราว แต่ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างอวี๋หมิงหลางเอาไปวางที่ไหนผู้หญิงก็ชอบ เพื่อป้องกันอีกหน่อยมีแมลงวันมาตอมเขาแบบนี้อีก เธอจำเป็นต้องล้างสมองเขา ผู้หญิงคนอื่นไม่ได้เรื่องหมดยกเว้นเมียตัวเอง  

 

 

“พวกเรามาพนันกัน ถ้าผู้หญิงคนนี้”  

 

 

“เสียวเหม่ย ลูกเชี่ยน เบบี๋ ที่รัก คุณแน่ใจว่าจะให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรามารบกวนเวลาเราเหรอ?”  

 

 

คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ในที่สุดก็มีคำที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนพอใจ  

 

 

วัตถุประสงค์ล้อมคอกก่อนวัวหายสำเร็จแล้ว เธอไม่คิดจะจับเรื่องนี้ไม่ปล่อยอีกต่อไป  

 

 

“ไปอาบน้ำ”  

 

 

ในบ้านมีห้องน้ำสองห้อง เสี่ยวเชี่ยนดันเขาไปอีกห้องหนึ่ง แต่เขากลับเดินตามเธอเข้าไป  

 

 

“ช่วยชาติประหยัดน้ำพวกเราอาบด้วยกันดีกว่า”  

 

 

เขาพูดด้วยท่าทีจริงจัง ไม่สนว่าเสี่ยวเชี่ยนจะยินยอมหรือไม่ เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของเสี่ยวเชี่ยนออกอย่างรวดเร็ว ผิวขาวนวลเนียนเห็นแล้วเป็นอาหารตา  

 

 

“เมียจ๋า ทำไมคุณถึงได้ดึงดูดสายตาแบบนี้ ผิวขาวๆมันช่างยั่วยวน อย่าไปเอาอย่างผู้หญิงแต่งตัวจัดข้างนอกนะ แค่เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นแสบจมูก เมียผมนี่ดีสุด ธรรมชาติ100%~”  

 

 

เมื่อไรที่เจอเธอก็จะได้กลิ่นหอมแบบเป็นธรรมชาติ น่ารักที่สุด  

 

 

“เมื่อกี้นายยังชมคนอื่นอยู่เลยนะว่าผู้หญิงเปลี่ยนตอนอายุสิบแปด” เสี่ยวเชี่ยนพูดประชด  

 

 

“อย่าทำลายบรรยากาศได้ไหม ก็นั่นผมยังพูดไม่จบ ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้ดูแล้วรื่นตาเท่าสมัยเด็กๆ”  

 

 

“หึหึ นายยังจำเขาตอนเด็กๆได้ด้วย…”  

 

 

อาการหึงเล็กๆแบบนี้ทำให้อวี๋หมิงหลางแอบดีใจ เขายกแขนขึ้นแล้วพูดอย่างภูมิใจ “ลูกเชี่ยนดูพี่สิ กล้ามเป็นมัดๆ เดินออกไปสาวๆต้องกรี๊ดมากแน่ๆใช่ไหม?”  

 

 

ปกติเขาอยู่แต่ในค่ายทหาร ไม่ค่อยได้มีโอกาสสัมผัสกับโลกภายนอก จึงไม่ค่อยมีเซ้นส์เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงเท่าไร  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนส่งเสียง หึ ออกมา จะไม่กรี๊ดได้ไง?  

 

 

ภูมิหลังของเขาพ่อแม่เป็นเปลือกชั้นดีให้ หน้าที่การงานก็มีเกียรติ ผู้ชายแบบนี้เอาไปโยนไว้ที่ไหนมีแต่ผู้หญิงจะมารุมทึ้ง  

 

 

โดยเฉพาะช่วงสองปีนี้รสนิยมในการแต่งตัวเปลี่ยนไปเพราะเสี่ยวเชี่ยน นับวันจะยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขาได้ออกมาข้างนอกบ่อยๆ ต่อให้ไม่ทำอะไร พวกผู้หญิงก็คงพยายามหาวิธีเข้าใกล้อยู่ดี  

 

 

“วางใจได้ พี่คนนี้จะไม่มองใครนอกจากหนูคนเดียว ไม่มีทางออกนอกกรอบแน่นอน” อวี๋หมิงหลางก้มหน้าคิดจะจูบปากเล็กๆของเธอ ทันใดนั้นก็ตัวแข็ง เฮ้ย มือจับตรงไหนอยู่น่ะ?  

 

 

“ถ้ากล้าเอาของที่ฉันใช้ได้คนเดียวไปให้คนอื่นแตะ เอาลีลาที่ฝึกจากฉันไปใช้กับคนอื่นล่ะก็ ฉันจะเอาให้สูญพันธุ์เลยคอยดู”  

 

 

“ลูกเชี่ยน…พวกลีลาเนี่ยสูญพันธุ์ไม่ได้มั้ง? แล้วก็มือคุณน่ะช่วยเอาออกก่อนได้เปล่า?”  

 

 

ไม่เจอกันนานนี่เป็นวิชาใช้มือด้วยเหรอ?