351 ทากัตซูกิ มาโกโตะ และราชินีของประเทศแห่งความมืด

“เจ้าบ้าเอ้ย! มีแผนที่จะให้ชั้นรอนานเท่าไหร่กัน?! …ฮึ้น!” (ฟูเรีย)

“เจ้า…หญิง…” (มาโกโตะ)

ผมพูดจนจบไม่ได้ เพราะถูกผลักล้มลงโดยฟูเรียซัง และโดนจูบ

ผมสงสัย ว่านี่มันเหมาะสมมั้ย สำหรับราชินีของประเทศ และกังวลเกี่ยวกับการถูกเห็นโดยคนอื่นๆ แต่ ไม่มีใครอยู่รอบๆ

เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ?

หลังจากอะไรที่น่าจะเป็นการจูบที่ยาวนาน ที่อยู่มากกว่า 1 นาที ฟูเรียซังแยกริมฝีปากของเธอ

“…”

“…?”

ฟูเรียซังยืนขึ้น พร้อมด้วยหน้าที่ไม่หวั่นไหว

ผมก็ยืนเพื่อจะให้พร้อมกันกับเธอ

“ฮึ่ม! ดีที่นายมา อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังพูดคำนี้ด้วยท่าทางที่มีบารมี ระหว่างที่ปัดผมไปข้างๆ

อา มันเป็นโหมดซึนเดเระปรกติของเธอ

งั้นมันดีกว่า ที่จะมองข้าม อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้

ผมก็ตามตัวอย่างของฟูเรีย และใช้โล่งจิต เพื่อแก้สีหน้า

“มันเป็นซักพักแล้วเจ้าหญิง ชั้นมาเพื่อพบ—เอ๋?” (มาโฏโตะ)

ฟูเรียซังดึงผมเข้าไปในห้อง น่าจะเป็นเพราะเธอไม่ชอบท่าทางที่ใจเย็นของผม

*คลิ๊ก*

เธอล็อคประตู

“มานี่เลย!” (ฟูเรีย)

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

ที่ที่ฟูเรียซังชี้ เป็นเตียงมีหลังคา ที่อยู่ลึกเข้าไปในห้อง

เช้าขนาดนี้เหรอ…? -คือที่ผมคิด แต่เมื่อผมนั่งบนเตียง ฟูเรียซังนั่งใกล้กับผมมากๆ พร้อมด้วยระยะที่มันบอกยาก ว่าเรานั้นสัมผัสกันหรือไม่

ผมดำยาวของเธอสะท้อนแสง แสดงความเงางาม

กลิ่นดอกกุหลาบของฟูเรียซัง มาถึงจมูกของผม

“เฮ้” (ฟูเรีย)

“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“ทำไมนายมีผมและตาสีดำล่ะ?” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโฏโตะ)

มันเป็นคำถามที่คาดไม่ถึง

มันจริงที่ว่าผมของผมนั้นเปลี่ยนเป็นเงิน และตาสีฟ้า หลังจากเป็นเทพรับใช้เทพธิดา

แต่ตอนนี้ ผมมีผมสีดำและตาสีดำเหมือนเดิมจากก่อนหน้า

“ลูซี่และซาซัง พูดว่าพวกเธอไม่ชอบพวกมัน โซเฟียก็น่าจะเป็นเหมือนกัน แม้ว่าเธอจะไม่พูดมันออกมาตรงๆ” (มาโกโตะ)

นั่นเป็นความเห็นของสหายของผม

การประเมินผมสีเงินและตาสีฟ้าต่ำด้วยเหตุผลบางอย่าง

“…เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

“ชั้นควรกลับไปสีเทามั้ย?” (มาโกโตะ)

“ไม่จำเป็นหรอก ชั้นก็ชอบผมดำมากกว่า” (ฟูเรีย)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

ส่วนตัวผมนั้น ไม่ได้เกลียดผมเงินนะ

พูดถึงแล้ว ผมกลับไปที่ผมเงิน เมื่อผมไปเจอกับโนอาห์ซามะ

“ไม่ว่ายังไง นายว่างอยู่พรุ่งนี้ ใช่ป่าว?” (ฟูเรีย)

“ใช่แล้ว ชั้นมีแผนที่จะอยู่ในประเทศแห่งความมืดอีกไม่กี่วัน” (มาโกโตะ)

เราได้ตกลงกัน ก่อนหน้าที่เราจะตัดสินใจ

“เข้าใจแล้ว งั้นเราจะเดินทางไกลกันนิดหน่อยพรุุ่งนี้ ตำแหน่งจะเป็นเขตชายแดนองประเทศ ลาโฟรเอจและไฮแลนด์” (ฟูเรีย)

“หืม? เธอมีงานมั้ย? ชั้นมาหาเมื่อเธอยุ่งๆอยู่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเสียใจที่นี่และ…

“ไม่ใช่อย่านั้น มันเป็นงาน แต่มันเป็นการมีเจอกันธรรมดา ระหว่างประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งแสง เรียวซูเกะพูดว่าอยากเจอนาย” (ฟูเรีย)

“อ้าา… เมื่อพูดถึงแล้ว ชั้นไม่เจอซากุไรคุงเลยหลังๆ” (มาโกโตะ)

“…แล้วก็ ผู้หญิงคนนั้น พูดว่าอยากเจอนายด้วย” (ฟูเรีย)

“ผู้หญิงคนนั้น?” (มาโกโตะ)

“ราชินีของประเทศแห่งแสง โนเอล” (ฟูเรีย)

“เข้าใจแล้ว โนเอลซัง มันจริงที่ว่ามันจะดีกว่า ที่จะทักทายเธอ” (มาโกโตะ)

ผมพึมพำคำนี้ ไดยไม่ได้คิดกับมันเป็นพิเศษ และฟูเรียซัง ส่งสายตาตัดสินมาที่ผม

“…เฮ้ ทำไมนายใช้ ‘ซัง’ กับโนเอลล่ะ?” (ฟูเรีย)

“ชั้นได้พูดมาก่อนแล้ว แต่มันเพราะเธอ เป็นสหายที่ได้ร่วมสู้กับเลวีอาธานมาก่อนหน้า” (มาโกโตะ)

“เธอเป็นพวกพ้องชั่วคราว ที่ไม่ได้เป็นอย่างนั้นที่ตอนนี้นี่” (ฟูเรีย)

“ชั้นก็คิดว่าอย่างนั้นด้วย และพยายามจะกลับไปใช้ ซามะ แต่เธอโกรธชั้นน่ะ” (มาโกโตะ)

—”ทำไมนายสร้างระยะห่าง กับสหายที่เผชิญหน้ากับบททดสอบของพระเจ้าเดียวกันล่ะ?! ชั้นไม่ถือที่จะเรียกชั้นโดยไม่มีคำให้เกียรติด้วยนะ รู้มั้ย?”

เธอเข้าหาผม พร้อมด้วยหน้าเดียวกันกับหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาซัง ผมเลยปฏิเสธเธอไม่ได้

ชัดเจนว่า ผมเรียกเธอโดยไม่มีคำให้เกียรติไม่ได้

และดังนั้น ผมทำบางอย่างที่หยาบคาย เหมือนการเรียกราชินี ขอประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดด้วย ‘ซัง’

มันเป็นคำขอของคนนั้นเอง ผมเลยปฏิเสธไม่ได้

“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ นายยังไม่ได้ลงมือกับเธอ ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)

“ไม่มีทางที่ชั้นจะทำน่า!” (มาโกโตะ))

ผมไม่รู้ว่าที่คุยกันแบบนี้ เกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว

มันดูเหมือนฟูเรียซัง ไม่ชอบความจริง ที่ผมสนิทด้วยกันกับโนเอลซัง

“พูดถึงแล้ว เธอจะคุยเกี่ยวกับอะไร ในการเจอกันพรุ่งนี้?” (มาโกโตะ)

ผมเปลี่ยนหัวเรื่อง ค่อนข้างที่จะบังคับ

“ไม่ใช่อะไรใหญ่ จริงๆแล้ว หัวเรื่องไม่ได้สำคัญเลยซักนิด อะไรที่สำคัญ คือพามันไปที่การคุย ผู้คนของประเทศแห่งความมืด และผู้คนของประเทศแห่งแสง ไม่สนิทกันดี ดังนั้น เราเพียงหาที่ ที่ทั้งสองฝ่ายคุยกันได้ พูดถึงแล้ว คนที่เสนอเรื่องนี้น่ะ คือเทพธิดาแแห่งโชคชะตาซามะ” (ฟูเรีย)

“ไอราซามะ หือ” (มาโกโตะ)

แม้ว่า ท่านควรจะจมอยู่ในงาน

ท่านได้ยื่นหัวเข้ามาในเรื่องเล็กๆ…

(ผิดแล้ว ถ้าสสงครามเกิดขึ้น ระหว่างประเทศแห่งแสงและระเทศแห่งความมืด งานของชั้นจะแย่ขึ้น ดังนั้นนี่เป็นขั้นตอนเพื่อการเลี่ยงสงคราม)

เสียงดังก้องอยู่ในหัวของผม

มันดูเหมือนท่านฟังการคุยกันของผมกับฟูเรียซังอยู่

(ท่านลำบากนะครับ เทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ) (มาโกโตะ)

(นั่นทำไม นายควรจะมาช่วยชั้น!!)  (ไอรา)

ท่านพูด และตัดสื่อสารทางคววามคิดไปฝ่ายเดียว

“มีอะไร อัศวินของชั้น? ฟังอยู่มั้ย?” (ฟูเรีย)

“น-แน่นอน” (มาโกโตะ)

ผมเหม่อลอยนิดหน่อยที่นี่ หลังจากที่ได้คุยกับไอราซามะ

หลังจากนั้น ผมคุยกับฟูเรียซัง (ถูกให้ฟังเธอบ่น)

เธอน่าจะมีความกังวลไม่จบสิ้นในฐานะตัวท็อปของประเทศ

ผมแม้แต่จินตนาการยังไม่ได้เลย ว่าเธอจะลำบากขนาดไหน

ผมพูดถึงเรื่องความลำบากของฟูเรียซังซักพัก

“…โดยเฉพาะหลังๆ คนผู้ช่วยคนสนิทของพวกชั้น น่ารำคาญมากเลยตอนนี้ พวกเค้าบบอกให้ชั้น มี {ผู้สืบทอด} ได้แล้ว” (ฟูเรีย)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

การคุยที่ไร้กังวล

มันสมควรจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมรู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป

ผมน่าจะไม่ได้สังกเกตที่นี่ ถ้ามันผ่านผมไป

ผมได้เปลี่ยนไปแล้วตอนนี้ ที่ผมเป็นพระเจ้า

(นายพูดนั่นอย่างภาคภูมิใจได้ด้วยเหรอ?

(ชั้นคิดว่านี่เป็นการเข้าหา ที่ทุกคนนออกจากมาโกะคุง ควรจะสามารถสังเกตได้นะ รู้มั้ย)

ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงของโนอาห์ซามะและเออร์ซามะในหัวของผม แต่ผมเมินมัน

“คิดยังไง อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)

“เพราะทั้งหมด เธอน่ะเป็นราชวงศ์คนเดียวของประเทศแห่งความมืด ลูกน้องเธอต้องกังวลแหละ” (มาโกโตะ)

“แต่การเฟ้นหาผู้สมัตรที่จะมาแต่งงานด้วยพวกเค้าเองมันมีปัญหา เพราะทั้งหมด ชั้นน่ะเป็น {ของนาย} แค่คนเดียว อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังพูดอย่างนี้ พร้อมการมองมาข้างๆ และพิงกายเธอมาที่ผม

“…เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

“…อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

ตาของเธอ ส่องสว่างอย่างน่าสงสัย มันเหลียวมองมาที่ผม

มันเป็นความสวยที่ไร้คู่แข่ง ของตาสีดำที่ทำให้หลงเสน่ห์นี้

“เสน่ห์ไม่ได้ผลกับชั้นนะ” (มาโกโตะ)

“…ชั้นรู้” (ฟูเีย)

ฟูเรียซังเบ้ปาก

เสน่ห์ไม่ได้ผลกับผม

แต่ความต้องการของฟูเรียซังได้ส่งผ่านมาที่ผม

ผมวางมือไปที่แก้มของสาวตรงหน้าของผม และจูบเธอ

“เอ๋? อัศวินของชั้น…” (ฟูเรีย)

ผมผลักฟูเรียซังที่ลนลานลงไป

และจากนั้น ผมเอื้อมมือผมไปที่กระดุมเม็ดบนสุด ของชุดสีดำ

………………

…………

……

…

◇◇

“นายดูเหมือนจะมีประสบการณ์นะ” (ฟูเรีย)

“จ-จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

เมื่อ {นั่น} จบลง ผมและฟูเรียซัง คุยกันอย่างอิดโรยบนเตียง

ฟูเรียซัง ปิดร่างกายที่เปลือยของเธอด้วยผ้าห่มนั้น ทำให้เกิดราคะ

“ได้ ยังไงอัศวินของชั้น ก็เป็นคนเดียวที่เข้าหาชั้นอยู่ดี เมื่อเวลาของลูซี่และอายะซัง พวกเธอทั้งสองคนเป็นคนที่เข้าหานาย; และกับเจ้าหญิงโซเฟีย เธอใช้ยากระตุ้นทางเพศ ใช่มั้ย? ฟุฟุ มันเป็นแค่ชั้น ที่อัศวินของชั้นเริ่ม” (ฟูเรีย)

“…ขอโทษนะ รู้เรื่องนั้นได้ยังไงเนี่ย?” (มาโกโตะ)

ประวัติส่วนตัวของผม ถูกเปิดเผยอย่าสมบูรณ์ที่นี่

“ความลับ☆” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังหัวเราคิกคัก

“…ฮ้าว” (ฟูเรีย)

และจากนั้น เธอหาวเบาๆ

เธอดูเหมือนจะง่วง

“…อัศวินของชั้น ชั้นจะนอนแป้ปนึง นายต้องไม่จากไปนะ โอเคมั้ย?” (ฟูเรีย)

“ชั้นรู้ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินเสียหายใจเป็นจังหวะ ไม่นานหลังจากนั้น

งั้นตอนนี้ ผมได้คิดเกี่ยวกับการฝึกเวทมนตร์โชคชะตาของผม ระหว่างที่ทำหน้าที่ เป็นอัศวินผู้คุ้มกัน แต่…

“…”

ผมรู้สึกถึงสายตา

(สายลับเหรอ?) (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่รู้สึกถึงความไม่เป็นมิตร

จากที่ไหน…? ผมมองดูไปรอบๆ ละสังเกต

ดวงตาที่ใหญ่คู่หนึ่ง มองดูเรา

มันไม่ใช่ของมนุษย์ แต่เป็นสัตว์ปีศาจ

ตัวตนคือปีศาจรับใช้ของผม และแมวเวทมนตร์ ซุย

“มันเป้นซักพักแล้วนะ ซุย” (มาโกโตะ)

“อุมุ มาสเตอร์ ชั้นดีใจที่เห็นนายได้ {เชื่อมต่อ} กับเจ้าหญิงซามะนะ” (ซุย)

“…เฮ้ย” (มาโกโตะ)

อยู่ดีๆมันก็พูดอะไรที่ไม่สงวนตัวเลย

หรือเหมือนกับ แม้ว่าเจ้านี่เป็นปีศาจรับใช้ของผม มันไม่ได้อยู่ข้างผมเลย

“เจ้าหญิงซามะ อยากจะไปผจญภัยกับเอลฟ์ผมแดงโดโนะ และราชินีลาเมียโดโนะ และสะสมความเครียด จากการไม่สามารถไปกับพวกเธอได้ ดังนั้น ชั้นเลยอยู่เป็นเพื่อนคุยของเธอ เพราะทั้งหมดมันดูเหมือนมาสเตอร์ ได้ยุ่งจากการไปพบผู้หญิงมากมาย

“……ขอบคุณ ซุย นายช่วยได้มากเลย” (มาโกโตะ)

ซุยเป็นปีศาจรับใช้ที่ถูกต้องของผม

“พูดถึงแล้ว ชั้นไม่ได้ดูการมีเพศสัมพันธ์ แต่นายทำได้อย่างถูกต้องมั้ย?” (ซุย)

“อย่าพูดว่ามีเพศสัมพันธ์สิโว้ย!!” (มาโกโตะ)

ช่างเป็นปีศาจรับใช้ที่ไม่น่าเชื่อเลย

แต่มันดูเหมือนมันไม่ได้แอบมอง

ซุยมาใกล้กับผม และขดตัวอยู่บนเตียง

มันปิดตาของมัน และขนสีดำมันขึ้นลงอย่างช้าๆ

“เดี๋ยว นายจะนอนด้วยเหรอ…?” (มาโกโตะ)

แม้ว่าผมคิดถึงการทำให้มันเป็นเพื่อนคุย

ผมอยากได้ยินเรื่องฟูเรียซังวันปรกติด้วย แต่มาคุยเรื่องนั้น เวลาอื่นละกัน

ผมฆ่าเวลา โดยการฝึกเวทมนตร์ ในห้องที่แมวดำ และราชินีหลับอยู่

ฟูเรียซังตื่นขึ้น ตานกลางคืน และเธอโกรธ ตะโกนออกมา ‘ทำไมนายไม่ปลุกชั้นล่ะ?!’

ผมกินอาหารเย็นที่ดึกดื่นด้วยกันกับฟูเรียซัง ที่ปราสาทของประเทศแห่งความมืด

พูดถึงแล้วซุยกินปลาย่างที่แฟนซี

เห็นว่ามันเป็นปลาย่าง ที่ยางโดยเชฟส่วนตัวของปราสาท

มันดูเหมือนมันได้ใช้วิถีชีวิตดีๆ

ผมคิดเกี่ยวกับการฝึกเวทมนตร์หลังจากอาหารเย็น แต่ฟูเรียซังบอกผม ‘มากับชั้น!’ และเราทัวร์เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด

แน่นอนว่า แบบหลบๆซ่อนๆ

“มันจะไม่เปลี่ยนเป็นความวุ่นวายเหรอ ถ้าเราถูกเจอ?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามแบบนี้…

“เราปิดปากพวกเค้า ได้ด้วยเสน่ห์” (ฟูเรีย)

เธอพูดบางอย่างที่น่ากลัว สบายๆเลย

อย่าพูดบางอย่าง ที่คล้ายกับแม่มดแห่งภัยพิบัติ สบายๆแบบนั้นสิ

ในท้ายที่สุด เราเดินไปทั่ว ด้วยซ่อนของผม

เราไม่ต้องกังวล ด้วยซ่อนระดับพระเจ้า

หลังจากที่เราได้เดินไปทั่วเมืองหลวงสุ่มๆ ผมอยู่ในห้องของฟูเรียซังวันนั้น

นั่นเป็นวันแรก ของกรมาเยือนประเทศแห่งความมืดของผม

◇วันต่อมา◇

“ลูซี่และซาซังมาสาย” (มาโกโตะ)

“เป็นไปได้มั้ย ว่าเธอไปเจอกับเหตุการณ์อะไรบางอย่าง… แต่สงสัยว่าจะไม่เกิดขึ้นหรอก เมื่อมันเป็นสองคนนั้น” (ฟูเรีย)

ผมและฟูเรียซัง อยู่ใสปราสาท รอให้สหายสองคนของเรามา

ผมคิดอย่างมั่นใจ ว่าพวกเธอจะมาในตอนเช้า แต่พวกเธอ ไม่โผล่มาเองเลย เมื่อมันใกล้กับเที่ยงแล้ว

ผมกังวลนิดหน่อย แต่จากฟูเรียซัง ไม่มีไอบ้าคนไหนในประเทศแห่งความมืด ที่จะไปสู้กับนักผจญภัยแรงค์โอริฮัลคุม เขี้ยวสีแดง

มากกว่านั้น พวกเธอเป็นเพื่อนของราชินีของประเทศแห่งความมืด ฟูเรียซัง

ถ้าพวกเขาทำร้ายพวกเธอ พวกเขาจะถูกเนรเทศจากประเทศแห่งความมืด

แม้อย่างนั้น แม้แต่มอนสเตอร์มีชื่อในประเทศแห่งความมืด ยังวิ่งหนี เมื่อพวกมันเห็นลูซี่และซาซัง

มันจริงที่ว่าไม่มีโอกาสที่พวกเธอ จะไปเจอกับสถานการณ์บางอย่าง

ถ้าเป็นอย่างนั้น ความเป็นไปได้ที่เหลือคือ

*ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊ปิ๊*

อุปกรณ์เวทมนตร์ข้างในห้อง ส่งเสียงแบบอิเล็กทรอนิกส์ขึ้นมา

“โอ้ มันเป็นอุปกรณ์สื่อสาร สำหรับสายด่วนเวทมนตร์ ที่ใช้เมื่อฉุกเฉิน มันเป็นไปได้มั้ยว่า…อายะซัง?” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ทำไมซาซังจะส่งสายด่วนให้ราชินี? -คือคำถามที่ผมมี แต่มันดูเหมือนเพื่อนของเธอ ลูซี่และซาซังใช้มันตามสบาย

การใช้อำนาจมากเกินไปนั้นจริงจัง แต่ฟูเรียซัง เป็นกฎหมายของประเทศนี้

“อายะซัง อยู่ที่ไหนตอนนี้?” (ฟูเรีย)

ฟูเรียซังถาม

—”ขอโทษ ฟูจัง! เราเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้เอง ชั้นดื่มมากไปกับลูจัง และจบที่การตื่นสาย…” (อายะ)

ผมได้ยินเสียงที่ขอโทษ จากซาซัง

“เราควรจะไปรับเธอมั้ย?” (มาโกตะ)

ผมพูดจากฝั่งของผม

ผมใช้เทเลพอร์ตได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ดีที่สุด

—”ทากัตซูกิคุง? มันไม่ใช่โรงเตี๊ยมข้างในเมืองหลวง และเป็นจุดตั้งแคมป์สำหรับนักกผจญภัย และชั้นดื่มข้างในกับลูจัง ดังนั้นชั้นไม่คิดดว่านายจะรู้จักที่นี่ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)

“จริง… ทำไมเธอไปอยู่ที่แบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมถามคำนี้้ และเห็นว่าเพราะมันน่ารำคาญที่นักผจญภัยหลายคน พยายามที่จะจีบพวกเธอ

เข้าใจแล้ว พวกเธอทั้งสองคนน่ารัก ดังนั้นมันช่วยไม่ได้

—”ฮ้าวววว… ฮึ้นน ชั้นหลับไปอย่างดี หืม? อายะ คุยกับใครเหรอ?”

—”เห้อ ลูจัง เราตื่นสาย ชั้นโทรหาฟูจัง!” (อายะ)

—”เอ๋? อ้าาาาา! เอ๋?! มันสว่างขนาดนี้แล้ว?! นี่มันแย่แล้ว เราต้องเทเลพอร์ต!” (ลูซี่)

—”ไม่ ไม่ ไม่! เธอต้องไม่ออกไปสภาพนั้นนะ!! ขอโทษ ลูจังยังกึ่งหลับกึ่งตื่นที่นี่ ดังนั้น เราจะตามไปทีหลังนะ โอเคมั้ย?!” (อายะ)

เสียง *แคล๊ก* ถูกสร้าง และสายด่วนถูกตัด

“”…””

ผมและฟูเรียซัง มองหน้ากัน

ลูซี่…เธอมีหน้าตาเป็นแบบไหนกันตอนนี้?

“ลูซี่ซังถอดเสื้อผ้าเธอออกตลอด เมื่อเธอเมา…” (ฟูเรีย)

“งั้นนิสัยของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย…” (มาโกโตะ)

ลูซี่ มีมานาไฟอยู่เยอะในร่างกายของเธอ และมันทำให้เธอรู้สึกร้อนง่ายๆ

อุณหภูมิของเธอเพิ่มขึ้นยิ่งมากขึ้น เมื่อเธอดื่ม ดังนั้นปรกติแล้วเธอเปิดเผยเนื้อหนังยิ่งเยอะกว่าเดิม

(แมรี่ซังก็ตำหนิลูซี่่อยเมื่อเธอเมา แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าด้วย) (มาโกโตะ)

ผมจำได้ ไปถึงเมื่อเวลาในเมืองแห่งน้ำ

รำลึกความหลังมาก

เมื่อพูดออย่างนั้นแล้ว เราจะไปที่นั่นแล้ว ตอนนี้ที่ลูซี่ไม่อยู่?

“ฟูเรียซามะ ท่านจะใช้วงกลมเวทมนตร์เพื่อเดินทางมั้ยครับ?” 

“ใช่ ทำอย่างนั้นเถอะ อัศวินของชั้นจะมาด้วย” (ฟูเรีย)

“รับทราบ”

“มาเร็ว ไปกันเถอะ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)

“อ-โอเค ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

โชคดีที่พวกเขามีวิธีเดินทางอื่น

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว เห็นว่ามันใช้มานาของนักเวทย์ 10 คนเพื่อที่จะเทเลพอร์ต 2 คนระยะไกลๆ

จำนวนมานาของลูซี่และโรซาลีซัง ผู้ที่ใช้นั่นได้ด้วยตัวเอง อยู่ในระดับของพวกเธอเองเลย

ฟูเรียซังและผม มาถึงป้อมปราการยักษ์ ในชายแดนของประเทศแห่งแสง ด้วยการช่วยเหลือของนักเวทย์ของประเทศแห่งความมืด

มันดูเหมือนจุดเทเลพอร์ต เป็นชั้นที่สูงที่สุดของป้อมปราการ ผมใช้เปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี เพื่อตรวจดูรอบข้าง

“มันเหมือนปราสาท มากกว่าป้อมปราการอีก…” (มาโกโตะ)

มันทำมาเหมือนป้อมปราการ แต่ขนาดมันไม่ต่างจากปราสาทโรเซสเลย

“ปราสาทนี้ถูกดูแลโดยทั้งประเทศแห่งความมืด และประเทศแห่งแสงน่ะ” (ฟูเรีย)

“เข้าใจแล้ว งั้นนั่นทำไมผู้นำของประเทศ ได้มาพบเจอประจำที่นี่” (มาโกโตะ)

ด้วยขนาดเท่านี้ ไม่มีความกังวลเรื่องความปลอดภัย แม้ว่าราชวงศ์ได้มารวมตัวกัน

“ฟูเรียซามะ เราได้รอการมาถึงของท่านอยู่! คนของประเทศแห่งแสง ได้มาถึงแล้วครับ!”

บางคนที่ใส่ผ้าคลุม ที่มี่เครื่องหมายของประเทศแห่งความมืด นำทางเรา

“โอ้ อย่างนั้นเหรอ เราจะมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที” (ฟูเรีย)

ผมและฟูเรียซัง ตามหลังคนนำทาง และลงบันไดของป้อมปราการ

ห้องพบเจอ เห็นว่าอยู่ในชั้น 1

เราลงไปชั้นหนึ่ง และเห็นประตูใหญ่

ดูเหมือนนั่นเป้าหมายของเรา

ผมและฟูเรียซัง มุ่งหน้าไปที่นั่น ด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ และ…

“ทากัตซูกิคุง!”

ชื่อของผมถูกเรียก

ผมบอกได้ว่าใคร จากเสียงของพวกเขา

เราได้รู้จักกัน ตั้งแต่เรา 0 ขวบ จากโรงเรียนอนุบาล ไปถึงโรงเรียนมัธยมปลาย

“ซากุไรคุง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นคิดถึงนายมากเลย!” (ซากุไร)

รอยยิ้มของเขาพราวตา

คนที่มีรูปลักษณ์ที่สดชื่น และชุดเกราะสีขาว ที่ดูดีกับเขา เป็นผู้กอบกู้ยุคปัจจุบันนี้: ฮีโร่แห่งแสง ซากุไร เรียวซูเกะคุง

■ตอบความคิดเห็น:

>ทำให้มันดูเหมือนมันเป็นตอนของเจ้าหญิง แต่มันจบที่การเป็นตอนที่ลูซี่และซาซัง จีบกันอีกแล้ว!

-นิสัยที่ไม่ดีของผม…

>การเกริ่นล่วงหน้าของทวีปลอยฟ้า

-มันเป็นบ้านนเกิดของแอนนาซังครับ

คนมีปีกใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น และพวกเขาได้ปรากฏขึ้นมาในโนเวล

โรซาลีซัง พามาโกโตะไปที่นั่น

พูดถึงแล้ว พลังโจมตีศูนย์ ก็ถูกพูดถึงคร่าวๆในไลท์โนเวล ที่หอคอยซีนิท เป็นเวที

■ข้อความจากผู้แต่ง:

ฟูเรียซัง… ผอโทษนะ ที่ตาของเธอมาช้ามาก

เล่ม 11 มีแผนที่จะตีพิมพ์ 25 พฤษภาคม

ภาพถูกเผยแพร่ ไม่กี่วันก่อนหน้า

ผมจะประกาศเรื่องนี้บนทวิตเตอร์ ดังนั้นได้โปรดตรวจดู ถ้าท่านสนใจนะครับ

 แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu

เป้ผาหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 200/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ