226 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

ตอนสปอนเซอร์ โดยคุณ วีรภัทร

 

“อืม…มาโกโตะ-ซามะ? ทางนี้คือที่ที่ปราสาทลอร์ดปีศาจอยู่…” (โมโมะ)

 

โมโมะดึงแขนเสื้อของผมด้วยความกลัว

 

ฟาร์มมนุษย์อยู่ข้างหลังปราสาทลอร์ดปีศาจ และปราสาทขนาดยักษ์นี้มองเห็นได้แม้ว่าจากไกลๆ

 

ผู้ช่วยที่ใกล้ชิดกับลอร์ดปีศาจได้ถูกประจำอยู่ตามตำแหน่งของปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

พวกเขาแข็งแกร่ง และคุณจะถูกกินในพริบตา

 

นั่นทำไมโมโมะได้สร้างระยะจากปราสาทลอร์ดปีศาจขณะที่เราผ่านวันไป

 

แต่จากที่เด็กชายพูดก่อนหน้า…

 

ฮีโร่จะถูกประหาร

 

ถ้าฮีโร่อาเบลอยู่ในคนเหล่านั้น มันคือภารกิจล้มเหลว

 

ผมคิดว่าโอกาสที่มันจะเป็นอย่างนั้นสูง

 

จากตำนานของฮีโร่อาเบล เขาเก่งขึ้นและเก่งขึ้นในครึ่งหลัง

 

ขี่มังกรศักดิ์สิทธิ์ที่ฝ่าท้องฟ้า และเขาจะไปรอบโลก กำจัดลอร์ดปีศาจ และเริ่มถูกเรียกว่าผู้กอบกู้

 

ถ้าตำนานนั้นพูดจริง มันเกือบจะไม่มีใครเอาชนะอาเบลเมื่อเขาแข็งแกร่งได้

 

นั่นทำไมถ้าพวกเขามีแผนที่จะเปลี่ยนอดีต พวกเขาจะเล็งเวลาที่ฮีโร่อาเบลยังพลังไม่ตื่นขึ้น

 

ลอร์ดปีศาจไบฟรอนที่อาเบล {สมควร} จะปราบก่อน

 

ฮีโร่ที่เห็นว่าจะโดนประหารด้วยเวลานี้

 

…มันจะอันตรายถ้าผมไม่ได้ถูกบอกเรื่องนี้

 

“โมโมะ พี่จะไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจเพื่อช่วยฮีโร่” (มาโกโตะ)

 

“?!”

 

ผมบอกวัตถุประสงค์ของผมกับเธอ ดังนั้นเธอต้องคาดถึงมันถึงจุดหนึ่ง แต่แม้ว่าอย่างนั้น หน้าของโมโมะแข็งไปอย่างมาก

 

“พ-พี่…จะทำมันยังไง…?” (โมโมะ)

 

“ชั้นไม่รู้ ก่อนอื่น ชั้นจะเก็บข้อมูลบนที่เกิดเหตุ” (มาโกโตะ)

 

“มีสหายมั้ย…?” (โมโมะ)

 

“ไม่ ไม่มีแม้แต่คนเดียว” (มาโกโตะ)

 

“ไม่มีทางน่า…มันเป็นไป—” (โมโมะ)

 

โมโมะน่าจะกำลังจะพูดว่า ‘มันเป็นไปไม่ได้’ แต่เธอห้อยหัวของเธอลงและเงียบ

 

“หนู…หนู…” (โมโมะ)

 

แน่นอนว่านี่จะเกิดขึ้น

 

ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของเธออยู่ในระดับที่ว่า เธอแม้แต่ใช้ไดยไม่ร่ายไม่ได้

 

เธอจะขาดไปในเรื่องของพลังการต่อสู้

 

นั่นพูดแล้ว แม้ว่าผมจะบอกให้เธอซ่อนที่ไหนบางแห่ง ไม่มีที่ปลอดภัยในฟาร์มมนุษย์

 

“อยากจะมาด้วยกันกับพี่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…นั่นโอเคมั้ย?” (โมโมะ)

 

ในท้ายที่สุด สิ่งเดียวที่ผมคิดได้คือปกป้องเธอในที่ที่ผมเอื้อมถึง

 

มากที่สุดของทั้งหมด ตัวผมเองอยู่ในความรีบที่นี่

 

ผมอยากจะรู้เกี่ยวกับสภาพของฮีโร่ที่กำลังจะถูกประหาร

 

“ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“ค่ะ” (โมโมะ)

 

โมโมะและผมจับมือกับ ผมใช้ซ่อน และรีบไปที่ปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

◇◇

 

“หืมม ไปต่อไกลกว่านี้ไม่ได้ หือห์…” (มาโกโตะ)

 

“…มันจะเป็นเรื่องยาก” (โมโมะ)

 

ตอนนี้เราอยู่ในเนินเขาที่สูงขึ้นมานิดหน่อยใกล้กับเมืองที่อยู่ใกล้ปราสาท

 

ปราสาทถูกล้อมโดยคูน้ำและกำแพง

 

อย่างไรก็ตาม แต่แทนที่จะเรียกมันว่ากำแพงที่ปกป้องคนภายนอก มันเหมือนกับมันจะแยกว่า ‘จากที่นี่ไปเป็นที่พิเศษ’

 

แล้วก็ ส่วนใหญ่ที่อยู่ในบริเวณนี้เป็นปีศาจ

 

มีเอลฟ์และดวาร์ฟด้วย ที่ดูเหมือนจะเป็นทาสของปีศาจ

 

ยังมีทาสมนุษย์ด้วย

 

พวกเขาทั้งหมดจะสวย มีร่างกายที่ยอดเยี่ยม หรือนิสัยที่ดูได้ง่าย

 

(มันจะเป็นการยากสำหรับชั้นและโมโมะที่จะปนไปกับพวกเค้า…) (มาโกโตะ)

 

ผมระงับอารมณ์ที่ใจร้อนของผม และมีสมาธิกับการรวบรวมข้อมูลด้วยมองไกลและเงี่ยหู

 

ปีศาจพูดดัง และผมฟังการสนทนาของพวกเขาได้ง่ายด้วยเงี่ยหู

 

ผลคือผมเรียนรู้บางอย่าง

 

– ตอนนี้ไบฟรอนไม่อยู่

 

– การประหารจะมีขึ้นเมื่อไบฟรอนกลับมา

 

– ฮีโร่ 3 คนจะถูกประหาร (ไม่รู้ชื่อ)

 

(ลอร์ดปีศาจไม่อยู่เป็นทั้งโชคดีและโชคร้าย หือห์…) (มาโกโตะ)

 

ผมก็ยังได้ยินบางอย่างที่น่าสนใจด้วย

 

การสนทนาของปีศาจบางคน

 

“เฮ้ เกี่ยวกับฮีโร่ที่ถูกจับ และอยู่ที่พลาซ่า ไม่ใช่เราควรประหารพวกมันเดี๋ยวนี้เหรอ?”

 

“แก…แกไม่รู้เหรอ? ถ้าแกฆ่าฮีโร่ {ฮีโร่คนต่อไป} จะเกิดขึ้น รู้มั้ย? เพราะทั้งหมดเทพธิดาจะมอบสกิลให้กับฮีโร่ใหม่ นั่นทำไมมันดีกว่าที่จะจับฮีโร่โดยไม่ฆ่า”

 

“แต่ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเองไม่ใช่เหรอว่า ‘ฆ่าฮีโร่’ ใช่มั้ย?”

 

“อ้าา เราเห็นว่าต้องฆ่าฮีโร่ {บางคน} อย่างแน่นอน ดังนั้นไบฟรอน-ซามะได้ไปหาเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเพื่อยืนยัน”

 

“เราแค่นำฮีโร่ที่ถูกจับไปหาเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้เหรอ…?”

 

“แก…พูดบ่างอย่างอย่างการพาพวกฮีโร่ชั้นต่ำไปหาเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเหรอ ที่นานๆที่จะแสดงตัวน่ะนะ…? ชั้นจะไม่รับผิดชอบกับการลงโทษอะไรก็ตามที่แกจะได้หลังจากทำอย่างนั้นนะ รู้มั้ย?”

 

“น่ากลัว น่ากลัว ยังไงซะ เพราะทั้งหมดแม้แต่เราก็ไม่เคยเห็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ”

 

“แค่ฟังเสียงนั้นทำให้ชั้นสั่นแล้ว”

 

“ตอนนี้เหมือนนายพูดถึงมัน มันดีกว่าที่จะจับฮีโร่เป็นๆ ใช่มั้ย…?”

 

“ใช่ ชั้นนเพิ่งบอกแกเมื่อกี้นี้ ใช่มั้ย?”

 

“งั้น ทำไมอัศวินสีดำเคน-ซามะฆ่าฮีโร่ทันทีล่ะ?”

 

“แก…ไม่มีทางที่เคน-ซามะจะทำการตัดสินใจที่มีเหตุมีผล ใช่มั้ย?”

 

“อ้า ใช่ เพราะทั้งหมดบุคคลนั้น มีน็อตหลายตัวหลวม”

 

“ใช่… เค้าเป็นบุคคลที่น่ากลัวเท่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในความรู้สึกที่ต่างไป”

 

มันเป็นการสนทนาแบบนั้น

 

(เข้าใจแล้ว…)

 

งั้นนั้นเหตุผลที่พวกเขาไม่ประหารพวกเขาทันที

 

แต่ในท้ายที่สุด ผมไม่รู้ว่าอาเบลอยู่ในกลุ่มนั้นมั้ย

 

แล้วก็ สาวกคนเก่าของโนอาห์-ซามะมีชื่อเสียงที่ไม่ดี

 

ผมสงสัยว่าเขาเป็นคนอย่างไร…

 

ผมรู้สึกอยากเจอเขา และรู้สึกไม่อยาก…

 

“มาโกโตะ-ซามะ…มันเป็นยังไง?” (โมโมะ)

 

โมโมะกินผลไม้ที่ดูเหมือนแอปเปิ้ลที่เราเจอระหว่างเดินไปรอบ

 

ขอโทษ นั่นเป็นอาหารเดียวที่เรามี

 

“ชั้นคิดเกี่ยวกับการจะไปตอนคืนนี้” (มาโกโตะ)

 

“ค-คืนนี้?!” (โมโมะ)

 

“ใช่ เพราะทั้งหมด มันดูเหมือนทุกคนหลับตอนกลางคืน

 

เรามาถึงใกล้กับปราสาทลอร์ดปีศาจเมื่อวาน

 

ผมได้เฝ้าดูปราสาทลอร์ดปีศาจและบริเวณใกล้ปราสาททั้งวัน

 

มีน้อยที่เดินตอนกลางคืน

 

ผมจะสร้างหมอกด้วยเวทมนตร์ และแอบเข้าไปแบบนั้น

 

มีคนเฝ้าระวัง แต่พวกเขาขาดความรู้สึกว่าอันตรายแบบใดๆ และอู้

 

น่าจะไม่มีใครจะโจมตีพวกเขา

 

ผมคิดว่าฮีโร่ได้โจมตีปราสาทลอร์ดปีศาจ แต่พวกเขาเห็นว่าไม่แม้แต่จะเข้าใกล้ปราสาท

 

พวกจะสามารถชนะแม้แต่กองทัพลอร์ดปีศาจได้ไหนแบบนี้…?

 

ระหว่างที่ผมรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้…ผมรอให้กลางคืนมา

 

“เวทย์น้ำ: [หมอก]” (มาโกโตะ)

 

พระอะทิตย์และพระจันทร์ไม่สามารถถูกเห็นเพราะเมฆสีดำสนิท

 

มันน่าจะตีสาม

 

ผมเข้าหาเมืองของปีศาจระหว่างที่ใช้ซ่อน

 

ถ้าฟูเรีย-ซังอยู่ที่นี่ ผมใช้คำสาปหลับได้

 

ยังไงซะ ผมขอบางอย่างที่ไม่อยู่ที่นี่ไม่ได้

 

เราจะถูกจับโดยคนเฝ้าประตูรั้ว ถ้าเราผ่านประตูรั้วเข้าไป ดังนั้นเราได้ไปทางคูน้ำและกำแพง

 

ผมสร้างทางในอากาศด้วยเวทมนตร์น้ำ และเคลื่อนไหวโดยเดินบนน้ำ

 

ผมได้จับมือกับโมโมะตลอดเวลา

 

หน้าของเธอแข็งจากความตึงเครียด

 

(ชั้นควรจะสอนสกิลสงบใจกับเธอ) (มาโกโตะ)

 

จุดที่ผมควรจะสำนึกในครั้งหน้า

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น เราได้แทรกซึมเข้าเมืองสำเร็จ

 

ที่ตรงกลางของเมือง มีปราสาทลอร์ดปีศาจที่ถูกเห็นได้ผ่านหมอก

 

ผมได้ยินว่าการประหารฮีโร่จะทำที่หน้าปราสาทลอร์ดปีศาจ

 

มีแสงเวทมนตร์ตามถนนที่ส่องสว่างถนนของเมืองปีศาจ

 

โมโมะและผมเดินผ่านซอยหลังมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

 

ตรวจจับเห็นศัตรูมากไปมาก ดังนั้นผมกลัวและหยุดใช้มัน

 

ผมพึ่งพาแค่ฟังชั่นต์ระวังอันตราย ขณะที่ผมเล็งไปที่กลางเมือง

 

นี่เป็นที่ผู้ก่อการร้ายรู้สึก เมื่อพวกเขาแทรกซึมแค้มป์ศัตรูเหรอ?

 

มีปีศาจเดินไปรอบๆ แต่ผมสามารถจะจัดการกับมันได้โดยหมอกหนาและซ่อน เรามาถึงที่ที่ดูเหมือนพลาซ่าอย่างปลอดภัย

 

〈โมโมะ…เธอโอเคมั้ย?〉 (มาโกโตะ)

 

〈ค-ค่ะ…แต่หนูกลัวนะ〉 (โมโมะ)

 

เราซ่อนอยู่ในเงาของตึก และพูดในเสียงที่เบาขณะที่เราตรวจสภาพของพลาซ่า

 

โมโมะจับมือผมแน่นอน และผมก็ทำอย่างเดียวกัน

 

มีประมาณ…มอนสเตอร์ 10 ตัวในฐานะผู้เฝ้าระวัง

 

มีการ์กอย

 

ช่างมีปัญหา

 

ผมเห็นกรงจำนวนหนึ่งตรงกลางของพลาซ่า

 

ผมเห็นคนข้างในได้

 

(ชั้นควรทำยังไงดี…?) (มาโกโตะ)

 

การ์กอยนั่งบนเสาใหญ่ที่อยู่ที่นี่ที่นันที่พลาซ่า

 

พวกมันมองเห็นทั้งพลาซ่า และมันดูเหมือนยากที่จะโจมตีพวกมันไม่ทันตั้งตัว

 

หืมม ผมอยากจะทำอย่างระวัง แต่ผมไม่อยากอยู่นาน

 

ผมควรจะทำอย่างไร…?

 

“[เงี่ยหู]” (มาโกโตะ)

 

การ์กอยคุยกับอยู่ ผมเลยฟัง

 

“เฮ้ หมอกวันนี้หนาว่ะ”

 

“ใช่ มันเป็นวันที่ไม่น่าพึงพอใจ ตัวของชั้นแฉะไปหมดและมันรู้สึกแย่”

 

“อาา ชั้นอยากจะทำให้ตัวของชั้นแห้งด้วยกองไฟหรืออะไรบางอย่าง…”

 

“เห็นด้วยเต็มที่ อยากจะพักสั้นๆมั้ย?”

 

“แต่เราจะถูกดุโดยเรื่องนั้นนะ รู้มั้ย?”

 

“เราเพียงแค่จะทำให้แห่งที่กองไฟชั่วโมงสั้นๆเอง มันจะทำให้ใจเราโล่ง และมันจะอนุญาตให้เรามีสมาธิมากขึ้น ในการดู”

 

…การ์กอยเป็นมอนสเตอร์ที่มีจิตใจ

 

งั้นพวกมันเกลียดความชื้น หือห์

 

“[หมอก]” (มาโกโตะ)

 

สำหรับตอนนี้ ผมจะทำสิ่งที่ศัตรูเกลียด

 

“อึก! หมอกหนาขึ้นอีก”

 

“ชั้นทนนี่ไม่ได้แล้ว! ชั้นจะไปพัก!”

 

“อ้า! นั่นไม่แฟร์เลย! ชั้นอยากจะไปด้วย!”

 

“เฮ้ย! อย่างน้อยทิ้งบางคนไว้เซ่!”

 

“งั้นนายอยู่ ผู้นำ!”

 

“อย่ามาล้อเล่นนะ! ชั้นเป็นเจ้านายที่นี่นะ!”

 

พวกการ์กอยจากไป

 

มันดูเหมือนพวกมันจะทิ้งไว้อย่างน้อยหนึ่งตัว แต่ถ้าผมเลี้ยวกว้างๆ ผมไปถึงกรงโดยไม่ถูกสังเกตได้

 

การ์กอยที่ต้องอยู่ข้างหลังบ่นและไม่มีสมาธิกับการเฝ้าของมันเลยซักนิด

 

พวกมันละเลยงานสุดขีด แต่นั่นโชคดีสำหรับผม

 

ผมเคลื่อนไหวอย่างช้าๆผ่านหมอกหนาด้วยซ่อนและเข้าหากรง

 

ข้างในกรง มีชายที่ถูกใส่ตรวนทั้งมือและเท้า และทั้งตัวของเขาถูกมัดในโซ่

 

เขาดูเหมือนเขาหลับ แต่เมื่อผมเข้าใกล้ เขาตื่นขึ้นในไม่นาน

 

ชายชี้ตาที่ระวังมาที่ผม

 

“นาย…เป็นมนุษย์?”

 

ชายทำหน้าที่ส่งสัย

 

“ชั้นมาเพื่อช่วยนาย” (มาโกโตะ)

 

“?!”

 

ผมพูดนี่ตรงๆ แต่ชายเปิดตาของเขากว้าง

 

“นั่นจะช่วยชั้นได้มากเลย…แต่กรงนี้เป็นบางอย่างที่คนสนิทของลอร์ดปีศาจ ชูริ สร้างด้วยเวทย์มืด มันยากที่จะเปิด—”

 

ผมไม่รอเขาพูดเสร็จและนำมีดของโนอาห์ออกมาจากเอว

 

*คลิ้ง*

 

ใบมีดของมีดทำเสียงสั้นๆ และซี่กรงขาด

 

“หือห์?”

 

ผมเมินชายที่ตกใจ เข้าไปในกรง ตัดโซ่และตรวน

 

ผมพยายามจะจับพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะไม่ส่งเสียง แต่มันหนักมากผมเกือบจะทำพวกเขาหล่น แต่โมโมะสนับสนุนผม

 

“โอเคมั้ย มาโกโตะ-ซามะ?” (โมโมะ)

 

“เธอช่วยพี่นะนั่น โมโมะ” (มาโกโตะ)

 

“ม-ไม่มีปัญหา…” (โมโมะ)

 

ดูเหมือนโมโมะมีแรงมากกว่าผม

 

นี่มันเศร้า

 

“นาย…แค่นายเป็นใครบนโลกนี้…”

 

“ผมพูดกับชายที่ตกตะลึง

 

“ชื่อของชั้นคือมาโกโตะ ชั้นมาที่นี่ภายใต้คำทำนายของอัลเธน่า-ซามะ และมาเพื่อช่วยนาย ฮีโร่ นายเป็นฮีโร่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ผมถาม

 

ได้ยินคำหนี หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง

 

“ชั้นเป็นฮีโร่ดินโวล์ค ขอบคุณ นายช่วยชั้นนะนั่น ชั้นมีสหายอยู่ในกรงอื่น ได้โปรดช่วยพวกเค้าด้วย” (โวล์ค)

 

มันไม่ใช่อาเบล

 

แต่มีคนอื่น

 

แล้วที่นี่ล่ะ?

 

“เข้าใจแล้ว นายเป็นสหายของฮีโร่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ นั่นถูกแล้ว… คนที่ถูกจับที่นั่นคือฮีโร่ไม้จูเลียตต้า และฮีโร่สายฟ้า {อาเบล}”

 

“?!”

 

ผมปั้มหมัดในใจของผม

 

{ผมได้ทำการติดต่อกับผู้กอบกู้อาเบลสำเร็จ}

 

 

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 75 บาท จาก คุณวีรภัทร

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 175/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord