359 จดหมายเชิญ – ตอนที่ 3

ท้องฟ้าลุกไหม้เป็นสีแดง

มันคือผลึกความร้อนของผู้รุกรานที่มาจากจันทราดำที่ถูกซ้อมโดยปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่โมโมะและแม่มดสีแดงฉานโรซาลีซัง

“ฮฮฮฮฮี๊!”

เงาเล็กๆกระโดดออกจากไฟที่ลุกไหม้ไม่หยุดยั้ง

““[เทเลพอร์ต]””

โมโมะและโรซาลีซังจับเงาดำนั้นอย่างง่ายดาย

“ช-ช่วยฉันด้วย! ฉันจะไม่มาที่ดาวเคราะนี้อีกแล้ว!!”

ร่างกายนักบวชผู้รุกรานกลายเป็นเล็กอย่างสิ้นเชิง มันสิบส่วนเล็กกว่าขนาดดั้งเดิม

ตอนนี้เขาขนาดเท่าลูกลิง

“เราควรฆ่าเขาเผื่อไว้มั้ย?” (โมโมะ)

“ฮฮฮฮฮี๊!”

โมโมะเมินคำร้องขอของเขาและพยายามจะปิดฉากเขา

“เดี๋ยวก่อน! นาย…ขอเราให้แค่ยกโทษนายโดยไม่จ่ายอะไรเมื่อนายโจมตีถิ่นของบางคนเรอะ?” (โรซาลี)

โรซาลีซังหยุดมัน

เธอมีความคิดหรือ?

“ด-โดยไม่จ่ายอะไร…?”

นักบวชสีดำถูกจับคอเสื้อข้างหลังนั้นสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“มาเร็ว~ แสดงความจริงใจของนาย อย่างจริงใจ” (โรซาลี)

โรซาลีซังคือยากูซ่า

“ม-มากเท่านี้คือที่ผมทำได้…”

นักบวชสีดำมอบกุญแจสีดำเล็กๆ

มันปล่อยพิษในตัวที่ดูแล้วลางสังหรณ์ร้อง ดังนั้นมันน่าจะเป็นอุปกรณ์ต้องสาป

“นี่อะไร?” (โรซาลี)

“มันคือกุญแจเวทมนตร์ที่เปิดประตูสู่จันทราดำ! ถ้าท่ายมีนี่ ท่านไปที่จันทราดำดะ—”

“แต่ฉันไปที่พระจันทร์ตอนไหนก็ได้?” (โรซาลี)

“ไม่ไม่ไม่! มันเป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์ที่จะไปจันทราดำ—”

“แต่ฉันไปจันทราแดงบ่อย หรือ ฉันมีบ้านที่นั่น” (โรซาลี)

“……เอ๋?”

นักบวชสีดำเปิดปากกว้าง

โมโมะและผมมองหน้ากันเมื่อเราได้ยินการสนทนานั้น

“เฮ้ โมโมะ” (มาโกโตะ)

“มีอะไรคะ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)

“จันทราสีแดงเป็นที่ซึ่งคนหนึ่งแค่ไปได้อย่างไร้กังวลเหรอ?”

“ไม่… มันอาจแสดงออกมาในรอบวงโคจรหนึ่ง แต่มันไม่ควรเป็นไปได้ที่จะไปที่นั่นอย่างสบายๆ… เพราะทั้งหมดนั่นคือโลกคู่ขนานเอง”

“ใช่…” (มาโกโตะ)

โรซาลีซังเป็นคนอิสระ หรือเหมือนกับ ไม่ใช่คนนี้คนเดียวที่ใช้ชีวิตอยู่มิติอื่นหรือ?

“เป็นไปได้มั้ยว่า… นักเวทย์หูยาวที่ปรากฏในจันทราแดงคือ… เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นภรรยาของจักรพรรดิซามะ?”

“เราหย่า ดังนั้นภรรยาเก่า” (โรซาลี)

“ฮฮฮฮฮฮฮี๊! ได้โปรดยกโทษให้ผมแม้ว่าผมไม่รู้!!”

นักบวชสีดำกรีดร้อง

ผมเริ่มรู้สึกแย่แล้ว

“โรซาลีซัง ไม่ใช่ว่านั่นพอแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เออ๋ แฟนคุง~ เราอาจได้ผลึกเวทมนตร์ใหญ่ถ้าเราฆ่าเขา” (โรซาลี)

“ได้โปรดช่วยผมด้วย!! ท่านจะไม่สามารถได้ผลึกเวทมนตร์แม้ว่าท่านฆ่าผม!! ผมเป็นแค่สิ่งมีชีวิตอ่อนแอนที่เกิดจากความฝันของราชาเทพเจ้านอก และผมจะกลับสู่ความว่างเปล่า! ได้โปรด! เมตตา!”

“นั่นพอแล้ว เจ้าสีแดงฉาน มาเร็ว สำนึกอย่างน้อยสักพันปี” (โมโมะ)

โมโมะจับหลังคอเสื้อของนักบวชผู้ตอนนี้เล็กและโยนเขาไปสู่จันทราดำ

พูดถึงแล้ว เราจะทำอะไรเกี่ยวกับรังมอนสเตอร์ที่ผมกำลังทำให้ลอยด้วยเวทมนตร์อยู่?

ผมกำลังคิดนี่และรังสัตว์ประหลาดตกไปสู่จันทราดำในหลายทิศทาง

“ผมจะไม่มีวันมาที่นี่อีกแล้ว!!”

ผมได้ยินเสียงนั้นจากไกลๆ

ถ้าอย่างนั้นมันไม่ใช่ ‘แค่เธอจำนี่ไว้’

(โอ้อืม ฉันดีใจที่เราสู้เขากลับไปได้อย่างปลอดภัย) (มาโกโตะ)

ผมคิดว่าเราจะดิ้นรนมากกว่านี้ แต่มันดูเหมือนโรซาลีซังและโมโมะไม่มีปัญหาแม้แต่กับศัตรูระดับเจ้าอสูร

“ฮ่าาา…”

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจ

เมื่อผมมองดู โรซาลีซังจ้องกุญแจดำที่เธอได้โดยไม่ได้ตื่นเต้นมาก

“มีอะไรครับ?” (ม่าโกโตะ)

“หืม แค่บางอย่าง…” (โรซาลี)

เธอดูเหมือนสงสัยว่าพูดมันดีไหม

“จริงๆแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังหาผลึกเวทมนตร์ใหญ่… ฉันคิดว่าฉันอาจสามารถได้มันถ้าเรากำจัดคนนั้นเมื่อกี้ แต่ดูเหมือนฉันพลาดไป~” (โรซาลี)

“สถานการณ์บางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ลูกของเพื่อนของฉันโดนเชื้อโรคร้ายกาจ ฉันต้องการผลึกเวทมนตร์ระดับเดียวกับศิลานักปราชญ์เพื่อรักษาร่างกายของเด็กคนนั้น~ หืมม ช่วยไม่ได้ มาหาในนรกเถอะ…” (โรซาลี)

 “แม่มีอะไรหลายอย่างนะ…”  (มาโกโตะ)

มันจริงจังกว่าที่ผมคิด

“เจ้าสีแดงฉาน…สติเธอดีมั้ย? นรกนั้นบุ่มบ่ามเกินไปสำหรับเธอ” (โมโมะ)

โมโมะกังวลอย่างจริงจัง

“แต่ฉันไม่มีเวลาหา อืม ฉันควรสามารถทำได้ด้วยชั้นบนของนรก! ถ้าอย่างนั้นอืม ฉันจะไปด๋ะ—” (โรซาลี)

“ได้โปรดรอเดี๋ยวครับ!” (มาโกโตะ)

ผมรีบเรียกให้โรซาลีซังหยุด

และจากนั้น ผมคุ้ยกระเป๋านักผจญภัยใบเล็กที่ผมมี ผมควรพามันไปด้วย…

“มีอะไร แฟนคุง?” (โรซาลี)

“นี่ดีพอมั้ย?” (มาโกโตะ)

““เอ๋?””

ผมมอบผลึกเวทมนตร์หนึ่งอันให้กับโรซาลีซัง

โรซาลีซังและโมโมะเปิดตาพวกเธอกว้าง

“ม-มาโกโตะซามะ เป็นไปได้มั้ยว่านี่…?!” (โมโมะ)

“นั่นศิลานักปราชญ์!” (โรซาลี)

“ผมจะมอบให้แม่ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ?! พี่จะสามารถได้ทองพอตลอดชีพถ้าพี่ขายศิลานักปราชญ์ขนาดเท่านั้น” (โมโมะ)

“นายได้มันมาที่ไหน?! เดี๋ยวก่อน เป็นไปได้มั้ยว่า…” (โรซาลี)

“มันเป็นที่ผมได้เมื่อผมไปที่หลุมศพเจ้าอสูรในสปริงล็อก” (มาโกโตะ)

ผมทำงานด้วยกันกับโรซาลีซังเพื่อสู้เจ้าอสูรและระดับบนของเจ้าอสูร ดังนั้นเธออาจรู้แล้ว

“แม่ช่วยเด็กป่วยด้วยนี่ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ด้วยอันนึงขนาดเท่านี้ ฉันคิดว่าฉันสามารถทำได้ แต่…มันไม่เป็นอะไรจริงๆที่จะรับมันเหรอ?” (โรซาลี)

“แน่นอน” (มาโกโตะ)

ผมไม่ได้เอามันใช้ทำอะไรอยู่ดี

ผมจะใช้มันอย่างยินดีสำหรับเด็กของเพื่อนโรซาลีซังเพราะโรซาลีซังช่วยได้มากจนถึงตอนนี้

“ผลึกเวทมนตร์ของเมื่อเวลาที่พี่กำจัดราชาอมตะ หือ…” (โมโมะ)

โมโมะทำสีหน้าซับซ้อนเล็กน้อย

พื้นฐานแล้วราชาอมตะเป็นพ่อของแวมไพร์สำหรับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ

เธอกลับไปเป็นมนุษย์ ดังนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับเขาหายไปแล้ว แต่เธอน่าจะยังคิดเกี่ยวกับมัน

แม่มดสีแดงฉานมองดูหน้าผมและศิลานักปราชญ์สักพัก กอดอกและ ‘หืมม’ ดูเหมือนมีปัญหา

“อืม ถ้าอย่างนั้น…ฉันจะยินดียอมรับมัน” (โรซาลี)

เธอยอมรับในท้ายที่สุด

และจากนั้น เธอจับแขนผมแน่น

“ขอบคุณ แฟนคุง! เธอเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ! ลูซี่ตาดีจริงๆ!” (โรซาลี)

เธอดึงผมเข้าไปแบบนั้นเลยแล้วกอดผม

“ผมดีใจที่แม่ดีใจ” (มาโกโตะ)

คนนี้ชอบสร้างความสัมพันธ์ทางกายมาก

“เฮ้เฮ้ พูดถึงแล้ว ชอบคุณนายอายุมากกว่ามั้ย? อยากให้ฉันเป็นภรรยาน้อยของเธอมั้ย?” (โรซาลี)

“ร-โรซาลี?!” (มาโกโตะ)

“เฮ้ย เจ้าสีแดงฉาน!! อะไรที่เธอพูดนั่นน่ะ?!” (โมโมะ)

แม่ของลูซี่จับผมระหว่างที่ยังกอดผม

“ฉันมีประสบการณ์จริงๆแม้รูปลักษณ์ของฉันเป็นอย่างนี้ ดังนั้นฉันสอนเธอได้หลายอย่าง ไม่ใช่นั่นฝันของผู้ชายที่ลงมือแม่และลูกสาวเหรอ?” (โรซาลี)

“ผ-ผมซาบซึ้งกับข้อเสนอ แต่…” (มาโกโตะ)

มันไม่ใช่ฝันของผม

“เข้าใจแล้ว นั่นน่าเสียดาย บอกฉันตอนไหนก็ได้ที่เธอเปลี่ยนใจ เข้าใจมั้ย☆?” (โรซาลี)

ในที่สุดผมก็เป็นอิสระจากอ้อมกอดของเธอ

“มาโกโตะซามะจะไม่เปลี่ยนใจ! กรรรรร…” (โมโมะ)

โมโมะดึงแขนผมและเลียนแบบโรซาลีซัง

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปแล้วตอนนี้” (โรซาลี)

โรซาลีซังโบกมือกับผู้นำหญิงของคนปีกสวรรค์

“ไปแล้วเหรอ โรซาลีซัง?! เรายังไม่ได้ขอบคุณท่านเลยสำหรับการไล่มอนสเตอร์จันทรา…”

“ฉันอยากใช้ศิลานักปราชญ์กับเด็กป่วยเร็วๆ” (โรซาลี)

“เข้าใจแล้ว…”

ดูเหมือนผู้นำหญิงซังบังคับให้เธออยู่ไม่ได้เพราะสถานการณ์

ช่างเป็นคนที่ยุ่ง

มันเป็นเมื่อ…

“อ๊ะ แฟนคุง มันอาจไม่เท่าศิลานักปราชญ์ แต่ฉันจะมอบนี่ให้เธอ!” (โรซาลี)

โรซาลีซังโยนบางอย่างมาให้ผม

ผมรับมันเพื่อไม่ให้มันตกพื้น กุญแจสีดำที่นักบวชมอบให้เธอก่อนหน้า

นั่นเมื่อผมจำบางอย่างสำคัญได้

“โรซาลีซัง นี่!” (มาโกโตะ)

ผมมอบจดหมายเชิญไปงานแแต่งที่ผมมีข้างในกระเป๋าเสื้อโค้ท

“หืม? นี่อะไร?” (โรซาลี)

“เกี่ยวกับนั่น มันเป็นการเชิญไปงานแต่งของผม” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! ถ้าอย่างนั้นเธอและลูซี่เหรอ?! หืม?แต่ชื่อ…” (โรซาลี)

“คนที่ผมแต่งงานคือเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ โซเฟีย โรเซส…” (มาโกโตะ)

เป็นไปได้ไหมว่าการเชิญโรซาลีซังนั้นพลาด?

แต่ไม่พูดอะไรสักอย่างหลังจากมาไกลเท่านี้นั้นแค่…

“ฟุมุ มาดูกัน อืม ฉันจะไปถ้าฉันทำได้~” (โรซาลี)

“ใช่ มันไม่เป็นไรที่แม่จะเข้าร่วมถ้าทำได้

เธอรักษาเด็กป่วย ดังนั้นผมแน่ใจว่าเธอจะยุ่งไปสักพักหนึ่ง”

“ถ้าอย่างนั้น เจอกัน~☆”

โรซาลีซังหายตัวไประหว่างใช้เทเลพอร์ตด้วยรอยยิ้ม

“เราควรไปด้วยเหมือนกัน” (มาโกโตะ)

“ใช่” (โมโมะ)

“เอ๋! ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะและผู้กล้าในตำนานของประเทศแห่งน้ำอยู่นานอีกนิดไม่ได้เหรอ…?”

ผู้นำหญิงหยุดผม

“เราต้องไปที่อื่นหลายที่น่ะ” (มาโกโตะ)

ผมจะอยากไปทวีปทิศเหนือ -ก่อนกำหนดการมังกรสีขาว- เต็ม

“เข้าใจแล้ว… นั่นน่าเสียดาย”

เธอดูเหมือนเศร้าเกี่ยวกับมันมากๆ

“อา ถ้าอย่างนั้น อยากไปด้วยมั้ยผู้นำหญิงซัง?” (มาโกโตะ)

ผมมอบจดหมายเชิญไปงานแต่งงาน

“เอ๋?”

ผู้นำหญิงซังเปิดตาของเธอกว้าง

“อืม…มาโกโตะซามะ? ปรกติแล้วพี่ไม่ชวนคนที่เพิ่งเจอไปงานแต่งงานนะ รู้มั้ย?” (โมโมะ)

“มันไม่เป็นอะไรที่ฉันจะรับนี่เหรอ…?”

โมโมะและผู้นำหญิงตอบโต้

(มาโกโตะ…) (โนอาห์)

(มาโกโตะคุง…ไม่มีคนแบบนั้นแม้แต่บนโลก ถูกมั้ย?) (เออร์)

ผมได้ยินเสียงตะลึงงงของเทพธิดา

หืมม ถ้าอย่างนั้นการเชิญบางคนที่ผมเพิ่งเจอนั้นมันน่าสงสัย

“ไม่ ฉันไม่บังคับเธอ…” (มาโกโตะ)

ผมพยายามดึงคำพูดกลับที่นี่ แต่…

“ไม่ ฉันได้ถูกเชิญแล้ว ดังนั้นได้โปรดอนุญาตให้ฉันเข้าร่วม”

โอ้ มันไม่ได้ดูเหมือนเธอไม่ได้อยากเข้าร่วม

“ถ้าอย่างนั้น เราจะรอ” (มาโกโตะ)

“ค่ะ! แล้วก็ มันไม่เป็นไรที่จะเรียกผู้คนของทวีปลอยฟ้าด้วยเหมือนกันมั้ย? ฉันแน่ใจว่ามีผู้นำหญิงเยอะผู้อยากเข้าร่วมงานแต่งงานของผู้กล้าในตำนานของประเทศแห่งน้ำ”

“นั่นไม่เป็นไร~” (มาโกโตะ)

ผมตอบ

ดีดี ผมชวนมีผู้คนฝั่งเจ้าบ่าวเยอะแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น จำนวนหนึ่งของคนเหล่านี้” (มาโกโตะ)

“ค-ค่ะ”

ผมมอบคำเชิญเพิ่ม

“มันไม่เป็นอะไร…ที่เพิ่มจำนวนคนเข้าร่วมอย่างไร้กังวลเหรอ?” (โมโมะ)

โมโมะถอนหายใจข้างผม

น่าน่า ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นอะไรหรือ?

ผมแน่ใจว่ามันจะสนุกมากขึ้นกับคนเยอะขึ้น

“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ โมโมะ” (มาโกโตะ)

“ได้ได้ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)

“ขอบคุณท่านมากๆ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ผู้กล้าในตำนานของประเทศแห่งน้ำซามะ”

ผู้นำหญิงลดหัวของเธอ

“ภูติซัง ภูติซัง” (มาโกโตะ)

ผมเรียกภูติแห่งเวลา

ภูติหันมาสนใจผม

วงกลมเวทมนร์สีทองลอยอยู่ในอากาศ

เทเลพอร์ตถูกใช้งาน

 “ขอบคุณมากๆค่ะ”   

โมโมะและผมถูกห่อหุ้มโดยแสงระหว่างผู้นำหญิงซังโบกมือของเธอ

◇◇

“โว่ว”

“ว้าว้า!”

ที่ซึ่วโมโมะและผมกระโดดไป เป็นที่ซึ่งผมไม่รู้จัก…หรือไม่ใช่

“หืม? ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซามะ นี่ไม่ใช่ทวีปทิศเหนือ ถูกมั้ย?” (โมโมะ)

มันเหมือนที่โมโมะพูดทุกอย่าง

มันเป็นโถงใหญ่

มีหลายคนกำลังมองมาทางนี้

การตอบสนองของพวกเขาเร็ว

“นายเป็นใคร?!”

“จับพวกเขา!”

“พวกเขาบุกรุกเข้ามาในปราสาทด้วยเทเลพอร์ต?!”

“นายกล้ามากที่บุกรุกปราสาทแห่งความมืด!”

“อย่าให้พวกเขาหนี!!”

เราถูกล้อมในพริบตา

“พี่ทำอะไร มาโกโตะซามะ?”

“หืมม แต่ฉันกำลังคิดถึงมังกรสีขาวระหว่างใช้เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

“มาหยุดแนวพี่เถอะ… ได้โปรดตั้งพิกัดอย่างถูกต้อง” (โมโมะ)

“ไม่! พี่จะเชี่ยวชาญเทเลพอร์ตที่เทพธิดาแห่งโชคชะตาสอนพี่!” (มาโกโตะ)

“ช่างเป็นการหมกมุ่นน่าปวดหัว” (โมโมะ)

โมโมะและผมคุยเล่นกันโดยไม่กังวล

เพราะทั้งหมดเรามีคนรู้จักเยอะที่นี่

“เฮ้ย อย่ามาคุยเล่นกัน!”

“เดี๋ยว…เมื่อคุณมองหน้าเขาดีๆ…”

“หืม? ไม่ใช่มันเป็นมาโกโตะซามะของประเทศแห่งน้ำเหรอ?”

“คนข้างเขา…คล้ายกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ”

“แต่เธอมีผมสีดำ”

“ถ้าอย่างนั้น มันไม่ใช่เธอฉันว่า”

ไม่นายคิดถูกแล้ว

ดูเหมือนผู้คนที่รู้จักหน้าของเราอยู่ที่นั่นที่นี่

ผมสงสัยใครเรียกผมมาที่นี่และ…

“มีอะไร? เสียงดังมาก”

โถงที่ดัง…กลายเป็นเงียบ

เสียงสวยงามที่ดังมีเวทมนตร์เสน่ห์อยู่ข้างใน

ผู้คนจะเชื่อฟังแค่จากการได้ยินเสียงนั้นอย่างเดียวเท่านั้น

(ดูเหมือนเราถูกช่วยจากปัญหาในการเรียกเธอ) (มาโกโตะ)

“โอ้ อัศวินของฉันเหรอ?”

คนผู้มองลงมาที่ผมด้วยหน้าตาตะลึงงงคือราชินีของประเทศแห่งความมืด ฟูเรียซัง

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu