261 การต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ 1

◇มุมมอง โมโมะ◇

“อืม ม-มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ มันโอเคจริงๆเหรอว่าที่มีเราแค่สองคน?” (โมโมะ)

หนูถามด้วยความไม่แน่ใจในเสียงของหนู

ปราสาทลอร์ดปีศาจที่ราชาอมตะไบฟรอนอยู่

มีแค่เราสองคนที่มุ่งหน้าไปที่นั่น

มาสเตอร์มังกรขาว แอนนา-ซัง จูเลียตต้า-ซัง และนักรบคนอื่นๆของลาเบรินทอสจะมาภายหลัง

แม้อย่างนั้นหนูยังรู้สึกไม่สบายใจแค่สองคน

เพราะทั้งหมดคนที่รอเราอยู่ที่นั่นคือลอร์ดปีศาจที่ปกครองทวีปนี้

“เราพักผ่อนอย่างดีในลาเบรินทอส {สภาพอากาศดี} และไม่มีมอนสเตอร์โผล่มาเลย ไม่มีอะไรต้องกังวล ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ชิ้นส่วนที่เป็นศูนย์กลางของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะได้ดูห่างเหินอย่างน่าเกลียดขณะที่เขาตอบ

เขาเป็นคนที่หนูรัก แต่…ทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับความต่างในมุมมองเลยหรือ

“ส่วนไหนกันที่บอกว่าอากาศดี? …มันฝนตกอย่างหนักนะรู้มั้ย?” (โมโมะ)

เสียงของน้ำฝนนั้นเสียงดัง และวิสัยทัศน์นั่นแย่

หนูไม่เข้าใจว่าเขาเรียกมันว่าอากาศดีได้อย่างไร

“ชั้นที่เป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่คือคนที่ทำให้ฝนนี้ตก รูัมั้ย กุ้ง” (เดีย)

“หนูรู้ เดีย” (โมโมะ)

คนที่ปรากฏข้างมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะคืออันไดน์ เดีย

เธอมีทัศนคติที่ใหญ่ แต่ความแข็งแกร่งที่ท่วมท้นของเธอสมส่วนกับนั่น

แม้ว่ามาสเตอร์มังกรขาว-ซามะยังพูดว่า ‘ชั้นเทียบกับนั่นไม่ได้’

จะไม่มีแม้แต่ฝุ่นผงเหลือกับหนู

แต่หนูไม่ชอบที่เธอทำสีหน้าอวดดีที่ข้างๆมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ

“มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ ทำไมพี่ทำให้มันมีฝนล่ะ” (โมโมะ)

หนูโอบแขนของเขา และเดีย ทำอย่างเดียวกันที่ฝั่งตรงกันข้าม

“ยังไงซะ ชั้นจะอธิบายเมื่อเราอยู่ที่นั่น โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นการเคลื่อนไหวเบื้องต้นเพื่อเคลียร์ปราสาทลอร์ดปีศาจ

มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะดูเหมือนจะสนุก

พูดอีกอย่างมันเหมือนเดิม

แม้ว่าเราจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ…เขาเหมือนเดิมถึงระดับที่ยุ่งเหยิง

“มมมมุ… ยังไงซะ หนูเข้าใจเรื่องนั้น แต่หนูเห็นด้วยไม่ได้เกี่ยวกับที่หนูไม่ถูกอนุญาตให้สู้!” (โมโมะ)

หนูบ่นด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งสำหรับเรื่องนี้

นั่นใช่แล้ว แม้ว่าหนูจะฝึกมามากขนาดนั้น หนูได้ถูกบอกว่าไม่ให้เข้าร่วมในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ

นั่นไม่น่าเชื่อ

“มันช่วยไม่ได้ จากไอรา-ซามะ ถ้าเธอเข้าไปหาไบฟรอนในฐานะแวมไพร์ มีความกลัวที่ว่าจะตกอยู่ในการควบคุมของเค้าอีกครั้ง” (มาโกโตะ)

“แต่…แม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น…” (โมโมะ)

“ถ้าหนูกลายเป็นศัตรู อาเบล-ซัง เมล-ซัง และพี่จะไม่สามารถสู้ได้ อย่างน้อยที่สุด พี่จะทำไม่ได้ นั่นทำไม เป็นหน่วยสนับสนุนสำหรับเรื่องนี้ โมโมะ ถ้ามีใครที่สู้ไม่ได้อีกแล้ว พี่อยากให้หนูแบกพวกเค้าออกจากบริเวณการต่อสู้ด้วยเทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)

“ออออุ… เข้าใจแล้ว” (โมโมะ)

หนูพยักหน้าอย่างสลดใจ

ถ้าเขาพูดแบบนั้น หนูไม่มีทางเลือกนอกจากเคารพ

“ฟฟฟู่! ชั้นจะดูแลราชาขอเรา มันเลยจะไม่มีอะไรให้เเธอทำ กุ้ง” (เดีย)

“อะไรกันพี่?! พูดใหญ่โตที่นี่ แม้ว่าพี่ไม่มีประโยชน์เลยในวิหารทะเลลึก!” (โมโมะ)

“น-นั่น…! ทุกที่นอกจากวิหารทะเลลึก ชั้นมีประโยชน์สุดยอด ชั้นจะให้เธอรู้ไว้!” (เดีย)

“ฮ๋าา?! แม้ว่าหนูรู้ว่าวิหารทะเลลึกเป็นที่ที่มาโกโตะ-ซามะอยากจะไปที่สุด! (โมโมะ)

“ห-หุบปาก เจ้ากุ้ง พูดใหญ่โตด้วยตัวกุ้งแห้งแบบนั้น” (เดีย)

“อะ?! พูดจากคนที่เป็นน้ำทั้งตัว พี่ทำอะไรไม่ได้ด้วยตัวนั้น!” (โมโมะ)

“ฟุฟุ ถ้าชั้นทำจังหวะเดียวกันกับราชาของเรา เราทำนั่นนี่ได้…” (เดีย)

“แม้ว่าหนูก็ทำได้ถ้าหนูพยายาม…” (โมโมะ)

“โอเค หยุดเถอะ มอนสเตอร์ได้โผล่มาแล้ว เธอทั้งสองคน” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซามะปิดปากของเราทั้งหนูและเดียที่เถียงกันอยู่

หนูรีบชี้สายตาไปข้างหน้า

มีอันเดดโอนิขนาดยักษ์อยู่ที่นั่น

แต่มันเปลี่ยนเป็น {รูปปั้นน้ำแข็ง}

ดูเหมือนมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะแช่แข็งเขา

“อย่าทำเสียงมากขนาดนั้น” (มาโกโตะ)

“”โอเค…””

เราพยักหน้าเงียบๆหลังจากที่โดนดุ

หนูชำเลืองมองมอนสเตอร์ที่ถูกแข็ง

มีบางอย่างที่นหนูไม่เข้าใจตรงๆ เพราะหนูได้ฝึกเวทมนตร์ภายใต้มาสเตอร์มังกรขาว

มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะใช้งานเวทมนตร์ของเขาได้อย่างไร?

ปรกติแล้วคุณจะต้องเตรียมการก่อนที่จะใช้งานเวทมนตร์

ก่อนอื่นคือการร่าย

คนที่ไม่คุ้นกับเวทมนตร์ใช้งานเวทมนตร์ได้ด้วยการร่าย

มันเป็นหลังจากที่ทำซ้ำๆอย่างนับไม่ถ้วน ที่คุณจะสามารถข้ามปัญหาของการร่ายและได้การไม้ต้องร่ายเวทมนตร์นั้น

หนูไปถึงขั้นนั้น

หนูรวมมานา เลือกเป้าหมาย และใช้งานเวทมนตร์

มันใช้เวลา 2-3 วิ

มาสเตอร์มังกรขาวชมหนูพูดว่า: ‘พอมาคิดว่าหนูจะไปถึงขั้นนั้นในครึ่งปี หนูเป็นพรสวรรค์หนึ่งในศตวรรษ’

หนูมีความสุข

หนูคิดว่า ‘ด้วยนี่ หนูเป็นประโยชน์กับมมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะได้!’

หนูมองไปรอบๆ

ฝนเทลงมาจากฟ้า

กระนั้น ฝน {ไม่โดนเรา}

ฝนหยดใหญ่หลบเราดั่งเป็นสิ่งมีชีวิต

พื้นก็เหมือนกัน

แม้ว่าในโคลนนี้ มีแค่ที่ยืนใต้หนูและมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะง่ายสำหรับการเดิน

ไม่ มันเหมือนกับตัวน้ำเองขนเราไปมากกว่า

มันเป็นสถานการณ์ที่แปลก

แต่หนูรู้เหตุผลสำหรับเรื่องนั้น

มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะควบคุมฝนและน้ำด้วยเวทมนตร์น้ำ

นั่นทำไมเราไม่เปียกจากฝน และเดินบนพื้นโคลนได้เหมือนว่ายไป

ไม่มีแม้แต่ฝนซักเม็ดที่ตกมาไม่เลือกที่โดนหนู

ตั้งแต่ทีแรก ฝนนี้เองเป็นเวทมนตร์ของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ

เมฆฝนไกลเท่าที่ตาเห็น

จนถึงไกลขนาดไหนที่เป็นเวทมนตร์ของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะ

หนูบอกไม่ได้

คนหนึ่งต้องทำอะไรเพื่อที่จะถึงระดับนี้ได้?

อย่างไรก็ตาม มีอย่างหนึ่งอย่างเดียวที่หนูบอกได้

หนูไม่รู้สึกว่าหนูจะทำเหมือนกันได้…

“มีอะไรเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)

มาสเตอร์-มาโกโตะ-ซามะถามหนูอย่างกังวล

“มันไม่มีอะไร… ยังไงก็ตาม ชื่อของเวทมนตร์ที่ทำให้ฝนตกนี้คืออะไรกัน?” (โมโมะ)

“หืมม พี่ไม่คิดว่ามันมีชื่อนะ ถ้ามันแค่ทำให้มีฝน แม้แต่หนูก็ทำได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ขนาดที่ใหญ่ขนาดนี้นั้นเป็นไปไม่ได้! แล้วก็ สูตรเวทมนตร์ที่ซับซ้อนแบบนี้ที่มันทำให้มีแค่เราที่ไม่เปียก…” (โมโมะ)

“บางอย่างแบบนั้น ถ้าหนูแค่คิดว่า ‘อย่าโดนชั้น’ น้ำจะหลบหนูด้วยตัวเอง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ไม่ดีเลย หนูไม่เข้าใจ

แนวคิดของเวทมนตร์ที่มาสเตอร์มังกรขาวสอนหนูพังทลาย

มันเป็นอย่างที่คิดด้วยการคิดที่เรียบง่ายหรือ?

นั่นคือเวทมนตร์ที่มนุษย์ใช้หรือ?

ไม่ใช่มันเป็นเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของพระเจ้าหรือ?

หนูมองหลังของมาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะที่ไม่ใช่ว่าใหญ่ แต่มันเป็นหลังที่ให้ความอบอุ่นหนูได้มากที่สุดในโลกนี้

(…ชั้นต้องตามไป เพื่อที่ชั้นจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง) (โมโมะ)

ความคิดของคนที่หนูรักที่หนูไม่เข้าใจเลยซักนิด

หนูอยากจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะเข้าใจมัน

◇มุมมอง แอนนา◇

มันเป็น 3 วันต้องแต่มาโกโตะ-ซังเดินทางไปกับโมโมะ-จัง

เราออกจากลาเบรินทอส

หมอกหนา และวิสัยทัศน์แย่

เราเดินหน้าอย่างระวังข้างในนั้น

คนที่นำทางคือจอห์นนี่-ซังที่เป็นผู้นำของเมืองดันเจี้ยน

มีโวล์ค-ซัง จูเลียตต้า-ซัง ฮีโร่เหล็ก-ซัง และนักรบของลาเบรินทอส

บนนั้น มีเฮเลเมอร์ค-ซามะ และแม้แต่สหายมังกรโบราณของเธอ

เรามีใกล้กับพันคน

ไม่ต้องสงสัยว่านี่เป็นองกำลังต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดที่มันเคยมี

หนูไม่เคยทำอะไรร่วมกันกับกำลังการต่อสู้ที่พร้อมขนาดนี้

เราได้ซ่อนจากตาของปีศาจและเคลื่อนไหวเป็นจำนวนน้อยตลอด

แต่เวลานี้มันต่างออกไป

เราได้พักผ่อนมามาก จัดเตรียมกองกำลังของเรา และเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ

เราไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจได้ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ

(มาสเตอร์ฮีโร่ไฟ…ครั้งนี้ อย่างแน่นอน เราจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ) (แอนนา)

หนูได้ยินการสนทนาจากข้างๆระหว่างที่หนูทำให้เสริมความแข็งแกร่งความมุ่งมั่น

“หมอกนั้นหนา ด้วยนี่ ไม่ควรจะมีความกังวลที่จะไปถูกปีศาจเจอ” (เมล)

“สปิริตน้ำมีความสุข เวทมนตร์สปิริตของมาโกโตะ-โดโนะเหมือนเคยเลย” (จอห์นนี่)

“ชั้นกังวลเกี่ยวกับว่า เราจะเข้าหายังไงโดยไม่ให้กองทัพลอร์ดปีศาจสังเกต…แต่พอมาคิดว่าเค้าจะสร้างหมอกที่ปกคลุมทั้งป่าที่ยิ่งใหญ่ได้…” (เมล)

“แต่นี่เป็นการใช้ที่ดี มันเป็นการใช้ที่ทำได้แค่มาโกโตะ-โดโนะที่ควบคุมสภาพอากาศได้อย่างอิสระนะ” (จอห์นนี่)

“เค้าเป็นแค่ผู้ใช้สปิริตคนเดียวที่ควบคุมสภาพอากาศได้ใหญ่ได้กว้างขนาดนี้” (เมล)

“มีผู้ใช้สปิริตหลายคนอยู่ในหมู่เอลฟ์ แต่…มาโกโตะ-โดโนะอยู่อีกมิตินึงไปเลย” (จอห์นนี่)

มันเป็นการสนทาของมังกรขาว-ซมะและจอห์นนี่-ซัง

พวกเธอทั้งสอคนชมเวทมนตร์ของมาโกโตะ-ซัง

แต่…

“อืม…เธอสองคนไม่กังวลเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง และโมโมะ-จังเหรอ? พวกเค้าจะมุ่งหน้าไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจด้วยัวเอง รู้มั้ย?” (แอนนา)

จริงๆแล้วหนูอยากจะไปด้วย… แต่มาโกโตะ-ซังไม่ให้หนูไป

‘หน้าที่ของนายคือไปสู้กับลอร์ดปีศาจ ดังนั้นไปกับทุกคน ได้โปรด ทำให้มั่นใจว่าอย่าสู้ระหว่างทาง พึ่งพามังกรขาว-ซังและจอห์นนี่-ซังโอเคมั้ย?’

‘ด-ได้’

ปรกติแล้วมาโกโตะซังไม่พูดอะไรละเอียดเมื่อคุยกับหนู แต่ครั้งนี้ เขาเตือนหนูด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

ทำไมเขาคุยมากขนาดนั้นกับหนู?

เขากังวลหรือ…?

ไม่ คนที่ควรถูกกังวล คือมาโกโตะ-ซังและโมโมะ-จัง

มอนสเตอร์ที่ใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจนั้นแข็งแกร่ง

มีโอกาสน้อยๆที่บางอย่างอาจจะเกิดขึ้น

“กังวลเกี่ยวกับผู้ใช้สปิริต-คุงเหรอ? นั่นไม่จำเป็น” (เมล)

“ชั้นบอกได้โดยการดูสปิริตน้ำ นี่เหมือนเดินเล่นสำหรับเขา” (จอห์นนี่)

มังกรขาว-ซามะและจอห์นนี่-ซังไม่กังวลเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซังเลยซักนิด

พวเขาเตือนให้หนูกังวลเกี่ยวกับตัวเอง

อออุ…

หนูควรจะไปกับพวกเขาจริงๆ

◇◇

ไม่กี่วันหลังจากนั้น…

ปราสาทสีดำที่ตั้งตระหง่านมาสู่สายตา

ปราสาทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน

ครั้งสุดท้ายที่หนูมาที่นี่ หัวหน้าปาร์ตี้ ฮีโร่ไฟถูกฆ่าและเราถูกจับระหว่างที่เราหวั่นไหว

มาโกโตะ-ซังช่วยเราแค่ก่อนที่เรากำลังจะถูกประหาร

แต่ครั้งนี้…

หนูสูดหายใจลึกๆ รู้สึกประหม่า

“อะ?! นั่นอะไร…?” (จูเลียตต้า)

“เฮ้ย จูเลียตต้า เธอเสียงดังเกินไปแล้ว”

“โฮฮฮ่…งี้นี่ก็เป็นที่ผู้ใช้สปิริต-คุงทำ หือห์ งั้นี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงเมื่อเขบอกว่าเขามีแผน”

“มันเป็นพื้นฐานของการโจมตีปราสาท แต่…นั่นเป็นเรื่องกล้าที่จะทำ”

หนูได้ยินคนอื่นส่งเสียงดัง

มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ…?

หนูขเ้าหาคนที่คุยกันอยู่

หนูโฟกัสตาไปที่ทิศทางที่ปราสาทลอร์ดปีศาจอยู่และ……

“เอ๋?” (แอนนา)

เสียงที่ตกตะลึงออกจากปากหนู

น-นายต้องล้อเล่น มาโกโตะ-ซัง

ที่อยู่ที่นั่นคืือ…ปราสาทลอร์ดปีศาจ {จม} อยู่ใต้ทะเลสาบขนาดยักษ์

 เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord