ต้าอีดูนิ่งเงียบๆตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำ ดูไม่อยากคุยเท่าไร

 

 

พอถึงบ้านอวี๋หมิงอี้ แม่อวี๋ก็อ้างว่าจะออกไปเดินเล่นพร้อมพาพ่านพ่านไปด้วย ทิ้งให้เสี่ยวเชี่ยนอยู่กับต้าอีในบ้านตามลำพัง

 

 

คำพูดที่เสี่ยวเชี่ยนบอกแม่อวี๋ก่อนหน้านี้ หญิงชราจำได้ขึ้นใจ เธอต้องพาพ่านพ่านออกไปเดินให้คนข้างนอกรู้เสียบ้างว่าพ่านพ่านมีสถานะเป็นอย่างไรในครอบครัว ไม่ใช่อย่างที่คนพวกนั้นคิด แล้วจะถือโอกาสนี้ข่มคนพวกนั้นด้วย เพราะถึงคำพูดจะไม่มีขางอกออกมาเดินได้ แต่ถ้าได้พูดออกไปแล้วก็ย่อมแพร่ไปได้ทั่ว”

 

 

“เธอจะดื่มชาไหม?” ต้าอีถามเสี่ยวเชี่ยน

 

 

“ไม่ต้องวุ่นวายหรอก มานั่งพักสิ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายเหรอ สีหน้าดูแย่มาก”

 

 

“พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปตรวจเลือด เธอจะไปเป็นเพื่อนฉันไหม?” ต้าอีถามเสี่ยวเชี่ยน

 

 

“ฉันไม่ไป งานยุ่ง”

 

 

“แข่งเสร็จแล้วเธอยังยุ่งอะไรอีก?”

 

 

“นอนไง แข่งเสร็จทั้งทีก็ต้องพักผ่อนหน่อย นอนหลับให้สบาย จากนั้นก็กลับบ้านแม่กับเสี่ยวเฉียง น้องชายฉันใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันจะกลับไปหาน้องหน่อย”

 

 

ให้มันหวาดผวาเล่น

 

 

สีหน้าของต้าอีเหมือนกำลังพูดว่า ฉันไม่สำคัญเท่าการนอนเลยเหรอเนี่ย

 

 

“ถ้าพี่รองไปบินให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้ แต่นี่พี่รองได้หยุด เวลาเขาเยอะแยะเธอไม่ให้เขาไปเป็นเพื่อนล่ะ ฉันจะไปทำไม? เรื่องแบบนี้มันเรื่องในครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”

 

 

พูดถึงพี่รองต้าอีก็มีสีหน้าหม่นลง

 

 

“ฉันยังไม่ได้ถามพวกเธอเลย พวกเธอไปห้องน้ำกันตั้งนานคุยอะไรกัน?”

 

 

“…ไม่ได้คุยอะไร เขาก็แค่ยืนหน้าบึ้งมองฉัน ไม่พูดอะไรเลย…” เดิมต้าอีอยากจะอดทนไว้ แต่น้ำตากลับไหลออกมา

 

 

“ประธานเชี่ยน เขาไม่อยากมีลูกหรือเปล่า? แต่ฉันไม่อยากทำแท้งนะ”

 

 

ท่าทางของอวี๋หมิงอี้ที่แสดงออกทำให้คนที่มองรู้สึกได้เลยว่าเขาเหมือนไม่ชอบเด็ก ต่อให้เป็นเสี่ยวเชี่ยนมองก็รู้สึกแบบนั้น

 

 

มีว่าที่คุณพ่อบ้านไหนบ้างที่ทำท่าทางบึ้งตึงอย่างกับเป็นซอมบี้แบบนั้น?

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเองก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้

 

 

หรืออวี๋หมิงอี้จะฝังใจจากเรื่องที่เมียเก่ามีชู้ ก็เลยเกลียดเด็กด้วย?

 

 

แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ นักบินที่ขับเครื่องบินรบได้ จิตใจต้องเข้มแข็งหนักแน่นมาก แล้วมันเพราะอะไรกัน เสี่ยวเชี่ยนไม่เข้าใจตาคนหน้าตายคนนี้เลยจริงๆ

 

 

เธอส่งกระดาษทิชชู่ให้ต้าอีที่ร้องไห้อย่างหนัก เสี่ยวเชี่ยนทั้งสงสารทั้งโมโห

 

 

“เลิกร้องเถอะ ยังไงก็ต้องเก็บเด็กไว้ พี่รองพูดอะไรก็ไม่เป็นผลหรอก ถ้าพวกเธอกล้าไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ แม่ได้ถือมีดมาหาถึงบ้านแน่ เชื่อฉันสิ”

 

 

มีคนแก่คนไหนบ้างที่ไม่อยากเห็นลูกมีครอบครัวที่มั่นคง มีหลานเต็มบ้าน?

 

 

ตอนนี้ในครอบครัวมีเด็กอยู่สามคนแต่ก็โตๆกันแล้ว ไม่ได้เล่นสนุกเหมือนตอนเป็นเด็กตัวเล็กๆ บวกกับพี่รองมีครอบครัวเป็นครั้งที่สอง ในมุมมองของแม่อวี๋ก็อยากให้เขามีลูกเร็วๆเพื่อเป็นโซ่ทองคล้องใจ

 

 

“แต่พี่รองไม่ชอบนี่นา ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยถามเขาว่าชอบเด็กไหม เขาตอบมาทันทีเลยว่าไม่ชอบ ตอนนั้นฉันก็คิดว่าถ้าเขาไม่ชอบก็จะไม่มี แต่ใครจะไปรู้ว่าห้างจะลดราคาช้ากว่าวันเขากลับมา ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่แก้ไขอะไรไม่ได้แบบนี้…”

 

 

ต้าอีพูดด้วยสีหน้าผิดหวังมาก เสี่ยวเชี่ยนฟังแล้วก็งง

 

 

“ลดราคามันเกี่ยวอะไรกับการท้อง?”

 

 

“คือว่า…อย่าถามเลย” ต้าอีอายไม่กล้าพูด

 

 

“ก็ได้ งั้นไม่พูดถึงว่าเด็กคนนี้มาได้ยังไง เอาเป็นว่าถ้าเขามาแล้วเธออยากเอาไว้ไหม?”

 

 

“พี่รองเขา…”

 

 

“เธอจะไปสนเขาทำไม? ฉันถามเธอนะ”

 

 

“อยากสิ” ทำไมจะไม่อยากล่ะ นี่ลูกของเธอนะ

 

 

“งั้นก็จบ ท่าทีชัดเจนเป็นพอ ท้องมันโตบนร่างกายเธอ เด็กอยู่ในท้องเธอ พี่รองพูดอะไรไปก็เท่านั้น ถ้ากล้ามีปัญหากับว่าที่คุณแม่ล่ะก็ เดี๋ยวเจอดี”

 

 

“ประธานเชี่ยน…เธอจะทำอะไร?” ต้าอีเห็นสีหน้าเสี่ยวเชี่ยนแล้วก็แอบหวั่นใจ ประธานเชี่ยนมีแผนอีกแล้วเหรอ?

 

 

“ฉันจะให้ของขวัญแต่งงานพวกเธอ ค่ารักษาครั้งนี้ฟรี”

 

 

“พี่รอง พี่คิดอะไรอยู่กันแน่?”

 

 

อวี๋หมิงหลางถามขณะขับรถ

 

 

คนที่นั่งอยู่ด้านหลังนิ่งเงียบอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งอวี๋หมิงหลางก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ

 

 

นี่เป็นลักษณะเด่นของพี่ชายเขา สองหูสามารถคัดกรองคำถามที่ไม่อยากตอบทิ้งได้

 

 

ขณะที่เสี่ยวเฉียงกำลังคิดว่าเขาต้องเผชิญกับความเงียบเป็นคำตอบอีกแล้วนั้น อวี๋หมิงอี้ก็พูดขึ้น

 

 

“เจ้าเล็ก แกว่า…ถ้าพี่สะใภ้รองของแกท้องขึ้นมา ฉันควรจะทำไงดี?”

 

 

“นั่นมันลูกพี่ พี่มาถามผมทำไม?” อวี๋หมิงหลางรู้สึกยอมคนๆนี้เลยจริงๆ

 

 

ความเงียบเข้ามาปกคลุมอีกรอบ

 

 

อวี๋หมิงหลางรู้สึกยอมใจพี่ชายตัวเอง และนับถือจิตใจของต้าอีมาก ทนผู้ชายอึนๆแบบนี้ได้ยังไง?

 

 

“พี่ให้ผมออกมาด้วยตกลงว่าจะไปที่ไหน? นี่ก็เข้าเมืองแล้วนะ”

 

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

 

 

อวี๋หมิงอี้ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้อย่างไร แต่เสี่ยวเฉียงกลับมีความคิดเดียว

 

 

อยากอัดพี่โว้ย

 

 

เขาจอดรถข้างทางแล้วหันไปหาอวี๋หมิงอี้ “พี่รอง ถ้าพี่กล้าบอกว่าพี่ไม่อยากเป็นพ่อเด็ก ก็ได้ไม่มีปัญหา ผมจะให้เมียผมหาพ่อสำรองมาให้ต้าอี เรื่องนี้เมียผมถนัดนะจะบอกให้”

 

 

“อยากโดนอัดเหรอ?” อวี๋หมิงอี้ตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง

 

 

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งใช้กำลัง พี่นั่นแหละที่ท่าทีไม่ชัดเจน เมียพี่อาจจะตั้งท้อง พี่กลับทำสีหน้าซังกะตาย จริงๆเลย ดีนะที่เมียพี่ไม่โมโหร้าย ถ้าเป็นเมียผมล่ะก็ทำแบบนี้ได้หาทางเอาผมตายแล้ว ไม่แน่กลางดึกนอนๆอยู่คงตายไม่รู้ตัว แถมยังหาสาเหตุการตายไม่ได้ด้วย”

 

 

อวี๋หมิงหลางพูดเกินจริงไปหน่อย เสี่ยวเชี่ยนคงไม่ทำกับเขาถึงขั้นนั้น แต่ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ ถ้าไม่ถลกหนังออกมาหลายๆชั้นเธอไม่มีทางเลิกรา

 

 

“ฉันน่ะเหรอทำหน้าซังกะตาย?” อวี๋หมิงอี้หน้านิ่ว

 

 

คำตอบของอวี๋หมิงหลางก็คือเขาเอามือบิดกระจกให้หันไปทางอวี๋หมิงอี้ ดูเอาเองเซ่

 

 

“โชคดีที่ลูกชายพี่ชินกับสีหน้าแบบนี้แล้ว ถ้าเป็นเด็กขวัญอ่อนนะคงตกใจร้องไห้ใหญ่แล้ว ผมว่านะถ้าพี่ไม่เป็นนักบินแล้วไปทำงานในโรงเรียนอนุบาลก็ได้นะ ถ้ามีเด็กแสบคนไหนไม่ยอมนอนกลางวันพี่ก็ไปยืนทำหน้าแบบนี้ใส่ รับรองรีบหลับตาปี๋นอนตัวหดแน่”

 

 

คำพูดของอวี๋หมิงหลางไม่ได้ทำให้อวี๋หมิงอี้โกรธ เพราะเขาก็ดูออกว่าตัวเองเคร่งขรึมเกินไป

 

 

ครั้นแล้วเขาจึงเอามือไปจับหน้าให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติขึ้นมาหน่อย แต่ก็ไม่มีประโยชน์ สีหน้าก็ยังดูบึ้งตึง แล้วเมื่อกี้นี้ต้าอีจะตกใจหรือเปล่า?

 

 

อวี๋หมิงอี้ผู้ความรู้สึกช้าเริ่มคิดมาก อดไม่ได้ที่จะถามน้องชาย

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก เมียผมอยู่กับเมียพี่ ไม่ว่าเมียพี่จะรู้สึกแย่แค่ไหน เมียผมก็จัดการได้”

 

 

“ก็จริง…” อวี๋หมิงอี้โล่งอก

 

 

แต่ผู้ชายสองคนนี้คงนึกไม่ถึงว่า วิธีจัดการกับอารมณ์ของเสี่ยวเชี่ยนจะสุดโต่ง

 

 

“เดี๋ยวนะ…พี่ไม่ได้ไม่ดีใจ ถ้าอย่างนั้น…” อยู่ๆอวี๋หมิงหลางก็เอะใจ เขาหันไปมองพี่ชายตัวเองแบบที่ไม่อยากเชื่อสายตา

 

 

“พี่คงไม่ได้ดีใจหรอกใช่ไหม?”