112 ทากัตซูกิ มาโกโตะพบกับราชาก็อบลิน

 

“ได้โปรดช่วยชั้น! ลูกสาวชั้น! เธอได้ถูกลักพาตัวไปโดยก็อบลิน!”

 

ชายชราได้วิ่งมาทีผมพร้อมสีหน้าที่สยดสยอง

 

“อืม…บอกรายละเอียดผมมากกว่านี้ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“โออ้…นายคือคนที่มีชื่อเสียงในการปราบก็อบลินใช่มั้ย?! ลูกสาวชั้น! ลูกสาวชั้นได้…”

 

ชายคนนี่ได้อยู่ในสภาพที่ตื่นเต้นมาก เขาจับผมและอธิบาย

 

-ผู้ชายและลูกสาวเขาเป็นพ่อค้าที่เมืองข้างๆ

 

-คืนที่แล้ว, ฝูงของก็อบลินได้ลักพาตัวลูกสาวเขาไป

 

-ก็อบลินได้เคลื่อนไหวเหมือนมีบางคนออกคำสั่ง, ดังนั้นเห็นได้ชัดว่ามีผู้นำอยู่ในกลุ่มก็อบลินพวกนั้น

 

-ลูกสาวเขามีไอเท็มเวทย์มนตร์ที่เรียกว่าบาเรียที่เข้มแข็ง

 

-เมื่อบาเรียได้ใช้งาน, ก็อบลินไม่สามารถลงมือกับเธอ

 

-บาเรียใช้งานอยู่ได้ครึ่งวัน

 

-ในประมาณ 1 ชั่วโมง, บาเรียจะหมดพลัง เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น…

 

“เอออ่อ…ถ้าบาเรียหมดพลัง, ลูกสาวชั้นจะเป็นเหยื่อสำหรับพวกก็อบลิน…อออ้าา!”

 

“โอจิ-ซัง, คุณมาจากเมืองข้างๆ, ใช่มั้ย? ทำไมคุณไม่พึ่งนักผจญภัยของเมืองคุณล่ะ?” (แมรี่)

 

แมรี่-ซังมาและทำให้ผู้ชายใจเย็นลงและเธอถามรายละเอียดเขา

 

นั่นโล่งใจ พนักงานสมาคมจริงๆ, เธอมีทักษะในเรื่องนี้

 

หรือเหมือนกับ, เธอได้ดื่มไปมากเมื่อวาน, แต่เธอดูโอเคเต็มที่มากกว่า

 

“นั่น…มันได้ดึกและไม่มีนักผจญภัยคนไหนที่ทำอะไรได้… ชั้นได้ยินว่ามีคนที่มีชื่อเสียงในการปราบก็อบลินในมักกาเรนจากพนักงานสมาคม, และมันจะปลอดภัยกว่าที่จะถามเค้า…”

 

“ฮ่าาห์…เข้าใจแล้ว และนั่นทำไมคุณได้มาถึงมาโกโตะ-คุง” (แมรี่)

 

แมรี่ซังพยักหน้าเหมือนกับเข้าใจ

 

“ยังไงซะงั้น, มาโกโตะ-คุงคือฮีโร่, มันจะใช้ 1,000,000จีบวกค่าเรียกขอ…” (แมรี่)

 

““1,000,000?!””

 

ผู้ชายและผมขึ้นเสียงตะโกนในเวลาเดียวกัน

 

“เอ๋…ชั้นได้ยินว่าเขามีชื่อเสียงในการปราบก็อบลิน, แต่…ฮ-ฮีโร่-ซามะ?”

 

“อืม, ชั้นเพิ่งได้เป็นฮีโร่น่ะ…” (มาโกโตะ)

 

“อ-อะไร…ผมได้หยาบคาย…”

 

“ไม่ ไม่, ที่สำคัญกว่า, ถ้าลูกสาวของนายถูกลักพาตัว, เราต้องรีบ” (มาโกโตะ)

 

คนมาขอช่วยได้เปลี่ยนเป็นเคารพอย่างกระทันหัน

 

“แต่พอมาคิดว่าคุณคือฮีโร่-ซามะ เงินแบบนั้น…ไม่มีทางที่ผมจะจ่ายได้”

 

คนขอ-ซังครวญด้วยหน้าที่เกือบจะร้องไห้

 

เขามาจนถึงเมืองข้างๆ, แต่กระนั้น, เขาได้เจอกับเรื่องนี้ นั่นต้องมากไปที่จะรับไหว

 

“แมรี่-ซัง, มันถูกกว่านั้นไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“หืมม, เมื่อนายกำหนดนักผจญภัยที่มากกว่าระดับเงิน, ราคาการเสนอชื่อได้มีผล นี่มันเพื่อที่คำขอจะไม่ถูกรวมกันอยู่กับนักผจญภัยที่มีทักษะ แล้วก็, มันเพื่อให้เรามอบของและที่อาศัย และอุปกรณ์สำหรับนักผจญภัยระดับสูงได้…” (แมรี่)

 

“แม่รี่-ซัง~” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นเข้าใจแล้ว, มาโกโตะ-คุง, เฮ้คนขอ-ซัง นายจ่ายเป็นงวดได้” (แมรี่)

 

เออ๋, คุณยังต้องจ่ายนั่น?

 

ยังไงซะ, มันเป็นกฎของสมาคม, ดังนั้นมันมองข้ามไม่ได้, หือห์

 

“โปรดบอกผมว่าลูกสาวคุณถูกพาไปที่ไหน” (มาโกโตะ)

 

“อ-โอเค…มันเป็นถ้ำตะวันตกของที่นี่และ…”

 

ผมเข้าใจรายละเอียด, แต่เขาต้องได้วิ่งหนีในท่างทางที่ลนลานจากก็อบลิน, เขาไม่มีความคิดที่ชัดเจนว่าที่ไหน

 

“ด้วยข้อมูลที่กว้างแบบนี้…” (แมรี่)

 

สีหน้าของแมรี่-ซังได้มืดลง

 

หืมม, แต่ผมมีตำแหน่งของถ้ำทั้งหมดในบริเวณนี้ในหัวของผม

 

“โอจิ-ซัง, เพดานของถ้ามันต่ำมั้ย? มีสองรูเรียงติดกันมั้ย? มีต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด…มีแค่ทางเข้าทางเดียว, และมันเป็นถ้ำเล็กๆ”

 

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

ต้องเป็นที่นั่น

 

“ม-มาโกโตะ-คุง นายบอกสถานที่ได้ด้วยข้อมูลแค่นั้นเหรอ?” (แมรี่)

 

“ชั้นรู้ตำแหน่งทั้งหมดในบริเวณนี่ที่ก็อบลินโผล่มา” (มาโกโตะ)

 

แต่ไม่มีรังก็อบลินเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วในถ้ำนั้น

 

พวกมันมาจากป่าปีศาจ?

 

“แมรี่-ซัง, ชั้นไปนะ เธอบอกที่กับลูซี่และซา-ซังได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว!” (แมรี่)

 

ผมเขียนที่อยู่บนแผนที่และมอบมันให้แมรี่-ซัง, และจากนั้นรีบออกไปจากสมาคม

 

“เฮ้, อัศวินของชั้น, นายจะไปไหน?”

 

บางคนเรียกผมหลังจกออกมาจากสมาคมทันที

 

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

 

ฟูเรีย-ซังเดินมาหาผม

 

“ลูซี่และซา-ซังอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)

 

“พวกเขาพูดว่าพวกเขาดื่มมากเกินไปแล้วพวกเขาปวดหัว” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังเอียงหัวของเธออย่างน่ารักขณะที่เธอตอบ

 

“ฮ่าาห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

มันจะเร็วกว่าถ้าพวกเขามาด้วย

 

“เมื่อคืนนี้สนุก มันเป็นครั้งแรกที่พูดเรื่องความรักกับสาวอายุเท่าๆชั้น” (ฟูเรีย)

 

ฟูเรีย-ซังอยู่ในอารมณ์ดี

 

“ขอโทษ, ชั้นได้รีบอยู่ตอนนี้ อยู่ในสมาคมกัยแมรี่-ซังหรือรอชั้นในโรงแรมกับลูซี่และซา-ซังได้โปรด” (มาโกโตะ)

 

ผมบอกเธอระหว่างวิ่ง, แต่…

 

“นายพูดอะไรน่ะ? นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, ใช่มั้ย? ชั้นจะไปกับนาย” (ฟูเรีย)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

เธอพูดอะไรน่ะ?!

 

“ชั้นจะไปที่ลังก็อบลิน! ชั้นจะไปช่วยคนที่ถูกลักพาตัว, มันเลยอันตราย! แค่รอชั้น!” (มาโกโตะ)

 

“ผจญภัย? มันเป็นการผจญภัย, ใช่มั้ย?! ชั้นสนใจ!” (ฟูเรีย”

 

ทำไมเธอได้ตื่นเต้นล่ะ?

 

ออ่า, งั้น, ชั้นจะปล่อยเธอให้กินฝุ่นด้วยการวิ่ง

 

“เฮ้, อัศวินของชั้น, นายวิ่งเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

 

…เธอผ่านผมเหมือนกับไม่มีอะไร

 

ฟูเรีย-ซังวิ่งเร็วกว่าผม?!

 

ใช่, ผมได้แพ้เธอใจสุสานของประเทศแห่งแสง…

 

ถ้าเป็นอย่างนี้, ผมรู้สึกว่าเธอจะตามผมไม่ว่าจะเป็นที่ไหน

 

“อ้าา! โอเค ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“กย๊าห์!” (ฟูเรีย)

 

ผมจับมือของฟูเรียซังแลกระโดดไปบนทางน้ำ

 

เวทมนตร์นำ: เดินบนน้ำและมังกรน้ำ

 

“ว้าห์, นี่เป็นเวทมนตร์ที่น่าสนใจ” (ฟูเรีย)

 

“พวกเราจะไปเร็ว, ดังนั้นพยายามอย่ากัดลิ้นตัวเองล่ะ” (มาโกโตะ)

 

พวกเราเร่งความเร็วบนผิวน้ำในทันที

 

◇◇

 

พวกเราตามทางของทางน้ำที่นำเรามาสู่แม่น้ำ, และมาถึงใกล้กับป่าที่ยิ่งใหญ่

 

มีต้นไม้โตอย่างหนาที่นี่, และมันมืดเล็กน้อย

 

เราจะไปด้วยเท้าจากตรงนี้

 

“เจ้าหญิง, ใช้ซ่อนได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ไม่มีปัญหา ชั้นเป็นผู้หญิงที่ถูกต้องการตัวในประเทศแห่งแสง และได้วิ่งหนีมาตลอดเวลา, รู้มั้ย?” (ฟูเรีย)

 

นั่นเป็นคำตอบที่พึ่งพาได้

 

แต่ไม่เหมือนออราเคิลนะ

 

ฟูเรียซังและผมได้เดินหน้าผ่านป่าอย่างช้าๆ

 

การคุยของเราพูดในเสียงที่เบา

 

〈เห้, เราจะสู้กับก็อบลินใช่มั้ย? ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหลบๆซ่อนๆ, ใช่มั้ย?〉

 

〈ชั้นเป็นผู้เล่นจำพวกระวังตัว〉 (มาโกโตะ)

 

〈เข้าใจแล้ว พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ยินมาจากนักเวทย์-ซังและนักรบ-ซังเมื่อวาน, แต่…〉 (ฟูเรีย)

 

สาวได้รวมกันเมื่อวานต้องสนุกสำหรับฟูเรีย-ซัง, เธอไม่หยุดพูด

 

ไม่มีความรู้สึกถึงความตึงเครียดจากเธอ…

 

〈สองคนนั้นปรกติแล้วสนิทกันดี, แต่เมื่อมันเป็นเรื่องคุยเกี่ยวกับชายที่พวกเขารัก〉 (ฟูเรีย)

 

หืม?

 

〈อ้า, ชั้นไม่ควรพูดนั่น〉 (ฟูเรีย)

 

ผมจบที่การหันหัวไป

 

ฟูเรีย-ซังได้ ‘ทิ้ฮิ้’ แล้วแลบลิ้นเธอออกมา

 

เดี๋ยว

 

อย่าหยุดการสนทนาไว้แค่นั้นสิ

 

〈บอกรายละเอียดชั้นมากกว่านี้…〉 (มาโกโตะ)

 

〈มา มา, หันไป ถ้ำได้อยู่ในสายตาแล้วตอนนี้〉 (ฟูเรีย)

 

สาวคนนี้…

 

มันกวนใจผมแล้วตอนนี้!

 

ผมใส่โล่งจิตไป《เต็ม》และไปข้างหน้า

 

ผมซ่อนในเงาของต้นไม้หน้าถ้ำ, และเฝ้าดู

 

〈กอบลิน 5 ตัวได้คอยดูข้างหน้าถ้ำ, หือห์〉 (มาโกโตะ)

 

〈ถ้าว่ากำจัดมันทันที่ล่ะ?〉 (ฟูเรีย)

 

เธอพูดเหมือนมันง่ายๆ

 

〈รังนั้นอันตราย〉 (มาโกโตะ)

 

〈จริงเหรอ?〉 (ฟูเรีย)

 

ผมได้รับประสบการณ์นั้นหลายครั้งเมื่อผมลุยเดี่ยว

 

ผมคิดว่ากำจัดก็อบลินทั้งหมดในรังทีเดียวจะมีประสิทธิภาพ, แต่เมื่อผมเคลื่อนไหวอย่างไม่ระวัง, ผมจบที่การถูกโจมตีสวนโดยกลุ่มของพวกมัน

 

มันแม้แต่มีโอกาศที่จะมีก็อบลินคลาสสูงกว่าข้างในรัง

 

และด้งนั้น, ผมเรียนรู้ว่าการเป็นนักฆ่าแบบหลอกๆในป่าปีศาจที่มีหมอกหนาเป็นการเล่นที่ปลอดภัยที่สุด

 

〈แต่มันจะต่างออกไปถ้าเรามีอำนาจทำลายล้างระยะไกลของลูซี่ หรือพลังกายภาพที่ท้วมท้นของซา-ซังนะ〉 (มาโกโตะ)

 

ผมไม่มีทั้งสองอย่าง

 

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากกำจัดมันทีละตัว

 

แต่ผมไม่รู้ว่าบาเรียของลูกสาวจะอยู่นานแต่ไหน

 

ถ้ามันเป็นไปได้, ผมไม่อยากใช้เวลา

 

หืมม, ทำอะไรดี

 

ผมมาที่นี่ด้วยตัวเองเนื่องจากการไหลของเหตุการณ์, แต่บางทีผมควรจะเจอกับลูซี่และซา-ซัง

 

เดี๋ยว…

 

〈เจ้าหญิง, เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในเวทมนตร์คำสาป, ใช่มั้ย?〉 (มาโกโตะ)

 

〈ใช่, มันมีอะไร…?〉 (ฟูเรีย)

 

ผมมีความคิดดีๆ

 

◇◇

 

“…นี่คือการผจญภัย?” (ฟูเรีย)

 

“ใช่ ชั้นจะไม่อนุญาตให้เธอพูดเป็นอย่างอื่น” (มาโกโตะ)

 

มีหมอกหน้ารอบๆบริเวณทั้งหมด

 

เวทมนตร์ความมืด: คำสาปหลับ

 

“นั่นเป็นเวทมนตร์ที่ค่อนข้างมีประโยชน์นะ” (มาโกโตะ)

 

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื้อสร้างหมอก, แล้วผสมเวทมนตร์คำสาปเข้าไป

 

ขอบคุณเวทมนตร์คำสาปหลับ, ก็อบลินทั้งหมดที่คอยดูอยู่ได้หลับไป

 

“จู่ๆมันจะไม่ตื่นขึ้นนะ?” (มาโกโตะ)

 

“พวกมันน่าจะหลับไปทั้งวันน่ะ” (ฟูเรีย)

 

เจ้าหญิงฟูเรียพูดอย่างเมินเฉย

 

…นี่สามารถมีประโยชน์

 

“งั้น, ชั้นจะไปหาสาวที่ถูกจับตัวไปข้างในถ้ำ, ดังนั้นเจ้าหญิง, เธอซ่อนที่ไหนซักที่” (มาโกโตะ)

 

“นั่นน่าเบื่อ” (ฟูเรีย)

 

ดูเหมือนฟูเรีย-ซังไม่ชอบที่ผมใช้วิธีที่สร้างสรรค์

 

ผมเป็นนักเวทย์ฝึกหัด, รู้มั้ย?

 

ผมจะแพ้ในการต่อสู้ทางกายภาพกับก็อบลินหลายตัว

 

ผมใช้ [ตรวจจับ] เผื่อไว้ขณะที่เข้าไปในถ้ำ

 

หมอกคำสาปหลับดูเหมือนว่าจะใช้งานได้ในถ้ำด้วย

 

ผมเดินหน้าอย่างระวังด้วยซ่อนเพื่อที่จะไม่ให้ก็อบลินที่หลับอยู่ตื่น

 

มีก็อบลินประมาณ 10 ตัวหลับอยู่ข้างในถ้ำ

 

(มันน้อยกว่าที่ชั้นคิด) (มาโกโตะ)

 

และ…

 

(นั่น) (มาโกโตะ)

 

ลึกข้างในถ้ำ, ข้างในกรงขัง, มีสาวล้มอยู่บนพื้น

 

สาวได้ถูกปรกคุมได้บาเรียทรงไข่ที่ส่องแสงสลัวๆ

 

ดูเหมือนพวกมันแบกเธอมาที่นี่พร้อมกับบาเรียและทั้งหมด

 

ผมเข้าหาเธอและตรวจสภาพเธอ

 

หน้าของเธอเละไปด้วยน้ำตา, แต่มันดูเหมือนมันไม่มีแผลภายนอก

 

ผมเคาะบาเรีย

 

สาวไม่ตื่น

 

(เวร…คำสาปของฟูเรีย-ซังก็มีผลกับเธอด้วย) (มาโกโตะ)

 

เพราะบาเรีย, ผมหิ้วเธอไปไม่ได้คนเดียว

 

ผมไม่มีเวทมนตร์ทำลายบาเรีย

 

ผมพยายามจะตัดบาเรียด้วยมีดของเทพธิดาเผื่อไว้

 

มีดได้ผ่านเหมือนมันตัดเนย

 

(เฮ้ย เฮ้ย, นี่มันน่าประทับใจ) (มาโกโตะ)

 

มีดของโนอาห์-ซามะตัดบาเรียได้ด้วย

 

(แน่นอน บาเรียราคาถูกแบบนั้นเหมือนกับกระดาษ ทั้งหมดเพราะมันมีความคมเหมือนเทพเจ้า) (โนอาห์)

 

ขออภัย

 

อาวุธโกงที่ได้มาอย่างเร็วนั้นพึ่งพาได้จริงๆ

 

ผมตัดบาเรียและแบกสาวออกมา

 

ผมตบแก้มของสาวเบาๆเพื่อให้มันไม่มีเสียง

 

“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“…เออะ, ชั้นได้หลับไปและ…อ้า, น-นายเป็นใคร?”

 

“ชั้นเป็นนักผจญภัยที่พ่อเธอขอให้ทำภารกิจช่วยเหลือ” (มาโกโตะ)

 

ผมยืนยันชื่อของสาวและทำให้มั่นใจว่าเธอถูกคน

 

โอเค, ภารกิจสำเร็จแล้ว

 

ผมดีใจที่เราสามารถช่วยเธอเมื่อบาเรียยังใช้การอยู่

 

มันจะเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเธอถ้าก็อบลินได้โจมตีเธอ…

 

แต่ผมแข็งตัวกับคำพูดต่อไปของสาว

 

“อ-อืม…ก็อบลินที่นี่ไม่ใช่พวกมันทั้งหมด ราชาก็อบลินได้เอาลูกน้องบางตัวไปและไปจากที่นี่

 

ทันทีที่ผมได้ยินนั้น

 

การเตือนของ [ตรวจจับ] ดัง

 

ระดับความอันตรายไม่สูงขนาดนั้น

 

ปัญหาคือจำนวนและสถานที่

 

ก็อบลินจำนวนมากได้รวมกันข้างนอกถ้ำ

 

(เหี้ย! ฟูเรียซังยังอยู่ข้างนอก) (มาโกโต)

 

ผมสามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของมอนสเตอร์หลายสิบตัว

 

นี่มันแย่ ฟูเรีย-ซังไม่มีอาวุธ

 

(เหี้ยเอ๊ย!) (มาโกโตะ)

 

ผมดึงมือของสาวแล้วรีบออกไปข้างนอกถ้ำ

 

ออราเคิลอาจจะมีสถานะที่แข็งแกร่ง, แต่ถ้าเธอเหมือนโซเฟีย-ซัง, เธออาจจะไม่ช่ำชองในการต่อสู้

 

มันมีโอกาสที่พวกมันแม้แต่จะจับเธอในความตกใจ

 

ได้โปรดให้ทันเวลาด้วย

 

ที่ผมเห็นข้างนอก…คือฝูงก็อบลินที่น้ำโดยราชาก็อบลิน

 

…นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นราชาใกล้ๆ

 

มันใหญ่กว่าก็อบลินปรกติหลายเท่า

 

ไม่ใช่แค่ตัวมันใหญ่, แต่ความฉลาดของมันสูงด้วย

 

เหมือนกับจะรับรองสิ่งนี้, มันได้ใส่เกราะเต็มตัวที่มันต้องขโมยมาจากนักผจญภัย, และมันถืออาวุธในสองมือ

 

ฝูงของก็อบลินนั้นใหญ่, มันถึงแม้แต่กำหนดภัยพิบัติ

 

มอนสเตอร์ที่อันตรายได้ล้อมฟูเรีย-ซังและ…

 

“สัตว์ที่สกปรก กล้าดียังไงมาแตะชั้น” (ฟูเรีย)

 

ตาของฟูเรีย-ซังได้ส่องสว่างสีทอง, และก็อบลินได้อยู่บนเข่าของมัน

 

ราชาก็อบลินได้ถูกเหยียบหัวโดยฟูเรีย-ซัง

 

(เอออ๋…) (มาโกโตะ)

 

มันเป็นจำนวนของมอนสเตอร์ที่อันตรายที่จะสู้ปรกตินะ

 

“เฮ้ยย, เจ้าหญิง นี่…อะไร?” (มาโกโตะ)

 

“แค่ดูก็บอกไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“เธอเสน่ห์ใส่มันหมดเลยเหรอ?” (มาโกโตะ)

 

“ฟุฟุ, นั่นใช่แล้ว” (ฟูเรีย)

 

จริงอ่ะ?!

 

นั่นน่าประทับใจ, ออราเคิลแห่งความมืด

 

“ช่างน่ารัก…เจ้าหญิง-ซามะ”

 

สาวที่ถูกจับมีลูกตาดำเป็นรูปหัวใจ

 

เธอสามารถเสน่ห์ใส่ผู้หญิงและมอนสเตอร์ได้โดยไม่มีข้อจำกัด…?

 

“มาโกโตะ, นายโอเคมั้ย?!”

 

“ทากัตซูกิ-คุง, ฝูงของก็อบลิน…เอ๋?

 

ลูซี่และซา-ซังได้วิ่งมาที่เราอยู่

 

ลูซี่จัดการกับทั้งรังด้วยเวทมนตร์ของเธอ

 

และซา-ซังได้ให้สาวขี่หลังไป

 

สาวต้องได้ใจเย็นแล้วรู้สึกปลอดภัยแล้วตอนนี้, เธอได้กลับไปนอน

 

ผมรู้สึกว่าสิ่งต่างๆได้ถูกทำสำเร็จด้วยสมาชิกปาร์ตี้ผู้หญิงของผม?

 

บนทางกลับของเรา

 

“เฮ้, เจ้าหญิง, เธอสอนเวทมนตร์เสน่ชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

เวทมนตร์เทคนิคลับที่ควบคุมก็อบลินก่อนหน้า

 

ผมอยากเรียนรู้นั่น

 

ผมได้ถูกมอบสกิลของขวัญสำหรับการเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด

 

แต่การตอบสนองของฟูเรีย-ซังไม่ได้ไปด้านดีเลย

 

“อัศวินของชั้น…นายจะใช้เวทมนตร์เสน่ห์เพื่อหาผู้หญิงเหรอ?” (ฟูเรีย)

 

“ชั้นจะไม่!” (มาโกโตะ)

 

ผมคัดค้าน, แต่มันเป็นเวทมนตร์ที่ใช้ไปทางนั้นได้ด้วย

 

“มาโกโตะ?” “ทากัตซูกิ-คุง?”

 

ลูซี่และซา-ซังได้ส่งสายตาสงสัยสู่ผมในเวลาเดียวกัน

 

ไม่ ไม่, ผมจะไม่ทำอย่างนั้น

 

“มันจะดีกว่าถ้ามีไพ่มากที่สุดเท่าที่มีได้เมื่อสู้กับมอนสเตอร์, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ยังไงซะ, มันโอเคคกับชั้น” (ฟูเรีย)

 

ได้ และระหว่างที่เราทำมัน, ผมจะให้เธอสอนเวทมนตร์ความมืดผม

 

เมื่อเรากลับไปที่สมาคม, คนขอได้ขอบคุณผมดั่งผมเป็นพระเจ้า

 

…ยังไงซะ, แต่ฟูเรีย-ซังคือคนที่ทำงานส่วนใหญ่นะ

 

◇◇

 

หลังจากนั้น, ผมให้ฟูเรีย-ซัง สอนเวทมนตร์เสน่ห์ผม

 

ผมได้อยู่กับเวทมนตร์น้ำอย่างเดียวจนถึงตอนนี้, ดังนั้นผมจะเรียนเวทมนตร์ใหม่ตอนนี้

 

มันสนุก, แต่มันค่อนข้างยาก

 

ผลของมันค่อนข้างอ่อนแอ, และแค่เพื่อลองมัน, ผมใช้มันกับซา-ซังและลูซี่, แต่

 

“นายทำอะไรเหรอเมื่อกี้?” “ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลย…”

 

ประสิทธิผลเป็นศูนย์

 

ดูเหมือนมันจะต้องซักพักก่อนที่จะมีผลกับคน

 

(สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)

 

ผมพยายามใช้มันกับสปิริตน้ำ, และมันไม่ได้ตอบสนองดี

 

อันไดน์ไม่ได้โผล่มาซักนิดตั้งแต่ไฮแลนด์

 

มันดูเหมือนจะไดผลเล็กน้อยกับสัตว์, สุนัขและแมวของละแวกบ้านได้รวมกันรอบผม

 

มันน่ารักนะ, แต่…ผมจะใช้มันในการต่อสู้ได้มั้ยเนี่ย?

 

ผมได้ยิงกระสุนด้านอีกแล้วเหรอ?

 

ฟูเรียซังบอกว่าเธออยากเล่นผจญภัย, ดังนั้นพวกเราเลยไปล่ามอนสเตอร์ที่ใกล้ๆกับลูซี่และซาซัง

 

มอนสเตอร์ได้เพิ่มจำนวนหลังๆ, ดังนั้นงานเล็กๆนี้ก็ยังเป็นงานของนักผจญภัย

 

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะมีความสนุก

 

และในแบบนี้, หลายวันผ่านไป

 

ฟูจิ-ยังเห็นได้ชัดว่ายุ่งจริงๆ ที่เตรียมตัวประชุมผู้สืบทอดของลอร์ดศักดินา, ดังนั้นผมเลยไม่ได้เจอเขา

 

(…มันค่อนข้างเสียงดังนะวันนี้) (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมตื่นขึ้น, มีผู้คนมากมายรวมตัวกันที่ทางเข้าของสมาคมนักผจญภัย

 

“เฮ้ย, ดู” “สวย…” “นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอจากใกล้ๆ…” “เจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลัก” “เธอทำอะไรในชนบท?”

 

(หืมม, ชั้นเห็นไม่ชัดกับกลุ่มของคนแบบนี้) (มาโกโตะ)

 

ผมเข้าหากลุ่มของคนด้วยเก้าเท้าที่ไม่มั่นคง

 

“ฮีโร่-โดโนะ!”

 

เสียงที่ผมคุ้นเคย

 

ตาแก่? ไม่ใช่นั่นตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันเหรอ?

 

เอ๋? นั่นหมายความว่า…

 

“ฮีโร่มาโกโตะ”

 

คนที่ยืนอยู่ที่นั้นคือเจ้าหญิงโซเฟียพร้อมรอยยิ้มที่บาง

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord