283 ทากัตซูกิ มาโกโตะ บอกทุกอย่าง

“อาา นั่นมันเหนื่อยจริง” (มาโกโตะ)

ผมออกจากปราสาทของแอสทารอธคนเดียว

เมล-ซังเห็นว่าจะอยู่ต่อ

มันดูเหมือนมันมีบางเรื่องระหว่างพ่อลูก แต่มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่พวกเธอได้เจอกัน ดังนั้น มันต้องมีสิ่งที่พวกเธออยากจะพูด

ผมอยากให้พวกเธอสสนิทกันเองหลังจากนี้

ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากในราชามังกรโบราณเป็นศัตรูในจุดเวลานี้

แต่ผมสัญญาว่าในท้ายที่สุดจะสู้กับเขานะ

ผมเดินสบายๆ ผ่านมหานครปีศาจนี้ ที่เต็มไปด้วยปีศาจ

ผมรู้ทางกลับไปยังโรงแรม ต้องขอบคุณ [แผนที่]

มันน่ากลัวนิดหน่อยเมื่อเราเพิ่งมา แต่เมื่อเดินในถนนแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนเดินเล่นนิดหน่อย

(นาย…นายจะไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้นะ รู้มั้ย ไปพักซะ) (ไอรา)

ไอรา-ซามะคุยกับผม

มันเหมือนอย่างที่เธอพูด แต่มันมีบางอย่างที่กวนใจผม

ไอรา-ซามะ ทำไมทวีปปีศาจมันสงบสุขขนาดนี้?

ในเมืองนี้ และแม้แต่ในหมู่บ้านก่อนหน้า เราไม่ถูกโจมตีเลย

(นั่นเป็นเพราะ…แม่มดแห่งภัยพิบัติได้เสน่ห์ใส่พวกเขา) (ไอรา)

ผมเข้าใจเรื่องนั้น

นั่นทำไมผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดมันแบบนี้

—ไม่ใช่ว่ามันจะมีสันติของโลกถ้า {คนทุกคนโดนเสน่ห์} แบบนี้เหรอ?

(น-นั่นไม่ดีเลยนะ! ไม่ดีแน่นอน!) (ไอรา)

เสียที่กระสับกระส่ายของไอรา-ซามะสะท้อนออกมา

(ผมล้อเล่นน่ะ ไอรา-ซามะ) (มาโกโตะ)

(เอ๋…? จริงอ่ะ? แต่ชั้นได้ความรู้สึกของความจริงจังจากความคิดของนายยนะ) (ไอรา)

ผมจะไม่เปลี่ยนนโยบายของผม หลังจากที่ได้สร้างปัญหาในการมา 1,000 ปีในอดีต

แต่ราชินีนีเวียนั่น ไม่ได้ดูเหมือนตัวร้ายอย่างที่ถูกเขียนอยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์เลย

(เจ้างีทเง่า ไม่มีทางที่ผู้หญิงที่เสน่ห์ใส่คนอื่นที่ไม่เคารพเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี) (ไอรา)

หืม แต่มันมีผู้คนในประเทศแห่งความมืดที่โดนเสน่ห์จากราชินี และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

มันเป็นเวลาเมื่อผมมีความรู้สึกขัดแย้งแบบนี้…

(…หืม?) (มาโกโตะ)

(มมีอะไร ทากัตซูกิ มาโกโตะ?) (ไอรา)

“XXXXXX (มาที่นี่)”

ผมถูกเรียกในภาษาสปิริต

สปิริตน้ำ

แต่มันไม่มีมารยาทอย่างแปลกประหลาด

(ไอรา-ซามะ ผมถูกเรียกโดยสปิริตน่ะ) (มาโกโตะ)

(มันโอเคมั้ย? …ไม่ใช่ว่ามันกับดักเหรอ?) (ไอรา)

(ไม่ มันน่าจะเป็น {คนนั้น}) (มาโกโตะ)

สัญญาที่เราจะเจอกันอีกครั้ง จนกว่าการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะจบลง แต่มีบางอย่างที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นเหรอ?

“XXXXX (ที่นี่ เร็วๆ)”

สปิริตน้ำที่มีเสียงที่มืดมนและเย็นชา ที่ผมจะคิดไม่ได้ว่าจะมาจากสปิริตน้ำที่ปรกติผมจะคุยด้วยกับเดีย

ผู้ใช้สปิริตนี้ไม่สามารถที่จะสนิทกับสปิริตซักนิด

ผมเดินหน้าโดยไม่มีอุปสรรคมาก

ผมตามไปด้วยก้าวท้าวที่รวดเร็ว เพื่อที่ผมจะไม่หลงกับมัน

ผมถูกนำลึกเข้าไปไกลขึ้น และไกลขึ้น ถึงชานเมือง และผมถูกพามาที่ที่ดูเหมือนซากปรักหักพัง ที่มันไม่มีใคร

ตำแหน่งคือที่นี่?

(คนที่มาที่นี่เป็นลอร์ดปีศาจอัศวินดำ ใช่มั้ย?) (ไอรา)

(ใช่ น่าจะอย่างนั้นครับ) (มาโกโตะ)

คนเดียวที่ผมจะเจอที่นี่ที่เป็นผู้ที่ใช้สปิริตได้ คือเคนและจอห์นนี่-ซัง

จอห์นนี่-ซังจะไม่ทำอะไรบางอย่างที่อ้อมค้อมแบบนี้

นั้นทำไมผมคิดว่ามันเป็นเขา

ผมรอ และรอ และรอ แต่ไม่มีใครมา

เฮ้ย ถ้านายจะเรียกฉัน รอฉันดีๆสิครับ

(เค้าไม่มา ชั้นจะกลับไปทำงานแล้ว ถ้ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ติดต่อชั้น) (ไอรา)

ผมตอบด้วย ‘ครับ~’ และการสื่อสารถูกตัด

ลอร์ดปีศาจเคน เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ ดังนั้นไอรา-ซามะไม่เห็นอนาคตที่เขาจะมา

(ชั้นควรจะรออย่างใจเย็น…) (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ! ดีใจที่เห็นนายยังมีชีวิต!”

ชายที่เกราะสีดำทั้งตัวปรากฏ

เขาเป็นลอร์์ดปีศาจเคนอย่างที่คาด

เขาไม่ได้ใส่หมวกเกราะเต็มหน้า น่าจะเพื่อที่เขาจะได้ไม่โดดเด่น

แม้อย่างนั้น เกราะดำทั้งตัวของเขามอบตัวตนออกมาสูง

“บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“อะไรเกิดขึ้นน่ะ นายถาม? เวทมนตร์ระดับพระเจ้าโคไซทัสถูกใช้งาน นายโอเคมั้ย?!” (เคน)

อาา มันดูเหมือนเขามาตลอดทางที่นี่อย่างกังวล

“ชั้นโอเค ตั้งแต่ทีแรก ชั้นเป็นคนที่ร่ายเวทมนตร์นั่น” (มาโกโตะ)

“อ-อะไร…?” (เคน)

เคนตกใจ

ยังไงซะ โคไซทัสเป็นเวทมนตร์ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์

มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะตกใจ

ผมคิดเกี่ยวกับว่าจะอธิบายกับเขายังไง แต่…

“《มาโกโต-ซัง!!!》”

การตะโกนที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดสะท้อนออกมา

มันทำให้ผมตกใจ

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมรีบหันหลังไปและแข็งตัว

“หืม” (เคน)

เคนยืนตรงหน้าผมและพร้อมดาบ

คนที่อยู่ที่นั่นคือ…

“แอนนา-ซัง…” (มาโกโตะ)

มันไม่เหมือนเธอคนเดิม

เธอมีตาที่เบิกกว้าง และพร้อมดาบของเธอ พร้อมกับหายใจแรง

(นี่มันแย่แล้ว)

ผมไม่ระวัง

ทำไมผมไม่สังเกต?

แม้ว่าผมยืนยันทุกด้านผ่านผู้เล่นอาร์พีจีแล้ว

“มาโกโตะ-ซัง… ได้โปรดอธิบายเรื่องนี้กับชั้น…ทำไมนายคุยกับลอร์ดปีศาจเคนในท่าทีที่คุ้นเคยแบบนั้น…?” (แอนนา)

“…”

“พูดอะไรออกมาบ้าง!” (แอนนา)

เสียงของแอนนา-ซัง รู้สึกเหมือนมันจะระเบิดได้ทุกวินาทีแล้วตอนนี้

ไม่ ความโกรธของเธอน่าจถึงขีดสุดไปเป็นเวลานานแล้ว

ผมได้ยินเสียงกัดฟันตลอดทางมาถึงตรงนี้

“เค้าฆ่ามาสเตอร์ของชั้น ฮีโร่ไฟ” (แอนนา)

พูดคำนี้เสร็จ มานาเริ่มรวมที่ดาบศักดิ์สิทธิ์ด้วยพลังที่เหลือเชื่อ

มันเทียบได้กับเวลาที่เธอฟันลอร์ดปีศาจตาย

อากาศสั่น และพื้นสั้น

มันรู้สึกดั่งเธอจะกระโดดได้ทุกเวลา

ในทางกลับกัน ลอร์ดปีศาจเคนก็พร้อมดาบของเขา แต่เขาไม่ปล่อยออร่าออกมาเลยซักนิด

“มาโกโตะ-ซัง! …ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย?” (แอนนา)

“…”

ผมควรจะพูดอะไร

ผมควรจะทำอะไรดี เพื่อที่จะหนีไปจากเรื่องนี้?

“…มาโกโตะ-ซัง หลอกชั้นเหรอ?” (แอนนา)

ตาของเธอแดงสด และเห็นน้ำตาเอ่อล้นออกมาได้

ผมสำลักคำพูดของผม เมื่อเห็นตาเหล่านั้น

มันไม่ใช่บรรยากาศที่ผมพูดได้ว่า ‘ใจเย็นก่อนตอนนี้’ หรือ ‘เธอต้องไม่เสียมานาเปล่าไปที่นี่เพราะเราจะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้’

แค่เมื่อผมกำลังจะพูด…

“เข้าใจแล้ว เธอเป็นฮีโร่แห่งแสง หือห์” (เคน)

ลอร์ดปีศาจเคนคืนดาบของเขาไปที่เอว

และจากนั้น เขาพูดคำต่อไปในเสียงที่อ่อนโยน

“ได้โปรดตัดหัวของชั้นด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์นั่น” (เคน)

◇มุมมอง แอนนา◇

“เอ๋?” (แอนนา)

เสียงที่ตกตะลึงออกมาจากหนู

“เคน…นาย…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูดกับลอร์ดปีศาจเคนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

“มันโอเค มาโกโตะ สาวกที่ไร้ความสามารถแบบชั้นทำอะไรไม่ได้เพื่อโนอาห์-ซามะ นอกจากจะเสนอชีวิตของชั้นที่นี่ โดยการถูกฆ่าโดยฮีโร่แห่งแสงที่นี่ เราจะเข้าหาประวัติศาสตร์ดั้งเดิม ใช่มั้ย?” (เคน)

ชายคนนี้พูดอะไรกัน?

ความโกรธและความสับสน ผสมปนเปความคิดในหัวหนู

“ตอนนี้ ฮีโร่แห่งแสง ฟันชั้น และจากนั้น ช่วยโลกนี้” (เคน)

ลอร์ดปีศาจเคนเข้าหาหนูด้วยหน้าที่อ่อนโยน

“…!”

หนูจบที่การถอยหลังจากภาพที่ไม่ปรกตินี้

หัวใจหนูเริ่มที่จะให้กำลังใจกายที่ลังเลของหนู…

{ฆ่าเขา!}

{เขาเป็นคนที่ฆ่ามาสเตอร์!}

หนูกัดฟัน จับด้ามดาบแน่น และยกดาบของหนู

ลอร์ดปีศาจเคน ไม่ขยับ

เขามีสีหน้าที่สงบสุข

หนูชำเลืองมองมาโกโตะ-ซัง

เขายังทำสี่หน้าที่ซับซ้อนอยู่

นายจะไม่หยุดฉันเหรอ?

นายไม่ใช่มิตรของลอร์ดปีศาจเคนเหรอ?

หนูไม่เข้าใจ…

แค่เมื่อหนูคิดสิ่งต่างๆให้ถูกที่นี่

“《อุวววววววววววว้าาาาาา!!》”

หนูพุ่งเข้าใส่ลอร์ดปีศาจเคน ขณะที่หัวหนูยังเละเทะอยู่

เขาไม่หลบดาบหนู

การฟันเฉือนคอของลอร์ดปีศาจเคน

เลือดพุ่งออกมา และเคนล้มลงไปที่เข่า และทรุดไป

พื้นเปื้อนในสีแดงสด

“อา…อาาา…ชั้น…” (แอนนา)

ในที่สุดหนูก็แก้แค้นให้มาสเตอร์ของหนู…

มันควรจะเป็นความต้องการของหนู…

ตั้งแต่เวลาที่มาสเตอร์ของหนูตาย หนูสาบานกับการแก้แค้น

หนูทำมันสำเร็จ

กระนั้น ไม่มีความรู้สึกถึงความสำเร็จเลยซักนิด

เสียงทื่อๆของดาบตกที่พื้นสะท้อนมา

“เคน…” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังเข้าหาลอร์ดปีศาจอัศวินดำพร้อมสีหน้าที่เศร้าใจ

ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น?

งี้เขาก็เป็นมิตรของนายจริงๆ

นายทรยศฉันเหรอ?

แต่เขาไม่หยุดหนูจากการฟันเคน

“มีอะไร มาโกโตะ?

“หืม?”

“เอ๋?”

ลอดปีศาจเคน {ยืนขึ้น}

ตอนนี้เมื่อหนูดูดีๆ รอยแผลถูกฟัน มันปิดไปแล้ว

“อะ…อะ…?!” (แอนนา)

ทำไม?!

หนูฟันเขาแน่นอน

ด้วยทั้งหมดของหนู

ทำไมเขายังยืนอยู่ได้ ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

“นายยังมีชีวิตเหรอ เคน?” (มาโกโตะ)

“ดูเหมือนชั้นจะตายไม่ได้ โดยต้องขอบคุณเกราะของโนอาห์-ซามะ” (เคน)

“ใช่ มันมีเวทมนตร์รักษาอย่างสมบูรณ์อยู่บนมัน” (มาโกโตะ)

“แน่นอน อย่างที่คาดกับการปกป้องจากพระเจ้าของโนอาห์-ซามะ” (เคน)

“นั่นเป็นเกราะที่ดีจริงๆ ชั้นจะอยากได้ซักชุดนึง เมื่อชั้นเป็นสาวกของเธอ” (มาโกโตะ)

“ถ้าชั้นตาย ชั้นจะส่งมันต่อให้นาย มาโกโตะ” (เคน)

“ขนาดมันไม่พอดี” (มาโกโตะ)

“อย่ากังวล มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างโดยโนอาห์-ซามะ รู้มั้ย? เมื่อนายใส่มัน มันจะพอดีกับผู้ใส่เลย” (เคน)

“เข้าใจแล้ว… แต่ยังไงชั้นก็ใส่อะไรที่หนักกว่ามีดของชั้นไม่ได้” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่ว่านั่นพูดเกินจริงไปเหรอ?” (เคน)

“ชั้นจริงจัง” (มาโกโตะ)

“นายควรจะฝึกร่างกายนายมากกว่านี้หน่อย” (เคน)

“แม้ว่าเมื่อชั้นฝึก สแตทกำลังกายของชั้นไม่ขึ้นเลยซักนิด” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังและลอร์ดปีศาจเคนพูดกันอย่างไร้กังวลทั้งหมด

(อะไรของสองคนนี้?!) (แอนนา)

อาา หัวของหนูว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์

ความโกรธของหนู มันหายไปที่ไหนซักแห่ง

“ได้โปรดอธิบายมันกับชั้น!” (แอนนา)

หนูเรียกคำตอบจากมาโกโตะ-ซัง

หน้าที่มีปัญหาของมาโกโตะ-ซังมันยังอยู่ตรงนี้

หน้าเดิมของเขา

“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)

“…จริงๆแล้ว…” (มาโกโตะ)

เขาเริ่มพูดเหมือนพบว่ามันยากที่จะพูด

—และในแบบนี้ หนูเรียนรู้ตัวตนของมาโกโตะ-ซัง

“นายมาจาก 1,000 ปีในอนาคต…?” (แอนนา)

หนูนั่งบางอย่างที่ดูเหมือนจะลาดยาง และจับหัวที่มึนงงของหนู

หนูยืนอยู่ต่อหลังจากที่ได้ยินความจริงไม่ได้

และดังนั้น ชั้นมาที่นี่เพื่อช่วยผู้กอบกูอาเบะ—แอนนา-ซัง ภายใต้คำทำนายของอัลเธน่า-ซามะ” (มาโกโตะ)

มาโกโตะยืดตัวอย่างกว้างและพูด ‘ในที่สุดชั้นก็พูดมันแล้ว~’

ไม่ อย่ามาทำสีหน้าที่สดชื่นด้วยตัวนายเองที่นี่นะ

“…”

ลอร์ดปีศาจเคนหันหน้าไปที่ไหนไม่มีใครรู้ ด้วยหน้าที่เหม่อลอย

หนูไม่รู้สึกถึงแรงกดดันที่เขามี เมื่อเขาโจมตีที่ลาเบรินทอสเลยซักนิด

เขารอให้การสนทนาของเราจบ

“และงั้น ความสำพันธ์ของนายกับลอร์ดปีศาจเคนล่ะ…?” (แอนนา)

“สาวกของเทพเจ้าเก่าแก่ โนอาห์-ซามะ เคนเป็นคนของยุคนี้ ระหว่างที่ชั้น เป็นคนจาก 1,000 ปีในอนาคต” (มาโกโตะ)

“เทพธิดานั้น เป็นเทพมาร ใช่มั้ย?” (แอนนา)

“เธอเป็นพระเจ้าที่แพ้ในสงครามดินแดนสวรรค์ ดังนั้นเธอถูกปฏิบัติเป็นเทพมร แต่ในความเป็นจริง เธอเป็นเทพเจ้าที่อ่อนแอ ที่ถูกขังอยู่ในวิหารทะเลลึก และมีผู้ศรัทธาได้เพียง 1 คน” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังพูดอย่างนี้ขณะที่เขายักไหล่ของเขา

อีกครั้งที่หนูมองทั้งมาโกโตะ-ซังและลอร์ดปีศาจเคน

ทั้งสองคนเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าองค์เดียวกัน และมันไม่เหมือนว่าเขาทรยศหนู

สถานการณ์นี้มันก้าวข้ามจินตนาการของหนูไป

“งั้น ชั้นควรทำยังไงดี? ชั้นจะมีความสุขที่จะมอบชีวิตชั้นเพื่อโนอาห์-ซามะ” (เคน)

หนูกระตุกกับคำพูดของเคน

ทำไมง่ายอย่างนี้…?

แทนที่จะเป็นความโกรธ หนูรู้สึกขัดใจกับเรื่องนี้

“นายอยากทำอะไร มาโกโตะ-ซัง?” (แอนนา)

มาโกโตะ-ซังตกใจกับที่หนูพูด

ซักพักหลังจากที่สร้างปัญหาให้ตัวเองว่าเขาจพูดอะไรดี เขาพึมพำออกมา

“โนอาห์-ซามะจะเสียใจ ถ้าท่านเสียผู้ศรัทธาคนเดียวของท่านไป” (มาโกโตะ)

เขาพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าโศก

นั่นคือทั้งหมด

เขาไม่ได้บอกให้หนูว่าอย่าแก้แค้น

เขาไม่ได้บอกหนูว่าอย่าฆ่าเคน

พูดอีกอย่าง เขาจะปล่อยมันให้หนู

บอกหนูว่าให้หนูทำอย่างที่หนูหวัง

มันเป็นเหมือนก่อนหน้านี้

หนูมั่นใจว่าเขาจะไม่หยุดหนูจากการฟันเคนตาย

เพราะทั้งหมดนั่นเพราะมาโกโตะ-ซังมาที่นี่เพื่อหนู

เพราะหนูเป็นภารกิจของอัลเธน่า-ซามะ

มาโกโตะ-ซังจะอยู่ข้างหนูตลอด

เขามาจากอนาคตเพื่อเรื่องนั้น

ทั้งหมดโดยตัวเขาเอง

“มาโกโตะ-ซัง นายจะกลับไปที่อนาคตซักวันหนึ่งมั้ย?” (แอนนา)

หนูถามอย่างกังวล

“ชั้นอยากจะทำ แต่ชั้นต้องหาทางก่อน” (มาโกโตะ)

เขาหัวเราะและพูด ‘เพราะทั้งหมด เวทมนตร์ของไอรา-ซามะเป็นตั๋วทางเดียว’

หนูหัวเราะไม่ได้

(คนนี้สู้ต่อในอดีตที่เขาไม่รู้จักคนซักคน ทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง…) (แอนนา)

หนูไม่รู้อะไรเลย

หนูพึ่งพาเขาอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้อะไรเลย

หนูได้ถูกช่วยโดยเขาตลอดเวลา

และถ้าหนูฟันลอร์ดปีศาจเคนตายมาโกโตะ-ซังจะเสียเพื่อนผู้ศรัทธาคนแรกที่เขาเจอไป

หนูยังเกลีบดเขาที่ฆ่ามาสเตอร์ของหนูอยู่

แม้อย่างนั้น เมื่อได้ยินว่ามาโกโตะ-ซังเสียสละทุกอย่างเพื่อที่จะมาเพื่อช่วยโลก หนูไม่รู้สึกอยากทำการแก้แค้นส่วนตัว

(…อาา มาสเตอร์ ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย) (แอนนา)

“ลอร์ดปีศาจเคน ถ้านายเป็นมิตรกับมาโกโตะ-ซัง ได้โปรดช่วยเราในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พรุ่งนี้” (แอนนา)

หนูยอมแพ้กับการแก้แค้น

“…นั่นมันโอเคเหรอ?” (เคน)

“มันโอเคกับเธอเหรอ แอนนา-ซัง?” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังแแลลอร์ดปีศาจมองมาที่นี่ในความสงสัย

“มันโอเค! ไปอธิบายมันกับทุกคนเถอะ!” (แอนนา)

หนูดึงมือของมาโกโตะ-ซังก่อนที่หนูจะเปลี่ยนใจ

◇◇

เรากลับไปที่โรงแรม และเราอธิบายกับทุกคนว่าลอร์ดปีศาจเคนได้มาเป็นพวกเราแล้ว

มังกรขาว-ซามะและโมโมะ-จังเปิดปากของพวกเธอกว้างในความตกใจ และมันรู้สึกเหมือนพวกมันตกลงสู่พื้นได้

เหนือสิ่งนั้น มาโกโตะ-ซังบอกพวกเธอว่าเขามาจาก 1,000 ปีในอนาค และสองคนนั้นเกือบจะสลบไป

“นั่นมัน…ไม่คาดคิด” (เมล)

เสียงของมังกรขาว-ซามะสั่น

“พี่จะกลับไปที่อนาคตมั้ย มาโกโตะ-ซามะ?!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังถามคำถามเดียวกับหนู

และจากนั้น เมื่อเธอได้ยินการตอบ ‘ชั้นอยากจะทำ แต่ชั้นไม่มีวิธีทำ’ เธอทำสีหน้าที่ซับซ้อน

หลังจากนั้น หนูฟังเรื่องราวต่างๆมากายของมาโกโตะ-ซัง เกี่ยวกับยุคที่เขาอยู่

ลอร์ดปีศาจเคนพูดว่า ‘ชั้นจะขอตัว’ และหายไปที่ห้องว่าง

เรื่องราวเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซัง ที่จริงๆแล้วเป็นคนต่างโลก และไม่ใช่คนของโลกนี้ตั้งแต่ทีแรก

เรื่องราวที่เขาเป็นฮีโร่ในที่ที่เรียกว่าประเทศแห่งน้ำ

เรื่องราวเกี่ยวกับการสู้กับลอร์ดปีศาจในอนาคตด้วยกันกับสหายของเขา

เรื่องราวเกี่ยวกับคนรักที่เขาทิ้งไว้ที่อนาคต

……และเรื่องราวเกี่ยวกับการถูกส่งมาทีอดีตโดยที้ไม่มีทางให้กลับไป

ได้ยินเรื่องนี้ เราหายใจเฮือก

มันท่วมท้น

หนูอยากจะได้ยินมากกว่านี้

แต่เราตัดสินใจจะไปนอนให้เร็วเพื่อเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้

พูดถึงแล้ว จอห์นนี่-ซังไม่อยู่ที่นี่

อย่างที่เขาพูด เขาจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า

เมื่อเราบอกสถานการณ์เมื่อเข้าวันต่อมา จอห์นนี่-ซังหัวเราะและพูดว่า ‘นั่นเหมือนมาโกโตะ-โดโนะเลย’

คนนี้ใจเย็นเกินไปแล้ว

แต่เขาหวั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นลอร์ดปีศาจเคนนะ

มาโกโตะ-ซัง โมโมะ-จัง มังกรขาว-ซามะ จอห์นนี้-ซัง…และลอร์ดปีศาจเคน

เรารอพวกเขาเรียกด้วยการรวมตัวที่แปลกประหลาดนี้

หลังเที่ยงมาถึงและ…

“ทุกคน ชั้นมาเพื่อรับพวกนาย ชั้นจะนำทางพวกนายไปหาบุคคลนั้น” (นีเวีย)

มีอัศวินลาโฟรเอจเรียงรายกันข้างหน้าโรงแรม

จากข้างในพวกเขา ราชินีนีเวียแสดงตัวเธอเองด้วยรอยยิ้ม ที่เต็มไปด้วยความหลงใหล

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 45 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook