มีนักเรียนอีกหลายรายที่ยังตัดใจไม่ได้ อาหารที่อยู่ตรงหน้ารสเลิศเช่นนี้ พวกเขากลัวจะได้รับประทานน้อยไปจึงกินอย่างเอร็ดอร่อยกัน เหอโม่เองก็ทานหูฉลามไปชามที่สามแล้ว เธอหันหลังกลับไปมองกัวไฮว่ เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ เขารักษาหน้าฉันให้หายดีได้จริงเหรอ

        หลังจากที่รับประทานมื้อเที่ยงที่แสนจะสุขใจเสร็จ ทุกคนต่างก็ทำความสะอาดโต๊ะและในห้อง ส่วนกัวไฮว่ก็เปลี่ยนชุดแล้วมาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

        “ผอ. ครับ พูดตามตรงเลยนะ ผมโตขนาดนี้แล้วนี่เป็นมื้อแรกที่ผมกินดีมากเลย ผอ. มีอะไรก็บอกมาตรง ๆ เลยครับ ผมจะทำให้ได้ ไม่ลาออกแน่นอน” นักศึกษาจากคณะแพทย์แผนปัจจุบันคนหนึ่งพูดยิ้ม ๆ

        “ในเมื่อพวกเธอเป็นพนักงานในคลินิกของฉัน ฉันก็ควรต้องดูแลอาหารการกินของพวกเธออยู่แล้ว เดี๋ยวตอนบ่ายฉันพาพวกเธอไปซื้อยาสมุนไพรสักหน่อย ทุกคนเตรียมตัวกันหน่อยนะ” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ ผ่านไปสักพักหนึ่ง ก็มีรถออฟโรดขนาดเจ็ดที่นั่งคันใหม่เอี่ยมอ่องสามคันพร้อมทั้งรถตู้คันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู

        “อาโจว อาขับรถตู้คันนั้นไปนะครับ แล้วก็ต่อไปพวกเราขอฝากอาเรื่องอาหารการกินด้วยล่ะ วางใจเถอะ เรื่องอาการป่วยของอาน่ะ ผมจะช่วยอาจัดการเรื่องยาให้อาภายในสิบวัน” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “รถอีกสามคัน พวกเธอน่าจะมีคนขับรถเป็นล่ะมั้ง แบ่งกลุ่มกันเองเป็นสามกลุ่ม แต่ละกลุ่มให้หาคนนึงมาขับรถ หรือพวกเธอใครอยากขับรถก็มา จำไว้นะ นักศึกษาแพทย์โบราณกับแพทย์ปัจจุบันให้อยู่รวมด้วยกัน”

        “วันนี้พวกเราจะไปซื้อสมุนไพรธรรมดา ๆ สักหน่อยนึง ถ้าถึงแล้วให้แต่ละกลุ่มไปกันเอง อยากซื้ออะไรก็ซื้อมา ไว้ฉันเป็นคนออกเงินเอง ไป” พูดเสร็จ กัวไฮว่ก็ลากอวี้เอ๋อร์ไปแล้วขับรถออฟโรดของตนตรงไปยังตลาดค้าส่งสมุนไพรซย่าเฟิงประจำเมืองอู่เฉิง ที่ที่เป็นตลาดยาสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอู่เฉิง

        “พี่ไฮว่ สมุนไพรในน้ำเต้าเหล่าจวินมีพอให้พวกเราใช้ได้อีกนานเลยนะ ทำไมต้องซื้อไปสมุนไพรด้วยล่ะ สมุนไพรในแดนมนุษย์คุณภาพไม่ค่อยดี แล้วก็มีของปลอมปนด้วย ถ้าดูไม่ดีคนกินอาจตายได้นะ” อวี้เอ๋อร์พูดเบา ๆ

        “เพราะงั้นเราควรมาดูที่ตลาดยานี่ยังไงล่ะ ถ้าเราคลี่คลายปัญหาที่ตลาดยาได้ ก็จะเป็นกุศลใหญ่เลยนะ” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ “อีกอย่าง ผู้ป่วยที่คลินิกเรารักษาไม่ได้จะรักษาแต่โรคร้ายแรง ปวดหัวตัวร้อนพวกเราก็ควรรักษาให้หมด ฉันอยากให้การแพทย์โบราณกลับมารุ่งเรืองอีก”

        “ได้งั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ไฮว่ผู้เหน็ดเหนื่อยเอง” ในขณะที่พูด รถก็เข้าไปในตลาดค้าส่งสมุนไพรซย่าเฟิง ได้กลิ่นหอมเข้มของยาชัดเจนมาตั้งแต่ที่ลานจอดรถ

        “กัวไฮว่ พวกเราจะซื้ออะไรก็ซื้อเลยจริงเหรอ ที่ตลาดยาสถานการณ์ซับซ้อนมากเลยนะ พนักงานเองก็ด้วย อย่าว่าแต่พวกเราที่เป็นนักศึกษายังเรียนไม่จบเลย ก่อนหน้านี้คณบดีหลิวมาซื้อสมุนไพรก็เสียเปรียบ” เหลิ่งซวงถามด้วยเสียงเบา ๆ

        เมื่อนักศึกษาคนอื่น ๆ ได้ยินที่เหลิ่งซวงพูดต่างก็พยักหน้ากันเกรียวกราว นักศึกษาคณะแพทย์แผนโบราณและแพทย์แผนปัจจุบันต่างก็เห็นด้วยในเรื่องซื้อยา อย่างเช่นเรื่องยาปลอมปนในยาจริงมีทั้งในวงการยาแผนโบราณและแผนปัจจุบัน นักศึกษาคณะแพทย์แผนปัจจุบันเองก็เห็นด้วยกับความเห็นของเหลิ่งซวง

        “ไปดูอย่างกล้า ๆ ไปถามอย่างกล้า ๆ ไปซื้ออย่างกล้า ๆ   ไม่ว่าที่พวกเธอซื้อมาจะเป็นของจริงหรือของปลอม ฉันก็จะจ่ายให้พวกเธอหมดเลย” กัวไฮว่พูดเสียงดัง ส่วนเด็ก ๆ ก็ยืนเงียบเชียบออกันอยู่ที่ลานจอดรถ

        นักศึกษาจำนวนสิบแปดคนแบ่งออกเป็นสามกลุ่มกลุ่มละหกคน กัวไฮว่กับอวี้เอ๋อร์อยู่ด้วยกัน จากนั้นทุกคนก็เข้าไปในตลาดค้าส่งยาด้วยกันอย่างสะดุดตาผู้คน

        “พี่ไฮว่ ยาปลอมเยอะกว่ายาจริงอีก จะเลือกยังไงกันเนี่ย” อวี้เอ๋อร์กับกัวไฮว่ไม่ต้องเข้าไปดูในร้าน เพียงแค่ได้กลิ่นยาในอากาศก็รู้ได้ว่ายาไหนจริงยาไหนปลอม ส่วนนักศึกษาทั้งสามกลุ่มต่างก็ไม่เหมือนกัน อย่างกลุ่มของเหอโม่ยังดีหน่อย ลูกศิษย์ของสำนักสามเข็มสิบประตูผีไม่ใช่เล่น ๆ เลยทีเดียว ถึงแม้จะมีบางครั้งที่เลือกผิดบ้าง ทว่ายาดัง ๆ บางอย่างก็ไม่ได้เลือกมาผิด

        “เด็ก ๆ ทั้งสอง มาตรงนี้สิ นี่เป็นยาที่มาจากก่วนโจว คุณภาพชั้นดีทั้งนั้น ราคาก็สมเหตุสมผล” กัวไฮว่เดินมายังด้านข้างของร้านเล็ก ๆ ก็ถูกชายวัยกลางคนสวมชุดฉางเผาสีขาวสะอาดผู้หนึ่งเรียกเอาไว้

        “มีของที่ฉันอยากได้จริงด้วยแฮะ” กัวไฮว่สูดลมหายใจเข้าลึก เขาลอบพูดขึ้นในใจจากนั้นก็เดินเข้าไปในร้าน

        “ไม่ทราบว่าพ่อหนุ่มท่านนี้อยากซื้อสมุนไพรอะไรเหรอ เอารายชื่อยาที่จะซื้อมาให้ฉันได้นะ ในร้านนายผางไม่มีอย่างอื่น แต่ถ้าเรื่องประเภทของยาในซย่าเฟิงก็ต้องที่นี่แหละ” ชายตัวอ้วนท้วมชูหัวแม่มือขึ้น

        “ไม่กลัวว่าฉันไม่มีเงิน แต่กลัวว่าเธอจะไม่ได้ของน่ะสิ อวี้เอ๋อร์ เรามาดูที่ร้านเถ้าแก่ผางเถอะ” กัวไฮว่พูดพลางลากอวี้เอ๋อร์เดินไปในร้าน

        ภายในตัวร้านเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากหลายชนิด กัวไฮว่ยิ้มตรงมุมปาก ไม่คิดว่ายาที่ตั้งโชว์อยู่พวกนี้จะเป็นของจริงทั้งสิ้น แต่เมื่อไปดูคุณภาพของสมุนไพรในถุงกระสอบด้านหลัง แย่กว่าที่ตั้งโชว์เอาไว้เยอะ

        “พ่อหนุ่ม ดูตามสบายเลย อยากได้แบบไหนก็บอกฉันได้เลยนะ” นายผางพูดยิ้มๆ

        “ยาที่คุณมีที่นี่ผมอยากได้หมดเลยครับ” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ “เถ้าแก่ผางแพ็คของที่ตั้งโชว์พวกนี้เถอะครับ”

        “พ่อหนุ่ม งั้นเดี๋ยวฉันให้คนไปหาอันใหม่ให้ ในถุงนั่นของใหม่ ของพวกนี้ตั้งเอาไว้ตั้งนานแล้ว กลัวว่าจะกระทบต่อประสิทธิภาพยา จะให้เธอขาดทุนไปไม่ได้หรอกนะ” นายผางพูดแล้วให้ชายหนุ่มคนที่ถือถุงเอาไว้หลายใบอยู่ในมือคนหนึ่งเดินมา

        “ขาดทุนถือเป็นสุข เถ้าแก่ผาง ผมเอาของที่ตั้งโชว์เอาไว้ก็พอแล้วครับ” ในขณะที่พูด กัวไฮว่ก็หยิบถุงมาแพ็คของด้วยตัวเอง

        “พ่อหนุ่ม ให้ฉันแพ็คของใหม่ให้เธอเถอะ สมุนไพรพวกนี้…” นายผางคิดอยู่นานแต่ก็ไม่พูดที่เหลือออกมา

        “เถ้าแก่ผาง เรามานั่งคุยกันข้างในหน่อยเถอะ” กัวไฮว่หรี่ตามองเถ้าแก่ผางพร้อมกับพูดขึ้นยิ้ม ๆ

        “ได้ ๆ เราไปนั่งข้างในกันก่อน” จากนั้นก็ขยิบตาให้เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านนอก

        “เถ้าแก่ผาง ยาในถุงความชื้นเยอะนะครับ” กัวไฮว่พูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมเปิดคลินิกแห่งหนึ่ง ถึงของจะแพงหน่อยไม่เป็นไร แต่ว่าผมชอบของดี”

        “แค่ก ๆ ไม่คิดเลยว่าพ่อหนุ่มจะรู้เรื่องยาขนาดนี้ วันนี้ฉันตาถั่วแล้วล่ะ” นายผางพูดขึ้น “ตลาดยาในหัวซย่าก็แบบนี้กันทั้งนั้น ถ้าพ่อหนุ่มอยากได้ของดีหน่อย ราคาก็ไม่ถูกนะ”

        “ทำเอาเด็กที่อยู่ข้างนอกนั้นวุ่นงานแย่แล้วล่ะครับ แต่ไม่ว่าเขาจะรวมสมุนไพรที่อยู่ข้างนอกนั่นยังไง ผมก็เลือกมาทีละอัน ๆ ได้” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ “ได้ยินมาว่าหลายวันก่อนเถ้าแก่ผางได้ของรักของหวงมา ไม่ทราบว่าให้ผมดูหน่อยได้ไหมครับ”

        “พ่อหนุ่ม เรื่องนี้คนทั้งตลาดรู้ไม่ถึงหนึ่งกำมือ พ่อหนุ่มได้ยินข่าวมาจากที่ไหนเหรอ” นายผางนิ่งอึ้งไปก่อนจะถามขึ้นเบา ๆ

        “เถ้าแก่ผางเป็นคนค้าขาย ผมเองก็ด้วย ถ้าเอาของดีออกมาดู เรื่องเงินทองค่อยคุยกันง่ายหน่อย” กัวไฮว่พูดยิ้ม ๆ

        “พ่อหนุ่ม ถ้าอยากได้สมุนไพรข้างนอกนั่น ฉันเอาอันที่ดีที่สุดให้เธอเลย ของที่เธอว่านั่นฉันให้คนอื่นไปแล้ว ขอโทษด้วยนะ” นายผางพูดยิ้ม ๆ “เสี่ยวเทียน เดี๋ยวไปดูนะว่าพ่อหนุ่มนี่อยากได้สมุนไพรอะไรแล้วก็ไปช่วยเขาแพ็คให้ดี ให้ดีล่ะ” กัวไฮว่ฟังแล้วเข้าใจทันทีว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

        “ในเมื่อเถ้าแกผางไม่ค้าขายกับผม งั้นผมก็ไปดูที่อื่นแล้วกัน” ในขณะที่พูด ในมือของกัวไฮว่ก็มีบัตรแบล็คการ์ดอยู่ในมือ ซึ่งเป็นบัตรแบล็คการ์ดของธนาคารซิตี้แบงก์อเมริกา ใช้ได้ทั่วโลกไม่มีลิมิต เจี่ยหยวนเป็นคนให้กัวไฮว่มา ในบัตรเองก็มีเงินไม่เยอะเท่าไหร่ แค่หลายร้อยล้านก็เท่านั้น