“เฉินกวนเป่า ชื่อเดิมพี่เพราะดีนะ ฮ่าๆ” อวี้เอ๋อร์พูดยิ้มๆ

        “ท่านเทพเปลี่ยนชื่อฉันเป็นเฉินชิ่งหยวน แต่ว่าฉันชอบชื่อตอนนี้มากกว่า กัวไฮว่ คนดีอยู่ได้ไม่นาน พบภัยพิบัติรอดหมื่นปี ชื่อกัวไฮว่นี่ตั้งได้น่าสนใจมากเลย” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “แดนมนุษย์ร้อยปี ฉันจะใช้ชีวิตอย่างบ้าคลั่งในแดนมนุษย์ร้อยปีเป็นเพื่อนพี่เอง” อวี้เอ๋อร์เห็นกัวไฮว่ดื่มเหล้าก็พูดขึ้นเบาๆ

        “อืม ในเมื่อท่านเซียนอวี้เอ๋อร์คิดดีแล้ว งั้นเราไปล้างเนื้อล้างตัว ทำเรื่องสนุกๆ ของแดนมนุษย์กันดีกว่า” พูดเสร็จกัวไฮว่ก็หยิบน้ำเต้าขึ้นมาจากนั้นก็ลากอวี้เอ๋อร์หายไปในห้องอาบน้ำ

        “อู๋กัง อวี้เอ๋อร์ลงไปเป็นเวลากี่ชั่วยามแล้ว เจ้าว่านางจะเจอเทพแห่งจิตนั่นแล้วหรือยัง” ณ วังแห่งจันทรา สถานที่ที่ลึกลับที่สุดในสรวงสวรรค์ สตรีสวมอาภรณ์สีขาวนางหนึ่งนั่งอยู่บนตั่ง ไม่ว่านางจะมีท่าทางเช่นไร ล้วนแต่เข้ากันกับสภาพแวดล้อมได้อย่างสมบูรณ์แบบ โฉมงาม สตรีผู้นี้มิใช่โฉมงาม เหตุเพราะความงามของนางไม่อาจจะบรรยายออกมาได้ นางคือฉางเอ๋อ ตัวละครที่ลอบกินเซียนตัน[1] ละทิ้งด้านร้ายของคนที่ตัวเองรักในตำนานของแดนมนุษย์

        “ท่านพี่ พวกเราดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ” อู๋กังพูดยิ้มๆ พลางแบกขวานด้านใหญ่เอาไว้

        “ตาบ้า นายจะทำอะไรน่ะ ออกไปเลยนะ อยากอาบน้ำก็ไปอาบเองสิ” ภายในบ้านกัวไฮว่ อวี้เอ๋อร์ผลักกัวไฮว่เต็มแรง ส่วนกัวไฮว่ก็ไม่ได้มีท่าทีจะก้าวออก มือไม้พัลวันอยู่บนตัวอวี้เอ๋อร์ไม่หยุด

        “เมียเซียนจ๋า ขนาดพี่ฉางเอ๋อยังให้เธอลงมาหาฉันเลย ดูท่าเขาจะยอมรับในความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้วนะ เธอก็บอกเองแล้วนี่ ว่าจะใช้ชีวิตสุดบ้าคลั่งเป็นเพื่อนฉันหนึ่งร้อยปี” กัวไฮว่พูดพลางยิ้มร้าย มือไม้ไม่ว่างเว้นแม้แต่วินาทีเดียว

        “ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ได้” อวี้เอ๋อร์พูดเบาๆ จะอย่างไรเธอก็นึกไม่ถึงว่าเทพแห่งจิตจะกล้าทำเช่นนี้กับตน

        “อวี้เอ๋อร์ ที่นี่คือแดนมนุษย์ เธอเป็นเมียของฉัน ชายหญิงรักกันเป็นเรื่องธรรมดา เธอช่วยปรนนิบัติสามีหน่อยสิ” กัวไฮว่พูดพลางกอดอวี้เอ๋อร์เอาไว้ในอ้อมอก จากนั้นก็เปิดก๊อกน้ำ อวี้เอ๋อร์หอบหายใจลวกๆ และเริ่มต่อต้านน้อยลง

        “พี่ไฮว่ อย่านะ”

        “พี่ไฮว่ เอาอีก”

        “พี่ไฮว่ เอาอีก”

        “พะ…พวกเขาทำอะไรกันน่ะ” ฉางเอ๋อไม่ได้ไปดูที่กระจก แต่แค่ได้ยินเสียงครวญครางของอวี้เอ๋อร์ดังเป็นระลอก ก็พลันหน้าร้อนขึ้นมา จากนั้นก็ถามอู๋กังเสียงดัง

        “ทำอะไร ก็ทำเรื่องที่ผู้หญิงผู้ชายชอบทำกันอย่างไรเล่า เฮอะๆ คิดไม่ถึงเสียจริง เทพแห่งจิตนี่ใช้ได้เลยนะ เคยเจอกันที่สวรรค์สองสามครา ทว่าไม่คิดว่าเขาจะหาญกล้าเช่นนี้” อู๋กังมองอย่างสนุกสนาน

        “เรื่องที่ผู้ชายผู้หญิงชอบทำกันงั้นหรือ อู๋กัง เจ้าก็ชอบหรือ ดูสนุกพอหรือยัง” ฉางเอ๋อหรี่ตาถามขึ้น

        “แน่นอนว่าชอบ สนุก เพียงแต่ไม่สนุกเท่าตอนข้าสู้รบ” อู๋กังได้สติขึ้นมา

        “ปัง! เจ้าบ้า ไสหัวไปเลยนะ ชอบหรือ ชอบกับน้องเจ้าสิ” อู๋กังถูกแรงไร้รูประลอกหนึ่งโจมตีลอยไปหมื่นเมตร แล้วชนเข้ากับเสาตรงประตูสวรรค์ทางทิศใต้อย่างจัง ทำเอาทั้งสรวงสวรรค์สะท้านสะเทือน

        “เฮอะๆๆ ไม่ได้ชอบน้องท่าน ข้าชอบท่าน” อู๋กังพูดอย่างไม่แยแส ในสมองยังคงมีภาพกัวไฮว่กับอวี้เอ๋อร์เร่าร้อนกันอยู่ในห้องน้ำ

        “อู๋กัง ไปตายเสียไป” จากนั้นก็มีเสียงดังลั่นดังขึ้นที่สรวงสวรรค์ อู๋กังถูกโจมตีอีกครั้ง จนลอยไปนอกสวรรค์ชั้นสามสิบสาม

        “แค่กๆๆ อู๋กังทำนางไม่พอใจอันใดอีก” เหล่าเซียนที่กำลังเล่นหมากกันอยู่ก็พูดขึ้นเบาๆ

        “เลิกพูดได้แล้ว ท่านเซียนกำลังมีน้ำโหอยู่ อู๋กังยังทนการโจมตีของนางได้ หากเป็นพวกเราโดน ได้ตายคาที่แน่” เซียนเท้าเปล่าพูดขึ้นเบาๆ

        “เดินหมากๆ มีเรื่องมากมายที่ใดกัน” เทพแห่งดาวศุกร์พูดขึ้นเบาๆ

        “เรื่องที่ชายหญิงล้วนชอบ ฮึ โมโหเหลือเกิน ทำไมตอนแรกข้าถึงได้เชื่อคำพูดของเจ้าบ้าหงจวินให้อวี้เอ๋อร์ลงไปด้วยก็ไม่รู้ น่าโมโหเสียจริง”

        “ฮ่าๆๆ เรื่องที่ชายหญิงล้วนชอบ ไม่เลวเลย ดูท่าเช่นนี้ก็น่าสนุก ร้อยปีแดนมนุษย์ ข้าจะคอยดูว่าพวกเจ้าจะทำเรื่องต่ำทรามอันใดอีก” ท่านเซียนฉางเอ๋อที่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เมื่อสักครู่ จู่ๆ ก็หัวเราะกับตนเองขึ้นมา

        “ยายบ้า ยายบ้าของจริง” หงจวินที่กำลังบรรยายธรรมอยู่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นใบหน้ายิ้มร้าย เหล่าเซียนที่ฟังเขาบรรยายธรรมอยู่ล่างเวทีต่างก็มึนงง เพราะจู่ๆ เขาก็ดันมีท่าทีเช่นนั้น

        “อวี้เอ๋อร์ สบายใช่ไหม” หลังจากที่กัวไฮว่กับอวี้เอ๋อร์ผ่านสมรภูมิรบมาหลายรอบ ทั้งสองก็นอนแผ่อยู่บนเตียงกว้างภายในห้องนอน กัวไฮว่ถามยิ้มๆ พลางวางมือไว้บนส่วนสูงเนินของอวี้เอ๋อร์อย่างสบายๆ

        “ที่รัก ฉันอยากอีก” อวี๋เอ๋อร์พูดด้วยดวงตาเหม่อลอย

        “แค่กๆๆ อวี้เอ๋อร์ เรื่องแบบนี้ไว้แค่นี้เถอะ ไม่งั้นจะอันตรายต่อฟ้าดินนะ” กัวไฮว่กระแอมไปสองครั้งก่อนจะพูดขึ้น สามคำที่ผู้ชายกลัวที่สุดไม่ใช่คำว่า ‘ฉันอยากอีก’ หรือไง

        “ตาบ้า ไอ้ตาบ้า พี่ว่าถ้าพี่สาวฉันรู้ว่าพี่ทำแบบนี้กับฉันแล้วจะฆ่าพี่ไหม” อวี้เอ๋อร์มองกัวไฮว่พร้อมกับพูดขึ้น

        “ร้อยปีแดนมนุษย์ เทพเซียนไม่อาจก้าวก่ายได้ นอนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องทำ” กัวไฮว่พูดเสร็จก็นอนกอดอวี้เอ๋อร์เอาไว้ วันนี้ไม่บำเพ็ญเพียร เพราะวันนี้พี่บำเพ็ญมามากพอแล้วล่ะ

        “สบายจัง วันเวลาแดนมนุษย์นี่ดีจริงๆ” เป็นเวลาเก้าโมงเช้า กัวไฮว่ลืมตาขึ้นมา ส่วนอวี้เอ๋อร์ยังไม่ได้นอน หลายปีมานี้ ช่วงเวลาที่เขามายังแดนมนุษย์กัวไฮว่ยังไม่ได้นอนยาวยันเก้าโมงมาก่อนเลย

        กัวไฮว่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า เขามองอวี้เอ๋อร์ที่นอนแผ่อยู่บนเตียง จากนั้นความร้อนระอุก็แล่นไปยังสมองอีกครั้ง มือเจ้ากรรมก็ยื่นไปยังอวี้เอ๋อร์ที่นอนสลบสไลอยู่อีกครั้งหนึ่ง

        “อย่ามายุ่ง ท่านพี่อย่ามายุ่ง” อวี้เอ๋อร์บ่นพึมพำ จากนั้นกัวไฮว่ก็ไปคร่อมบนตัวอวี้เอ๋อร์อีกครั้ง ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ในห้องก็เต็มไปดอกไม้ผลิบาน

        “ม้าพ่อพันธุ์ พี่มันม้าพ่อพันธุ์ ม้าพ่อพันธุ์ทั้งหัวทั้งหางเลย” อวี้เอ๋อร์ออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอจ้องกัวไฮว่พร้อมกับพูดขึ้นด้วยเสียงดัง

        ตอนนั้นกัวไฮว่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มือหนึ่งดื่มเหล้าจากน้ำเต้าไปนิดหน่อย ส่วนอีกมือหนึ่งถือน้ำเต้าเอาไว้พลางมองอวี้เอ๋อร์ยิ้มๆ ด่าก็ด่าไปสิ อย่างไรก็ด่าไม่ถึงฉันอยู่แล้ว

        “ตาบ้า ฉันหิวแล้ว ไปทำอะไรกินหน่อยสิ” อวี้เอ๋อร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ เรื่องบางอย่างทำแล้วเปลืองแรง

        “วันนี้สามีเข้าครัวเอง ในน้ำเต้านี่มีของดีไม่น้อยเลย เราจะเสียของไม่ได้นะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องครัวอย่างแช่มช้า

        “ให้ตาย ใหญ่ขนาดนี้ งั้นวันนี้ไม่กินนี่ก่อนดีกว่า ถ้าคุมไฟไม่ได้แล้วตัวเองระเบิดขึ้นมาเดี๋ยวจะซวยเอา” กัวไฮว่พูดเบาๆ พลางถือแส้หางเสือเอาไว้ในมือ

        “ช่างเถอะ ทำน้ำแกงงูดีกว่า วางใจกินได้เลย” กัวไฮว่มีฝีมือการทำอาหารไม่เลว ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ทั้งโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารรสเลิศ จากนั้นเขากับอวี้เอ๋อร์ก็รับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

        “ตาบ้า ไม่คิดเลยว่าของที่พี่ทำจะอร่อยขนาดนี้ คราวหลังไม่ออกไปกินข้างนอกแล้ว พี่ทำกินที่บ้านเถอะ” อวี้เอ๋อร์พูดยิ้มๆ

        อันที่จริงกัวไฮว่ทำอร่อยที่ไหนกัน วัตถุดิบสวรรค์ ขอแค่เอาไปผ่านกรรมวิธี จะทานอย่างไรก็ย่อมรสเลิศ ทว่ากัวไฮว่ก็ยังคงพยักหน้ายิ้มแย้ม เมื่อวานเขาเหน็ดเหนื่อยกับอวี้เอ๋อร์กันมาทั้งวัน ก็ต้องทดแทนหน่อยสิ

        “กินกันอิ่มดื่มกันพอแล้ว งั้นเราก็ไปจัดการธุระเถอะ” พูดเสร็จกัวไฮว่ก็หยิบน้ำเต้าขึ้นพาไปยังคลินิก จากนั้นก็เอาไม้จันทน์จื่อจินออกมาจากในน้ำเต้า

[1] ยาวิเศษของเซียน สามารถชุบชีวิตให้ฟื้นได้