247 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เจอกับพวกเธออีกครั้ง

“ได้โปรดมาทางนี้”

คนที่น่าสงสัยที่คุยกับเรานำเราลึกเข้าไปลึกเข้าไปในเมือง

“มาโกโตะ-ซัง…มันโอเคที่จะตามพวกเค้าไปมั้ย?” (อาเบล)

“ไม่ใช่มันมีโอกาสที่จะเป็น…กับดักเหรอ มาสเตอร?” (มาโกโตะ)

“มันน่าจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)

ฮีโร่อาเบลและโมโมะพูดเรื่องนี้ในความกังวล แต่ผมมีตะหงิดๆว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่

ตราที่หลังมือของคนที่ใส่เสื้อคลุมที่คุยกับเรา…{ไม่ได้มาจากเทพธิดาแห่งความมืดเนีย-ซามะ} ที่เป็นศาสนาของลาโฟรเอจ

ตรานั้นคือ…

(เดีย ได้โปรดพร้อมต่อสู้เผื่อไว้) (มาโกโตะ)

(ค่ะ ราชาของเรา) (เดีย)

ผมพูดกับเดียเผื่อไว้ก่อน

“เฮ้ ผู้ใช้สปิริต-คุง ทากัตซูกิหมายถึงนายเหรอ?” (เมล)

“มันเป็นชื่อนามสกุลชั้นน่ะ เมล-ซัง” (มาโกโตะ)

“โฮฮฮ่…งั้นนายก็มีนามสกุล? เป็นไปได้มั้ยว่านายเป็นขุนนางจากทวีปตะวันออก?” (เมล)

“ผิด” (มาโกโตะ)

“มุห์ งั้นไม่ใช่อย่างนั้น หือห์” (เมล)

เธอบอกผมว่าไม่ต้องบอกตัวตนของผมกับเธอ แต่มันดูเหมือนเธอมีความสนใจมัน

โมโมะเข้ามาในการสนทนานั้น

“มาสเตอร์ ทำไมพี่ซ่อนชื่อนามสกุลล่ะ?” (โมโมะ)

“ยังไงซะ หลายสถานการณ์น่ะ เรียกพี่อย่างที่เคยจนถึงตอนนี้แหละ โมโมะ” (มาโกโตะ)

“อ-โอเค…อออุ มาสเตอร์มีความลึกลับหลายอย่างจัง” (โมโมะ)

“…มีข้อมูลที่ถูกซ่อนเกี่ยวกับมาโกโตะ-ซังมากกว่านั้น… ที่ถูกซ่อนน่ะมีมากกว่านั้นอีก…” (อาเบล)

“อาเบล-ซัง? นายพูดอะไรบางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ม-ไม่ มันไม่มีอะไร!” (อาเบล)

ระหว่างที่เราคุยกันสบายๆ เราได้มาถึงมุมถนนที่มืด ที่ที่ดูเหมือน -สลัม-

ทุกส่วนในเมืองหลวงลาโฟรเอจมีบรรยากาศที่สดชื่น แต่มันไม่เหมือนกับทุกอย่างจะมั่นใจในแบบนั้น

ที่ที่เราถูกนำทางไปเป็นอาคารที่ดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของซากปรักหักพัง

มันเละเทะข้างนอก แต่ข้างในสะอาด

เราเดินหน้าผ่านทางเดินที่ถูกส่องสว่างด้วยเทียน

มีประตูใหญ่สว่างโดยแสงของพระจันทร์

“มาสเตอร์-ซามะรออยู่ที่อีกฝั่ง”

ผู้หญิงใส่ผ้าคลุมพูดอย่างนี้และจากไป

ฮีโร่อาเบลและโมโมะดูประหม่า

มังกรขาว-ซังเหมือนปรกติ

ผมเปิดประตูอย่างช้าๆ

◇◇

“ชั้นได้รออยู่ ฮีโร่ทั้งหลาย”

ที่สะท้อนกับสายตาของเราหลังจากเปิดประตูคือที่ที่ดูเหมือนศาลเจ้า ที่ที่ไว้ให้บูชา และมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เวทีพูดในส่วนที่ลึกที่สุดของห้อง

เธออยู่ในปลายวัยรุ่น?

รูปลักษณ์ที่เล็กแต่แกะสลักมาอย่างดีเหมือนตุ๊กตาที่งดงาม

ตาของเธอมอบความประทับใจว่าเธอเย็นชา มันได้มองลงมาหาเรา

มันชัดเจนว่าเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่ผมรู้สึกว่าเธอคล้ายกับบางคน

“ชั้นคือทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)

ผมเข้าหาคนนั้นอย่างช้าๆและแนะนำตัวเอง

“ใช่ ชั้นรู้ ชั้นได้ยินมาจากเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ ชั้นเป็นออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์”

““?!””

อาเบลและโมโมะทำหน้าที่ตกใจ

มังกรขาว-ซังดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยด้วย

ออราเคิลแห่งโชคชะตา…เอสเธอร์-ซามะ…หือห์

งั้นชื่อของออราเคิลเมื่อ 1,000 ปีก่อนก็เหมือนกัน

มันเป็นพวกที่สืบทอดชื่อในแต่ละรุ่นหรือ?

“เอาเลยและนั่ง” (เอสเธอร์)

ผมได้ถูกเสนอให้นั่ง และผมนั่งที่เก้าอี้หน้าเวทีพูด

โมโมะที่นั่งข้างผมตัวแข็งจากความตึงเครียด

งันตอนนี้ ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน ดังนั้น ผมมีสิ่งต่างๆเป็นภูเขาให้ถาม

“อืม…พูดถึงแล้ว ชั้นอยากจะพูดกับไอรา-ซามะ…” (มาโกโตะ)

“รอเดี๋ยว มาเริ่มที่ฮีโร่ก่อน” (เอสเธอร์)

เธอกวาดตาชำเลืองมองเรา

ออราเคิล-ซามะลงมาจากเวที และเข้าหาฮีโร่อาเบล

“ฮีโร่อาเบล มันต้องเป็นการเดินทางที่ลำบาก มันเป็นความสุขที่ได้เห็นนายมาตลอดทางถึงที่นี่” (เอสเธอร์)

“ค-ครับ…มาโกโตะ-ซังช่วยผมเมื่อชั้นอยู่ในปัญหา” (อาเบล)

“ได้โปรดดนำมือออกมา” (เอสเธอร์)

ฮีโร่อาเบลทำอย่างที่ถูกบอก และยื่นมือเขาออกไป

ไม่กี่วินาทีหลังจากที่ออราเคิลเอสเธอร์สัมผัสมัน

เธอทำอะไรกัน?

“ฟุมุ เข้าใจแล้ว” (เอสเธอร์)

“อืม…ออราเคิล-ซามะ?” (อาเบล)

เอสเธอร์-ซังเมินอาเบลที่มีหน้าตาสงสัย

“ต่อไปคือปราชญ์น้อยตรงนั้น เธอก็ต้องลำบากด้วย” (เอสเธอร์)

“ค-ค่ะ! แต่มาสเตอร์อยู่กับหนู!” (โมโมะ)

“มาสเตอร์?” (เอสเธอร์)

“อืม มาสเตอร์มาโกโตะ-ซามะและมังกรขาว!” (โมโมะ)

ออราเคิล-ซามะมองทั้งผมและมังกรขาว-ซังในความสงสัย

ไม่นานเธอก็พยักหน้าดั่งเธอเข้าใจ

“ดูเหมือนเธอได้ถูกนำโดยมาสเตอร์ที่ดี” (เอสเธอร์)

พูดอย่างนี้ เธอจับหัวของโมโมะเบาๆ

“{สุดท้าย} มังกรขาวเฮเลเมอร์ค” (เอสเธอร์)

“ค่ะ ออราเคิล-ซามะ” (เมล)

มันหายากที่จะเห็นมังกรขาว-ซังประหม่า

หืม?

แล้วผมล่ะ?

“ออราเคิล-ซามะ หนูถูกช่วยโดยไอรา-ซามะเมื่อในอดีต” (เมล)

“ใช่ ไอรา-ซามะจำเรื่องนั้นได้ เทพธิดามีความสุขที่มังกรเด็กได้เป็นมังกรที่งดงามแล้วตอนนี้” (เอสเธอร์)

“หนูเหมือนได้พรเมื่อได้ยินเรื่องนั้น…” (เมล)

เสียงของมังกรขาว-ซังสั่นเล็กน้อย

เข้าใจแล้ว มังกรขาว-ซังเป็นคนรู้จักกับไอรา-ซามะ หือห์

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคุยเกี่ยวกับไอรา-ซามะได้

ออราเคิลเอสเธอร์จับมือของมังกรขาว-ซังพริบตาหนึ่งเหมือนอาเบล

และจากนั้น เธอขึ้นไปที่เวทีพูดอีกครั้ง

เธอไม่ได้มาหาผม

“อืม~ เอสเธอร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“แค่ใจเย็น นาย” (เอสเธอร์)

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

เธอโกรธ

ไม่มีความจำเป็นต้องพูดมันในน้ำเสียงรำคาญเลย…

“งั้นตอนนี้ พวกนายทั้งหมดจะไปเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ ดังนั้นอุปกรณ์ปัจจุบันไม่ทำให้มั่นใจมาก ชั้นได้เตรียมอาวุธให้พวกนายที่นี่ เลือกอะไรก็ได้” (เอสเธอร์)

หลังจากพูดอย่างนั้น คนใส่เสื้อคลุมจำนวนหนึ่งเข้ามาและเริ่มเรียงอาวุธ โล่ และชุดเกราะ

โออ้…การพัฒนาที่ไม่ธรรมดานี้มันอะไรกัน?

มีอาวุธที่ดูเหมือนจะทำจากมิทริล และเกราะที่มีวัตถุดิบที่ทนทานส่องสว่างอยู่ที่นั่น

“อุว้าาา…” (อาเบล)

“ว้าว้า! มันเป็นประกายอ่ะ มาสเตอร์!” (โมโมะ)

“โฮฮฮ่…นี่คือ…” (เมล)

ฮีโร่อาเบล ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและมังกรขาว-ซังเปิดตาของพวกเธอกว้าง

นั่นมันดีมากเลย มันโอเคที่ผมจะเลือกด้วยมั้ย?

ทันทีที่ผมจะเดินไปที่นั่นด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง แขนเสื้อของผมถูกดึง

เมื่อผมมองกลับไป คนที่อยู่ที่นั่นคือ…

“เอสเธอร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“…ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นมีบางอย่างที่จะคุยกับนายแยกกัน มาที่นี่” (เอสเธอร์)

“แค่ชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว แค่นาย มาได้แล้ว” (เอสเธอร์)

พูดอย่างนี้ ออราเคิลแห่งโชคชะตา-ซามะออกไปที่ห้องที่ลึกเข้าไปข้างใน

“ว้าว ผ้าคลุมนี้มีการป้องกัน 4 ธาตุ!” (อาเบล)

“นี่ถูกสร้างมาจากแผงขนของสิงโตสวรรค์ รับมัน ฮีโร่-คุง” (เมล)

“น-นี่คือ…?!” (อาเบล)

“มาสเตอร์มังกรขาว หนูรู้สึกถึงมานาที่ท่วมท้นมาจากไม้เท้านี้…” (โมโมะ)

“อันนี้ถูกทำมาจากกิ่งของต้นไม้ของโลกคนที่มีมานาครึ่งๆกลางๆจะไม่สามารถใช้มันได้ แต่ชั้นคิดว่าเธอจะโอเค ตัวน้อย” (เมล)

“ท-ที่พูดถึงต้นไม้ของโลก เธอพูดถึงต้นนั้นที่โผล่มาในตำนานเหรอ?!” (อาเบล)

“ต้นอ่อนของต้นไม้ของโลกอยู่ในทวีปลอยฟ้า ดังนั้นมันไม่ใช่ของหายากนะ รู้มั้ย? ชั้นจะพูดว่าการผลิตมันจะยากกว่า” (เมล)

“เธอรู้ทุกอย่างเลย มาสเตอร์มังกรขาว!” (โมโมะ)

“ชั้นไม่ได้รู้ทุกอย่าง” (เมล)

ผมได้ยินเสียงที่มีความสุขได้

เมล-ซังได้ลงรายละเอียดทุกอย่าง

จำนวนข้อมูลที่เธอมีนั้นโดดเด่น

ผมก็อยากจะไปดูอาวุธและชุดเกราะกับพวกเขาด้วย

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ ทางนี้ ออราเคิล-ซามะรออยู่”

“…ครับ” (มาโกโตะ)

คนใส่เสื้อคลุมผลักผม

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะไปที่ห้อง

มันเป็นห้องเล็กๆที่ไม่มีหน้าต่าง

ผมเห็นหลังของออราเคิลแห่งโชคชะตาที่ยืนอยู่ที่นั่น

“ปิดประตู” (เอสเธอร์)

ออราเคิล-ซามะพูด

“ครับ”

คนใส่เสื้อคลุมปิดประตู

เสียงดังถูกทำจากการที่ประตูปิด

ด้วยสิ่งนี้ ห้องนี้ถูกผนึกอย่างสมบูรณ์

มิดชิดจัง…

มันไม่ใช่กับดัก ใช่มั้ย?

ผมรู้สึกไม่สบายใจที่นี่

“อืม ออราเคิล-ซามะ เธออยากจะพูดเกี่ยวกับอะไร…?” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ มาโกโตะะะะะะ!!” (เอสเธอร์)

ในทันทีต่อมา ออราเคิลแห่งโชคชะตา {กอดผม}

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 250 บาท

TLN: ตอนนี้ใช้มือถือแปลครับ และจะโพสได้ที่เนโกะโพสที่เดียว

ผมเอา 100 แรกไปซื้อคีย์บอร์ดบลูทูธก่อนครับแผื่อซ่อมมาแล้วยังใช้ไม่ได้จะได้ไม่มีติดขัด

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดบูลทูธ 100/100

เปลี่ยนพาวเวอร์ซัพพลาย 300/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord