335 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่อีกครั้ง

— “งั้นตอนนี้ มันเป็นเวลาสำหรับการประชุมแผนการ!” (ไอรา)

เสียงที่ร่าเริงของไอราซามะ มาหาเราจากข้างบน

“เกิดอะไรขึ้น? เสียงนี้…” (มาโกโตะ)

— “ตอนนี้ที่นายได้เป็นพระเจ้าแล้ว ชั้นส่งเสียงของชั้นหานายได้โดยตรงแล้วตอนนี้ ต่างจากสื่อสารทางจิตใจ โนเอลจังก็ได้ยินชั้นด้วย ดังนั้นนี่มันสะดวก!” (ไอรา)

“…หนูรู้สึกเป็นเกียรติ สำหรับการเห็นอกเห็นใจของท่านค่ะ ไอราซามะ” (โนเอล)

ราชินีโนเอล รู้สึกนอบน้อมกับเรื่องนี้

ตอนนี้เราอยู่ที่ตำแหน่ง ที่เราเกือบจะไม่เห็นเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง ซิมโฟเนีย

มันเป็นหนึ่งในฐานลับที่กองทัพของไฮแลนด์ใช้ เพื่อคุ้มกันเมืองหลวง

ไอราซามะ บอกเราเกี่ยวกับฐานนี้

มีน้ำและอาหารเหลือเฟือ

แต่ไม่มีคน

พวกเขาทั้งหมด ต้องได้ไปที่ไหนซักแห่ง โดยการถูกควบคุมจากแม่มดแห่งภัยพิบัต

“เราควรทำยังไงเกี่ยวกับ {นั่น} ?” (มาโกโตะ)

ผมเคี้ยวเนื้อแห้ง ที่เจอในฐานนี้ ที่เก็บไว้เป็นอาหารสำรอง

เค็ม

คอของผมแห้ง

ผมอยากดื่มเอล แต่ผมต้องทน

สิ่งที่อยู่ในสายตาของเรา คือปราสาทไฮแลนด์ที่ดำและเลอะ

หมอกสีเทา ต้องได้ขึ้นมาจากที่นั้น

นั่นเป็นแหล่งกำเนิด ของสิ่งที่บุกรุกเรื่องนี้

แล้วก็มีหลายเงา ในท้องฟ้าของเมืองหลวง

เงาดำ จำนวนหลายร้อย ถึงหลายพัน

เห็นว่าเหล่านั้นทั้งหมด… คือ {ลอร์ดปีศาจ} ที่แม่มดแห่งภัยพิบัติควบคุม

ไม่ พวกเขาไม่ใช่แมลง คุณรู้มั้ย… นี่มันอะไรกัน ลอร์ดปีศาจลดราคาเหรอ

“ตอนนี้ที่นายได้เป็นเทพเจ้าแล้ว มันไม่สำคัญว่าจะมีลอร์ดปีศาจกี่คนที่มีอยู่ ใช่มั้ย? แค่กำจัดพวกเค้าทั้งหมด” (ไอรา)

ไอราซามะ พูดเหมือนมันไม่ใช่อะไรเลย

“ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะ ผลของการวิวัฒนาการมั้ย แต่ผมควบคุมเวทมนตร์ผมดีๆไม่ได้ ผมเรียกซิลฟ์มาทีนึง และมันเป็นเรื่องวุ่นวายเลย ท่านรู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“สร้างพายุในไฮแลนด์ นั่นมันนิดหน่อยนะที่นั่นมัน…” (โนเอล)

ราชินีโนเอลพยักหน้ากับคำพูดของผม

“เดีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกเธอเหมือนที่เคยๆ

“ชั้นอยู่ที่นี่ ราชาของเรา” (เดีย)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ปรากฏตัวโดยไม่ไม่มีเสียง และคุกเข่า

“เดีย…” (มาโกโตะ)

ผมจะคุยกับเธอ ต่ผมรู้สึกว่าบางอย่างผิดไป

ตาของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เป็นประกายระยิบระยับ แก้มขอเธอแดง และเธอแสดงรอยยิ้มที่ละลาย

“อาา…ราชาของเรา ในที่สุด… ในที่สุด นายก็ได้เป็นคนนั้น ไม่ใช่เหรอ…? เป็นสิ่งที่จะนำทางเรา… อาา ช่างน่ารัก… ผิวที่สวยงามนี้…” (เดีย)

เธอรับมือผมไป ด้วยสีหน้าหลงเสน่ห์ เธอถูแก้มที่หลังมือของผม

“อืม…เดียซัง?” (มาโกโตะ)

เธอดูเหมือนจะทำตัวแปลกๆ

— “มันดูเหมือนสปิริต ดีใจที่เทพเจ้าไททันใหม่ ได้ปรากฏ หลังจาก 15 ล้านปี”

“โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)

นั่นโล่งใจ

ในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงของท่าน

“โนอาห์ซามะ เดียทำตัวแปลกๆที่นี่อ่ะครับ…” (มาโกโตะ)

—”เธอเพียงแค่ตื่นเต้นน่ะ ดังนั้น ชั้นคิดว่าเธอจะใจเย็นลงในท้ายที่สุด ไม่ต้องถือสามันมากหรอก” (โนอาห์)

“เข้าใจแล้วครับ” (มาโกโตะ)

ถ้าอย่างนั้น เดาว่าผมจะไม่ถือมัน?

มาเคลียร์ปราสาทไฮแลนด์ ด้วยกันกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่แบบเดิมๆเถอะ

— “มาโกะคุง เพราะแค่ว่าเวทมนตร์น้ำ เป็นความเชี่ยวชาญของนาย นายต้องไม่ใช้มันทันทีเดี๋ยวนี้เลย โอเคมั้ย? เพราะการขึ้นมาเป็นหมู่เทพเจ้า นายน่ะได้แข็งแกร่งจริงๆนะ ดังนั้นนายต้องลองมันก่อนหน้าก่อน” (เออร์)

“อ๊ะ เออร์ซามะ ท่านอยู่ที่นั่น” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนโนอาห์ซามะ และเทพธิดาแห่งน้ำซามะ อยู่ด้วยกัน

และผมซาบซึ้งสำหรับการเตือนนั้น

มันจริง ที่ผมคิด ว่าผมจะไม่ล้มเหลว ด้วยความเชี่ยวชาญ ที่มากกว่า 5,000 แต่มันจะดีกว่า ที่จะทำมันอย่างระมัดระวัง

ไม่มีปัญหากับการเคลื่อนที่ด้วยเวทมนตร์น้ำ แต่ผมยังไม่ได้ลองเวทมนตร์โจมตี

หลังจากที่ผมคิดนิดหน่อย เกี่ยวกับจะใช้เวทมนตร์อะไรดี…

“ปาฏิหาริย์น้ำ: [ลูกบอลน้ำ]” (มาโกโตะ)

ผมใช้งานเวทมนตร์ ที่ดั้งเดิมแล้ว เป็นเวทมนตร์ประถม

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ลูกบอลน้ำ ที่ขนาดเท่าลูกบอล…ควรจะโผล่มา ข้างบนฝ่ามือของผม แต่…

มันไม่ใช้งาน

ป-เป็นไปไม่ได้

ไม่มีทางเลย ที่ผมจะล้มเหลว ในการใช้ลูกบอลน้ำ

— “ทากัตซูกิ มาโกโตะ มองข้างบน” (ไอรา)

ไอราซามะ พูดในเสียงที่งงงัน

“บน? …เก่ะห์!” (มาโกโตะ)

“ฮย้า!” (โนเอล)

ผมส่งเสียงประหลาดออกไป อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ราชินีโนเอล กรีดร้องสั้นๆ

ข้างบนหัวของผม ขึ้นไปประมาณ 10 เมตร มีลูกบอลน้ำ ใหญ่กว่ามังกรน้ำ

ทำไม?

— “มาโกะคุง ลูกบอลน้ำเป็นเวทมตร์ ที่มนุษย์ดัดแปลง เพื่อที่พวกเค้าจะใช้มันได้ด้วยมานาต่ำ มันไม่ใช่เวทมนตร์ ที่พระเจ้าใช้☆” (เออร์)

— “นายได้มาเป็นเทพเจ้า ดังนั้นสร้างปาฏิหาริย์ของนายเอง” (โนอาห์)

อีกครั้ง ที่ผมได้รับคำแนะนำ จากเทพธิดา

“สร้างเวทมนตร์ขึ้นมาเองเหรอครับ?” (มาโกโตะ)

ผมตกใจโดยคำพูด ของโนอาห์ซามะ

แต่เมือคิดเกี่ยวกับมันอย่างใจเย็น นั่นฟังดูน่าสนใจ -สามารถที่จะสร้างเวทมนตร์ได้ตามใจ

ทันใดนั้น…

“ม-มาโกโตะซัง?!” (โนเอล))

ผมได้ยินเสียงที่กลัว ของราชินีโนเอล

เมื่อผมมองอะไรที่เธอมอง ผมเห็นเงาดำ มุ่งหน้ามาทางนี้

“อ่ะช้าา เราถูกเจอโดยกองทัพลอร์ดปีศาจ” (มาโกโตะ)

ลูกบอลน้ำใหญ่เท่านี้ แน่นอนเลยว่าจะเด่น

“น-นี่มันแย่แล้ว เราต้องวิ่งหนี!” (โนเอล)

ราชินีโนเอล ลนลานเต็มที่

— “ทำไม?” (ไอรา)

— “ไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีหรอก” (โนอาห์)

— “มาโกะคุง นายต้องออมมือนะ โอเค๊?” (เออร์)

เหล่าเทพธิดาใจเย็น

ผมก็ใจเย็น

นี่ต้องเป็นนั่น

โอกาส ที่จะได้ลอง เวทมนตร์ต้นตำรับของผม

มีประมาณ 20 ลอร์ดปีศาจ มุ่งหน้ามาทางนี้

เมื่อมองผ่านๆ พวกเขาไกลจากการเทียบกับแอสทารอธ

พวกเขาต้องแม้แต่อ่อนแอกว่าราชาอมตะ ไบฟรอนเยอะ

ในนท้ายที่สุด พวกเค้าแค่ลอร์ดปีศาจที่ฟื้นคืนชีพ และถูกควบคุม โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ

ผมอยากจะได้เวทมนตร์ ที่กวาดล้างพวกเขาหมด ในการโจมตีทีเดียว

น้ำอย่างเดียว จะขาดพลังไป ดังนั้น มามอบธาติน้ำแข็งให้มันเถอะ

และสำหรับรูปทรง ผมอยากจะให้เป็นดาบ เพราะมันเท่

ได้เลย ผมตัดสินใจแล้ว

“ปาฏิหาริย์น้ำ: [ฝนดาบแพรวพราย]” (มาโกโตะ)

ลูกบอลน้ำ ที่ลอยอยู่ในอากาศ แยกออก และเปลี่ยนเป็นดาบส่องประกาย นับไม่ถ้วน

ใบมีดนานา ส่องแสงทีฟ้าท้องฟ้า

พวมันตกใส่ลอร์ดปีศาจ เหมือนห่าฝน

“———-!!!”

“กี้!!!”

“………!!!!”

ลอร์ดปีศาจ พยายามจะหลบ หรือกันดาบ…

แต่การพยายามทั้งสองนั้นไม่สำเร็จ ขณะที่ดาบส่องแสง แทงพวกเขา และเปลี่ยนพวกเขาเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง

“…ว-ว้าว” (โนเอล)

ราชินีโนเอล ถอนหายใจในความทึ่ง

— “ทำได้ดี มาโกโตะ” (โนอาห์)

— “แต่ผลที่โดนรอบข้างนั้นใหญ่เกินไป 50 แต้ม มาโกะคุง” (เออร์)

ผมถูกชื่นชมโดยโนอาห์ซามะ และเออร์ซามะมอบคะแนนที่น่าเกลียดให้ผม

เธอมีตาที่เข้มงวด เมื่อมันเป็นเรื่องเวทมนตร์น้ำจริงๆ

และอะไรที่เออร์ซามะชี้ออกมา นั้นถูกต้องอย่างสมบูรณ์

ทั้งบริเวณที่ผมร่ายเวทมนตร์ไป กลายเป็นทุ่งหิมะสีขาวโพลน

แม้ว่ามันเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี แค่ไม่กี่พริบตาเมื่อกี้นี้

— “มาโกะคุง นายต้องละลายน้ำแข็งนี้ทีหลังนะ โอเคมั้ย?” (เออร์)

— “ใช่ ถ้านายปล่อยไว้เฉยๆ มันจะไม่ละลายเป็น {ประมาณ 100 ปี}” (โนอาห์)

“100 ปี?!” (โนเอล)

ราชินีโนเอลกรีดร้อง

มีบางอย่างแบบนั้น เกิดขึ้นในบริเวณของเมืองหลวง นั้นยอมรับไม่ได้

“ชั้นจะทำความสะอาดมัน…” (มาโกโตะ)

ไม่ดีเลย

พลังที่สูงอย่างโง่ๆนี้ แม้ว่าด้วยจากเวทมนตร์น้ำ ที่ผมใช้มาจนชิน

ผลของการวิวัฒนาการนั้นใหญ่เกินไปแล้ว

…ผมทำอะไรดี? มันโอเคสำหรับผม ที่จะพุ่งเข้าไป ที่ปราสาทไฮแลนด์แบบนี้จริงๆเหรอ?

มันจะดีกว่า ที่จะฝึกอีกนิดหน่อยมั้ย

แต่การที่ให้สหายผม ต้องรอมากกว่านี้เข้าไปอีกมัน…

แค่เมื่อผมมีปัญหาอยู่ที่นี่…

*ปั้ง!!!!!*

ลูกบอลไฟยักษ์ลงมา

มันไม่ได้เล็งมาที่ผม หรือราชินีโนเอล มันลงพื้นตรงกลางทุ่กหญ้า และ *บู้ม!* เสาไฟยักษ์ขึ้นมา

ทุ่งหิมะที่ผมสร้าง ละลายลงไปอย่างช้าๆ

โอ้ โชคดี~

สปิริไฟมากมาย เต้นอยู่ในเสาไฟนั้น

เวทมนตร์สปิริตไฟเหรอ…?

มากกว่านั้น มีทักษะจริงๆ

“โอ้ โอ้? แล้วชั้นก็สงสัย ว่าเวทมนตร์แปลกๆนี้มันอะไรกัน แต่มันเป็นแฟนหนุ่มคุงของลูซี่เหรอ?”

เสียงลงมาจากท้องฟ้า

มันไม่ใช่จากเทพธิดา

เมือผมมองขึ้นไป ว่าเสียงนั้นมาจากไหน มีผู้หญิงเอลฟ์ที่ผมสีบลอนด์พัดสะบัด และใส่ผ้าคลุมแดง

แล้วก็ เธอแบกคนอยู่ทั้งสองข้าง

ผมสงสัยเกี่ยวกับคนที่เธอขน แต่ก่อนอื่น ผมคุยกับผู้ใช้สปิริต

“โรซาลีซัง?” (มาโกโตะ)

“แม่มดสีแดงซามะ?!” (โนเอล)

ราชินีโนเอลและผม พูดในเวลาเดียวกัน

คนที่มองลงมาหาเรา คือฮีโร่ในตำนานของสปริง ล็อก และแม่ของลูซี่ แม่มดสีแดง โรซาลีซัง

◇◇

โรซาลี เจ วอร์คเกอร์

ผู้ใช้สปิริตที่มีทักษะ ผู้ที่ได้ฉายา แม่มดสีแดง

เธอก็เป็นหลานของจอห์นนี้ซังด้วย

เหตุผลที่เราไม่เห็นเธอหลังๆ ควรเป็นเพราะเธออยู่ในระหว่างการฝึก

แต่ผมคิดว่า เธอไม่ได้แม้แต่จะสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เข้าใจแล้ว โรซาลีซัง ไม่ได้ถูกควบคุม

“หืม? หืมม? แฟนหนุ่มคุงของลูซี่ บรรยากาศนายเปลี่ยนไปนะ? นายได้กลายเป็นแฟนซีแล้ว~” (โรซาลี)

เหมือนตลอดมา เธอเป็นคนที่แทบจะไม่ได้เคารพพื้นที่ส่วนตัวเลย

เธอจ้องอย่างตั้งใจมาที่ผมสีเงินตาสีฟ้า ดั่งเลียผมทั่วทั้งตัว

และมีบางอย่าง ที่ผมต้องถามโรซาลีซังด้วย

“อืม… ลูซี่และซาซังโอเคมั้ย? ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมพี่ถึงขนเธอทั้งสองมาล่ะ?” (มาโกโตะ)

คนที่โรซาลีซังขน คือสหายสองคนของผม

ตอนนี้ ทั้งสองคนหมดสติและนอนอยู่

ตอนนี้ราชินีโนเอล รักษาพวกเธอ ด้วยเวทมนตร์รักษา

“หืมม เมื่อชั้นกลับมาที่ปราสาทไฮแลนด์ ปราสาทแห่งราชวงศ์ ได้กลายเป็นสีดำสนิทน่ะ รู้มั้ย? คิดว่า ‘โอ้! ต้องมีปัญหาแน่ๆเลย!’ ชั้นไปเพื่อหาปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ และจากนั้นลูซี่และเพื่อนของเธออายะจัง มาและพูดว่า ‘วิ่งหนี! เราถูกควบคุม!’ จากนั้นลูซีและซาซัง พูดอะไรที่อวดดี เหมือน ‘หนูจะจบที่การทำร้ายแม่ หม่าม๊า!’ ชั้นเลย {ตีตูดพวกเธอ} แทน!” (โรซาลี)

“พี่ตีตูดพวกเธอเหรอ หือห์…” (มาโกโตะ)

โรซาลีซัง อุกอาจเหมือนเคย

ลูซี่ได้กลายมาเป็นแข็งแกร่งนะ และขณะที่สำหรับซาซัง เธอควรจะเป็นระดับของฮีโร่ แต่พี่เค้าเอาชนนะพวกเธอทั้งสองคนได้ง่ายๆ

“พวกเธอทั้งสองคน ไม่บาดเจ็บ ใช่มั้ยครับ” (มาโกโตะ)

ลูซี่คือลูกสาวของโรซาลีซัง แต่เธอก็เป็นสหายที่มีค่าของผมด้วย

นั่นก็เหมือนกันกับซาซัง

แต่จากที่ผมเห็นได้ พวกเธอไม่ได้บาดเจ็บหนักนะ

“ฟฟฟู่ อย่ากังวลไป ชั้นใช้หลังใบมีด” (โรซาลี)

“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ไม่มีหลังใบมีดนะด้วยเวทมนตร์นะ…คือที่ผมคิด แต่เราพูดเกี่ยวกับแม่มดสีแดง โรซาลีซังอยู่

เธอน่าจะคิดมันออกได้

พื้นฐานแล้ว เธอออมมือ และยังสามารถที่จะเอาชนะลูซี่และซาซังได้

เธออยู่ในระดับอื่นไปจริงๆ

“ตอนนี้ มาถึงคำถามชั้นแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับรูปร่างหน้าตาของนาย แฟนหนุ่มคุง? ผมสีเงินมันงดงามและเงางาม และก็ตาสีฟ้าลึกๆในตานั้นก็สวยงามด้วย” (โรซาละ)

เธอจับผมของผม โดยไม่สงวนท่าที แต่มันไม่ได้รู้สึกแย่

มีความรู้สึกของความโล่งใจ ที่ต่างจากนั่นของโนอาห์ซามะ

ผมมอบคำตอบตรงๆ ไปสู่คำถามของโรซาลีซัง

“จริงๆแล้ว ผมพิชิตวิหารทะเลลึก และเทพธิดาโนอาห์ซามะ ได้แบ่งพลังของท่านให้กับผม” (มาโกโตะ)

” ………………………….โอ้?” (โรซาลี)

ผมล่ะคิดซะมั่นใจ ว่าพี่เค้าจะไม่เชื่อผม แต่ตาของโรซาลีซัง เปลี่ยนเป็นคม

“บอกชั้นเกี่ยวกับเรื่องราว ในรายละเอียดทีหลังได้มั้ย?” (โรซาลี)

“ได้ครับ แน่นอน” (มาโกโตะ)

มันจะเป็นเรื่องยาว ถ้าพี่เค้าได้ขอผมให้อธิบายตอนนี้ ดังนั้น เรื่องนี้นั้นช่วยได้จริงๆ

และคำถามของโรซาลีซังไม่หยุด

“เฮ้ เฮ้ แล้ว ใครคือเจ้้าหญิงที่ดูสง่างามตรงนั้นล่ะ? แฟนใหม่เหรอ? ถ้าชั้นจำไม่ผิด ไม่ใช่ว่านายหมั้นกับเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำแล้วเหรอไง? นายเป็นคนที่บาปหนาจังนะ~!” (โรซาลี)

“…พี่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครเหรือ?” (มาโกโตะ)

แม้ว่ามันจะเป็นโรซาลีซัง ไม่ใช่นั่นหยาบคายเหรอ?

นั่นเป็นราชินีปัจจุบันของไฮแลนด์นะ พี่รู้ป่าว?

“เอ๋? เธอเป็นคนดังเหรอ? อืม…พูดถึงแล้ว ชั้นคิดว่าชั้นได้เคยเห็นเธอมาก่อน…” (โรซาลี)

“มันคือราชินีของไฮแลนด์ พระนาง โนเอล ตอนนี้ผมทำอะไรร่วมกันกับเธออยู่” (มาโกโตะ)

“เก่ะห์ ราชินี?! ใช่! ชั้น {เคย} เห็นเธอจริงด้วย!” (โรซาลี)

โรซาลีซัง งอไปข้างหลัง

เธอไม่ได้สังเกตอย่างจริงจัง

“คุณพระ แฟนคุง คุณพระ! นายไปลงมือกับราชินีของไฮแลนด์เหรอเนี่ย?! โว่ เหลือเชื่อ! นายเป็นอย่างอื่นจริงๆ” (โรซาลี)

“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ! ทำไมนั่นถึงเป็นข้อสรุปที่พี่ไปถึงกันล่ะครับ?!” (มาโกโตะ)

ช่างเป็นความเข้าใจผิดที่ไม่น่าเชื่อ

ราชินีโนเอล เป็นภรรยาของเพื่อนวัยเด็กของผม ซากุไรคุงนะ

“เอ๋ แต่นายสองคนผจญภัยร่วมกันนี่ ใช่มั้ย? นายอยู่ด้วยกัน ในวิหารทะเลลึกด้วยมั้ย? อย่างน้อยนายก็จูบไปยังเนี่ย?” (โรซาลี)

“ไม่มีทางที่เราจะทำ พี่บ้าไปแล้วเหรอไงครับ?!” (มาโกโตะ)

“เอ๋ แต่มันแม้แต่เป็นไปได้ด้วยเหรอ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อชายและหญิงผจญภัยกันตามลำพังน่ะ?” (โรซาลี)

“มันได้ครับ!” (มาโกโตะ)

มันได้ ใช่มั้ยครับ?

— “ชั้นจะชั้นจะพูดว่ามันหายาก ยังไงซะ เพราะทั้งหมด มาโกโตะนั้นซื่อสัตย์” (โนอาห์)

— “มาโกโตะคุงเป็นสัตว์กินพืช” (เออร์)

— “เค้ายังบริสุทธิ์อยู่ ใช่มัยพี่ เออร์โอเน่ซามะ?” (ไอรา)

— “ใช่ ใช่ ไมน่าเชื่อ ไม่ใช่เหรอ ไอราจัง?” (เออร์)

— “ไม่ใช่ว่ามันไม่เป็นไร ที่มาโกโตะจะยังบริสุทธิ์เหรอ?” (โนอาห์)

แม้แต่เหล่าเทพธิดาก็คุยไปเรื่อยเลย

โนอาห์ซามะครับ ผมไม่อยากจะอยู่อย่างบริสุทธิ์อ่ะ

“เฮ้ ชั้นมีสมาธิไม่ได้เลย ดังนั้นได้โปรดเงียบกันได้มั้ยคะ?!” (โนเอล)

ราชีนีโนเอลโมโหแล้ว

“”…โอเค ขอโทษ””

โรซาลีซังและผม ขอโทษอย่างเชื่อฟัง

เหล่าเทพธิดาเปลี่ยนเป็นเงียบ

โรซาลีซังทำหน้าตาสงสัย กับเสียงของเทพธิดา

ผมอธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน ระหว่างที่รอเวทมนตร์รักษา ของราชินีโนเอล

เกี่ยวกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

เกี่ยวกับที่คนทั้งโลก โดนเสน่ห์

เกี่ยวกับแม่มดแห่งภัยพิบัติปัจจุบัน

โรซาลีซังเห็นว่าฝึกอยู่ในโลกอื่น พี่เค้าจึงไม่เข้าใจสถานการณ์ของดาวดวงนี้ซักนิด ซึ่งมันนำไปสู่การใช้เวลา เพื่ออธิบายกับพี่เค้า

เมื่อเวลาที่ในที่สุด ผมก็อธิบายสถานการ์ส่วนใหญ่…

ลูซี่และซาซัง ตื่นอย่างปล่อยภัย

◇◇

“เอ๋…? ชั้น…” (ลูซี่)

“อออุ…หัวชั้นรู้สึกเลือนๆ…มั้ง” (อายะ)

ดวงตาเหล่านั้น ไม่ใช่จากคนที่ ‘โดนเสน่ห์’

“โนเอลซัง ดูเหมือนการถอนเวทมนตร์ของเสน่ห์ เป็นไปได้ด้วยดี” (มาโกโตะ)

“ใช่ มันต้องขอบคุณไม้เท้า ที่อัลเธน่าซามะได้ให้เกียรติชั้นไว้” (โนเอล)

ราชิีโนเอลยิ้ม

“ลู—” (มาโกโตะ)

ก่อนที่ผมจะเรียกพวกเธอทั้งสองได้…

“สวัสดีตอนเช้า ลูซี่! แล้วก็ อายะจัง! คำสาปหายไปแลวมั้ย?! ลูกจำหน้าหม่าม้าได้มั้ย?” (โรซาลี)

“หม่าม้า?! ทำไมแม่อยู่ที่นี่ล่ะ?” (ลูซี่)

“แม่ของลูจัง!” (อายะ)

โรซาลีซัง ลูบหัวของลูกสาวเธอ

เธอนำหน้าผม

แต่แม่ กังวลเกี่ยวกับลูกสาว ควรจะสำคัญกว่า

ผมตัดสินใจว่า จะมองนั่นอย่างเงียบๆ

“เธอถูกควบคุมน่ะ แม่เลยมาเพื่อช่วยยลูก! แต่เมื่อพูดอย่างนั้นล้ว คนที่ทำให้ลูกเป็นอิสระจากคำสาป คือเจ้าหญิงโนเอลนั่นนะ ขอบคุุณเธอด้วยล่ะ่!” (โรซาลี)

โรซาลีซังครับ เธอป่าวเป็นเจ้าหญิง แต่เป็นราชินีครับ

“ขอบคุณมากๆเลย ราชินีโนเอล” (ลูซี่)

“ขอบคุณมากๆจ้า โนเอลซามะ ว่าแต่…โซฟีจังและคนอื่นๆไม่อยู่ที่นี่อ่ะ” (อายะ)

ลูซี่และซาซัง ขอบคุณราชินีโนเอล

“ชั้นดีใจที่ได้เห็นเธอตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัย ลูซี่ซัง อายะซัง โชคร้าย โซเฟียซัง และออราเคิลคนอื่นๆ ยังถูกจับไปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ ชั้นปลอดภัยได้ ต้องขอบคุณมาโกโตะซังน่ะ” (โนเอล)

“…เอ๋?” (ลูซี่)

“…มาโก…ทากัตซูกิคุงน่ะเหรอ?” (อายะ)

ทั้งสองตอบสนองกับคำพูด ของราชินีโนเอล

“มาโกโตะไม่เป็นไรใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิคุงอยู่ที่ไหนเหรอ?!” (อายะ)

ช่างเป็นท่าทีที่ข่มขู่จัง

เดี๋ยว แต่ผมอยู่นี่นะ?

“อืม…ลูซี่ ซาซัง?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะซังอยู่ที่นี่ รู้มั้ย” (โนเอล)

ผมเรียกพวกเธอ และราชินีโนเอลหันมาทางนี้ เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

ลูซี่และซาซัง มองมาทางนี้

“มา…โก…โตะ?” (ลูซี่)

“เอ๋? …ทากัตซูกิ…คุง…?” (อายะ)

“ใช่ มันเป็นชั้นเองน่ะ ชั้นดีใจที่ได้เห็นพวกเธอสองคนสบายดีนะ” (มาโกโตะ)

ผมเข้าหาสองคน ด้วยรอยยิ้ม

ผมคิดซะมั่นใจ ว่าพวกเธอจะกอดผมแบบเดิมๆ ดังนั้นผมเตรียมตัวผมเอง

แต่ พวกเธอทั้งสอง แข็งไป เหมือนรูปปั้น

เออ๋?

“…”

“…”

“ลูซี่? ซาซัง?” (มาโกโตะ)

เฮ้ยย ผมโบกมือของผม

แต่แทบไม่มีการตอบสนองเลย

ในที่สุด ทั้งสองก็เปิดปาก

“มาโกโตะ…ผมนั้น…” (ลูซี่)

“ตาของทากัตซูกิคุง…” (อายะ)

“อ้าา นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนทั้งสอง ยังคงสับสน กับผมสีเงินและตาสีฟ้า

“ชั้นช่วยโนอาห์ซามะ จากวิหารทะเลลึก และได้กลายเป็นเทพรับใช้ของท่าน ผมกับตานี้ คือข้อพิสูจน์เรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

ผมตอบไปอย่างภาคภูมิใจ

แต่ ไม่มีการตอบสนองมาก จากสหายของผม

“ลูซี่ ซาซัง มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไหล่ของทั้งสองคนสั่นเทา เมื่อผมถามคำนี้

“มันค่อนข้างจะต่างไป… มันคือมาโกโตะ แต่มันต่างไปจากมาโกโตะ ที่ชั้นรู้จัก” (ลูซี่)

“เค้าได้กลายเป็นคนฉูดฉาด…ทากัตซูกิคุงของชั้น กลายเป็นชายฉูดฉาดไปแล้วอ่า…” (อายะ)

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะกลายเป็นประหลาด เพราะอิทธิพลของผู้หญิง (เทพธิดา) ประหลาดๆ!!” (ลูซี่)

“นี่มันย่ำแย่ ลูจัง! ทากัตซูกิคุงอาจจะโดนหลอกโดยผู้หญิงไม่ดี

— “เฮ้! ใครที่เธอเรียกว่าประหลาดกันห้ะ?!!” (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์ซามะ ไม่ไปถึงสองคน

“น่า น่า แม้ว่าชั้นจะดูต่างไป ข้างในยังคงเป็นชั้นคนเดิม” (มาโกโตะ)

ผมทำให้ทั้งสองใจเย็นลง

“ออออุ…มาโกโตะคุงดูเท่กว่าเมื่อก่อน” (ลูซี่)

“ใช่ป่ะ ลูจัง?” (อายะ)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนรูปลักษณ์ที่วิวัฒนาการของผม ไม่ได้ถูกรับอย่างดี โดยลูซี่และซาซัง

■ตอบความคิดเห็น

มันเป็นซักพักแล้วนะครับ ที่ความคิดเห็นได้มากไปกว่า 100!

ผมโล่งใจมาก ดังนั้น โนอาห์ซามะ มีความเป็นที่นิยมจริง

ขณะที่สำหรับเหล่านางเอก ความคิดเห็น แบ่งไประหว่างฝ่ายไอราซามะ และฝ่ายโนอาห์ซามะ

ผมลืมที่จะพูดเรื่องนี้ก่อนหน้า แต่หลายๆคน ได้คาดถึงชื่สกิล [อ■■■■ห■■■■■■=อวสานหลายแบบ] เพราะมันเป็น 2 คำ ทำได้ดีมากคับ คนที่ทายถูก

TLN: [M■■■■E■■■■■=Multi Ending]

คนอื่นคือโมเอะโมเอะเจแปน ผมหัวเราะกับนั่น

>สกิลของฟูจิซัง และซาซัง ไม่มีพลังซ่อนอยู่ด้วยเหมือนกันเหรอคะ?

พลังที่ซ่อนอยู่ ผู้เล่นเกมจีบสาว: เซฟ & โหลด (คุณเล่นชีวิตตัวเองใหม่ ที่จุดไหนก็ได้ อย่างไรก็ได้ กี่ครั้งก็ได้ที่คุณต้องการ โกงที่เหนือกว่า)

พลังที่ซ่อนอยู่ ของผู้เล่นเกมแอ็คชั่น: เล่นต่อ (เมื่อชีวิตที่เหลือ ถึง 0 คุณทำทุกอย่างใหม่ได้ จากจุดที่ลาเบรินทอส สกิลวนซ้ำ อมตะ)

→ ฟูจิยังพอใจ กับที่ได้เป็นตัวแทนของลอร์ดศักดินาในประเทศแห่งน้ำ และซาซังนั้นแข็งแกร่ง ดังนั้น การที่ชีวิตทีเหลือจะเหลือ 0 จะไม่เกิดขึ้น

ผมมั่นใจ ว่าทั้งสองจะไม่ถูกใช้งาน

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook