119 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ดาบ

 

ในท้ายที่สุด, ซากุไร-คุงเมาแล้วไม่ตื่น, ดังนั้นผมแบกเขาไปที่บ้านของผม

 

…แต่ยังไงซะ, ซา-ซังเป็นคนแบกซากุไร-คุงนะ

 

ไม่, ผมพยายามจะแบกเขาก่อน, รู้มั้ย?

 

มันเป็นไปไม่ได้อย่างสมบูรณ์ด้วยพลังของผม!

 

ปาร์ตี้ในสมาคมมาถึงจุดจบและเรามุ่งหน้าไปที่บ้านของเรา

 

“โออ้, ทักกิ-โดโนะ ชั้นรอนายอยู่เลย!”

 

เมื่อผมกลับไปที่บ้าน, ฟูจิ-ยังและคนอื่นๆได้รอเราอยู่ที่บ้านของเรา

 

นีน่า-ซัง, คริส-ซัง, และมีอัศวินผู้หญิง

 

พูดถึงแล้ว, คนที่หาบ้านของเราคือฟูจิ-ยัง, และเขาก็เป็นเจ้าของมันด้วย

 

เขามีกุญแจสำรองของบ้านเรา

 

ผมบอกเขาตรงๆว่าเขาไปๆมาๆได้ตามสบาย

 

“อ้า, ซากิ-จัง” (อายะ)

 

“อายะ-จัง, สบายดีมั้ย? อ้าา, เรียวซูเกะนั่น, เขาดื่มมากไปเหรอ?” (ซากิ)

 

อัศวินสาวสวยคือโยโกยามะ-ซัง

 

…เดี๋ยว, หืม?

 

ผมมองฟูเรีย-ซัง, และเธอกับโยโกยามะ-ซังได้ส่งสายตาที่เย็นชาให้กัน

 

ภาพการสังหาร!

 

“สวัสดียามเย็น, ออราเคิลแห่งความมืด, ฟูเรีย” (ซากิ)

 

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, อัศวินศักดิ์สิทธิ์-ซัง” (ฟูเรีย)

 

“เธอได้คุยยาวๆกับเรียวซูเกะมั้ย?” (ซากิ)

 

“ฮึ่ม, นั่นมีอะไรเกี่ยวกับเธอล่ะ?” (ฟูเรีย)

 

“มันเกี่ยวกับชั้นสิ ชั้นเป็นภรรยาเค้า” (ซากิ)

 

ผมได้กลัวเกี่ยวกับเรื่องนี้, แต่พวกเขาสงบอย่างน่าตกใจ…

 

“มา มา, ซากิ-จัง ทางนี้, ทางนี้” (อายะ)

 

ซา-ซังนอนซากุไร-คุงลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น, และดึงโยโกยามะ-ซัง

 

“ฟูริ, มานี่กัน” (ลูซี่)

 

ลูซีพาฟูเรียไปที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

 

สวย, เธอสองคน!

 

มันมีอาหารมากมายอยู่บนโต๊ะ, และเหล้าด้วย

 

“ฟูจิ-ยัง, ทั้งหมดนี่อะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)

 

“ทากัตซูกิ-ซามะ, นี่เป็นการฉลองที่ก้าวเข้าใกล้การเป็นลอร์ดศักดินาเข้าไปอีกก้าว!” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังบอกผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่

 

จากคริส-ซัง, เธอสามารถได้เปรียบกับคู่แข่งใหญ่ที่สุดนั่นก็คือพี่สาวของเธอ

 

นั่นเป็นข่าวดี

 

ตอนนี้, ผมนั่งเก้าอี้ที่ไกลที่สุดจากฟูเรีย-ซังและโยโกยามะ-ซัง, และเริ่มฉลอง

 

แต่ยังไงซะ, เรากินมาแล้วที่สมาคม, ดังนั้นผมไม่ได้หิวจริงๆ

 

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังพูดว่ามันเกือบแน่นอนว่าคริส-ซังจะเป็นลอร์ดคนต่อไปของที่นี่

 

นั่นยอดเยี่ยมที่ได้ยิน

 

แต่ในท้ายที่สุด, ผมไม่ได้ทำอะไรเลย นั่นโอเคมั้ย?

 

ฟูจิ-ยังพูดแค่ว่า: ‘มันโอเค, ทักกิ-โดโนะ นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน’

 

โอเค

 

แล้วก็, มีอีกอย่างหนึ่งที่กวนใจผม

 

“เฮ้, อัศวินศักดิ์สิทธิ์-ซัง, เรียวซูเกะพักผ่อนอย่างถูกต้องมั้ย? เค้าดูเหมือนจะค่อนข้างเหนื่อยนะ” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นบอกเค้าให้เค้าพัก แต่เค้าไม่ฟังชั้นเลยซักนิด” (ซากิ)

 

“ไม่ใช่ว่ามันเป็นหน้าที่เธอที่ให้เค้าทำไม่ว่าจะยังไงเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“งั้นเธอบอกเค้าสิ” (ซากิ)

 

คำพูดของพวกเขาค่อนข้างมีขวากหนาม, แต่พวกเขาสามารถมีบทสนทนาที่ปรกติได้

 

““……””

 

ลูซี่และซา-ซังได้มองอย่างเข้มข้น

 

〈เฮ้, อายะ, คนต่างโลกมีหัวใจที่เปิดกว้างนะ, หือห์〉 (ลูซี่)

 

〈พวกเขาไม่มี! ชั้นรู้สึกเหมือนว่าซากิ-จังเป็นคนที่อิจฉาง่ายนะ…〉 (อายะ)

 

ผมได้ยินการกระซิบของพวกเขาด้วยเงี่ยหู

 

“มีอะไรเหรอ, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

 

“อ้า ใช่, นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืดใช่มั้ย?” (ซากิ)

 

“ช-ใช่…” (มาโกโตะ)

 

โยโกยามะ-ซังและฟูเรีย-ซังได้หันมาทางนี้

 

อุ้ปส์, ผมจ้องนานไปเหรอ?

 

ฟูเรีย-ซังยิ้ม

 

“มันลึกลับที่ทำไมชั้นพูดอย่างสนิทสนมกับอัศวินศักดิ์สิทธิ์-ซัง, ใช่มั้ย? ชั้นได้รู้จักกับเธอเมื่อชั้นได้ถูกจับโดยอัศวินแห่งแสงของประเทศแห่งแสง” (ฟูเรีย)

 

“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

 

ผมไม่เห็นปัจจัยไหนที่จะทำให้พวกเขาสนิทกันในนั้นเลย…

 

“…ชั้น…ขอโทษกับอะไรที่เกิดขึ้นตอนนั้น” (ซากิ)

 

สีหน้าของโยโกยามะ-ซังมืดลง

 

“มันโอเค เธอและเรียวซูเกะไม่รู้อะไรเลย คนที่ผิดคือไอเวรเทมพลาร์ของประเทศแห่งแสงเหี้ยนั่นและโป้ปที่สั่งมัน” (ฟูเรีย)

 

“……”

 

ผมบอกไม่ได้ว่านี่มันจะไปที่ไหน

 

ที่ผมเห็นได้คือพวกเขามีสถานการณ์ของพวกเขา

 

“นายอยากจะรู้มั้ย, อัศวินของชั้น? แต่มันไม่ใช่เรื่องที่สนุกนะ” (ฟูเรีย)

 

“ไม่, ไม่ใช่เวลานี้” (มาโกโตะ)

 

จากที่ผมเห็นในสีหน้าที่มืดของโยโกยามะ-ซังข้างเธอ, ผมไม่คิดว่าเธออยากจะพูดมัน

 

มาแก้อารมณ์นี้กัน

 

หัวเรื่องอื่น

 

“พูดถึงแล้ว, ฟูจิ-ยัง, มีคนหลายคนที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อนในมักกาเรน นายรู้บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“อ้าา, นั่นเป็นเพราะนายอยู่ที่นี่, ทักกิ-โดโนะ” (ฟูจิ)

 

“??”

 

นั่นหมายความว่ายังไง

 

“มีหลายคนที่หวังจะย้ายมาที่นี่ที่ฮีโร่ของโรเซส, ทากัตซูกิ-ซามะ, พักอยู่” (คริส)

 

“คนที่ไม่มีงานทำได้ถูกมอบการสนับสนุนในการหางานจากบริษัทฟูจิวาระ” (นีน่า)

 

คริส-ซังและนีน่า-ซังเพิ่มเติมเข้ามา

 

“โฮ่ห์, นั่นน่าประทับใจ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

 

“เมื่อชั้นเดินไปรอบๆมือง, บางทีชั้นได้ถูกถามเกี่ยวกับนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังพูดสิ่งนี้อย่างมีความสุขแต่…

 

(จริงๆเหรอ…?) (มาโกโตะ)

 

ผมเป็นเหตุผลของมัน

 

ที่นี้ได้มีชีวิตชีวาเมื่อคริส-ซังพูดเกี่ยวกับแผนสำหรับการพัฒนามักกาเรน, และฟูจิ-ยังพูดเกี่ยวกับแผนทางธุรกิจของเขาในอนาคต

 

ผมมองไปรอบๆ

 

มีฟูจิ-ยัง, ซา-ซัง, ซากุไร-คุง, โยโกยามะ-ซัง, และผม

 

ลูซี่, ฟูเรีน-ซัง, นีน่า-ซัง, และคริส-ซัง

 

(มีคนต่างโลกมากขึ้น?) (มาโกโตะ)

 

มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมกับมาที่ชั้นเรียน 1-เอ

 

ทุกคนสบายดี ผมเดาว่า

 

การฉลองดำเนินต่อไปจนดึกดื่น, แต่ซากุไร-คุงยังหลับอยู่

 

◇◇

 

วันนั้น, ในตอนกลางคืน

 

ทุกคนได้หลับแล้ว, แต่ผมหลับไม่ได้, ดังนั้นผมได้มาฝึกคนเดียวในสวนหลังบ้าน

 

“นาววว~นาววว~”

 

แมวดำตัวเดิมได้มา

 

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อจับปลาและมอบมันให้แมว

 

มันกินอย่างละโมบ

 

ผมถูขนของแมวนั้นและค่อยๆคิดเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นระหว่างวัน

 

(…ในการต่อสู้กับมังกรเขียว, มันจะเป็นอันตรายถ้าไม่มีซากุไร-คุง) (มาโกโตะ)

 

พูดจากใจ, พวกเรานั้นโชคดีที่ไม่มีผู้เสียชีวิต

 

จากฟูจิ-ยัง, มีคนมากขึ้นย้ายมาที่มักการเรน

 

เพราะทั้งหมดมันมีฮีโร่

 

เมื่ออันตรายได้เข้ามาหาเมือง, คนที่ยืนอยู่หน้าสุดและเผชิญหน้ากับอันตรายนั้นคือฮีโร่

 

ทหาร, เทมพลาร์, นักผจญภัย, และทุกคนในสายอาชีพนั้น ทั้งหมดอยู่ภายใต้การสั่งการของฮีโร่

 

(ฮ่าาห์…หน้าที่ของฮีโร่, หือห์) (มาโกโตะ)

 

…นั่นหนัก

 

ในอดีต, เมื่อเวลาที่ผมเล่นเกมอาร์พีจีแรกเป็นครั้งแรก, พระเอกได้ช่วยเจ้าหญิงที่ถูกลักพาตัวจากมังกรทั้งหมดคนเดียว, และจากนั้นกำจัดเจ้าปีศาจ

 

(ชั้นคงจะชอบอะไรแบบนั้น) (มาโกโตะ)

 

มันดูเหมือนเหตุผลที่ผมไม่มีสหายเป็นเพราะความจุการรับคนรอบข้างของผม

 

ลูซี่และซา-ซังนั้นโอเค, แต่รับผิดชอบคนแปลกหน้านั้นมันค่อนข้าง…กดดันมากเกินไป, และผมพบว่ามันยากจริงๆที่จะรับหน้าที่นั้น

 

ผมเห็นแก่ตัวมั้ยนี่?

 

ผมมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าที่มีเมฆ ที่ผมมองไม่เห็นพระจันทร์และผมคิดอย่างเหม่อลอย

 

“เฮ้ว่าไง, ทากัตซูกิ-คุง”

 

คนที่เรียกผมจากข้างหลังคือซากุไร-คุง

 

อาจเป็นเพราะแมวดำได้ตกใจเมื่อคนแปลกหน้ามา, มันวิ่งหนีไป

 

“นายตื่นแล้วเหรอตอนนี้, ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)

 

“ขอโทษ ชั้นหลับไป” (ซากุไร)

 

“นายดื่มไม่ได้, ดังนั้นนายปฏิเสธมันได้นี่” (มาโกโตะ)

 

ครั้งที่แล้วมันเป็นผมที่ทำเขาร่วง, แต่ผมจงใจเว้นเรื่องนั้นไว้

 

ซากุไร-คุงมอบ ‘ฮ่าฮ่า’ เบาๆ

 

“ทากัตซูกิ-คุง, นายฝึกเวทมนตร์ของนายเหรอ?” (ซากุไร)

 

“หืมม, แทนที่จะเรียกว่าฝึก, มันเหมือนกับชั้นสำนึกอยู่มากกว่านี่” (มาโกโตะ)

 

ผมอธิบายเขาเกี่ยวกับการต่อสู้กับมังกรเขียวเมื่อเช้านี้, และเกี่ยวกับเวทย์มนตร์ที่อ่อนแอของผม แล้วความยากที่จะใช้เวทมนตร์สปิริต

 

“เข้าใจแล้ว นายแสดงพลังที่แท้จริงของนายไม่ได้นอกจากจะมีน้ำ… แล้วก็ไม่ว่านายจะใช้เวทมนตร์สปิริตได้หรือไม่, อาณุภาพการทำลายล้างมันต่างกันอย่างสมบูรณ์, หือห์” (ซากุไร)

 

“ใช่ ชั้นเป็นนักเวทย์ฝึกหัดที่มีปัญหา” (มาโกโตะ)

 

ผมปกปิดมันด้วยการล้อเล่น, แต่สีหน้าของซากุไร-คุงซีเรียส

 

“นายควรจะบอกข้อมูลนั้นกับเจ้าหน้าที่ในสำนักงานใหญ่” (ซากุไร)

 

“นั่นอะไร?” (มาโกโตะ)

 

“คนที่ถูกเลือกตัวไปในแผนปราบลอร์ดปีศาจที่ทวีปทางเหนือ เหตุผลที่ชั้นไปรอบๆประเทศในส่วนหนึ่ง ก็เพื่อเตือนผู้คนเกี่ยวกับมัน” (ซากุไร)

 

“เข้าใจแล้ว…งั้นกำจัดลอร์ดปีศาจก็เป็นหน้าที่นายจริงๆเหรอ, ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)

 

เพราะทั้งหมดเขาถูกปฏิบัติในฐานะผู้เกิดใหม่ของผู้กอบกู้ในตำนาน

 

แต่ซากุไร-คุงส่ายหัวของเขาไปข้างๆ

 

“คนที่จะเผชิญหน้าลอร์ดปีศาจจะเป็นทีมผสมของฮีโร่ของทั้งหกประเทศ แต่เป็นเพราะฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำยังเด็กเกินไป, ในอดีตเขาไม่ควรอยู่ในกองกำลังหลัก” (ซากุไร)

 

“ในอดีตไม่ควรจะอยู่ในกองกำลังหลัก?” (มาโกโตะ)

 

อดีต?

 

“เพราะทั้งหมดแค่ไม่กี่วันที่แล้ว, ฮีโร่ที่สามารถกำจัด มอนสเตอร์โบราณ 5,000 ตัว ปรากฏขี้น” (ซากุไร)

 

“เก่ะห์” (มาโกโตะ)

 

ผม, หือห์

 

“ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดของแผนด้วยเหมือนกัน, แต่ชั้นมั่นใจว่านายจะเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังหลัก, ทากัตซูกิ-คุง เจ้าหน้าที่นั้นได้พูดเกี่ยวกับมัน” (ซากุไร)

 

“จริงๆเหรอ…?” (มาโกโตะ)

 

แต่ผมอยู่ที่นี่กังวลเกี่ยวกับมังกรเขียวตัวเดียวนะ?

 

“แต่ถ้านั่นเป็นอย่างนั้น, แทนที่จะไปสู้ราชาสัตว์ ซากัน, นายอาจจะมีความเหมาะสมที่ดีกว่ากับลอร์ดปีศาจคนอื่น” (ซากุไร)

 

…ลอร์ดปีศาจคนอื่น, นายพูด?

 

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด…ราชามังกรโบราณ, แอสทารอธ, และ ราชามอนสเตอร์ทะเล, ฟอร์เนียส, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

ราชาสัตว์ซากันที่ปกครองพื้นดินของทวีปปีศาจ

 

ราชามอนสเตอร์ทะเลฟอร์เนียสที่ปกครองทะเลรอบๆทวีปปีศาจ

 

ราชามังกรโบราณแอสทารอธที่ปกครองท้องฟ้าของทวีปปีศาจ

 

ลอร์ดปีศาจทั้ง 3 ที่พื้นฐานแล้วเป็นกองกำลัง พื้นดิน, อากาศ, ทะเล ของทวีปปีศาจ

 

“แต่ชั้นได้ยินมาว่าวัตถุประสงค์ของการเดินทางทางเหนือเพื่อที่จะปราบราชาสัตว์นะ?” (มาโกโตะ)

 

ผมได้ถูกบอกสิ่งนี้โดยกัปตันอัศวินของไฮแลนด์

 

สู้กับ 3 ลอร์ดปีศาจทั้งหมดจะสร้างผู้เสียชีวิตมากเกินไปในฝั่งเรา

 

แล้วก็, เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่กลับมา, มันพูดว่าคนที่จะมาโจมตีทวีปทางตะวันตก และพยายามควบคุมมันคือราชาสัตว์

 

ราชามอนสเตอร์ทะเลได้ดูแลทะเลรอบๆทวีปปีศาจ

 

ราชามังกรโบราณเป็นผู้ปกป้องทวีปปีศาจดังเห็นเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ไปไกลจากพื้นที่ของเขาส่วนใหญ่

 

“ใช่, นั่นทำไมกองกำลังหลักจะสู้กับราชาสัตว์, และหน่วยอื่นจะยื้อราชามอนสเตอร์ทะเล และราชามังกรโบราณ เพื่อไม่ให้พวกเค้าส่งกำลังเสริม” (ซากุไร)

 

“เข้าใจแล้ว พวกเค้าแน่นอนว่าจะไม่ดูเรากำจัดราชาสัตว์อย่างเงียบๆ” (มาโกโตะ)

 

งั้น, เพราะการต่อสู้กับราชามอนสเตอร์ทะเลจะอยู่ในทะเล, ผมชอบตำแหน่งนั้นมากกว่า

 

“ชั้นจะให้ข้อมูลเจ้าหน้าที่” คือที่ซากุไร-คุงพูดแล้วรับงานไปที่ตัวเขาเอง

 

เพื่อนนั้นคือสมบัติจริงๆ

 

พวกเราคุยกันซักพักและ…

 

“ชั้นควรจะเรียนรู้จากนายแล้วฝึกด้วยเหมือรกัน” (ซากุไร)

 

พูดสิ่งนี้, เขาชักดาบจากเอวเขา

 

เขาเริ่มเหวี่ยงมัน

 

ดาบสีดำครามส่องแสงเบาๆและวาดโค้งที่งดงาม

 

ผมได้เห็นดาบของซากุไร-คุงหลายครั้งแล้ว, แต่มันสีนั้นตลอดเหรอ?

 

แล้วก็, แสงของมานา…

 

“ซากุไร-คุง, นั่นดาบเวทมนตร์เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่, ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ราชวงศ์ไฮแลนด์ให้ชั้นยืมน่ะ, อะราวไดต์ ดาบเวทมนตร์ที่พูดว่าไม่มีวันหัก” (ซากุไร)

 

“โฮ่ห์! งั้นนั่นคือดาบในตำนานของผู้กอบกู้, หือห์ ชั้นแตะมัยหน่อยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

มันต้องเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์หมายเลขหนึ่งของทวีป

 

ผมอยากจะดูมัน

 

“ไม่…โชคร้าย, นี่ไม่ใช่ดาบของผู้กอบกูอาเบล แต่มันเป็นสมบัติของฮีโร่จาก 1,000 ปีก่อนนะ อยากจะลองถือมันมั้ย?” (ซากุไร)

 

ผมรับดาบมาจากซากุไร-คุง

 

“อุอ้า…หนัก!” (มาโกโตะ)

 

ผมคิดไว้แล้ว ผมถือมันไม่ได้

 

แต่ซากุไร-คุงเหวี่ยงมันอย่างสบายๆ

 

“ชั้นคืนมันล่ะ ขอบคุณ แต่, มันมีเป็นสีนี้ตลอดเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ที่ลาเบรินทอสและการต่อสู้เมื่อเช้านี้, ผมจำได้ว่ามันสีสว่างกว่านี้

 

“ชั้นเปลี่ยนแสงของดวงอาทิตย์เป็นมานาและ, และให้อะราวไดต์ดูดซับมัน ดาบแห่งแสงคือสกิลที่ปล่อยมานา ที่สะสมในดาบไปในทีเดียว ในเวลานั้น, ดาบได้ส่องแสงของดวงอาทิตย์” (ซากุไร)

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ให้ดาบเวทมนตร์ดูดซับมานา, หือห์

 

งั้นนั่นก็วิธีใช้มัน

 

“ชั้นควรจะลองมันดูมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เอ๋?” (ซากุไร)

 

ผมดึงมีดออกจากฝักและ…

 

(สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)

 

ผมยกมีดของเทพธิดาไปที่ท้องฟ้า

 

ผมตั้งสมาธิไปที่มีด เพื่อให้มานาของสปิริตน้ำรวมกันในมีด

 

“หืม? ตัวสปิริตเองได้…ซึมซับเข้าไปในมีด?” (มาโกโตะ)

 

สปิริตไม่กี่ดวงได้เป็นหนึ่งเดียวกันกับใบมีดของมีดเทพธิดา

 

ใบมีดเริ่มส่องแสงสีฟ้าที่มันแรงจนมันพราวดวงตา

 

ในเวลาเดียวกัน, มีดได้เริ่มเต้นเป็นจังหวะดั่งมันได้มีชีวิต

 

“ทากัตซูกิ-คุง!” (ซากุไร)

 

ซากุไร-คุงตะโกนอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยแล้วมันคืนสติมาให้ผม

 

มีดของเทพธิดาได้เริ่มทำเสียง ‘จิ๊จิ๊จิ๊จิ๊จิ๊’ ที่ไม่สงบ

 

อาา…การควบคุมเวทมนตร์ของผมมันผ่อนผันเกินไป

 

เสียงนี้เป็นเสียงของเวทมนตร์ที่เกือบจะระเบิด

 

ผมควบคุมมันด้วยโล่งจิต

 

เมื่อผมควบคุมมานาที่มันพยายามจะอาละวาดอย่างพรั่งพรู และปรับการหมุนเวียนที่บ้าคลั่งของมัน, เสียงที่ออกมาจากมีด…{เปลี่ยนเป็น’คลิ้ง คลิ้ง’ เหมือนระฆัง}

 

“น-นายสามารถ…ควบคุมมันได้?” (ซากุไร)

 

“ขอโทษ ขอโทษ มานาของสปิริตมันมากกว่าที่ชั้นคาดไว้” (มาโกโตะ)

 

“แต่มันดูเหมือนมันมีมานาระดับกษัตริย์อยู่ข้างในมีดนะ…” (ซากุไร)

 

“นี่มันเยี่ยม ดูเหมือนมันจะดีกว่าที่จะสะสมมานาลงไปในอาวุธก่อนที่จะใช้มัน” (มาโกโตะ)

 

เมื่อนักเวทย์รวมมานาไว้ในตัวของพวกเขาเอง, คุณสามารถเมามานาหรือมันอาจอยู่เหนือการควบคุม

 

นี่มันเยี่ยม!

 

ผมจะใช้งานนี่ในอนาคต

 

“…นายมีความเชี่ยวชาญเวทมนตร์มากกว่า 200, หือห์ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะพูดว่า มันไม่มีนักเวทย์ที่ใช้งานเวทมนตร์ได้เร็วกว่าทากัตซูกิ-คุงในไฮแลนด์” (ซากุไร)

 

“ไม่ใช่เธอแค่พูดเกินจริงหรือนั่น?” (มาโกโตะ)

 

ผมจะเก็บส่วนแรกไว้ในใจ

 

ผมเหวี่ยงมีดไปที่ท้องฟ้า

 

{เมฆที่บดบังพระจันทร์ได้ถูกตัด}

 

“โอออออ้!” (มาโกโตะ)

 

พลังเยี่ยมมาก!

 

แต่การควบคุมยังขัดเกลาได้อีก

 

ซากุไร-คุงพูดกับผมในสีหน้าที่ทึ่ง

 

“พูดถึงแล้ว, ชั้นจะไปจากมักกาเรนตอนเช้านี้” (ซากุไร)

 

“เอ๋?! ไปแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ไม่ใช่ว่านายเพิ่งมาเมื่อวาน?

 

“ทำไมนายไม่ทำตัวสบายๆ ซัก 2-3 วันล่ะ?” (มาโกโตะ)

 

ฟูเรีย-ซังจะเสียใจนะ, รู้มั้ย?

 

“เจ้าหญิงโซเฟียเห็นว่าจะกลับมาในตอนเช้า หลังจากที่ชั้นทักทาย, ชั้นจะไปประเทศต่อไป กำหนดการมันแน่น, ชั้นอยู่นานไม่ได้” (ซากุไร)

 

“เข้าใจแล้ว, นั่นน่าเสียดาย” (มาโกโตะ)

 

ผมอยากให้เขาบอกผมมากกว่านี้ในเรื่องเวทมนตร์ดาบ

 

ซากุไร-คุงและผมพูดเกี่ยวกับเวทมนตร์ดาบและการเดินทางทางเหนือจนถึงเช้า

 

◇◇

 

ในเวลาที่พระอาทิตย์ได้ขึ้นมา

 

รถม้าที่งดงามได้จอดอยู่ตรงหน้าโบสถ์

 

คนที่ออกมาจากรถม้าคือเจ้าหญิงโซเฟีย

 

ซากุไร-คุงคุกเข่าและพูดเกี่ยวกับบางอย่าง

 

อ้า, พวกเขาคุยเสร็จแล้ว

 

ซากุไร-คุงยืนขึ้นและขี่ไวเวิร์นยักษ์สีขาวที่อยู่ใกล้ๆ

 

อัศวินคนอื่นมีไวเวิร์นและเพกาซัสธรรมดา, แต่สัตว์ขี่ของซากุไร-คุงนั่นต่างออกไปเล็กน้อย

 

“งั้นนั่นก็เป็นมังกรขาวที่ปกป้องราชวงศ์ไฮแลนด์, หือห์ นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นมันเลย” (ลูซี่)

 

ผมได้ยินคำพึมพำของลูซี่

 

เข้าใจแล้ว…มันส่วนตัวสำหรับฮีโร่แห่งแสง?

 

“มังกรของซากุไร-คุงดีจัง เค้าจะให้ชั้นขี่หลังมันมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมพึมพำสิ่งนั้น, ซา-ซังและฟูเรีย-ซังหันหน้ามาทางผม

 

“ชั้นคิดว่าเค้าจะให้นายขึ้นง่ายๆเลย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

 

ซา-ซังหัวเราะคิกคัก

 

“เฮ้, อัศวินของชั้น, ชั้นก็ไม่เคยขี่มันมาก่อนด้วย” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นล้อเล่น ล้อเล่นน่ะ” (มาโกโตะ)

 

…ครั้งหน้า, ผมจะพยายามถามเขาอย่างลับๆ โดยไม่ให้ฟูเรีย-ซังรู้

 

ซากุไร-คุง, โยโกยามะ-ซัง, และอัศวินแห่งแสงโบกมือมาที่เราและบินไป

 

เราก็โบกมือกลับด้วย

 

พวกเขาไปที่ประเทศแห่งไฟต่อไป, ใช่มั้ย?

 

เป็นฮีโร่แห่งแสงช่างลำบากแท้

 

อ้า, เจ้าหญิงโซเฟียเดินมาทางเรา

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord