79 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึงประเทศแห่งแสง

 

“ทุกคน, ผมรอคอยที่จะทำงานร่วมกันกับทุกคนนะครับ” (เลนเนิร์ด)

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดทักทายเราอย่างสุภาพ

 

“เช่นกัน-เดซุ โซ, เจ้าชายเลนเนิร์ด” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังตอบอย่างร่าเริง

 

เราอยู่ที่เรือบินของฟูจิ-ยัง, เซนต์เคนอน

 

ผมได้ขึ้นมันหลายครั้งแล้ว, ดังนั้นผมชินกับการเดินทางด้วยมันแล้ว

 

แต่บรรยากาศเปลี่ยนไปในครั้งนี้

 

“ชั้นรู้สึกเป็นเกียรติที่เธอเป็นธุระมาด้วย…” (คริส)

 

“เดินระวังนะ…” (นีน่า)

 

ภรรยาของเจ้าของเรือ, คริส-ซังและนีน่า-ซัง, ได้ดูแลบางคน

 

คนนั้นคือ…

 

“มันไม่จำเป็นต้องถือชั้น”

 

เจ้าของเสียงที่งดงามคือเจ้าหญิงคนแรกของประเทศนี้, ออราเคิลแห่งเทพธิดาแห่งน้ำ, โซเฟีย-ซามะ

 

ทำไมเธออยู่ที่นี่?

 

เมื่อวานตอนกลางคืน…

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย, เราจะไปที่ประเทศแห่งแสงในเรือบินของฟูจิ-ยัง อยากมาด้วยกันกับเรามั้ย?” (มาโกโตะ)

 

แต่ถ้าผมจำไม่ผิด, ราชวงศ์ทุกคนมีเรือบิน, ดังนั้นผมคิดว่าเราจะไปแยกกัน

 

ผมชวนเธอเผื่อไว้

 

“ชั้นจะไปด้วยกัน” (โซเฟีย)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นจะไปเตรียมการ ดังนั้นชั้นจะไม่ยกโทษให้นายถ้านายทิ้งชั้นไว้ข้างหลัง, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

 

พูดสิ่งนี้, เจ้าหญิงโซเฟียกลับไปที่ห้องของเธอ

 

อ-เอ๋? เธอไม่ปฏิเสธเหรอ?

 

ใช่, มันเป็นความผิดผม

 

ขอโทษ, คริส-ซัง, นีน่า-ซัง

 

ดาดฟ้าเรือที่กว้างขวางอยู่ตลอดมีอัศวินแห่งน้ำหลายคนเรียงรายอยู่

 

คนที่นำพวกเขาคืออัศวินผู้คุ้มกันที่กลับไปประจำตำแหน่ง

 

ภารกิจของพวกเขาแน่นอนว่าคือการปกป้องเจ้าหญิงโซเฟียและเจ้าชายเลนเนิร์ด

 

และพวกเขายืนหลังตรงตลอด? มันต้องเหนื่อยแน่

 

ผมพิงราวของเรือบินระหว่างที่มองเมืองหลวงโฮรันเล็กลงเรื่อยๆ

 

ปราสาทโรเซสที่อาบอยู่ในแสงแดดนั้นงดงาม

 

เมื่อผมมาตอนแรก, ผมมีแผนที่จะออกมาทันที, แต่ตอนนี้มันยากที่จะจากมันไป

 

“มาโกโตะ-ซัง, เรือบินนี้เร็ว เร็วมากกว่าของราชวงศ์มาก!” (เลนเนิร์ด)

 

คนที่พูดกับผมคือเจ้าชายเลนเนิร์ด

 

เขาไม่ได้ใส่ชุดราชวงศ์ที่เคยใส่, แต่มันเป็นชุดเดินทางที่ดูหยาบ

 

แม้ว่าอย่างนั้น, เขายังมีความสง่าที่ไม่สามารถซ่อนได้

 

มันเป็นภาพที่งดงาม

 

จากนั้นผมถามเขาในสิ่งที่กวนใจผม

 

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, ที่นายสองคนมากับเรานี่หลังจากชั้นเป็นฮีโร่, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ใช่ จุดประสงค์คือการประกาศประเทศใหญ่ประเทศอื่นว่าฮีโร่ใหม่ได้เกิดขึ้น แล้วก็, เพื่อบอกพวกเขาถึงอันตรายของกึ่งปีศาจและโบสถ์งู ข้อมูลได้ถูกส่งโดยเวทมนตร์ถ่ายทอดแล้ว, แต่คุยเกี่ยวกับรายละเอียดมันดีกว่าถ้ามาด้วยตัวเอง และมันทำให้ง่ายในการเจรจา” (เลนเนิร์ด)

 

“หือห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ช่างการเมือง

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดลดเสียงลงตรงนี้

 

“แต่นั่น, ผมรู้สึกว่าเป้าหมายของเน่-ซามะคือการลบล้างข่าวลือหนึ่งนั่น” (เลนเนิร์ด)

 

“ข่าวลือหนึ่ง?” (มาโกโตะ)

 

“ข่าวลือที่บอกว่า ฮีโร่แห่งแสง-ซามะและเน่-ซามะอยู่ในความสัมพันธ์ที่พูดไม่ได้” (เลนเนิร์ด)

 

“ออ้า, อันนั้น” (มาโกโตะ)

 

ผมได้ยินนั่นมาจากฟูจิ-ยัง

 

ผมจำได้ว่าพูดบางอย่างเช่น ‘มีเจ้าหญิงของสองประเทศเข้าหานายเรอะ?! ช่างเป็นไอเวรอย่างไม่น่าเชื่อ!’

 

“แล้วความจริงคืออะไร?” (มาโกโตะ)

 

“พวกเค้าไม่อยู่ในความสัมพันธ์เลยซักนิด มันแค่ข่าวลือที่แม่-ซามะแพร่ข้างหลังของประเทศแห่งแสง มันดูเหมือนเธอรู้สึกเสียใจที่ฮีโร่แห่งแสงถูกนำตัวไปจากพวกเขา…มันค่อนข้างสร้างความลำบากให้เน่-ซามะ” (เลนเนิร์ด)

 

“นั่นลำบากแฮ๊ะ” (มาโกโตะ)

 

การวิวาทระหว่างประเทศ

 

เจ้าชายเลนเนิร์ดยิ้มตรงนี้

 

“ประเทศแห่งน้ำมีมาโกโตะ-ซังเป็นฮีโร่แล้วตอนนี้, ดังนั้นเน่-ซามะโล่งใจมากขึ้นแล้วตอนนี้” (เลนเนิร์ด)

 

“ชั้นเป็นฮีโร่อ่อนหัด ชั้นไม่รู้ว่าจะไปถึงความคาดหวังของนายมั้ย” (มาโกโตะ)

 

ผมคงจะมีปัญหาถ้านายคาดหวังให้ผมกำจัดมังกรต้องห้ามในทีเดียวเหมือนซากุไร-คุงทำ

 

“เลโอ, คุยเรื่องอะไรอยู่?” (โซเฟีย)

 

โอ้, เจ้าหญิง-ซามะที่พูดถึง

 

“ไม่, ไม่มีอะไร” “ลมช่างรู้สึกดี”

 

พวกเราสองคนทำเนียน

 

“…อย่างนั้นเหรอ ว่าแต่, ฮีโร่มาโกโตะ, นายจำได้ที่ชั้นพูดกับนายเมื่อวานเกี่ยวกับประเทศแห่งแสงใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

 

ผมให้เจ้าหญิงโซเฟียสอนผมหลายอย่างเกี่ยวกับโลกนี้

 

เมื่อวานผมให้เธออธิบายกับผมเกี่ยวกับประเทศแห่งแสง

 

“อืม, มันเกี่ยวกับขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ ที่ต้องไม่ถูกท้าทาย?” (มาโกโตะ)

 

ผมค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับการสอนของเจ้าหญิงโซเฟีย

 

ถ้าผมจำไม่ผิด, มันคือ:

– ตระกูลโรว์แลนด์ทางตะวันออก

– ตระกูลไวท์ทางตะวันตก

– ตระกูลเบลิซทางใต้

– ตะกูลวาเลนไทน์ทางเหนือ

 

นับสี่คนนี้ในราชวงศ์ของไฮแลนด์, พวกเขาถูกเรียกว่าศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า เห็นได้ชัดว่า

 

ประเทศแห่งแสงหมุนรอบ ห้าขุนนางศักดิ์สิทธิ์เป็นแกนกลาง

 

“ราชวงศ์ของไฮแลนด์นั้นไม่ต้องพูดถึง, แต่ขุนนางทั้งสีที่เหลือคือขุนนางที่มีทรัพย์สินและกองกำลังทหารมากกว่าตระกูลราชวงศ์ของโรเซส” (โซเฟีย)

 

“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ประเทศแห่งแสงนั้นน่าประทับใจ

 

ถ้าเราทำเลขง่ายๆ, มันจะหมายความว่าพวกเขาอย่างน้อยมีอำนาจทางชาติมากกว่าประเทศแห่งน้ำ 5 เท่า

 

“…ประเทศแห่งน้ำพื้นฐานแล้วเป็นรัฐผู้รับใช้ของประเทศแห่งแสง” (เลนเนิร์ด)

 

เลนเนิร์ดบ่นอย่างอ่อนแอ

 

“เลโอ, พวกเราจะทำยังไงถ้าเธอมีใจที่คิดแบบนั้น? พวกเราต้องแสดงให้เค้าเห็นว่าพวกเรามีอะไร” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียไม่ทำลายทัศนคติที่แน่วแน่

 

ผมสงสัยว่าทำไม…

 

ผมรู้สึกถึงคำใบ้ของความเศร้าเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นประเทศที่อ่อนแอที่ทรมานจากความเครียดทางการเมือง…

 

มันเป็นไปได้มั้ยว่าการเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำจริงๆแล้วมากับระดับความยากที่ค่อนข้างสูง?

 

(เพิ่งจะสังเกตตอนนี้เหรอ, มาโกโตะ?) (โนอาห์)

 

ท่านรู้เหรอ, โนอาห์-ซามะ?

 

(นายจะเลือกอะไรที่เป็นความยากที่สุดอยู่แล้ว, ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันจะเหมือนกันเหรอ?) (โนอาห์)

 

ยังไงซะ, ใช่

 

(มากกว่านั้น, นายจะโกรธมากถ้าชั้นสปอยนาย) (โนอาห์)

 

…เธอรู้

 

มันจริงที่ว่าการดูบทสรุปและวิกิก่อนเล่นเกมมันเป็นสิ่งที่ผมเกลียดที่สุด

 

งั้นมันน่าจะโอเคผมเดาว่า

 

“ฮีโร มาโกโตะ, มีอะไรเหรอ?” (โซเฟีย)

 

“ไม่, ไม่มีอะไร…” (มาโกโตะ)

 

“ไม่ต้องห่วง, มันจะโอเค” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียพูดกับผมเหมือนกับเธอพูดกับตัวเธอเอง

 

ผมอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับมันมากกว่านี้, แต่มันคงเป็นการยากที่จะถามเจ้าหญิงเกี่ยวกับมัน

 

ผมควรจะถามคนอื่นให้บอกผมภายหลัง

 

◇◇

 

ประมาณครึ่งวันหลังจากที่จากโฮรันมา

 

“ทำได้ดีมาก, ลุง” (มาโกโตะ)

 

ผมมอบเครื่องดื่มให้เขาที่ผมซื้อจากโรงอาหารของเรือ

 

“โออ้, ฮีโร่-โดโนะ ขอบคุณ, แต่ชั้นอยู่ในหน้าที่อยู่น่ะ”

 

ตาแก่ผู้ขยันขันแข็งปฏิเสธ

 

“อ่ะนี่, ทุกคน ทำได้ดีมาก~” (ลูซี่)

 

“มันเย็นจริง~” (อายะ)

 

ลูซี่และซา-ซังช่วยด้วย, และเราแจกเครื่องดื่มให้อัศวิน

 

มันเป็นเครื่องดื่มสดชื่นจากฟูจิ-ยังที่เขาบอกว่าพวกเขาต้องเหนื่อยจากการปกป้องตลอดเวลา

 

เขามีน้ำใจจริงๆ

 

“อ่ะนี่, เจ้าหญิงโซเฟียพูดว่ามันโอเคที่จะผ่อนคลายนิดนึง, รู้มั้ย” (มาโกโตะ)

 

“อึกก…งั้น, ขอขอบคุณนาย”

 

ตาแก่รับเครื่องดื่มไป

 

“น-นี่, ไม่ใช่นี่คือแอลกอฮอล์เหรือ?!”

 

“ใช่, เชียส” (มาโกโตะ)

 

“ฮ-เฮ้ย! ชั้นอยู่ในหน้าที่น—”

 

“มันโอเค, มันโอเค” (มาโกโตะ)

 

ผมพิงกำแพงและจิบค็อกเทลผลไม้บางๆ

 

“ว่าแต่, มันมีบ่างอย่างที่ชั้นอยากถามนาย” (มาโกโตะ)

 

“…มีอะไร?”

 

มันดูเหมือนตาแก่ยอมแพ้และตัดสินใจร่วมดื่ม

 

“เมื่อเที่ยง, ชั้นได้ยินจากเจ้าชายเลนเนิร์ดว่าประเทศแห่งน้ำ พื้นฐานแล้วเป็นรัฐรับใช้ของประเทศแห่งแสงเหรอ นั่นจริงมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…นั่น…”

 

สีหน้าของตาแก่มืดลง

 

“อำนาจทางทหารของประเทศแห่งน้ำนั้นอ่อนแอ การปราบมังกรต้องห้ามที่ลาเบรินทอสวันก่อน และการก่อจลาจลโดยกึ่งปีศาจ ในอดีตมันจะจัดการไม่ได้ถ้าขาดพลังจากประเทศแห่งแส่ง…พวกเราประเทศแห่งน้ำพึ่งพาพวกเขาเมื่อมันเป็นเรื่องทางทหาร”

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

“ทหารของประเทศเรามากที่สุดประมาน 30,000 เรามีแค่เจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นฮีโร่…แต่ตอนนี้, เรามีฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะนะ เทียบกับนั้นแล้ว ประเทศแห่งแสงมีมากกว่า 300,000 และ 5 ฮีโร่”

 

ความต่างช่างมากมาย

 

ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นความต่างระหว่างผมกับเพื่อนร่วมชั้น… อ้า, ความต่างนั่นมันแย่กว่านั้นอีก

 

“เฮ้, คุยเรื่องอะไรกันเหรอ?” (อายะ)

 

“มาโกโตะ, เรามอบมันหมดแล้ว~” (ลูซี่)

 

ซา-ซังและลูซี่มาด้วย

 

“พวกเราพูดเกี่ยวกับโลกนี่ว่ามันมีระดับบนของระดับบน” (มาโกโตะ)

 

““?””

 

ซา-ซังและลูซี่เอียงหัวของพวกเขา

 

ซากุไร-คุงและเจ้าหญิงโนเอลเป็นระดับสูงของมหาอำนาจยักษ์แบบนั้น

 

นั่นบ้าไปแล้ว

 

ซักพักหลังจากนั้น, ผมอยู่เป็นเพื่อนกับต่าแก่ในการบ่นของเขา

 

เกี่ยวกับที่เจ้าหญิงโซเฟียเป็นนางฟ้าเมื่อเธอยังเด็ก

 

เกี่ยวกับความรับผิดชอบที่หนักของการเป็นฮีโร่มันยากไปสำหรับเจ้าชายเลนเนิร์ดที่ยังเด็กเกินไป

 

มันดูเหมือนตาแก่มีความเครียดเก็บไว้เยอะ

 

ผมดื่มค็อกเทลหวานจนเสร็จ

 

◇◇

 

2 วันหลังจากนั้น

 

“นั่นประเทศแห่งแสง, ซิมโฟเนีย, หือห์” (อายะ)

 

“ว้าว…มันเป็นครั้งแรกที่มาเลย” (ลูซี่)

 

ซา-ซังและลูซี่ได้ตื่นเต้น

 

แน่นอนว่าผมด้วย

 

“มันใกล้กับทะเล, หือห์” (มาโกโตะ)

 

เมืองหลวงของประเทศแห่งแสงอยู่ในบริเวณของปากน้ำของแม่น้ำใหญ่ที่ไหลในฝั่งของทวีป

 

บางอย่างเหมือนแมนฮัตตัน?

 

“ฟูจิ-ยัง, นั่นอะไร?” (มาโกโตะ)

 

“มันคือรูปปั้นของผู้กอบกู้อาเบล-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

“โฮ่ห์, มันใหญ่” (มาโกโตะ)

 

ผมเห็นรูปปั้นขนาดยักษ์ทำจากชอล์ค

 

อยู่บนแท่นสูง, เป็นรูปร่างของเขาที่ยกดาบขึ้นมาด้วยมือขวา…

 

“มันเหมือนเทพีเสรีภาพ” (มาโกโตะ)

 

“เมื่อชั้นเห็นมันทีแรก, ชั้นก็รู้สึกเหมือนกัน” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังและซา-ซังอยู่ข้างผม, ดังนั้นมันรู้สึกเหมือนทัศนศึกษา

 

ผมตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

 

“นี่มันหมายความว่ายังไง?! ที่มานี่คือเจ้าหญิงโซเฟียของประเทศแห่งน้ำนะ, รู้มั้ย?!”

 

ตาแก่วิวาทกับนายประตู

 

แต่…เพราะอาชญากรที่อันตรายได้หนีไป, การเข้าและออกอาณาจักรได้เข้มงวดขึ้น แม้ว่าคุณจะมาจากราชวงศ์, เราไม่สามารถปล่อยคุณเข้าไปได้โดยไม่ตรวจสอบ…”

 

ผมได้ยิ่นเรื่องอันตรายละนั่น

 

“ฟูจิ-ยัง, อาชญากรที่หนีอยู่เป็นกึ่งปีศาจเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

ผมจำที่พูดกับเจ้าหญิงโซเฟียที่ว่าเป้าหมายต่อไปคือเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง

 

“หืมม…มาดูกัน” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังมองนายประตูอย่างตั้งใจ

 

ดูเหมือนเขาอยู่ในระหว่างการอ่านใจเขา

 

“ไม่…ดูเหมือนที่หนีจะเป็นออราเคิลแห่งความมืด-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

 

“…เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

ออราเคิลเป็นอาชญากรเหรอ?

 

“ไม่ใช่ชั้นพูดก่อนหน้าเหรอ? ออราเคิลของลาโฟรเอจเป็นออราเคิลต้องสาป-เดสุ โซ พวกเขาบอกว่ามันเป็นการเกิดใหม่ของแม่มดภัยพิบัติที่ทรยศมนุษย์ 1,000 ปีก่อน ชั้นได้ยินมาว่าออราเคิลแห่งความมืดของยุคนี้ถูกปราบก่อนการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, แต่…ดูเหมือนเธอหนีไป” (ฟูจิ) <เปลี่นราโฟรเอจเป็นลาโฟรเอจ>

 

“พวกเขาถูกปราบเพราะแค่บางอย่างที่แย่เกิดในสงครามครั้งสุดท้ายเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ออราเคิลแห่งความมืดนั้นเห็นได้ชัดว่านำอาชญากรและกึ่งปีศาจของลาโฟรเอจ, ด้วย อัศวินแห่งแสงสามารถแกะนั่นได้” (ฟูจิ)

 

“หือห์…ฟังดูอันตราย” (มาโกโตะ)

 

เหมือนหัวหน้ามาเฟีย

 

มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม, หือห์

 

ด้วยนั่นทั้งหมด, การตรวจสอบเสร็จสิ้น, และเราผ่านประตูใหญ่

 

“ว้าว, คนเยอะเลย!” “มันรู้สึกเหมือนชิบูย่า”

 

ซา-ซัง, คนที่จะเข้าใจนั่นคงมีผมและฟูจิยัง

 

พวกเรามาที่ถนนหลักที่เอ่อล้นไปด้วยผู้คน

 

พวกเราสามารถเห็นจากข้างหลังว่ามันมี 2 สิ่งก่อสร้างขนาดยักษ์ที่ไม่เข้ากับโลกคู่ขนาน

 

“ทางขวาคือสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดของทวีป, ปราสาทไฮแลนด์” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียอธิบาย

 

บ้านปรกติ 2 ชั้นอย่างมากที่สุด

 

ที่ใหญ่คือ 3

 

แค่มากแค่ไหนที่ปราสาทไฮแลนด์มี?

 

มันทำให้ผมคิดว่ามันสามารถสู้กับตึกในโลกเราได้

 

รูปร่างของมันใหญ่โตมโหฬาร

 

แม้ผมคิดว่ามันอยู่ไกล, ปราสาทนั้นดูเหมือนหงส์กำลังสยายปีก, และมันเป็นภาพที่ท่วมท้นตา

 

ปราสาทโรเซสสวยงาม, แต่ปราสาทไฮแลนด์มันเอ่อล้นไปด้วยความยิ่งใหญ่

 

“ที่อยู่ทางซ้ายคือ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ของสาวน้อยศักดิ์สิทธิ์แอนนา” (คริส)

 

คริส-ซังพูดต่อ

 

ถ้าให้ผมเทียบกับบางอย่างซากราด้า ฟามีเลียที่ผมเห็นในทีวีเมื่อนานมาแล้ว

 

หอคอยมากมายที่รู้สึกเหมือนว่ามันจะเจาะสวรรค์, และตึกที่เหมือน-โบสถ์ขนาดยักษ์

 

“ราชาของไฮแลนด์อยู่ในปราสาท, โป้ปอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ สองคนนี้เป็นระดับบนสุดของเมืองหลวง” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังนำมันเข้าด้วยกัน

 

เอ๋? มันมีระดับบนสุดสองคนเหรอ?

 

“มาพูดรายละเอียดกันภายหลัง ก่อนอื่น, มาไปที่โรงแรมที่เราจะพักวันนี้กัน” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังยืนอยู่ข้างหน้าและนำทุกคน

 

“ทุกคน…พวกเรา…” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิงโซเฟียพูดกับเรา

 

“อ้า, ขอโทษที โซเฟีย-ซามะและเลนเนิร์ดซามะอยู่ในเขตแรก, ใช่มั้ย?” (ฟูจิ)

 

“ใช่, พวกนายจะอยู่ในเขตสาม, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

 

เจ้าหญิโซเฟียและเจ้าชายเลนเนิร์ดนำผู้คุ้มกันไปทางอื่น

 

ดูเหมือนเราจะพักอยู่คนละที่

 

แต่พวกเรามาด้วยกัน, ดังนั้นเราควรจะพักโรงแรมเดียวกันนะ

 

“ทักกิ-โดโนะ, ในเมืองหลวงซิมโฟเนีย, เขตที่อาศัยจะตัดสินด้วยสถานะทางสังคมน่ะ” (ฟูจิ)

 

เขตแรก: ราชวงศ์

 

เขตที่สอง: อาชีพศักดิ์สิทธิ์

 

เขตที่สาม: ขุนนาง

 

เขตที่สี่ – เขตที่หก: มนุษย์และคนทั่วไป

 

เขตที่เจ็ด – เขตที่แปด: กึ่งสัตว์, เอลฟ์, ดวอร์ฟ, และกึ่ง-มนุษย์

 

เขตที่เก้า: สถานะที่ต่ำสุด (อดีตอาชญากร, มาเฟีย, และเหมือนพวกนั้น)

 

เขตถูกแบ่งในรูปแบบนี้

 

“นายได้เป็นขุนนาง, ฟูจิ-ยัง, ดังนั้นนายอยู่ในเขตสาม, หือห์” (มาโกโตะ)

 

“ยังไงซะ…มันเป็นแบบนั้น” (ฟูจิ)

 

เมืองมันใหญ่, แต่นั่นมันหายใจไม่ออก

 

ด้วยสิ่งแบบนี้, ผมชอบประเทศแห่งน้ำ

 

“เฮ้, ดู ดู” “ว้าว, มันมีร้านเยอะแยะเลย”

 

ลูซีและซา-ซังไปดูของตามร้านต่างๆ

 

“ฟูจิ-ยัง, เราเพิ่งมาจากประตูใหญ่ เขตอะไรที่เราเข้ามาเหรอ?”

 

“หก ยิ่งใกล้ปราสาทมากเท่าไหร่, สถานะทางสังคมของผู้คนก็สูงมากเท่านั้น” (ฟูจิ)

 

“หืมม” (มาโกโตะ)

 

งั้น, เจ็ดและต่ำลงไปอยู่ไกลจากปราสาทไปอีก

 

มันอยู่ที่ไหน?

 

ถนนหลักครอบคลุมตั้งแต่ทางเข้าประตูไปจนถึงปราสาท

 

การสร้างของมันคล้ายกับโรเซส

 

แต่มันไม่ได้ต่อไปตรงๆถึงปราสาท มันมีประตูใหญ่ขนาดยักษ์อยู่ตรงกลาง

 

นั่นคือที่แยกแต่ละเขตเหรอ?

 

พวกเราเดินผ่านถนนหลักไปกับทุกคน

 

หลังจากเห็นมักกาเรน, โฮรัน, ซิมโฟเนีย…

 

“โอ้, ขอโทษที” (มาโกโตะ)

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพบกับผู้คนที่แน่นขนาดนี้ ผมรู้สึกว่าผมจะไปชนกับใคร

 

จำนวนคนเท่าไหร่กัน ผมสงสัย

 

มันแค่นั่น…บางอย่างกวนใจผม…

 

“มันมีเอลฟ์และกึ่งสัตว์น้อย” (อายะ)

 

ซา-ซังพึมพำ

 

ใช่, ต่างจากมักกาเรนและโฮรัน, เราผ่านโดยมนุษย์มากมาย, และแทบไม่เห็นเผ่าอื่นเลย

 

“มันต้องเป็นเพราะเราอยู่ในเขตหก, ถนนคนทั่วไป” (ลูซี่)

 

ลูซี่พูดด้วยความหงุดหงิด

 

“ทั้งหมดนี่ประเทศแห่งแสงเข้มงวดในระบบลำดับชั้นทางสังคมไง…” (นีน่า)

 

นีน่า-ซังก็ดูเหมือนจะรู้สึกอึดอัดที่นี่

 

“นีน่า, ไม่ต้องเป็นห่วง ยกอกขึ้นสูงๆ” (คริส)

 

คริส-ซังตีหลังของนีน่า-ซัง

 

“ทักกิ-โดโนะ, มาไปที่โรงแรมกันก่อนเถอะ” (ฟูจิ)

 

ฟูจิ-ยังพูดด้วยสีหน้าที่อธิบายยาก

 

“ใช่, มันเป็นการเดินทางที่นาน, งั้นไปพักที่โรงแรมก่อนเถอะ” (มาโกโตะ)

 

มันเป็นประเทศที่รู้สึกเหมือนมีหลายอย่างดำเนินอยู่ข้างในมัน

 

ระหว่างที่คิดสิ่งนี้, เราผ่านประตูใหญ่แรกของเมือง, และก้าวไปสู่เขตต่อไป…

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน