308 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด

พื้นแผดเผา

เพราะพิษที่ออกมาจากแอสทารอธ อากาศมันดำและเหมือนโคลน

ถึงจุดหนึ่งที่ว่า แม้ว่าในตอนกลางวัน กลางราชามังกรโบราณ มันมืดดั่งมันเป็นกลางคืน

แม็กม่าสีแดงสด เอ่อล้นออกมาจากภูเขารายล้อม

มันดั่งพื้นเลือดไหล

“เดีย” (มาโกโตะ)

ผมเรียกชื่อสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่ผมสนิท

“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)

เดียตอบกลับมาทันที และคุกเข่า

ที่หลังของเธอ มี สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ {ร้อย} คน เรียงรายกัน

เมฆหมอกยักษ์แพร่ออกไป

หิมะตกอย่างหนา

ทิวทัศน์สีเงินที่สงบสุข แพร่ออกไป โดยมีผมเป็นแกนกลาง

โลกที่เงียบงั้น ดั่งทุกสิ่งมีชีวิตดับสิ้นไปแล้ว

“นี่มัน…ผู้ใช้สปิริต-คุง…นายเก่งขึ้น” (เมล)

เมล-ซังมองมาทางนี้ ด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“””…”””

ลูซี่ ซา-ซัง และตัวแทนราชามังกรโบราณ (พี่ชายเมล-ซัง) เปิดปากกกว้างเมื่อมองดูผม

“งั้นนายเรียก…สปิริตทั้งหมดในดาวเคราะห์นี้มา หือห์” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณพึมพำ

เขาไม่ได้จะดูเหมือนลนลาน แม้ว่าหลังจากเห็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

“ไม่ใช่ทั้งหมดจริงๆ” (มาโกโตะ)

ผมตอบไปตรงๆ

ถ้มผมเรียกสปิริตน้ำทั้งหมด อุณหภูมิของโลกจะเพี้ยนไป

คือที่ไอรา-ซามะเตือนผม

นั่นทำไม นี่เป็นขีดจำกัดของผม

พิษสีดำ ห่อหุ้มราชามังกรโบราณ

มานาสีฟ้าสดใสของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่

โลกของดำและฟ้าดันและปะทะกัน

ในทันทีนั้น…

— “{โอ้ชั้น โอ้ชั้น นายทำบางอย่างที่สนุก ไม่ใช่เหรอ?}”

เสียงที่งดงาม ที่ทำให้ผมหนาวสั่นมาถึงหูผม

แม้ว่าผมเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด มันมีแรงดึงดูดแปลกๆ ที่ทำให้ผมมองดูที่นั่น ไม่ว่ายังไง

สิ่งที่อยู่ตรงภาพหน้าผม คือบางคนที่มีผมสีเงิน ที่ส่องสว่างมากไปกว่าหิมะ และมีผิวเหมือนโปร่งใส่ ที่ขาว; และเจ้าของความสวยงามนั้น มันยากที่จะเชื่อว่ามาจากโลกนี้

{เทพธิดาโนอาห์-ซามะ}

“โนอา-ซามะ มาที่นี่ได้ยังไง?! ไม่ใช่ว่าท่าน สมควรจะอยู่ในวิหารทะเลลึกเหรอ?” (มาโกโตะ)

เธอลงมาสู่โลก ด้วยปาฏิหาริย์ของเออร์-ซามะอีกแล้วเหรอ?

“เออร์พูดว่าเธอจะไม่ทำมันอีกครั้งแล้วต่อจากนี้ไป” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ ยักไหล่เธออย่างน่ารัก

“ทำอะไรเหรอ มาโกโตะ?!” (ลูซี่)

“นายไม่ควรจะมองไปทางอื่น!” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังตำหนิผม

“ใช่ ชั้นรู้ ชั้นจะระวัง” (มาโกโตะ)

ผมตอบ

เหมือนที่สองคนพูด ราชามังกรโบราณ อยู่ตรงหน้าผม การมองไปทางอื่นมันไม่อยู่ในคำถามเลย

แต่เมื่อสองคนพูดอย่างนั้น ผมเข้าใจอย่างชัดเจน

“โนอาห์-ซามะที่นี่เป็นภาพลวงตาเหรอ…?” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนจะเป็นสถานการณ์เดียว กับเมื่อตอนที่ผมช่วยซากุไร-คุง ที่สู้กับราชาสัตว์

ในที่ที่การปกครองของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์อ่อนแอ มีผมคนเดียว ที่เห็นโนอาห์-ซามะได้

“ยังไงซะ นั่นเป็นอย่างนั้น แม้อย่างนั้น อากาศที่นี่ดีนะ มันนอกการควบคุมของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่น่ารำคาญนั่น…และมันเต็มไปด้วยการมีอยู่ ของสปิริต ชั้นชอบเทพเจ้ามังกรที่ลำลึกความหลัง…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ พูดในอารมณ์ดี

พูดอีกอย่าง เธอมาสูดหายใจข้างนอก

แต่มันเป็นกายวิญญาณนะ

“คู่ต่อสู้ของผมคือลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด…ดังนั้นได้โปรดเชียร์เพื่อผมด้วย” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ ชั้นเชื่อในชัยชนะของนายมาตลอด มาโกโตะ” (โนอาห์)

เธอมองมาทางผม โดยไม่มีแม้แต่ลอยแปดเปื้อนของความสงสัย ในตาของท่าน

ถ้าเทพธิดาที่ผมรักและเคารพ มองดูผมด้วยสายตาแบบนั้น ผมไม่มีทางเลือก นอกจากทำเต็มที่

งั้นตอนนี้ เราลุยดีมั้ย…ผมตั้งท่ายืน พร้อมมีดของเทพธิดา

แต่สภาพของราชามังกรโบราณนั้นแปลกๆ

เขาส่งสายตาไปที่โนอาห์-ซามะ และดูตกใจ

“โอ้ เห็นชั้นได้ด้วยเหรอ หือห์ ลูกหลานของราชามังกร แอสทารอธ-จัง” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ พูดอย่างอ่อนโยน

ราชามังกรโบราณเปิดปากของเขาช้าๆ

“เทพธิดาที่กล้าหาญและเแาแต่ใจ ที่ต่อต้านเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ต่อ แม้ว่าจะเป็นเทพเจ้าไททันคนเดียวที่เหลือ ผู้ที่สามารถทำให้ทุกอย่างหลงเสน่ห์ได้ในโลกนี้ โนอาห์-โดโนะ พอมาคิดว่าผมจะสามารถเจอคุณได้…ผมรู้สึกเป็นเกียรติ” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ แสดงความเคารพ ต่อโนอาห์-ซาะ?!

“อย่างที่คาดกับลูกหลานของเทพเจ้ามังกร เธอเข้าใจมัน แต่มันไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับมัน เพราะยังไง เธอจะพ่ายแพ้ให้กับมาโกโตะ” (โนอาห์)

นั่นไม่ใช่สีหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก ที่ปรกติท่านจะเอาให้ผมดู เมื่อท่านพูดกับผม ท่านส่งรอยยิ้มที่โหดร้าย ดุจน้ำแข็ง ไปสู่ราชามังกรโบราณ

ราชามังกรโบราณ ไม่หวั่นไหวกับสายตาเหล่านั้น และตอบ

“ช่างโชคร้าย สาวกของคุณจะตายด้วยน้ำมือของผม… แม้ว่ามันเป็นสาวกของคุณ เค้าจะไม่เทียบบางคน ที่ปลุกสายเลือดของเทพเจ้ามังกร-ซามะขึ้นมา” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ ประกาศมันอย่างชัดๆ ว่าเขาจะเอาชนะผม

แม้ว่าหลังจากได้ยินอย่างนั้น หน้าของโนอาห์-ซามะ ไม่เปลี่ยนไป

“ฟุฟุ ใช่ ลูกหลานของเทพเจ้ามังกร ที่ไปจากโลกนี้แล้ว… ในหมู่พวกนั้น มังกรโบราณคนเดียว ที่ปลุกเลือดเค้าตื่นขึ้นมาคือเธอ เพราะเธอ เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก เธอไม่สามารถที่จะต่อสูได้จริงจัง ตลอดมา; คนแข็งแกร่งที่น่าสมเพช” (โนอาห์)

“เอ๋…? แตไม่ใช่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส แข็งแกร่งกว่าเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมคัดค้านคำพูดของโนอาห์-ซามะ

ราชามังกรโบราณ เป็นลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด แต่เขาควรจะแค่เป็นลูกน้องเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

“เลือดของเทพเจ้ามังกร-ซามะ ตื่นขึ้นมา ผ่านการต่อสู้กับบุคคลลลนั้น -อิบลีส-ซามะ ขอบคุณเทพเจ้าที่เอ่อขึ้นมาจากนรกนั้น ชั้นแข็งแกร่งมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครซักคนในโลกนี้ ที่สู้กับชั้นดีๆได้แล้ว นอกจากบุคคลนั้น ที่สู้กับชั้นดีๆได้ตอนนี้้…” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณดูเหมือนจะบูดบึ้ง โดยเรื่องนั้น

“มีฮีโร่แห่งแสงนี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถามอย่างนี้ ราชามังกรโบราณ ส่ายหัวของเขาอย่างเงียบๆ

“ชั้นมีความหวังอยู่ แต่ถ้านายไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอจะไม่สามารถสู้กับชั้น ได้ดีๆ ใช่มั้ย? ด้วยแค่นั้น…” (แอสทารอธ)

“หืมม” (มาโกโตะ)

ผมฉุนนิดหน่อย เพราะเขาพูดถึงแอนนา-ซังไม่ดี

แต่มันจริง ที่ว่าวิธีใช้สกิลฮีโร่แห่งแสง มันน่าตั้งคำถาม ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราสู้กับราชมังกรโบราณ

แต่เธอแข็งแกร่งขึ้นเยอะเมือครึ่งหลังนะ…

“ใครจะรู้ว่าฮีโร่แห่งแสงปัจจุบันแข็งแกร่งแค่ไหน…” (แอสทารอธ)

“โอ้ นายขาดข้อมูลนี่ ราชามังกรโบราณ ฮีโร่แห่งแสงปัจจุบัน แข็งแกร่งกว่าชั้นนะ รู้ป่าว?” (มาโกโตะ)

“โฮฮฮ่…” (แอสทารอธ)

คิ้วของแอสทารอธ กระตุกกับคำพูดผม

ผมได้อยู่กับแอนนา-ซังมาเป็นเวลานาน ดังนั้น ไม่ต้องสงสัย

สกิลฮีโร่แห่งแสงของซากุไร-คุง ไม่แพ้แอนนา-ซังเลย

เพราะทั้งหมด ความเป็นจริงคือมันเป็นเวอร์ชัน 2 ของสกิลฮีโร่แห่งแสง

สมรรถนะมันต่างกัน

พูดถึงแล้ว เหตุผลที่ทำไมอัลเธน่า-ซามะ มอบสกิลฮีโร่แห่งแสงให้ซากุไร-คุง เพราะ จากหลายตัวเลือก เขาจะเป็นคนที่เป็นไปได้น้อยที่สุดว่าจะใช้พลังมหาศาลนั้น {เพื่อทำความชั่วร้าย}

ยังไงซะ เพราะทั้งหมดซากุไร-คุง เป็นคนดีมาก จนคุณจะตั้งคำถาม ว่าเขาเป็นนักบุญหรือไม่

แล้วก็ อัลเธน่า-ซามะเห็นว่าชอบผู้ชายหล่อๆด้วย

…นายมันชางโชคร้าย ซากุไร-คุง

ผมถามไอรา-ซามะไป ‘เอ๋? แต่ไม่ใช่ว่าท่านเป็นคนที่มอบสกิลเหรอ?’

ท่านพูด: ‘ปรกติล้วมันเป็นงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ที่จะมอบสกิลให้กับผู้ศรัทธาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ที่ได้มาเกิดในโลกนี้ แต่สกิลพิเศษ เหมือนฮีโร่และอออราเคิล ที่เทพธิดาที่รับผิดชายเลือกและมอบพวกมันทีหลัง แล้วก็ สำหรับคนต่างโลกแบบนายทากัตซูกิ มาโกโตะ และคนอื่นๆ สกิลจะถูกมอบให้ {สุ่มๆ}…นั่นทำไมมันยากที่จะบริหาร’

มันเป็นเช่นนั้นเอง

ผมจำเรื่องนี้ได้ ระหว่างที่ผมเผชิญหน้ากับราชามังกรโบราณ

“…หลังจากที่ชั้นเอาชนะนาย ชั้นจะไปเจอกับฮีโร่แห่งแสง” (แอสทารอธ)

พิษของราชามังกรโบราณ เอ่อขึ้นมา

(เค้ามาแล้ว หือห์….) (มาโกโตะ)

ผมตั้งท่ายืนด้วยมีด และแขนสปิริตของผมถูกใช้งาน

จู่ๆ ผมก็สงสัย และผมส่งสายตาไปหาโนอาห์-ซามะ

โนอาห์-ซามะ มองผมอย่างมีความหมาย

“ผมจะทำเต็มที่” (มาโกโตะ)

“จ๊ะ ทำมัน” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะขัดสมาธิอย่างสง่างาม และโบกมือของท่าน

ทันทีต่อมา เสียงคำรามของราชามังกรโบราณทำให้อากาศสั่นไหว และเสาแสงสีดำ ตัดท้องฟ้า

◇มุมมอง มังกรขาว เฮเลเมอร์ค◇

(…พ่นลมหายใจเต็มกำลังตั้งแต่แรกเริ่ม) (เมล)

ลมหายใจของพ่อ มันอยู่ระดับต่างไปจากมังกรโบราณรอบๆ

มันทะลุภูเขาและมีพลังพอที่จะลบเมืองเมืองหนึ่ง

ปรกติแล้ว ถ้านักเวทย์มนุษย์โดนมัน มันจะไม่เหลือแม้แต่ซาก

“ช่างโล่งใจ… มาโกโตะ” (ลูซี่)

เหมือนที่สหายของเขา -เอลฟ์ผมแดง- พูด ผู้ใช้สปิริต-คุง ไม่ได้มีรอยขีดข่วนอยู่บนเขาเลย

บาเรียที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่วางได้กันมัน

แต่การพ่นลมหายใจของพ่อ มันเป็นการโจมตีที่ถึงตาย ที่มีความเป็นพระเจ้าอยู่

ไม่มีทาง ที่เวทย์บาเรียธรรมดาจะกันมันได้

“หืมม ไม่ใช่รอบข้างทากัตซูกิ-คุง…แปลกเหรอ?” (อายะ)

“เอ๋?”

“หืม?”

มีสิ่งที่เหมือนคลื่น แพร่อยู่รอบผู้ใช้สปิริต-คุงและหายไป

“มันค่อนข้างหายใจยาก…” (ลูซี่)

“ชั้นไม่ได้รู้สึกดีขนาดนั้น…” (อายะ)

สหายสองคนของผู้ใช้สปิริต-คุงมีสีหน้าที่ซีด

“มาถอยไปไกลกว่านี้หน่อยเถอะ พื้นที่รอบๆผู้ใช้สปิริต-คุง เต็มไปด้วย {อีเทอร์} นั่นคือที่มารของนรก และนางฟ้าจากสวรรค์ใช้ สำหรับผู้คนของดินแดนมนุษย์ มันเป็นสารที่อันตราย ที่นำพาอันตรายมาสู่จิตใจ ถ้าเธออาบอยู่ในมันต่อเนื่อง” (เมล)

“ไม่มีทางน่า! มาโกโตะโอเคมั้ย?!” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

สหายกรีดร้อง แต่ฉันอธิบายมันเรียบๆ

“ถ้ามันเป็นผู้ใช้สปิริต-คุง เค้าควรจะโอเค แม้ว่าความเป็นพระเจ้า ที่คนของดินแดนมนุษย์จะบ้าไปทันทีที่แตะมัน เขาจะยืมมันจากเทพธิดา-ซามะ และจะควบคุมมัน แม้ว่าเมื่อ 1,000 ปีก่อน เขาใช้อีเทอร์อย่างง่ายดาย” (เมล)

“”เข้าใจแล้ว…””

สองสาวพยักหน้า ดั่งจะเข้าใจคำพูดของฉัน

แต่เรา นักเวทย์ นำมานามาจากองค์ประกอบเวทย์ในอากาศและควบคุมมัน

โดยการขัดเกลามานานั้น มันกลายเป็นอีเทอร์

ด้วยอีเทอร์ พลังของเวทย์นั่นเทียบไม่ได้กับมานาเหล่านั้น

แต่เจ้าได้อีเทอร์มาแค่ทีละนิดเท่านั้น จากภูเขาของมานาที่ได้มา

มันไม่ใช่บางอย่างที่คนของดินแดนมนุษย์จะใช้

มันเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าจะสำหรับมังกรโบราณ

อย่างไรก็ตาม ผู้ใช้สปิริต-คุงปัจจุบัน ควบคุมสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่หลายร้อยคน

เขามีมานาอยู่ไม่มีจำกัดในพลังของเขา

เขาทำบางอย่างแบบนั้นไม่ได้เมื่อ 1,000 ปีก่อน

แค่ยังไงในโลก…

ทันใดนั้น ที่เวลาเดียวกัน ที่พ่อยิงลมหายใจสีแดงสว่างมา เส้นแสงสีดำหลายเส้น โจมตีผู้ใช้สปิริต-คุง

แต่ผู้ใช้สปิริต-คุง…สปิริติน้ำผู้ยิ่งใหญ่รอบๆ เข้ามาระหว่างนั้น และไม่มีแม้แต่การโจมตีเดียวที่ไปถึง

“นายแข็งแกร่งนี่ ผู้ใช้สปิริต!!” (แอสทารอธ)

มันยาก ที่จะเห็นอารมณ์ เติมเต็มอยู่ในคำพูดของพ่อ

มันน่าจะเป็น…ความสุข

พ่อหิวโหยการต่อสู้ มาตลอดเวลา

เพราะเทพเจ้ามังกรนั้นเป็นเทพเจ้าสงครามด้วย เขาได้รับพลังที่ท้วมท้น

แต่ในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีใครที่เขาสู้ได้ นอกจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

การไปขอสู้ใหม่กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ที่เขาแพ้ไปแล้วครั้งหนึ่ง มันขัดกับเกียรติของมังกรโบราณ

นั่นทำไม เขารอในความคาดหวัง ถึงการสู้กันใหม่ กับผู้ใช้สปิริต-คุง

(เขาดูเหมือนจะสนุกอยู่นะ…) (เมล)

มันเป็น 1,000 ปีแล้ว ตั้งแต่ฉันเห็นพ่อมีอารมณ์อยู่ในตัวแบบนี้…

“ชั้นได้ฝึกมา 1,000 ปีหลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)

ไม่มีความกระสับกระส่าย หรือความรู้สึกว่ามีอันตราย อยู่บนหน้าของผู้ใช้สปิริต-คุงขณะที่เขาตอบ

เขาพูดอะไรไร้สาระนั่นกัน…? ไม่ เขาอาจจะบอกความจริงที่นี่ อย่างไม่คาดฝัน

ฉันได้สู้ด้วยกันกับเขา กับพวกลอร์ดปีศาจ และเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต

เขาได้ทำเรื่องบุ่มบ่ามตลอดเวลา แต่ครั้งนี้ เขากลางเป็นบางอย่างที่ต่างระดับไปอย่างสิิ้นเชิง หลังจากที่พบกันใหม่

การต่อสู้ มันรุนแรงมากขึ้นและมากขึ้น

พื้นแยก ลาวาเอ่อล้น

ภูเขาก้อนน้ำแข็ง ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง

สายฟ้าฟาดเป็นร้อยตกลงมา

มันเป็นภาพ ที่โลกถึงจุดจบ

เราสร้างระยะ เพื่อที่จะไม่ไปติดร่างแห แต่เราถูกโจมตี โดยพายุสีดำ

“กุห์…!” (เมล)

พายุที่มีพิษที่เข้มอยู่ในมัน

สิ่งนั้น เป็นเพียงคลื่นของการปะทะ ของการต่อสู้ แต่มันเหมือนกับเวทย์โจมตีเข้าไปแล้ว

“โอเคมั้ย?” (เมล)

ฉันมองดูสหายสองคนของผู้ใช้สปิริต-คุง ที่อยู่ในความดูแลของฉัน

“โฮ่ย!” (อายะ)

สาวที่ดูเหมือนสาวเมือง {ตัดลม}

หืม?

…ฉันดูมันซ้ำให้มั่นใจอีกครั้ง

นั่นมันตรรกะแบบไหนกัน?

มันเป็นพายุพิษ ที่จะทำให้บางคนบาดเจ็บ ถ้าโดนมัน แต่มันไม่ใช่บางอย่าง ที่เธอจะต่อยเพื่อกันมันนะ

“เธอสองคนจะไม่ใช้เวทย์บาเรียเหรอ?” (เมล)

“หนูใช้เวทย์ไม่ได้” (อายะ)

“หนูใช้เวทย์บาเรียไม่เก่ง…” (ลูซี่)

“ชั้นจะวางบาเรีย” (เมล)

ฉันงงงันกันคำพูดของสองคน ขณะที่ฉันใช้เวทย์

สองคนดูเหมือนจะเป็นนักสู้ที่ค่อนข้างทรงพลัง แต่ความสามารถของพวกเธอ ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญไปทางหนึ่ง

เจ้าพูดได้เหมือนกันว่า เจ้าจะจินตนาการได้ จากสหายของผู้ใช้สปิริต-คุง

“อืม…ท่านเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ ที่เป็นสหายของมาโกโตะ เมื่อ 1,000 ปีก่อนเหรอ?” (ลูซี่)

นักเวทย์ผมแดงคุยกับฉัน

“นั่นใช่แล้ว แต่ชั้นไม่ชินกับการถูกเรียกว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์นะ ชั้นเป็นสหายของผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

“เข้าใจแล้ว… แต่ราชามังกรโบราณ เป็นพ่อของพี่นะ ใช่มั้ย? นั่นโอเคเหรอ?” (อายะ)

ฉันตอบ ‘นั่นโอเค’ กับสาวที่ดูเหมือนสาวเมือง

ยังไงการที่พ่อสู้อย่างมีชีวิตชีวา ไม่ใช่อะไรบางที่ฉันหยุดได้

ฉันเป็นสหายของผู้ใช้สปิริต-คุง และฉันแค่ดูแลครอบครัวมังกรโบราณของฉันได้

ในท้ายที่สุด…การต่อสู้ระหว่างผู้ใช้สปิริต-คุงและพ่อ ดำเนินไปเต็มวัน และไม่จบ

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

(…ชั้นเหนื่อย) (มาโกโตะ)

มันคือเรื่องธรรมชาติที่จะมาหาผม ถ้าผมยิงเวทมนตร์ต่อไป 24 ชั่วโมง

ดูเหมือน แม่ว่าผมจะ ความเชี่ยวชาญ 5,000 และผมยืมพลังจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ผมเอาชนะราชามังกรไม่ได้

ผมพูดแบบนั้น แต่มันควรจะเป็นสถานการณ์เดียวกันที่นั่น เขาดูเหมือนจะขาดท่าโจมตีตัดสิน

(ลูซี่และซา-ซังล่ะ…?) (มาโกโตะ)

พวกเธอมองมาทางนี้จากไกลๆ ดั่งจะอธิษฐาน

มันดูเหมือนพวกเธอเชียร์ผมต่อ โดยไม่ได้หลับแม้แต่พริบตา

มังกรขาว-ซัง และมังกรโบราณอื่นมองมาทางนี้จากไกลๆ

การต่อสู้มันเสมอกัน แต่มันไม่มีคำร้องของหยุดยิง

ผมถามเรื่องนี้กับเมลมาก่อน แต่มันดูเหมือนความอึดของมังกรโบราณ มันแข็งแกร่งที่สุดในดินแดนมนุษย์ และพวกเธอเห็นว่ามีแรงพอ ที่จะสู่ต่อกัน 7 วัน และ 7 คืน

ผมยืมมานาจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นมานาผมไม่หมดไป แต่ผมไม่มีความอึดพอที่จะสู้ 7 วัน

แต่ผมก็ขาดท่าต่อสู้ตัดสินด้วย

(เห้อ นี่มันเป็นไปไม่ได้! พอมาคิดว่าเค้าจะเทียบได้เท่าเทียบกันทากัตซูกิ มาโกโตะ ผู้ที่ฝึกมา 1,000 ปี! พลังที่เหมือนโกง ของราชามังกรโบราณนั่นมันอะไรกัน! มันเพราะคนแบบเค้านั่นแหละ ชั้นเลยเห็นอนาคตได้เละเทะ ทากัตซูกิ มาโกโตะ วิ่งหนี!) (ไอรา)

พูดถึงแล้ว ไม่กี่ชั่วโมงตั้งแต่เริ่มการต่อสู้ เทพธิดาแห่งโชคชะตา ได้แนะนำผมในเสียงที่ตื่นตกใจ

แต่ตอนนี้ มันดูเหมือนท่านหมดคำแนะนำแล้ว

(ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฟังอยู่มั้ยเนี่ย?!) (ไอรา)

“ฟังอยู่~” (มาโกโตะ)

ตั้งแต่การต่อสู้กับราชามังกรโบราณ โล่งจิตถูกใช้งานไป 100%

ผมเข้าใจว่านั่นมันทำให้ใจผมด้านชา และมันไม่ดี แต่มันช่วยไม่ได้ ถ้าเจอกับราชามังกรโบราณ

(วิ่งหนีเร็วๆ!) (ไอรา)

“ถ้าผมไพ่หมดมือ ผมจะทำ” (มาโกโตะ)

(นาายไม่มีอะไรอีกแล้วนี่ ใช่มั้ย?!) (ไอรา)

ไอรา-ซามะพูดอย่างนั้น แต่บางอย่างกวนใจผม

ผมส่งสายตา ไปสู่โนอาห์-ซามะที่อยู่ห่างไปหน่อย

“ฮ้าววว~…”

เธอหาวเบาๆ

มันดูระดับมันต่ำมาก จนมันทำให้เบื่อ สำหรับโนอาห์-ซามะ

(แต่ท่ายังอยู่…) (มาโกโตะ)

มันไม่ได้ดูเหมือนว่าท่านจะกลับวิหารทะเลลึก และมองดูการต่อสู้ของผมกับราชามังกรโบราณต่อ อย่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ไม่เหมือนไอรา-ซามะ ท่านไม่ได้ดูเหมือนจะแนะนำอะไรผม

แต่ผมรู้สึกว่าท่านอยากจะพูดบางอย่าง

“《กุโออออออออออ้!!!!》” (แอสทารอธ)

ใครจะรู้ว่ามันกี่ครั้งแล้ว ที่พ่นลมหายใจของราชามังกรตัดท้องฟ้า

ผมใช้เวทมนตร์บาเรียกับอีเทอร์เพื่อกันนั่น

ถ้าเป็นแบบนี้ ผมจะไม่สามารถชนะกับราชามังกรโบราณ

ดีที่สุด มันจะเป็นเสมอ; ถ้าไม่ มันจะแย่ลงอย่างช้าๆ เนื่องจากความต่างในความอึด

อย่างที่ไอรา-ซามะพูด วิ่งหนี มันก็ทางเลือกนึง แต่ผมไม่อยากจะทำให้การสรุปการต่อสู้กับราชามังกรโบราณล่าช้า ผมอยากให้ซากุไร-คุง สู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ

{ผมต้องการ ‘บางอย่าง’ เพื่อที่จะเปลี่ยนสิ่งต่างๆที่นี่}

ผมรู้สึกเหมือนคำตอบมันแค่อยู่ตรงนั้นเลย…

แค่เมื่อช่วงเวลาเมื่อผมรู้สึกแบบนั้น…

[คุณจะ…มอบมันให้เทพธิดาโนอาห์?]

ใช่

ไม่

คำพูดปรากฏอยู่กลางอากาศ

เมื่อเห็นคำพูดเหล่านั้น การกระทำต่อไปของผมชัดเจน

(งั้นนั่นมันคืออะไรที่ต้องทำ…) (มาโกโตะ)

ผมมองโนอาห์-ซามะ และท่านมอบรอยยิ้มา ดั่งจะพูดว่า ‘ในที่สุด?’

(ทากัตซูกิ มาโกโตะ…คิดจะทำอะไร?) (ไอรา)

เสียงที่ไม่สบายใจของไอรา-ซามะสะท้อนออกมา

“ขอโทษครับ ไอรา-ซามะ ผมจะสร้างปัญหาให้ท่าน” (มาโกโตะ)

(น-นาย นายต้องไม่นะ! โนอาห์ หยุดเค้า! ประวัติศาสตร์จะ…อีกแล้ว ประวัติศาสตร์จะเปลี่ย—) (ไอรา)

เสียงร้องของไอรา-ซามะ สะท้อน

“ชั้นหยุดเค้าไม่ได้ ไอรา ชั้นไม่ได้แนะนำเค้า มันเป็นข้อสรุป ที่มาโกโตะ ไปถึงด้วยตัวเค้าเอง” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ ทำเพียงแค่ยิ้ม ดั่งเธอเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง

ด้วยมือขวาของผม ที่ถือมีด ผม {แทงมือซ้าย}

ผมไม่รู้สึกเจ็บ เพราะโล่งจิต

เลือดไหลออกมาจากมือซ้าย

เลือดที่มันวิ่งผ่านใบมีดของมีด และส่องสว่างทึบๆ

“…นาย…นายทำ…” (แอสทารอธ)

ราชามังกรโบราณ ส่งสายตาของความสงสัยมาที่ผม

นายจะเข้าใจในไม่นาน

“โนอาห์-ซามะ….นี่ ขอมอบให้ท่าน… ได้โปรด อนุญาตผม แค่ครั้งเดียว…ให้ได้ยืมพลังของท่าน” (มาโกโตะ)

ผมใช้เทคนิคเสียสละ และพูดมันกับโนอาห์-ซามะ

คนที่ผมมอบไป อยู่ข้างผม

“ชั้นอนุญาต” (โนอาห์)

การตอบสั้นๆกลับมา

เมิน ‘อย่าอนุญาต~!’ ของไอราซาะ

ผมได้ยินคำที่เมตตา มาจากโนอาห์-ซามะ และผมพึมพำอย่างนี้ ในภาษาสปิริต

— “XXXXXXXXXX” (สปิริตเวลา…ผมขอยืมพลังของพวกคุณ)

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook