52 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับมังกรต้องห้าม

[เวทมนตร์น้ำ: ยามาตะ โนะ โอโรชิ]

ผมใส่ทุกอย่างลงไปในเวทย์ที่ผมต้องใช้เวลาเจ็ดวันเพื่อสนิทกับสปิริต

{เวทมนตร์น้ำกษัตริย์: ยามาตะ โนะ โอโรชิ}

งู 8-หัว ขนาดยักษ์ที่อาจมองผิดเป็นภูเขาปรากฏขึ้น

เมื่อผมมองกลับไป, ซากุไร-คุงมีสีหน้าที่ตื่นเต้น, ซา-ซังผู้ทีตาเป็นประกาย, และโยโกยามะ-ซังคนที่หล่นไปด้วยก้น

“เฮ้ เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง! นี่คืองู, ใช่มั้ย?!” (อายะ)

ดูเหมือนลาเมียซา-ซังรู้สึกผูกพันกับมันอยู่บ้าง

…สาวคนนี้เปลี่ยนไปจริงๆ

“สปิริต-ซัง, มี 2 คน{ที่ไม่น่าพอใจ} อยู่ข้างล่างนั่น โปรดโยนพวกเค้าออกนอกดันเจี้ยนได้มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)

*ฮิสสสสสสสสสส*

โอโรชิน้ำส่งเสียงร้อง, และดำไปในความมืดของถ้ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใช้มัน, แต่แรงกดดันของเวทมนตร์เกรดกษัตริย์นั้นเหลือเชื่อ

ผมได้ยินมาว่าเวทมนตร์ที่มากกว่าระดับเหนือกว่ากลายเป็นเหมือนมี-ชีวิต, แต่โอโรชิรู้สึกเหมือนว่ามันมีชีวิต

หรือเหมือนกับ, น่ากลัวมากกว่า

ผมสงสัยว่าลูซี่จะใช้เวทมนตร์แบบนี้ได้ซักวันหนึ่งหรือเปล่า

ถ้าเวทมนตร์เธอผิดเพี้ยนไป, ผมรู้สึกเหมือนปาร์ตี้จะถูกถล่ม

“ทากัตซูกิ-คุง! นั่นมันเหลือเชื่อ!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงตื่นเต้นมาก

“แต่มันจะดีถ้ามันใช้ได้ผลนะ” (มาโกโตะ)

“นั่นมันเวทมนตร์กษัตริย์เหรอ?” (ซากุไร)

“ใช่ ชั้นว่ามันไปได้สวยสำหรับครั้งแรกของชั้น” (มาโกโตะ)

“เอ๋?! …อย่างนั้นเหรอ…ร-ระดับกษัตริย์…?” (โยโกยามะ)

“ซากิ-จัง, ยืนได้มั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังช่วยโยโกยามะ-ซังที่นั่งไปด้วยก้นกับขาที่อ่อนแรง

“ซา-ซัง, เธอสามคนไปรวมกับลูซี่และคนอื่นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“โอเค แต่, แล้วนายล่ะ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“ชั้นต้องควบคุมเวทมนตร์จนกว่ามังกรต้องห้ามจะถูกส่งออกไปจากดันเจี้ยน” (มาโกโตะ)

“ชั้นทำไรดีล่ะ?” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงถาม

เฮ้ย เฮ้ย, นายพูดอะไรน่ะ, ท่าน-ฮีโร่

“ชั้นจะโยนศัตรูออกไปจากดันเจี้ยน, ดังนั้นจัดการมันซะ” (มาโกโตะ)

“ด-ได้” (ซากุไร)

เวทมนตร์น้ำอาจจะดูฉูดฉาด, แต่มันมีพลังโจมตีที่ต่ำ, ดังนั้นแม้ว่าจะเป็นเวทมนตร์กษัตริย์, ผมไม่คิดว่ามันจะจัดการกับศัตรูได้

“ท-ทากัตซูกิ-คุง!” (โยโกยามะ)

โยโกยามะ-ซังเรียกผมกระทันหัน

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ข-ข้างหลังนาย!” (โยโกยามะ)

*{ซ่า!}*

เสียงสาดน้ำขนาดยักษ์ได้ดังขึ้นและ ยามาตะ โอโรชิ ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

*{ค๊าาาาาาา!}*

เสียงแสบ-แก้วหูก้องไปในดันเจี้ยน

“นั้น…มังกรต้องห้าม?” (อายะ)

ซา-ซังพึมพำ

ผมไม่มั่นใจที่จะเรียกมันว่ามังกร มันเหมือนหนอนสีขาวขนาดยักษ์

มันมีหลายปากบนตัวมัน

ตอนนี้มันดิ้นรนกับโอโรชิที่พันรอบตัวมัน

มันกรอีกตัวมีตาอยู่รอบตัว, และมันขยับไปมาอย่างไม่ลดละ

มันต่างจากที่ผมจินตนาการไว้

มันถูกเรียกว่ามังกรปีศาจ, ดังนั้นผมจินตนาการว่ามันเป็นอะไรที่ร้ายกาจและชั่วร้ายกว่านี้

ถ้าให้ผมอธิบายมัน…

“นั่นอะไรน่ะ?! น่าขยะแขยง!” (อายะ)

“ใช่ป่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมเห็นด้วยกับซา-ซัง

มังกรต้องห้ามนั้นน่าขยะแขยง มังกรขยะแขยง

*{ค๊าาาาาาาาาาาา!}*

มังกรต้องห้ามส่งเสียงที่แสบ-แก้วหูที่มันฟังเหมือนเสียงเกาแก้ว ขณะที่มันถูกพาไปโดยโอโรชิ

“ตอนนี้, ซากุไร-คุง, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ด-ได้…” (ซากุไร)

◇◇

มังกรต้องห้ามดิ้นรนจะหนีมาจากการรัดของโอโรชิ

ผมควบคุมเวทมนตร์เพื่อที่จะไม่อนุญาตให้มันทำแบบนั้น, และแบกพวกมัน

“ทากัตซูกิ-คุง, นายจะพามันออกไปยังไงล่ะ?” (ซากุไร)

“มันมีที่ตรงทะเลสาบใต้ดินที่มันมีรู ชั้นจะพามันไปตลอดทางจนถึงตรงนั้น และโยนมันออกไป” (มาโกโตะ)

*{ค๊าาาาาาาาาาา!!!}*

มังกรต้องห้ามส่งเสียงร้องที่เจ็บปวด

ตัวนึงที่มีปากเยอะๆ, หือห์

“ทากัตซูกิ-คุง, เสียงมังกรต้องห้ามมีผลทำให้หัวใจนายมีความลังเล นายโอเคมั้ย? นักเวทย์เราใช้เวทย์ไม่ได้เพราะเสียงนั่น” (ซากุไร)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

มันจริงที่ว่ามันเป็นเสียงที่รบกวน

มันไม่เหมือนว่ามันถึงจุดที่ว่าทำให้ผมใช้เวทมนตร์ไม่ได้

น่าจะเป็นผลจากโล่งจิต

“มันดูเหมือนว่าชั้นโอเคนะ” (มาโกโตะ)

“…แต่นักเวทย์ระดับสูงของเราถูกกำจัดโดยสิ่งนั้นนะ…” (ซากุไร)

“ซากุไร-คุงพูดด้วยความทึ่ง

“งั้น, เจ้านี่ที่มีตาเยอะๆมีผลไม่ดีส่งมาด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่, มันดูเหมือนว่านายจะโดนเวทมนตร์เสน่ห์เมื่อสบตากับมันน่ะ นายโอเคมั้ย?” (ซากุไร)

ในเรื่องของเสน่ห์นั้น, มันไม่ได้ผลกับฮาร์พีด้วย

“ไม่มีปัญหา นายโอเคป่าว, ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)

“ด้วยการปกป้องของพระเจ้าจากเทพธิดาแห่งแสง ชั้นไม่โดนผลจากพวกสถานะผิดปรกติน่ะ” (ซากุไร)

“…”

โกงชิบหาย

ซากุไร-คุงไม่ทันสังเกตสายตาผม

*{กย๊าาาาาาาาา!!}*

เค้ามองการดิ้นรนที่รุนแรงระหว่างมังกรต้องห้ามสองตัวกับโอโรชิน้ำด้วยความตื่นเต้น

“มันจริงๆแล้วไม่มีนักเวทย์ระดับกษัตริย์แม้แต่ในอาณาจักรไฮแลนด์ โดยเฉพาะเวทมนตร์น้ำกษัตริย์ นี่มันครั้งแรกที่ชั้นเห็นมัน” (ซากุไร)

“ชั้นต้องเตรียมการอยู่ 7 วันในการที่จะใช้เวทมนตร์นี้ครั้งนึง มากกว่านั้น, ชั้นใช้มันไม่ได้นอกจากสปิริตจะร่วมมือด้วย มันไม่ใช้เวทมนตร์ที่สามารถใช้งานได้ง่ายๆ” (มาโกโตะ)

“มันไม่ใช่แค่การใช้งานมัน มันหายากที่จะเห็นนักเวทย์ที่ควบคุมเวทมนตร์ได้ถึงขนาดนี้, รู้มั้ย” (ซากุไร)

เค้าชมผมมากมาย

มันไม่มีนักเวทย์เก่งๆ ในประเทศแห่งแสง ไฮแลนด์เรอะ?

“พวกเราใกล้จะเห็นมันแล้ว” (มาโกโตะ)

มันมีแสงอาทิตย์มาจากรูข้างบนของบริเวณทะเลสาบใต้ดินนี้

กลางคืนได้ผ่านไปแล้วดูเหมือนว่า

“มันดีแฮ๊ะที่อุกกาบาตของลูซี่ทำรูเป็นรูใหญ่ขึ้น” (มาโกโตะ)

“นายพูดอะไรเหรอ?” (ซากุไร)

“ไม่, ชั้นพูดกับตัวเองน่ะ” (มาโกโตะ)

มา งั้น, ขั้นตอนสุดท้าย

“ซากุไร-คุง, ชั้นจะนำมังกรต้องห้ามไปข้างนอก เวทมนตร์ชั้นจะหายไปทันทีที่มันออกข้างนอก, ดังนั้นมันไม่มีการเอาใหม่นะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย!” (โยโกยามะ)

อ้า, ผมควรจะบอกซากิก่อนมั้ย

“ซากุไร-คุงน่าจะโอเคนะ, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“คุ่ห์, ชั้นได้!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงแสดงสีหน้าที่มีความมุ่งมั่น

“สปิริต-ซัง, เราจะไปตรงนั้น” (มาโกโตะ)

ผมขี่ที่หัวของโอโรชิ

นั่นมันมีมังกรต้องห้ามที่มีตาไป-ทั่ว ใกล้ๆ

(อุเฮะ, มันแขยงเมื่ออยู่ใกล้…) (มาโกโตะ)

มาทำนี่ให้เสร็จเร็วๆเถอะ

[เวทมนตร์น้ำ: มังกรมหึมาผงาด]

ยามาตะ โนะ โอโรชิ เปลี่ยนรูปร่างเป็นมังกรขนาดยักษ์, และลอยขึ้นไปสู่รูใหญ่ที่อยู่ข้างบนดันเจี้ยน พร้อมกับมังกรต้องห้ามสองตัวและผม

(ขอบคุณครับ…สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)

ทันทีที่เราออกจากดันเจี้ยน, เวทมนตร์สปิริตสูญเสียพลัง, และหายไป

มังกรต้องห้ามและผมถูกโยนไปข้างนอกอยู่บนฟ้า

(ซากุไร-คุงมาถึงรึยัง?) (มาโกโตะ)

เมื่อคิดแบบนี้, ผมเห็นซากุไร-คุงปกคลุมไปด้วยออร่าสีทอง

(เขาได้ดูดผลังมาจากแสงของพระอาทิตย์?) (มาโกโตะ)

ความสว่างเขาเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้น

นี่คือสกิลของฮีโร่แห่งแสง, หือห์

ฉันปล่อยที่เหลือให้นายนะ, ซากุไร-คุง

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน